Για τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτισμού
Ξεκίνησε για ακόμη μια φορά αυτός ο φαύλος κύκλος υποκρισίας και αυταπατών που μετατρέπεται σε δήθεν λύσεις. Αυτή τη φορά για την υπόθεση των Τεμπών, με την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση της Ν.Δ. Μία πρόταση και συζήτηση με προκαθορισμένη κατάληξη από την απαρχή της, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Εξουσίας.
Κι αυτό διότι δεν απεμπλέκει την συζήτηση από τις κύριες αιτίες της, ίσα ίσα αποτελεί μέρος αυτών. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και το κοινοβούλιο αποτελεί ακριβώς αυτό: ένα αδιέξοδο που εξουσιάζει τις ζωές μας με δήθεν δημοκρατικές προφάσεις.
Αυτή η αυταπάτη, όμως, και η συμμετοχή σε αυτή, δημιουργεί τις αντίστοιχες φαντασιώσεις σε κοινωνικό επίπεδο. “Θα αλλάξει η κυβέρνηση;”, “Θα πέσει ο Μητσοτάκης;” “Ποιος θα είναι ο επόμενος ηγέτης;”, “Ποιον θα ψηφίσουμε;”. Μιλώντας ουσιαστικά για αλλαγή σε ένα παιχνίδι στημένο από την ίδια την εξουσία.
Το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη φανέρωσε όλες τις αιτίες με αυτά που μας οδήγησαν μέχρι εδώ:
Εκποίηση και συνεχή υπονόμευση των τρένων και του σιδηροδρομικού δικτύου με μη ασφαλείς μεταφορές. Το αλισβερίσι, όπως και το αδιέξοδο των ευθυνών του πολιτικού συστήματος γύρω από το οτιδήποτε με πρόσχημα ένα λειψό ποσοστό 41% που μετατρέπεται σε γύρω στο 20% επί των πραγματικών συμμετεχόντων. Μέσα στο τελευταίο και η Δικαιοσύνη, τυφλή, έρμαιο των εκάστοτε συμφερόντων με μηδενική έρευνα, αγνόηση και καταστροφή του πεδίου, όπως συνηθίζει να γίνεται σε πολλές δίκες που υπεύθυνο στέκεται το Κράτος και το Κεφάλαιο.
Αλλά κυρίως ανέδειξε ότι οι ζωές μας δεν μετράνε μία μπροστά στα δόντια της Εξουσίας και του κέρδους.
Η ανάθεση των ζωών μας σε κράτος και κεφάλαιο οδηγεί μαθηματικά σε νέα “Τέμπη”. Κι αυτό είναι που πρέπει να καταλάβουμε και όχι να καλλιεργούμε συνεχώς αυταπάτες και μυθεύματα: πως όσο υπάρχει αυτό το σύστημα διακυβέρνησης και αλληλεμπλοκής των εξουσιών τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Η κοινοβουλευτική συμπαιγνία δεν έφερε την εκτόνωση. Ούτε οι προανακριτικές, ούτε οι εξεταστικές, ούτε η εθνική ενότητα για τον πρόεδρο Δημοκρατίας, ούτε καν η πρόταση δυσπιστίας δεν κατάφεραν την επιστροφή στην κανονικότητα. Εναλλακτική κοινοβουλευτική λύση δεν υπάρχει. Η 28η Φλεβάρη δημιούργησε αυτό που ονομάζουμε Κενό Εξουσίας. Αφήνοντας πίσω την ασφάλεια των ιδεολογικών επαναστάσεων για συμμετοχή και ερμηνεία, αν μας ενδιαφέρουν σήμερα οι αναστατώσεις είναι για το κενό εξουσίας που προκαλούν, γιατί μέσα από αυτό μπορεί να αναδυθεί το πρόταγμα της αυτονομίας, της κοινωνικής αντιεξουσίας κι εντέλει της αυτοκυβέρνησης.
Σε αυτό το κενό ελλοχεύει πάντα μία μορφή εξουσίας. Δεν μπορούμε να την καταργήσουμε, γιατί το κενό θα εξέπιπτε σε κενότητα, μπορούμε, όμως, να την καταστήσουμε μη αναπαραστάσιμη από ηγέτες, από οργανωτικές, αυτοαναφορικές και ιδεολογικές ηγεμονίες κλπ. Δηλαδή μία δυναμική σχέση ανοιχτή σε ρήξεις, όχι μόνο στα προφανή, δηλαδή εξωτερικά στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού, αλλά και εσωτερικά όταν και όποτε κρίνεται αναγκαίο. Αυτή τη δυναμική σχέση που την έχουμε αφουγκραστεί στις σύγχρονες εξεγέρσεις μπορούμε να την ονομάσουμε ρητή θέσμιση του κενού της μη αναπαραστάσιμης εξουσίας.
Ασφαλιστικές δικλείδες δεν υπάρχουν για ο,τι μέλει να έρθει, πέρα απ’ την δική μας ενσώματη συμμετοχή και παρουσία στον δημόσιο χώρο. Γνωρίζουμε πως ο αγώνας για ισότητα με ισότητα, για αλληλεγγύη με αλληλεγγύη, για δικαιοσύνη με δικαιοσύνη έχει την δική του δυναμική.
Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Το δίκιο για τα Τέμπη θα κριθεί στους δρόμους κι όχι στης Βουλής τους διαδρόμους.
Αντιεξουσιαστική Κίνηση
-Δίκτυο αυτόνομων συνελεύσεων-