“Παρέμβαση της Χειρονομίας-ΑΚ στα Γιάννενα για τους ελεύθερους χώρους. Τοποθετήθηκε το πανώ στο παλιό πανεπιστήμιο στο κέντρο της πόλης και μοιράστηκε το κάτωθι κείμενο τις τελευταίες μέρες στην αγορά.”
Ποιος φοβάται τους ελεύθερους χώρους; Ο ιστορικός του μέλλοντος, στην προσπάθειά του να αναγνώσει την εποχή μας, θα σταθεί και θα επιμείνει σίγουρα στη μεθοδευμένη προσπάθεια της κυριαρχίας να ποινικοποιήσει, να θέσει εκτός, να συντρίψει οτιδήποτε εκφεύγει της νέας κανονικότητας, όπως οριοθετείται αυτή με το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Πράγματι, αφού απώλεσε στο πρόσωπο του έθνους το βασικό πυλώνα συγκρότησής του κι αφού αδυνατεί να διαχειριστεί ικανοποιητικά τους όρους της ζωής, το κράτος αναζητά πλέον τη συναίνεση στο φόβο και τον αποκλεισμό. Η δημοκρατία παύει να αποτελεί ζητούμενο κι η κυβερνησιμότητα αναγορεύεται σε ύψιστο και διαρκές επίδικο. Στις ολοκληρωτικές λογικές του πολιτικού συστήματος, ο έλεγχος κι η διαχείριση του χώρου και της δημόσιας σφαίρας είναι κομβικής σημασίας. Πνεύμονες ελευθερίας που εδαφικοποιούν την ουτοπία και την τάση του ανθρώπου για αυτονομία, όπως η Villa Amalias στο κέντρο της Αθήνας, η Λαμπηδόνα στο Βύρωνα και το Xanadu στην Ξάνθη, ανταγωνίζονται δημιουργικά την εντεινόμενη βαρβαρότητα και οφείλουν να καταστέλλονται υψηλόφωνα και πειστικά. Ανεξάρτητα από επικοινωνιακούς χειρισμούς και πολιτικές σκοπιμότητες, παρατηρούμε εδώ πως τα βέλη της κυριαρχίας στρέφονται εξίσου σε μια ιστορική κατάληψη αντιεξουσιαστικών χαρακτηριστικών (Villa Amalias, απελευθερωμένος χώρος για πάνω από είκοσι χρόνια), που στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα και της πλατείας Βικτωρίας αποτελεί προπύργιο αντίστασης ενάντια στις αυξανόμενες επιθέσεις των νεοναζί και των κατασταλτικών μηχανισμών, σε έναελεύθερο κοινωνικό κέντρο (Λαμπηδόνα, ένα δημοτικό αναψυκτήριο το οποίο οικειοποιήθηκαν κάτοικοι του Βύρωνα και επαπειλείται η ιδιωτικοποίησή του) και σε ένα δραστήριο αυτοοργανωμένο χώρο τοπικού χαρακτήρα (Xanadu, δέχτηκε εμπρηστική επίθεση από φασιστοειδή). Οι επιθέσεις αυτές κι όσες προηγήθηκαν (Δημοτική Αγορά Κυψέλης, Κ*ΒΟΞ στα Εξάρχεια) πραγματοποιήθηκαν σ’ ένα προλειασμένο από τις επικοινωνιακές μεθοδεύσεις του πολιτικού συστήματος έδαφος. Η Χρυσή Αυγή τώρα, το ΛΑΟΣ παλιότερα, θέτουν την ακροδεξιά ρητορική στην κεντρική πολιτική σκηνή επιβάλλοντας λίγο-πολύ την ατζέντα τους. Από την άλλη, η κυβέρνηση, υιοθετώντας μία κραυγάζουσα στρατηγική της έντασης κι επιμένοντας στην ολοκληρωτική θεωρία των δύο άκρων, λειτουργεί –θα έλεγε κανείς- προς επίρρωση της επίκαιρης και κρίσιμης παραδοχής ότι το κράτος συνιστά το μεγαλύτερο εχθρό της κοινωνίας. Πώς άλλως, όταν στο στόχαστρο βρίσκονται, όχι απλώς όσοι αντιστέκονται, αλλά πολύ περισσότερο όσοι χτίζουν μια ζωή έξω απ’ τα παραδείγματα που μας κληροδοτούνται κι επιβάλλονται άνωθεν, μια ζωή αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας και συμμετοχής. Σφάλουν οι κρατούντες, εάν θεωρούν πως σηκώνοντας το γάντι κατ’ αυτό τον τρόπο θα βρουν μπροστά τους μονάχα τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Τα ζητήματα των ελεύθερων χώρων και της συλλογικής διαχείρισης της ζωής τίθενται όλο και περισσότερο με όρους κοινωνικούς και απασχολούν όλους τους ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους που οραματίζονται ένα ανείπωτο αλλιώς. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΒΙΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση
