ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

Τα τελευταία χρόνια τα περιστατικά εργατικών ατυχημάτων στον κλάδο των ντελίβερι και των μεταφορέων είναι μηνιαίο σχεδόν φαινόμενο, το οποίο έχει κοστίσει ζωές, όπως για παράδειγμα του courier πατέρα 2 παιδιών που εργαζόταν στην εταιρία Speedex (14/2/2017) , του ντελίβερι που εργαζόταν στην εταιρία MIKEL (2/3/2017) , του ντελίβερι που εργαζόταν στην εταιρία DETOX ( 30/5/2017) .

Αυτό προφανώς δεν αποτελεί ένα τυχαίο ή σπάνιο γεγονός αλλά μια αποτύπωση του σημερινού εκβιασμού, της εντατικοποίησης και της βαρβαρότητας που ασκείται στα πλαίσια αυτού που ονομάζεται «εργασία». Εργασιακός εκβιασμός είναι η πραγματικότητα στην οποία ο εργαζόμενος οφείλει συχνά να παρέχει στον εαυτό του και να συντηρεί μόνος του τον εξοπλισμό της δουλειάς του (μηχανάκι-κράνος) με μεγάλο κόστος για τον ίδιο, και βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του σε περίπτωση που δεν μπορέσει να τον συντηρήσει, ενώ στην ουσία η παροχή εξοπλισμού αποτελεί βασική αρμοδιότητα του παρόχου εργασίας.

Η εντατικοποίηση στο χώρο της εργασίας γίνεται φανερή κάθε μέρα σε πολλά γνωστά μας μαγαζιά-αλυσίδες και μη. Σε μια περίοδο πολιτικής , κοινωνικής και οικονομικής μεταβολής και κρίσης οι εργασιακές αυθαιρεσίες είναι κανονικότητα και καθημερινότητα, αφού σαν ύστατος εκβιασμός προβάλλεται η ανεργία. Οι εργαζόμενοι πωλώνται φθηνά στα σκλαβοπάζαρα και γίνονται και οι ίδιοι προϊόντα, κατά καιρούς, προς όφελος της επιχείρισης, αφού η «εικόνα της επιχείρησης» εξαρτάται από τα χαμόγελα στους πελάτες και η εντατικοποίηση, φυσικά είναι προς όφελος της αγοράς και της κίνησης του χρήματος.

Απέναντι στην διαιώνιση αυτής της κατάστασης στάθηκαν στις 23 Μαϊου 2017 οι οδηγοί δικύκλου, πραγματοποιώντας απεργιακή κινητοποίηση ως «συνέλευση βάσης εργαζομένων δικύκλου», η οποία στάθηκε μακρυά από κομματικές ή κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές σέχτες, γεγονός που ενοχλησε ιδιαίτερα τα καθεστωτικά μέσα, τα οποία βάλθηκαν να υπονομεύσουν αυτήν την ενέργεια με ειρωνικά άρθρα όπως του «Πρώτου θέματος» που έφερε τον τίτλο <<Γίνεται κι αυτό στην Ελλάδα: Απεργούν οι ντελιβεράδες!>>.

Ο εργασιακός μεσαίωνας, λοιπόν καλά κρατεί και αν δεν τον σπάσουμε εμείς τότε ποιοί ; Για να μη συνηθίσουμε το θάνατο και την ακραία εκμετάλλευση, παίρνουμε ως παράδειγμα την αυτοοργανωμένη κινητοποίηση των σωματείων βάσης και παλεύουμε αμεσοδημοκρατικά και οριζόντια για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τη μισθωτή σκλαβιά και την υποτίμηση των ζωών μας.

Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη – Αξιοπρέπεια

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Τον Αύγουστο του 2012 γίνεται ένοπλη ληστεία στο υποκατάστημα της Alpha Bank της Νάουσας Πάρου, κατά την οποία χάνει τη ζωή του ένας οδηγός ταξί που επιχείρησε να σταματήσει τους ληστές.

Η αντιτρομοκρατική κάνει την εμφάνισή της στην υπόθεση λόγω ενός «ανώνυμου» τηλεφωνήματος, του οποίου την πηγή δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν οι αρχές. Το τηλεφώνημα ανέφερε ως δράστη κάποιον Τάσο που έχει σχέση με την «τρομοκρατία», αναφέροντας το ξενοδοχείο στο οποίο έμενε ο Θεοφίλου.
Ακολουθεί η σύλληψη του Τ. Θεοφίλου στις 18/8 του 2012 στον Κεραμεικό και η βίαιη απόσπαση DNA από τον ίδιο, με τη μέθοδο του πνιγμού. Στη συνέχεια ένα ανύπαρκτο καπέλο γίνεται ο λόγος της από τότε φυλάκισής του. Ένα καπέλο που δεν περιλαμβάνεται στα ευρήματα από το σημείο της ληστείας (καμια κάμερα δεν το δείχνει) αλλα υποτίθεται ότι ενοχοποιεί τον Θεοφίλου, αφού βρέθηκε σ’αυτό ιστός που ακόμα η αντιτρομοκρατική αρνείται να επιβεβαιώσει τι είδους.

To Νοέμβριο του 2013, ήδη 15 μήνες μετά τη σύλληψη, χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποδεικτικό στοιχείο εναντίον του, ξεκινά η Δίκη. Το 2014 καταδικάζεται , πρωτοβάθμια, σε εικοσιπέντε χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία και για ληστεία και αθωώνεται για τη συμμετοχή στους Πυρήνες της Φωτιάς.

Την Δευτέρα 15/5/17, οπότε συνεχιζότανε η δίκη του σε δεύτερο βαθμό, η εισαγγελία (Αννα Καλουπα) πρότεινε την ολική καταδίκη του, κρίνοντας τον ένοχο ακόμα και για κατηγορίες για τις οποίες αρχικά είχε απαλλαχθεί από το Τριμελές Εφετείο (ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, ανθρωποκτονία από πρόθεση, απόπειρα ανθρωποκτονίας, κατασκευή, προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών υλών και διακεκριμένη κατοχή όπλων).

Να ξανασημειώσουμε εδώ ότι το δικαστήριο κατέληξε στην καταδίκη του χωρίς να υπάρξει ούτε μία αυτόπτης μαρτυρία που να τον συνδέει με τη ληστεία ή τον φόνο του ταξιτζή. Με τους μάρτυρες να μην αναγνωρίζουν τον Θεοφίλου, το μόνο στοιχείο που ως τώρα τον κρατά στη φυλακή είναι η εύρεση DNA σε καπέλο που υποτίθεται πως έπεσε απ’ τον δράστη την ώρα της ληστείας. Το DNA όμως όπως γνωρίζουμε δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ισχυρό ενοχοποιητικό στοιχείο που αρκεί για να καταδικάσει κάποιον σε ισόβια κάθειρξη. Αντίθετα, η όλο και συχνότερη και ανεξέλεγκτη χρήση γενετικού υλικού από πλευράς των αρχών ως αποδεικτικό στοιχείο αποτελεί αναξιόπιστη μέθοδο πιστοποίησης αποτελεσμάτων, λόγω του ότι η συγκεκριμένη μέθοδος (STR) αποτελεί μόνο μέθοδο αποκλεισμού υπόπτων και όχι ταυτοποίησης τους. Δεν είναι όμως η μόνη φορά που βλέπουμε ένα «σενάριο» της αντιτρομοκρατικής να οδηγεί κάποιον άδικα στη φυλακή. Άτομα που δεν είχαν εις βάρος τους οτιδήποτε, καμία μαρτυρία, μόνο προσωπικές σχέσεις με άτομα που θεωρούσε «ύποπτα» η αντιτρομοκρατική και την υποψία συμμετοχής στον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Η περίπτωση της Ηριάννας, υποψήφιας διδάκτωρος της Φιλοσοφικής, τον Μάρτιο του 2011 είναι άλλο ένα ακραίο παράδειγμα δικαστικής αυθαιρεσίας. Η ίδια διανυκτέρευε στο σπίτι τού συμφοιτητή της Κωνσταντίνου, ο οποίος διατηρούσε φιλική σχέση με κάποια άτομα που τότε ήταν ύποπτοι για συμμετοχή στην οργάνωση ΣΠΦ.
Αυτό αποδείχτηκε αρκετό για να κάνει έφοδο το βράδυ εκείνο στο σπίτι η Αντιτρομοκρατική, να προσάγει τον Κωνσταντίνο και να ζητήσει να δώσει δείγμα DNA η Ηριάννα. Ο Κωνσταντίνος παραπέμπεται ως μέλος της ΣΠΦ χωρίς απολύτως κανένα στοιχείο πέρα από τη φιλική του σχέση με δύο μέλη των Πυρήνων, αλλά με πρόταση του εισαγγελέα (Σωτήρη Μπάγια) και με απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων αθωώνεται. Δύο χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 2013, η Ηριάννα συλλαμβάνεται, διότι έτσι ξαφνικά προέκυψε ταυτοποίηση του δικού της DNA σε έναν γεμιστήρα εκτός όπλου από τα ευρήματα της Πολυτεχνειούπολης. (τον Νοέμβριο του 2011, στην Πολυτεχνειούπολη, ένας αγνώστων στοιχείων άντρας είδε από την ταράτσα στις 4 μ.μ. κάποιον να βγαίνει από ένα βαν και να κρύβει ένα κουτί με όπλα τα οποία συνδέθηκαν με τους ΣΠΦ). Από έρευνα που γίνεται στο σπίτι της, στο αυτοκίνητο, δεν βρίσκεται το παραμικρό στοιχείο. Το δικαστήριο δεν πείθεται ούτε από τη μη ύπαρξη μαρτύρων, ούτε από την κατάθεση της Ηριάννας και των μαρτύρων υπεράσπισης ούτε από την μή βαρύνουσα σημασία του DNA ως αποδεικτικού στοιχείου και αποφάσίζει την 1/6 2017 να καταδικάσει την Ηριάννα σε δεκατρία χρόνια χωρίς ελαφρυντικά.
Βλέπουμε ξεκάθαρα πως είμαστε μπροστά σε σκευωρίες κατασκευασμένες για να παίξουν το παιχνίδι της αντιτρομοκρατικής και να προσποιηθεί αυτή επιτυχίες. Ένα αφήγημα κατασκευασμένων στοιχείων και αλόγιστης χρήσης δειγμάτων DNA, μια πολιτική της στοχοποίησης βάσει πολιτικών συσχετισμών. Χρησιμοποιώντας σαν «δεξαμενή» τα στοιχεία που είναι καταχωρημένα μέσω μαζικών προσαγωγών και μέσω της εφόδου σε καταλήψεις, ελεύθερους κοινωνικούς χώρους και σπίτια, αρκεί σε κάθε περίπτωση η φιλική/διαπροσωπική σχέση ώστε να καταδικαστεί ένας αθώος άνθρωπος που δεν υπάρχει τίποτα το ενοχοποιητικό εναντίον του.
Τον ρόλο τους προφανώς στη διαμόρφωση ενός «εσωτερικού εχθρού», με στόχο την κοινωνική συσπείρωση εναντίον του, στη διαμόρφωση μιας στερεοτυπικά εγκληματικής δημόσιας εικόνας του Τ.Θεοφίλου (και της Ηριάννας) ως επικίνδυνου «αναρχικού δολοφόνου» και «τρομοκράτη» είχαν παίξει και τα ΜΜΕ, με πρωτοστάτη το «Πρώτο Θέμα». Τα γνωστά μας όργανα της παραπληροφόρησης που ελέγχει η ολιγαρχία για να συνεχίζει να υπάρχει, μέσα επανάληψης και επιβολής τελικά της γνώμης των κυρίαρχων.

Η ακραία πρόταση της εισαγγελίας για ολική καταδίκη του Θεοφίλου αλλά και η περίπτωση της Ηριάννας συντάσσεται και δείχνει τη γραμμή της αντιτρομοκρατικής που δεν είναι άλλη από τη στοχοποίηση ενός ολόκληρου χώρου αντίστασης και αγώνα. Είμαστε μπροστά στην ποινικοποίηση των φιλικών και κοινωνικών σχέσεων, όπως και του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού, των πολιτικών φρονημάτων. Δεν έχει σημασία αν το έκανες, σου λένε, σημασία έχει με ποιους μιλάς και τι είσαι.
Βρισκόμαστε θεατές στην κατασκευή της νέας «τρομοκρατίας» από την την δικαστική αρχή, τα κανάλια και την ελληνική αστυνομία. Ένα τσιρκο με την εκδικητικότητα του κράτους να πρωτοστατεί στο όνομα της δικαιοσύνης, ένα κλίμα τρομοκρατίας που επιβεβαιώνει την ανάγκη ύπαρξης της αντιτρομοκρατικής.

* Η δίκη του Θεοφιλου θα συνεχιστεί στις 27 Ιουνίου.
– ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΦΡΟΝΗΜΑΤΑ
– ΑΜΕΣΗ ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ Τ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΗΣ ΗΡΙΑΝΝΑΣ
– ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ/ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ

Μία απλή βόλτα να κάνει κανείς στο κέντρο των Ιωαννίνων τα τελευταία χρόνια, θα παρατηρήσει μία τρομερή επέκταση των τραπεζοκαθισμάτων των διαφόρων μαγαζιών εστίασης. Ειδικά από τη στιγμή που θα «ανοίξει» ο καιρός ορισμένες περιοχές, όπως η Γαριβάλδη, η περιοχή της Σκάλας, ο Μώλος, η Καλάρη και γενικά η παλιά αγορά καθώς κι οι καινούριοι πεζόδρομοι πέριξ της Νομαρχίας κατακλύζονται από τραπέζια, καθίσματα, στάντ κάνοντας ιδιαιτέρως δύσκολη την πρόσβαση και τη διάσχισή τους από τον οποιονδήποτε, πόσω μάλλον όταν καταλαμβάνονται ακόμα και οι ειδικές ζώνες που προορίζονται για τους τυφλούς. Μία απλή ματιά χρειάζεται, κατά κυριολεξία, για να γίνει αντιληπτό ότι αυτή η επέκταση γίνεται χωρίς κανέναν έλεγχο και άδεια, με την ενοχή και συνενοχή των αρμόδιων αρχών ( δήμος, αστυνομία κ.λ.π ).

Είναι γνωστή εδώ και χρόνια η συγκάλυψη και η προώθηση τέτοιων φαινομένων από τους ντόπιους παράγοντες, όπως γνωστή είναι και η αδιαθεσία τους να τιμωρήσουν τους μεγαλομαγαζάτορες που παρανομούν την ίδια στιγμή που «κάνουν τη δουλειά τους» κλειδώνοντας μικροεπιχειρήσεις. Η καταπάτηση του δημόσιου χώρου στο βωμό του χρήματος και για το κέρδος λίγων είναι επίσης κάτι γνωστό από την πλευρά της εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε το γεγονός ότι η πεζοδρόμηση του κέντρου έγινε με απώτερο στόχο την οικονομική άνθηση των επιχειρηματιών της πόλης και των πολυεθνικών καταστημάτων ( βασικού υποστηλώματος του Δήμου και της Περιφέρειας ) και όχι για τη διευκόλυνση των πολιτών. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη φωταγώγηση των δρόμων, καθώς σχεδόν όλη είναι συσσωρευμένη στα σημεία που υπάρχουν μαγαζιά και όχι στις διάφορες γειτονιές της πόλης όπως η Καλούτσιανη και η Καραβατιά.

Το ερώτημα, όμως είναι γιατί αυτή η καταπάτηση βρίσκει τόση ανταπόκριση και σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.

Ο δημόσιος χώρος αποτελεί ιστορικά τον κατ’ εξοχήν χώρο συνάθροισης των ανθρώπων. Είναι το σημείο εκείνο όπου δημιουργείται και χαράσσεται η ιστορική μνήμη ενός τόπου, που διαμορφώνεται η ιδιαίτερη κουλτούρα του, εκεί όπου κάποτε παίρνονταν όλες οι μεγάλες αποφάσεις που αφορούσαν την κοινότητα, εκεί όπου τελικά διαμορφώθηκε η έννοια του πολίτη, του ανθρώπου δηλαδή που έχει γνώμη και συμμετέχει ενεργά στη λήψη των συλλογικών αποφάσεων. Ο χώρος αυτός, ο οποίος εκχωρείται αμαχητί στους ιδιώτες, είναι ο ίδιος χώρος που κάθε ολοκληρωτικό ή φασιστικό καθεστώς ήθελε να εξαλείψει για να εξαλείψει μαζί και την αντίσταση των κοινωνιών.

Άλλωστε, αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Παντού στην Ελλάδα η αποστασιοποίηση από τα συλλογικά ζητήματα, η ανάθεση της διαχείρισης των κοινών σε λίγους έχει οδηγήσει το δημόσιο χώρο σε μαρασμό. Εκεί «μπαίνει σφήνα» το ιδιωτικό κεφάλαιο για να εξωραϊσει και να επαναφέρει τις πλατείες και τους πεζοδρόμους σε λειτουργία. Η μεσολάβηση, όμως αυτή είναι καταστροφική διότι αποξενώνει τον άνθρωπο, τον μετατρέπει σε πελάτη, σε καταναλωτή που απλώς βρίσκεται μεταξύ άλλων, χωρίς καμία διάθεση επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης. Και φυσικά, η εικόνα των γεμάτων μαγαζιών δημιουργεί και μια ψευδαίσθηση κοινωνικής ευμάρειας, μία ψευδάισθηση ότι το χρήμα «κινείται». Στην πραγματικότητα, η φτωχοποίηση της κοινωνίας είναι δεδομένη, ειδικά στην Ήπειρο, και καμία «γκλάμουρ» εικόνα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Ως Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση έχουμε δεκαετή τουλάχιστον εμπειρία των αγώνων που έχουν δοθεί για το δημόσιο χώρο στα Γιάννενα, όπως και για την αυθαιρεσία του κεφαλαίου και των ντόπιων ιθυνόντων στα ζητήματα αυτά. Τα Γιάννενα, με τη μακρά παράδοση και ιστορία τους, δεν έχουν ανάγκη από αναμασημένες και ομογενοποιημένες διασκεδάσεις. Χρειάζονται πολίτες ενεργούς, με κριτική σκέψη και συλλογική διάθεση, που να ενδιαφέρονται για τον τόπο τους. Η μόνη λύση είναι η απελευθέρωση του δημόσιου χώρου, η συλλογική διαχείρισή του από την κοινωνία της πόλης για να σταματήσει επιτέλους αυτός ο ακραίος επεκτατισμός των μαγαζιών. Για να μη γίνουν τα Γιάννενα μία ακόμα πόλη – βιτρίνα.