ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΩΣ ΤΗΝ ΤΣΙΑΠΑΣ: ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ//10/5 Ημέρα αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας

Οι ιθαγενικές κοινότητες και η αυτονομία των Ζαπατίστας απειλούνται από την νέα αριστερή κυβέρνηση του Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ στο Μεξικό και από τα αναπτυξιακά του υπερ-προγράμματα . Σε αυτά περιλαμβάνονται ο σιδηρόδρομος «Το Τρένο Μάγια» , που προϋποθέτει την ένωση Ατλαντικού – Ειρηνικού μέσω ενός μεγάλου αυτοκινητόδρομου και το σχέδιο δενδροφύτευσης ενός εκατομμυρίου εκταρίων της ζούγκλας Λακαντόνα με χωροκατακτητικά, εμπορεύσιμα δέντρα. Ας αντιληφθούμε την κρισιμότητα της κατάστασης για του Ζαπατίστας που φέτος κλείνουν 25 χρόνια ζωής δίνοντας απάντηση στο καπιταλιστικό και φιλελεύθερο σύστημα με λαική αυτοκυβέρνηση, άμεση δημοκρατία και συλλογικούς αγώνες, με τον ΕΖLΝ να έχει ευρύτατη κοινωνική αποδοχή.

Οι ιθαγενικές κοινότητες απειλούνται με αρπαγή της γης τους , αφανισμό των αυτοοργανωμένων δομών τους , του πολιτισμού τους και του οικοσυστήματος με το οποίο είναι αυτός συνδεδεμένος. Όλα αυτά κάτω από το περιτύλιγμα της ανάπτυξης με σκοπό το κέρδος και τον έλεγχο των πόρων σε βάρος των κοινοτήτων. Η διπλή επίθεση που δέχονται οι Ζαπατίστας από τα ΜΜΕ, με τη συκοφάντηση του αγώνα τους, την προσπάθεια απομόνωσης, τις επιθέσεις από παραστρατιωτικές ομάδες και τις απειλές χρήσης της εθνοφυλακής ολοκληρώνουν το τοπίο της καταστολής. «Μόνοι θα υπερασπιστούμε ό, τι έχουμε χτίσει» μας λένε οι Ζαπατίστας και εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι μαζί τους .

Ο αγώνας τους για γη και ελευθερία ενώνεται με την αντίσταση ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου στην Ήπειρο, στη Δυτική Ελλάδα, στο Ιόνιο, στην Κρήτη. Η ελληνική κυβέρνηση έχει παραχωρήσει το 1/3 των εδαφών της χώρας σε πετρελαϊκούς κολοσσούς. Στην περιοχή της Ηπείρου οι έρευνες έχουν ήδη ξεκινήσει παράνομα και οι τοπικές κοινωνίες δεν έχουν την απαραίτητη ενημέρωση. Η ιστορία μας έχει δείξει πως την πετρελαϊκή βιομηχανία σύντομα ακολουθεί η εξαθλίωση, οι εξορύξεις αποτελούν απειλή για τη φύση, το νερό, την υγεία και τις δραστηριότητες των τοπικών κοινωνιών.

Η υποβάθμιση των ζωών μας από την επιβολή της κατ ευφημισμόν ανάπτυξης είναι παγκόσμια και ως τέτοια μόνο μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, μέσα απ’ συλλογικούς αγώνες και τη δικτύωση των τοπικών αντιστάσεων. Ένα νήμα που ενώνει την Ήπειρο με την Τσιάπας κάνοντας την αλληλεγγύη, έμπρακτη αντίσταση και υπεράσπιση στο εδώ και το τώρα.

Αγωνιζόμαστε από κοινού, γνωρίζοντας πως ο αγώνας δεν αφορά μονάχα τον έναν τόπο ή τον άλλον, αλλά όλους τους τόπους μαζί και ολόκληρη την ανθρωπότητα.

ΟΙ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΕΣ!

Χειρονομία Αντιεξουσιαστική Κίνηση Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα (Αραβαντινού 6, εντός στοάς Σκόρδου είσοδος και από Τσιριγώτη 14)

To Nόμιμο δεν είναι και ηθικό/ Δικαστήριο Καθαρίστριας Δ.Κ. 8/4/2019

Πραγματοποιήθηκε σήμερα τελικά, έπειτα από αναβολή, το δικαστήριο της καθαρίστριας Δ.Κ, μητέρας 13 παιδιών, στο 5μελές Εφετείο Κακουργημάτων. Η ποινή που της επιβλήθηκε είναι 3 χρόνια με τριετή αναστολή, αναγνωρίζοντάς της πληθώρα ελαφρυντικών. Η στάση της έδρας ήταν αδικαιολόγητα αυστηρή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, απέναντι σε μια γυναίκα που το μόνο που ήθελε ήταν να εξασφαλίσει τα απολύτως αναγκαία για τα ανήλικα παιδιά της. Οι ευαγγελισμοί του εισαγγελέα για έννομη πολιτεία, την οποία αν καταπατάμε όλοι θα γίνουμε ζούγκλα, δεν συγκίνησαν το ακροατήριο φυσικά, αφού η αστική δικαιοσύνη έχει δείξει ουκ ολίγες φορές ότι όλη της την αυστηρότητα την εξαντλεί σε κατατρεγμένους, πρόσφυγες, φτωχούς και ότι η έννομη πολιτεία κάνει φτερά αν πρόκειται για εφοπλιστές, καταχραστές δημοσίου χρήματος, παιδόφιλους μεγαλοστελέχη κομμάτων, υπουργούς κλπ. Αναρτήσαμε, λοιπόν πανό και βρεθήκαμε στο ακροατήριο, δηλώνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε αυτή την αγωνίστρια εργαζόμενη γυναίκα. Ακολουθεί το κείμενο που δημοσιεύσαμε την προηγούμενη φορά: Την Τρίτη 05/03 δικάζεται στα Γιάννενα η Έφεση της Δ.Κ., καθαρίστριας που καταδικάστηκε πρωτόδικα σε οκτώ χρόνια κάθειρξη για πλαστογράφηση του απολυτηρίου Δημοτικού της. Η εν λόγω γυναίκα, μητέρα 13 παιδιών, άλλαξε κατά ένα χρόνο την ημερομηνία αποφοίτησής της από το σχολείο, προκειμένου να μπορέσει να αναζητήσει δουλειά στο Δημόσιο, πράγμα που κατάφερε αποκτώντας μια θέση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Η πρωτόδικη απόφαση εκδόθηκε ερήμην της, καθώς το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό το αίτημα για αναβολή λόγω προβλημάτων υγείας.

Η υπόθεση αυτή μας θυμίζει την αντίστοιχη ιστορία της καθαρίστριας από το Βόλο, η οποία εν τέλει, πριν από κάποιους μήνες οδηγήθηκε στη φυλακή, με 10ετή ποινή, επειδή πλαστογράφησε το απολυτήριο Δημοτικού της για να μπορέσει να βρει δουλειά και να στηρίξει οικονομικά τα δυο παιδιά της και τον σύζυγό της που πάσχει από 67% αναπηρία.

Δύο γυναίκες, με παρόμοιες ιστορίες, κατηγορούνται για κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Χρήμα το οποίο επί χρόνια εργάζονταν για να βγάλουν. Σε μια χώρα στην οποία τα οικονομιά σκάνδαλα ξεπετάγονται σαν μαργαρίτες την άνοιξη (πάνω από 400 σκάνδαλα μέσα σε μια πενταετία) και οι υπόλογοι αυτών κυκλοφορούν ανενόχλητοι ή πέφτουν στα μαλακά, έρχεται το δικαστικό σύστημα να εκτονώσει όλη τη «νομιμοφροσύνη» του πάνω στους φτωχούς και τους αδικημένους. Κάπως πρέπει να αποδείξουν κι αυτοί ότι ασκούν με διαφάνεια και ακεραιότητα το «λειτούργημά» τους, υπακούοντας τυφλά το γράμμα του νόμου!

Η αστική δικαιοσύνη υπηρετεί αυτό ακριβώς το σύστημα που στερεί από τους ανθρώπους τις ίσες δυνατότητες στη μόρφωση, την εργασία και τη ζωή. Και μετά έρχεται και τους τιμωρεί γι’αυτό. Για εμάς, ένα σύστημα που λειτουργεί με γνώμονα την κατάσταση εξαίρεσης (Ηριάννα-Περικλής, Φύσσας, Γρηγορόπουλος κλπ), που κρίνει την εργασία ως έγκλημα και πατάει κάτω όποιον εναντιώνεται σε αυτό, μας αποδεικνύει περίτρανα πως, όχι μόνο το νόμιμο δεν είναι και ηθικό, αλλά πως το νόμιμο υπάρχει για να διασφαλίζει το ρόλο των εξουσιαστών επί των εξουσιαζομένων.

Μικροφωνική και μοίρασμα ενάντια στις γυναικοκτονίες και την έμφυλη βία

Το Σάββατο 24/3 έγινε μικροφωνική στη Ζωσιμαία Βιβλιοθήκη και μοίρασμα ενάντια στις γυναικοκτονίες και την έμφυλη βία.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:

“Γυναικοκτονία: Η κατάληξη μιας ιστορίας έμφυλης βίας και καταπίεσης

Τον τελευταίο καιρό στην επικαιρότητα ακούμε όλο και πιο συχνά για περιστατικά έμφυλης βίας με αποκορύφωμα τις ανθρωποκτονίες της Ελένης στην Ρόδο, της Κατερίνας στην Κρήτη, της Ατζελίνας στην Κέρκυρα, της 50χρονης στο Ελληνικό καθώς και την αυτοκτονία της Λίνας στην Θεσσαλονίκη. Όλα τα περιστατικά ήταν αποτέλεσμα της πατριαρχικής αντίληψης για την γυναίκα. Αυτής της αντίληψης που την θέλει σεξουαλικά υποταγμένη στον άντρα και ανίκανη να αποφασίσει για το μέλλον της. Αυτής της αντίληψης που ντύνει τους θύτες με την μάσκα του θύματος και η οποία δεν κρύβεται στα μυαλά λίγων λούμπεν στοιχείων, όπως κάποια άτομα επανειλημμένα προσπαθούν να μας πείσουν στον δημόσιο λόγο, αλλά βρίσκεται σε κοινή θέα, ξεδιάντροπα και προσπαθεί να μας πείσει για την αθωότητά της.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Προφανώς η πατριαρχία δεν έπεσε από τα ουράνια και επιβλήθηκε εν μία νυκτί. Είναι θεμελιωμένη πάνω σε αιώνες ιστορίας του ανθρωπίνου είδους και βασισμένη πάνω σε μεταφυσικές αφηγήσεις με μόνο στόχο την εκμετάλλευση και υποδούλωση της γυναίκας. Έχει σφυρηλατηθεί από τις μικρές ηλικίες στα μυαλά πολλών ανδρών αλλά και γυναικών ανά τους αιώνες καθιστώντας σε κάθε κοινωνική βαθμίδα την γυναίκα υποδουλωμένη από τον άντρα. Αν λοιπόν είναι δύσκολο να ζεις κάτω από τα όρια της φτώχιας, τότε είναι ακόμα πιο δύσκολο να το κάνεις όντας γυναίκα. Αν ένας πρόσφυγας δέχεται καταπίεση μόνο και μόνο για την καταγωγή του, μία γυναίκα πρόσφυγας θα δεχτεί και για την φύση της. Και ενώ πράγματι στον 20ο αιώνα αναγνωρίστηκαν νομικά δικαιώματα στις γυναίκες, δεν αναγνωρίστηκαν αρκετά ώστε να υπάρχει ισονομία ανάμεσα στα δύο φύλα. Και φυσικά ο χαμηλότερος μισθός αποδεικνύει ότι δεν αναγνωρίστηκε η ικανότητα της γυναίκας, αλλά ακριβώς η μη αναγνώριση της φύσης της έχοντας βέβαια αποκτήσει εργασιακά δικαιώματα. Γιατί η πατριαρχία μπορεί να μην είναι το βασικό συστατικό του καπιταλισμού, αλλά από την άλλη τον βολεύει για την δημιουργία φθηνότερου εργατικού προσωπικού. Βέβαια ο νόμος είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι του προβλήματος. Οι μεγάλες δυσκολίες συναντιούνται στο κοινωνικό φαντασιακό που έχει χτιστεί για τον ρόλο της γυναίκας, αυτό που χτίζει συμπεριφορές και κατ’ επέκταση  μπορεί να επηρεάσει νόμους. Αυτές τις συμπεριφορές που θέλουν την γυναίκα νοικοκυρά στο σπίτι, έχει δεν έχει δουλειά, που ο τρόπος που θα ντυθεί την καθιστά υπεύθυνη για το πως θα την χρησιμοποιήσουν καθώς και το ότι μπορεί να κινηθεί σε συγκεκριμένα μέρη, συγκεκριμένες ώρες και πάντα με παρέα αν θέλει την ασφάλεια της.

Βέβαια αυτές οι συμπεριφορές δεν μας έχουν κληρονομηθεί μέσω κάποιας γενετικής διαδικασίας. Περισσότερο προωθούνται από  ¨μοντέρνους¨ εκπροσώπους ξεπερασμένων αντιλήψεων όπως ο Peterson, ο εκπρόσωπος της “παρεξηγημένης” αρρενωπότητας, καθώς και από αρκετά ΜΜΕ τα οποία είναι παραπάνω από πρόθυμα να φιλοξενήσουν τέτοιες απόψεις. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η άμεση αμφιβολία των ελληνικών ΜΜΕ απέναντι στο κύμα του ME TOO, την άμεση προσπάθεια δικαιολόγησης των ενός από τους δυο δολοφόνους της Ελένης  παραβλέποντας όποια δημοσιογραφική δεοντολογία. Εδώ θα πρέπει να γίνει και μια αναφορά στο παράδειγμα της 50χρονης στο Ελληνικό για την οποία μάθαμε κατευθείαν από τα ΜΜΕ ότι ήταν Βουλγάρα με υποτιθέμενες βίαιες τάσεις, αλλά δεν μάθαμε ποτέ το όνομά της τόσο σε μια προσπάθεια δικαιολόγησης του θύτη και αποκτήνωσης του θύματος όσο και στην συνέχιση της ρατσιστικής προπαγάνδας που μας έχουν συνηθίσει τα μέσα , ενώ ταυτόχρονα βλέπαμε έναν ταξιτζή να ομολογεί το ότι άφησε μια γυναίκα αιμόφυρτη να πεθάνει για να μην λερωθεί το ταξί του.  Φυσικά δεν ξεχνάμε και τον πόλεμο των τελευταίων μηνών που έχει στηθεί από κλασικούς εγχώριους δημοσιογράφους των fake news απέναντι στον όρο γυναικοκτονία. Ο όρος γυναικοκτονία αναφέρεται στον λόγο που διαπράχθηκε η ανθρωποκτονία, δηλαδή στο ότι το θύμα δολοφονήθηκε επειδή ήταν γυναίκα. Φυσικά οι προαναφερθέντες λασπολόγοι διακηρύσσουν ότι είναι ένας όρος που διαχωρίζει την γυναίκα από τον άνθρωπο, καθώς υποτίθεται ότι αναφέρεται σε όλες τις δολοφονημένες γυναίκες. Φαίνεται ότι η λέξη γυναικοκτονία χαλάει τις συνηθισμένες εκφράσεις που χρησιμοποιούνται σε γυναικοκτονίες όπως το “οικογενειακή τραγωδία”, “έγκλημα από πάθος” και άλλες τέτοιες εκφράσεις εκρομαντικοποίησης ενός εγκλήματος. Μάλλον η λέξη γυναικοκτονία δεν βοηθάει στο να παρουσιαστούν τα γεγονότα έμφυλης βίας σαν μεμονωμένα περιστατικά, γιατί αν δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι κουβαλάμε μαζί μας κάτι πολύ άρρωστο.

Πέρα όμως από το πως χτίζονται και το πως αντιμετωπίζονται αυτές οι αντιλήψεις έχουμε και πιο άμεσα προβλήματα όπως την αντιμετώπιση του κράτους απέναντι σε τέτοια περιστατικά. Πόσα άραγε να είναι τα περιστατικά έμφυλης βίας στην Ελλάδα; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί από όσες κοπέλες είχαν το θάρρος να μιλήσουν για το πρόβλημά τους, λίγες από αυτές είδαν να καταγράφεται το περιστατικό τους και ακόμα πιο λίγες να βλέπουν να αντιμετωπίζεται άμεσα. Γιατί σε αντίθεση με τα περισσότερα θύματα σεξουαλικής βίας η Ελένη και η Κατερίνα είχαν απευθυνθεί στα ΑΤ της περιοχής τους, η μεν Ελένη γιατί είχε υπάρξει θύμα βιασμού και παλαιότερα από την τραγική νύχτα, η δε Κατερίνα γιατί ήταν μόνιμο θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Η οκνηρία του κράτους και η έλλειψη δομών την στιγμή που υπάρχουν τηλέφωνα απεύθυνσης των θυμάτων έμφυλης βίας, κάνει το κράτος συνυπεύθυνο των δολοφονιών και μας θυμίζει ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος είναι η αλλαγή της καθημερινότητάς μας και η δημιουργία δομών αλληλοβοήθειας από τα κάτω.

Η ΕΜΦΥΛΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΔΕ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΡΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΟΧΗ,

ΑΛΛΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστικη Κίνηση ”

 

Εκδήλωση – Συζήτηση: 6 μήνες από τη δολοφονία του Ζακ/Zackie Oh!

6 Μήνες από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου δια λιντσαρίσματος στο κέντρο της Αθήνας, 6 μήνες λασπολογίας από τα ΜΜΕ και συγκάλυψης των ευθυνών από πλευράς της αστυνομίας. Αλλά και 6 μήνες εκδηλώσεων και πορειών και δράσεων ενάντια στον εκφασισμό της κοινωνίας, ενάντια στην εξάπλωση της ακροδεξιάς ρητορικής στο δημόσιο λόγο και υπέρ της διαφορετικότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας .

Ευχαριστούμε όλους/ες όσους/ες παρευρέθηκαν/συμμετείχαν!

στην Εκδήλωση (23/3/2019 , 8μ.μ. , στον ΕΚΧ Αλιμούρα) συμμετείχαν οι:
Άννυ Παπαρούσου, δικηγόρος της οικογένειας Κωστόπουλου

Μαρια Λούκα, δημοσιογράφος

“Έξι μήνες έχουν περάσει από τη δολοφονία δια λιντσαρίσματος ενός ανθρώπου στο κέντρο της Αθήνας σε δημόσια θέα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος, η Zackie Oh, που ήταν ακτιβιστής, drag queen, αντιφασίστας, οροθετικός κ.α. Ο Ζακ δολοφονήθηκε στην περιοχή της Ομόνοιας από αυτούς που ονομάζονται “οικογενειάρχες”, “νοικοκυραίοι” αλλα και απο τους μπάτσους , αυτοί που η κοινωνία μας ονομάζει κανονικούς. Φυσικά, η ΕΛ.ΑΣ προσπάθησε να συγκαλύψει το περιστατικό και τα ΜΜΕ μίλησαν για τους αγανακτισμένους μαγαζάτορες της Ομόνοιας και τον “επικίνδυνο τοξικομανή”, ώστε να ενοχοποιήσουν το θύμα. Πλέον, γνωρίζουμε ότι δεν ισχύει τίποτα από αυτά και δεν ήταν ένας θάνατος κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, αλλά μια στυγερή δολοφονία, μια πράξη βαρβαρότητας αλλά και κοινωνικού εκφασισμού ενάντια στο “διαφορετικό”. Οφείλουμε, λοιπόν, να αρθρώσουμε λόγο ενάντια στις αφηγήσεις των κοσμηματοπώληδων, των υπεύθυνων της ΕΛ.ΑΣ που ισχυρίζονται ότι “έτσι είναι οι τακτικές της αστυνομίας και σε όποιον αρέσει” αλλά και των ΜΜΕ που σαν κοράκια προσπαθούσαν να πουλήσουν θέαμα πάνω στα σώματα νεκρών. “

Γυναικοκτονία: η κατάληξη μιας ιστορίας έμφυλης βίας και καταπίεσης

Τον τελευταίο καιρό στην επικαιρότητα ακούμε όλο και πιο συχνά για περιστατικά έμφυλης βίας με αποκορύφωμα τις ανθρωποκτονίες της Ελένης στην Ρόδο, της Κατερίνας στην Κρήτη, της Ατζελίνας στην Κέρκυρα καθώς και την αυτοκτονία της Λίνας στην Θεσσαλονίκη. Όλα τα περιστατικά ήταν αποτέλεσμα της πατριαρχικής αντίληψης για την γυναίκα. Αυτής της αντίληψης που την θέλει σεξουαλικά υποταγμένη στον άντρα και ανίκανη να αποφασίσει για το μέλλον της. Αυτής της αντίληψης που ντύνει τους θύτες με την μάσκα του θύματος και η οποία δεν κρύβεται στα μυαλά λίγων λούμπεν στοιχείων, όπως κάποια άτομα επανειλημμένα προσπαθούν να μας πείσουν στον δημόσιο λόγο, αλλά βρίσκεται σε κοινή θέα, ξεδιάντροπα και προσπαθεί να μας πείσει για την αθωότητά της.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Προφανώς η πατριαρχία δεν έπεσε από τα ουράνια και επιβλήθηκε εν μία νυκτί. Είναι θεμελιωμένη πάνω σε αιώνες ιστορίας του ανθρωπίνου είδους και βασισμένο πάνω σε μεταφυσικές αφηγήσεις με μόνο στόχο την εκμετάλλευση και υποδούλωση της γυναίκας. Έχει σφυρηλατηθεί από τις μικρές ηλικίες στα μυαλά πολλών ανδρών αλλά και γυναικών ανά τους αιώνες καθιστώντας σε κάθε κοινωνική βαθμίδα την γυναίκα υποδουλωμένη από τον άντρα. Αν λοιπόν είναι δύσκολο να ζεις κάτω από τα όρια της φτώχειας, τότε είναι ακόμα πιο δύσκολο να το κάνεις όντας γυναίκα. Αν ένας πρόσφυγας δέχεται καταπίεση μόνο και μόνο για την καταγωγή του, μία γυναίκα πρόσφυγας θα δεχτεί και για την φύση της. Και ενώ πράγματι στον 20ο αιώνα αναγνωρίστηκαν νομικά δικαιώματα στις γυναίκες, δεν αναγνωρίστηκαν αρκετά ώστε να υπάρχει ισονομία ανάμεσα στα δύο φύλα. Και φυσικά ο χαμηλότερος μισθός αποδεικνύει ότι δεν αναγνωρίστηκε η ικανότητα της γυναίκας, αλλά ακριβώς η μη αναγνώριση της φύσης της έχοντας βέβαια αποκτήσει εργασιακά δικαιώματα. Γιατί η πατριαρχία μπορεί να μην είναι το βασικό συστατικό του καπιταλισμού, αλλά από την άλλη τον βολεύει για την δημιουργία φθηνότερου εργατικού προσωπικού.

Βέβαια ο νόμος είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι του προβλήματος. Οι μεγάλες δυσκολίες συναντιούνται στο κοινωνικό φαντασιακό που έχει χτιστεί για τον ρόλο της γυναίκας, αυτό που χτίζει συμπεριφορές και κατ’ επέκταση μπορεί να επηρεάσει νόμους. Αυτές τις συμπεριφορές που θέλουν την γυναίκα νοικοκυρά στο σπίτι, έχει δεν έχει δουλειά, που ο τρόπος που θα ντυθεί την καθιστά υπεύθυνη για το πως θα την χρησιμοποιήσουν καθώς και το ότι μπορεί να κινηθεί σε συγκεκριμένα μέρη, συγκεκριμένες ώρες και πάντα με παρέα αν θέλει την ασφάλεια της. Βέβαια αυτές οι συμπεριφορές δεν μας έχουν κληρονομηθεί μέσω κάποιας γενετικής διαδικασίας. Περισσότερο προωθούνται από ¨μοντέρνους¨ εκπροσώπους ξεπερασμένων αντιλήψεων όπως ο Peterson, ο εκπρόσωπος της “παρεξηγημένης” αρρενωπότητας, καθώς και από αρκετά ΜΜΕ τα οποία είναι παραπάνω από πρόθυμα να φιλοξενήσουν τέτοιες απόψεις. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η άμεση αμφιβολία των ελληνικών ΜΜΕ απέναντι στο κύμα του ME TOO καθώς και η άμεση προσπάθεια δικαιολόγησης των ενός από τους δυο δολοφόνους της Ελένης παραβλέποντας όποια δημοσιογραφική δεοντολογία, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τον πόλεμο των τελευταίων μηνών που έχει στηθεί από κλασικούς εγχώριους δημοσιογράφους των fake news απέναντι στον όρο γυναικοκτονία. Ο όρος γυναικοκτονία αναφέρεται στον λόγο που διαπράχθηκε η ανθρωποκτονία, δηλαδή στο ότι το θύμα δολοφονήθηκε επειδή ήταν γυναίκα. Φυσικά οι προαναφερθέντες λασπολόγοι διακηρύσσουν ότι είναι ένας όρος που διαχωρίζει την γυναίκα από τον άνθρωπο, καθώς υποτίθεται ότι αναφέρεται σε όλες τις δολοφονημένες γυναίκες. Φαίνεται ότι η λέξη γυναικοκτονία χαλάει τις συνηθισμένες εκφράσεις που χρησιμοποιούνται σε γυναικοκτνίες όπως το “οικογενειακή τραγωδία”, “έγκλημα από πάθος” και άλλες τέτοιες εκφράσεις εκρομαντικοποίησης ενός εγκλήματος. Μάλλον η λέξη γυναικοκτονία δεν βοηθάει στο να παρουσιαστούν τα γεγονότα έμφυλης βίας σαν μεμονωμένα περιστατικά, γιατί αν δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι κουβαλάμε μαζί μας κάτι πολύ άρρωστο.

Πέρα όμως από το πως χτίζονται και το πως αντιμετωπίζονται αυτές οι αντιλήψεις έχουμε και πιο άμεσα προβλήματα όπως την αντιμετώπιση του κράτους απέναντι σε τέτοια περιστατικά. Πόσα άραγε να είναι τα περιστατικά έμφυλης βίας στην Ελλάδα; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί από όσες κοπέλες είχαν το θάρρος να μιλήσουν για το πρόβλημά τους, λίγες από αυτές είδαν να καταγράφεται το περιστατικό τους και ακόμα πιο λίγες να βλέπουν να αντιμετωπίζεται άμεσα. Γιατί σε αντίθεση με τα περισσότερα θύματα σεξουαλικής βίας η Ελένη και η Κατερίνα είχαν απευθυνθεί στα ΑΤ της περιοχής τους, η μεν Ελένη γιατί είχε υπάρξει θύμα βιασμού και παλαιότερα από την τραγική νύχτα, η δε Κατερίνα γιατί ήταν μόνιμο θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Η οκνηρία του κράτους και η έλλειψη δομών την στιγμή που υπάρχουν τηλέφωνα απεύθυνσης των θυμάτων έμφυλης βίας, κάνει το κράτος συνυπεύθυνο των δολοφονιών και μας θυμίζει ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος είναι η αλλαγή της καθημερινότητάς μας και η δημιουργία δομών αλληλοβοήθειας από τα κάτω.

 

Η ΕΜΦΥΛΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΔΕ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΡΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΟΧΗ,

ΑΛΛΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

Όχι στην καύση σκουπιδιών για τα κέρδη των εταιριών (Πορεία 16/3/2019 Bόλος)


Όχι στην καύση σκουπιδιών για τα κέρδη των εταιριών

Η κοινωνία του Βόλου αντιστέκεται εδώ και 2 χρόνια στον καρκίνο από την καύση σκουπιδιών που τους επιβάλλουν να αναπνέουν κράτος, τοπικοί άρχοντες και υπερεθνικοί κολοσσοί, όπως είναι αυτή της Lafarge-Holcim. Σε μία πόλη με έναν δήμαρχο-μαφιόζο όπου φέρνει μπράβους σε δημοτικά συμβούλια ή ΜΑΤ για να χτυπήσουν οποιοδήποτε διαμαρτυρόμενο στα σχέδια του είτε αφορούν τα νερά του Πηλίου είτε την λειτουργία ενός εργοστασίου που μολύνει καθημερινά την ατμόσφαιρα της πόλης.

Στις 16 Μάρτη, λοιπόν, καλείται η κοινωνία του Βόλου και τα κινήματα για τη γη και την ελευθερία που αγωνίζονται ανά την Ελλάδα να καταστήσουν σαφές ότι με τις ζωές μας δεν μπορεί να παίζει καμία εταιρεία και κανένα κράτος. Ένα συλλαλητήριο που πριν περίπου ένα χρόνο μετρούσε παραπάνω από 5000 άτομα που κατέκλυσαν τους δρόμους της πόλης για να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτό που βιώνουν καθημερινά από το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ.

Το κράτος πλάι με τα επιχειρηματικά συμφέροντα έχει δρομολογήσει εδώ και αρκετό καιρό την “αναβάθμιση” της Ελλάδας σε έναν ενεργειακό κόμβο με αγωγούς φυσικού αερίου, εξορύξεις υδρογονανθράκων σε Ιόνιο, Κρήτη και Ήπειρο, εξορύξεις χρυσού και ανεμογεννήτριες χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες για τις τοπικές κοινωνίες. Σε αρκετές περιπτώσεις οι κάτοικοι αντιδρούν δυναμικά σε αυτή τη λεηλασία και σε άλλες αναγκάζονται να φύγουν από τον τόπο τους αφού πλέον οι επιπτώσεις από αυτές τις δραστηριότητες στην υγεία τους δεν τους επιτρέπει να μείνουν.

Μπροστά στα σχέδια τους για μία υποτιθέμενη ανάπτυξη που παράλληλα σημαίνει την μόλυνση και την καταστροφή της φύσης και της ζωής πρέπει να θέσουμε τα εξής ερωτήματα: Ενέργεια για τι και για ποιον; Για τις εταιρείες και τα γεωπολιτικά συμφέροντα τους ή για τις κοινωνίες; Ποιος αποφασίζει για τις ζωές μας που γίνονται έρμαιο του κέρδους της κάθε πολυεθνικής; Για ποιο “εθνικό” συμφέρον μιλάμε;

Από την Λευκίμμη Κέρκυρας και την καταστολή του αγώνα των κατοίκων από τα ΜΑΤ ενάντια στον ΧΥΤΑ, τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Ήπειρο που στις 21/2 φωνάχτηκε ένα βροντερό ΌΧΙ σε αυτές στο κέντρο της Αθήνας από περίπου 2000 άτομα μέχρι και τον αγώνα ενάντια στην εγκατάσταση αιολικών που δίνουν αρκετές περιοχές στην Ελλάδα, οφείλουμε να αναδείξουμε και να αντισταθούμε στην οικονομική ανάπτυξη, απέναντι στην ανάθεση και στην απάθεια που χτίζει το σύστημα και καιροσκόποι κομματικοί και θεσμικοί φορείς. Σε μία ανάπτυξη που σημαίνει θάνατος και καταστροφή να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Στις 16/3 θα είμαστε εκεί για να σταθούμε αλληλέγγυοι και να δυναμώσουμε τον αγώνα της κοινωνίας του Βόλου για καθαρό αέρα ενάντια στην καύση σκουπιδιών της ΑΓΕΤ και τα συμφέροντα του κράτους και των πολυεθνικών.

Προσυγκέντρωση στο Δημαρχείο Βόλου το Σάββατο 16/3 και ώρα 12:00

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΕΩΣ ΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΓΗ

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ-ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΘΕΣΗ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ(Πειραιάς, Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Λάρισα, Αθήνα)

ΤΟ ΝΟΜΙΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟ

Την Τρίτη 05/03 δικάζεται στα Γιάννενα η Έφεση της Δ.Κ., καθαρίστριας που καταδικάστηκε πρωτόδικα σε οκτώ χρόνια κάθειρξη για πλαστογράφηση του απολυτηρίου Δημοτικού της. Η εν λόγω γυναίκα, μητέρα 13 παιδιών, άλλαξε κατά ένα χρόνο την ημερομηνία αποφοίτησής της από το σχολείο, προκειμένου να μπορέσει να αναζητήσει δουλειά στο Δημόσιο, πράγμα που κατάφερε αποκτώντας μια θέση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Η πρωτόδικη απόφαση εκδόθηκε ερήμην της, καθώς το δικαστήριο δεν έκανε δεκτό το αίτημα για αναβολή λόγω προβλημάτων υγείας.

Η υπόθεση αυτή μας θυμίζει την αντίστοιχη ιστορία της καθαρίστριας από το Βόλο, η οποία εν τέλει, πριν από κάποιους μήνες οδηγήθηκε στη φυλακή, με 10ετή ποινή, επειδή πλαστογράφησε το απολυτήριο Δημοτικού της για να μπορέσει να βρει δουλειά και να στηρίξει οικονομικά τα δυο παιδιά της και τον σύζυγό της που πάσχει από 67% αναπηρία.

Δύο γυναίκες, με παρόμοιες ιστορίες, κατηγορούνται για κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Χρήμα το οποίο επί χρόνια εργάζονταν για να βγάλουν. Σε μια χώρα στην οποία τα οικονομιά σκάνδαλα ξεπετάγονται σαν μαργαρίτες την άνοιξη (πάνω από 400 σκάνδαλα μέσα σε μια πενταετία) και οι υπόλογοι αυτών κυκλοφορούν ανενόχλητοι ή πέφτουν στα μαλακά, έρχεται το δικαστικό σύστημα να εκτονώσει όλη τη «νομιμοφροσύνη» του πάνω στους φτωχούς και τους αδικημένους. Κάπως πρέπει να αποδείξουν κι αυτοί ότι ασκούν με διαφάνεια και ακεραιότητα το «λειτούργημά» τους, υπακούοντας τυφλά το γράμμα του νόμου!

Η αστική δικαιοσύνη υπηρετεί αυτό ακριβώς το σύστημα που στέρει από τους ανθρώπους τις ίσες δυνατότητες στη μόρφωση, την εργασία και τη ζωή. Και μετά έρχεται και τους τιμωρεί γι’αυτό. Για εμάς, ένα σύστημα που λειτουργεί με γνώμονα την κατάσταση εξαίρεσης (Ηριάννα-Περικλής, Φύσσας, Γρηγορόπουλος κλπ), που κρίνει την εργασία ως έγκλημα και πατάει κάτω όποιον εναντιώνεται σε αυτό, μας αποδεικνύει περίτρανα πως, όχι μόνο το νόμιμο δεν είναι και ηθικό, αλλά πως το νόμιμο υπάρχει για να διασφαλίζει το ρόλο των εξουσιαστών επί των εξουσιαζομένων.

Την Τρίτη 05/03, λοιπόν, από τις 9:00, να είμαστε όλοι έξω από τα Δικαστήρια.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ Δ.Κ.
….
….
ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

“Ενέργεια για τι και για ποιον;” Μπροσούρα για το ενεργειακό ζήτημα από τη Χειρονομία-Α.Κ.

Αποφασίσαμε να συμμετέχουμε ενεργά στο διάλογο που έχει ανοίξει γύρω από το ζήτημα της ενέργειας δημιουργώντας αυτή τη μπροσούρα.

“Ενέργεια για τι και για ποιον;

Πορεία ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων 21/2, 18:00 , Προπύλαια

Η πολιτική διάσταση της οικολογίας αφορά το κεντρικό ζήτημα της εξουσίας. Το ενεργειακό ζήτημα σημαίνει να θέσουμε το ερώτημα: Ενέργεια για τι και για ποιον; Για τη βαριά βιομηχανία καταναλωτικών προϊόντων; Για την μετατροπή της χώρας σε πρατήριο; Για τα κέρδη των πολυεθνικών; Πρέπει να θέσουμε το ερώτημα δημόσια, στο επίκεντρο και της κοινωνίας και να δημιουργήσουμε εμείς τον ελεύθερο δημόσιο χώρο που μπορεί να συζητηθεί το ερώτημα. Το ενεργειακό ζήτημα δεν αφορά μόνο τις μορφές ενέργειας, αφορά την ζωή μας και ποιος αποφασίζει γι’ αυτή.

Ενάντια στην ενεργειακή λεηλασία και στο μύθο της ανάπτυξης, απαντάμε με ακηδεμόνευτους συλλογικούς αγώνες για την φύση και την ελευθερία, απαντάμε με κινήματα για την ενέργεια με κέντρο και πρόταγμα την άμεση δημοκρατία.

Όλοι και όλες στην πορεία ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων στην Αθήνα στις 21/2, 18:00 , Προπύλαια.

Κοινωνικά κινήματα και εκλογικές αυταπάτες

Κοινωνικά κινήματα και εκλογικές αυταπάτες

Μιας και διανύουμε προεκλογική περίοδο κρίνουμε αναγκαίο να επισημάνουμε τον κίνδυνο άνθρωποι των κοινωνικών κινημάτων να παγιδευτούν στη συμμετοχή στο εκλογικό παιχνίδι. Είναι αναγκαίο να διευκρινίσουμε πως τα κοινωνικά κινήματα και οι εκλογικοί σχηματισμοί είναι δύο αντίθετες και αντίπαλες πολιτικές λογικές.

Φαίνεται πως κάποια απ’ τα χαρακτηριστικά που συναντάμε σε κινήματα που αφορούν ένα τοπικό και συγκεκριμένο ζήτημα , όπως αυτό ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου, ή στην εξόρυξη χρυσού είναι η μερικότητα στις διεκδικήσεις και ο τοπικισμός που συχνά το συνοδεύει. Αυτά συνδυάζονται συχνά με την έλλειψη πολιτικής εμπειρίας των συμμετεχόντων και τις πολιτικές σκοπιμότητες διαφόρων κομμάτων που αναμειγνύονται. Τότε προκύπτει πρόσφορο έδαφος για τη συμμετοχή ανθρώπων από τα κινήματα στο εκλογικό παιχνίδι, πράγμα που αφήνει τα κινήματα στο έλεος της αντίφασης του να ζητούν τη συμμετοχή τους στον θεσμό που συνέβαλε στην καταστροφή τους εξαρχής.

Για τους λόγους αυτούς και εξαιτίας μιας ψευδούς άποψης περί αποτελεσματικότητας της κοινοβουλευτικής πολιτικής έναντι της κινηματικής πολιτικής της αυτονομίας κάποιοι προσπαθούν να ρίξουν τα κινήματα στην παγίδα της ανάθεσης. Κάποιες φορές τα επιχειρήματα υπέρ των εκλογών μιλούν για κοινωνικοποίηση ενός ζητήματος μέσα από τις εκλογές. Χαρακτηριστική είναι η περιστασιακή σχέση της Αριστεράς με τα κινήματα, που συνδέεται με τις εκλογικές διαδικασίες . Ας μην ξεχνάμε πως οι ρόλοι στις διαδικασίες αυτές είναι δοσμένοι εξ αρχής. Είναι αυτοί που αποκλείουν την κοινωνία απ την απόφαση, αυτοί που αναθέτουν τη λύση στους ειδικούς της πολιτικής. Συμμετοχή στο εκλογικό παιχνίδι σημαίνει παιχνίδι με τους όρους του συστήματος και συμμετοχή στους ρόλους που έχουν ήδη προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. το είδαμε στην Χαλκιδική, όπου ο εκλεγμένος, υποτίθεται από το κίνημα, δήμαρχος Ιερισσού συνέχισε την πολιτική της κυβέρνησης μετά την εκλογή του.

Άπαξ και εκπροσωπηθεί ένα κίνημα στο πεδίο των εκλογών, τότε το πολιτικό επίδικο της απόφασης αλλάζει τόπο, οι αγώνες μετατρέπονται σε υποσχέσεις. Οι άνθρωποι που κατεβαίνουν στις εκλογές αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά κινήματα σαν δεξαμενές ψήφων. Ζητούν ένα κίνημα σε ρόλο βαστάζου και ζητούν την παράδοση της πολιτικής απόφασης στους εκλεγέντες. Βέβαια ακολουθεί το αναμενόμενο. Αυτοί που αναλαμβάνουν να εκπροσωπήσουν το συγκεκριμένο κίνημα (π.χ το κίνημα ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου και προστασίας της Μεσοχώρας και η περίπτωση του Γ. Χονδρού, η περίπτωση της Χαλκιδικής) αργά η γρήγορα απογοητεύουν. Η απογοήτευση από την εκλογική διαδικασία δημιουργεί ένα αίσθημα ματαιότητας, οδηγεί σε απογοήτευση από τους αγώνες. Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό είναι πως αυτή η απογοήτευση δεν πηγάζει από τους ίδιους τους αγώνες αλλά από την εκλογική διαδικασία. Μετά μένει ένα πολυδιασπασμένο κίνημα.

Στον αντίποδα των παραπάνω βρίσκεται το παράδειγμα των Σταγιατών Πηλίου το οποίο αυτοδιαχειρίζεται την ύδρευσή του, ενώ λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά χωρίς καμία συνδιαλλαγή με τοπικούς άρχοντες ή το κράτος. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα υλοποίησης των ελευθεριακών και οικολογικών ιδεών στην καθημερινότητα. Κάθε κοινότητα αγώνα, όπως οι προηγούμενες, παίρνει το μεγάλο βάρος της υπεράσπισης της φύσης.

Οριζόντιες διαδικασίες πολιτών, μέσα από ανοιχτές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, οδήγησαν στην μεγαλειώδη πορεία που έγινε την πρώτη Ιουνίου στα Γιάννενα, η οποία κατάφερε να είναι μια βροντερή φωνή λογικής απέναντι στον παραλογισμό της διηνεκούς ανάπτυξης και λεηλασίας της φύσης, κόντρα σε ΜΜΕ, τοπικούς άρχοντες, την κυβέρνηση και την εταιρία. Βλέπουμε πως ο δρόμος για την υπεράσπιση της γης και της ελευθερίας πλέον σιγά σιγά αποκρυσταλλώνεται.

Διαχωρίζουμε τη θέση μας και εκφράζουμε την ρητή αντίθεσή μας σε όσα εκλογικά σχήματα επικαλούνται τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στις εξορύξεις με ψηφοθηρικούς σκοπούς.

Για εμάς μόνη λύση είναι να αναλάβουμε συλλογικά το βάρος και το μέγεθος των αγώνων μας ως κοινωνία. Γνωρίζουμε πως οτιδήποτε περνά στην τροχιά του εκλογικού παιχνιδιού πολτοποιείται από αυτό. Οι ακηδεμόνευτοι αυτόνομοι αγώνες εκτός του συστήματος αντιπροσώπευσης αποτελούν το μόνο ικανό μέσο πραγματοποίησης των σκοπών που θέτουμε.
Ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες προτάσσουμε τους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς αγώνες για τη γη και την ελευθερία.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

 

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – αγώνας για την κοινωνική αυτοθέσμιση