Επιλέγουμε να μη σιωπάμε όταν στα Γιάννενα εκδηλώνονται φαινόμενα κρατικής αυταρχισμού, αστυνομικής βίας, όταν στην πόλη μας συνάνθρωποι απελαύνονται, βασανίζονται, απαγάγονται από ξένες μυστικές υπηρεσίες.

Κύλησαν τα χρόνια από το ματωμένο Νοέμβρη του ’73, η ελληνική κοινωνία άλλαξε, μαζί της και οι άνθρωποι, το ίδιο και τα πρόσωπα των διαχειριστών της μεταπολιτευτικής κρατικής εξουσίας.
Και εάν η ΥΕΝΕΔ έγινε ΕΡΤ και τώρα βλέπουμε έγχρωμη την επικάλυψη της μιζέριας μας, και εάν το ρόλο του Μαστοράκη αναλαμβάνουν να παίξουν, όταν χρειαστεί, τα λογής-λογής «παπαγαλάκια» της δημοσιογραφίας, και εάν τότε βλέπαμε συνταγματάρχες και τώρα κουστουμαρισμένους γιάπηδες στα σαλόνια της ΔΕΘ, το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το διαχρονικό αυτονόητο της αντίστασης στις επιλογές της εκάστοτε εξουσίας, της πάλης της κοινωνίας ενάντια στο κράτος.
Από αυτή τη σκοπιά λοιπόν, η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου διατηρεί κάποιο, έστω συμβολικό, νόημα επειδή μας ξαναθυμίζει τη σημασία της ανεξάρτητης, αυτό-οργανωμένης αντικαθεστωτικής δράσης.
Επειδή όμως, όπου «ακούς επέτειο, μυρίζει μούχλα» για να παραφράσουμε τον ποιητή, θα μείνει κενό γράμμα η συμμετοχή μας και στη φετινή πορεία, εάν τουλάχιστον δε συνδεθεί με μία κριτική άρνηση θέσεων όπως αυτή που εξέφρασε ο θλιβερός «εθνικός» μας αριστερός μουσικοσυνθέτης περί «αστυνομίας που μετά το 1974 έγινε ο υπηρέτης του λαού». Την ιστορία δεν την ξανα-γράφουν μόνο οι κυρίαρχοι, όπως το επιχειρούν από το 2002 μετά την «εξάρθρωση» της «εγχώριας τρομοκρατίας», αλλά και τα απομεινάρια μιας αριστεράς που ξεχνά τις αύρες έξω από εργοστάσια το 75-79, τις δολοφονίες Κουμή-Κανελλοπούλου-Καλτεζά-Πρέκα-Μαρίνου-Μαραγκάκη και δεκάδων μεταναστών από «αδέσποτες σφαίρες», την ποινικοποίηση ολόκληρων πολιτικών χώρων, τη μετατροπή του αρχιβασανιστή Μάλλιου σε «απότακτου αξιωματικού», την κατασυκοφάντηση της αντίστασης κατά της Χούντας (π.χ. Σερίφης, Γιωτόπουλος), τα «λευκά κελιά».
Εμείς επιλέγουμε να μην ξεχνάμε και να μη σιωπάμε όταν στα Γιάννενα εκδηλώνονται φαινόμενα κρατικής αυταρχισμού, αστυνομικής βίας, όταν στην πόλη μας συνάνθρωποι απελαύνονται, βασανίζονται, απαγάγονται από ξένες μυστικές υπηρεσίες.
Αναφέρουμε τα περιστατικά που είδαν το φως της δημοσιότητας τους τελευταίους δύο μήνες:
-τον Ιανουάριο του 2003, Αλβανός μετανάστης κακοποιείται σε αστυνομικό τμήμα των Ιωαννίνων, όπως καταγγέλλει έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας,
-μέσα Ιουλίου 2005 μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο, Πακιστανοί μετανάστες που εργάζονται στα Γιάννενα απαγάγονται και ανακρίνονται από τη Σκότλαντ Γιαρντ, πιθανότητα με τη συνεργασία των ελληνικών αρχών, όπως καταγγέλλει η Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδας,
-στις αρχές Οκτωβρίου 2005 καρκινοπαθής αλβανίδα μετανάστρια απελαύνεται με συνοπτικές διαδικασίες.
Συνειδητά επιλέγουμε να αναφερθούμε στα παραπάνω περιστατικά,
στα οποία η κρατική βία και καταστολή σε υπερατλαντικό πια επίπεδο, βρίσκουν εφαρμογή στους «ξένους» και «διαφορετικούς», στους «απόβλητους», στους αποκλεισμένους των δυτικών «δημοκρατιών». Αλλού βεβαίως οι «απόβλητοι» εξεγείρονται και αποκαλύπτουν τα αδιέξοδα και τις ψευδαισθήσεις των δυτικών ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Με την υπενθύμιση ότι τα τρία περιστατικά είναι «κορυφή του παγόβουνου» στα όσα καθημερινά υφίσταται οι μετανάστες και οι μετανάστριες στη χώρα μας και με τη σκέψη στα φλεγόμενα οδοφράγματα των παρισινών προαστίων, καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το αστυνομικό μέγαρο Ιωαννίνων, μετά το τέλος της πορείας για το Πολυτεχνείο.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ-ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ