Οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές του Κομπάνι ήδη από την Συριακή εξέγερση του 2011 αυτοοργανώθηκαν σε κοινοτικά συμβούλια και συνελεύσεις γειτονιών, με τρόπο αμεσοδημοκρατικό, με μικτές πολιτοφυλακές και συλλογική αυτοδιεύθυνση σε κάθε βαθμίδα τόσο της κοινωνικής οργάνωσης όσο και της στρατιωτικής άμυνας. Εμπνεόμενοι, όπως οι ίδιοι διακήρυξαν, από τον ελευθεριακό κοινοτισμό του Μπούκτσιν. Προσπαθώντας, μέσα στο χάος του πολέμου να δημιουργήσουν και να αναζητήσουν θεσμούς ελευθερίας και όχι έτοιμες συνταγές. Καταργώντας τους διαχωρισμούς ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες, πιστούς και απίστους, εξουσία και κοινωνία. Απέναντι στην ανίερη συμμαχία του φονταμενταλιστικού Ισλαμικού Κράτους των αποκεφαλισμών και των ακρωτηριασμών και του ισλαμοστρατιωτικού Τούρκικου Κράτους της λογοκρισίας και της καταστολής, όχι μόνο στάθηκαν όρθιοι αλλά κράτησαν με κόστος την ελευθερία τους, όχι μόνο την ελευθερία των εδαφών τους, αλλά και την ελευθερία της κοινωνίας τους.

Η νίκη τους είναι νίκη απέναντι στα διλήμματα της εξουσίας ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον ισλαμισμό, ανάμεσα στο κράτος και την ανομία, ανάμεσα στην παραχώρηση και την υποταγή. Είναι νίκη της ελευθερίας απέναντι στη κυριαρχία, νίκη των γυναικών απέναντι στην πατριαρχία και νίκη της αυτονομίας απέναντι στην θεοκρατία. Μία νίκη που έλαβε μέρος στην Μέση Ανατολή, που οι ελίτ έχουν από καιρό καταδικάσει στο μεσαίωνα, μία νίκη που αποδεικνύει πως οι κοινωνίες δεν επιλέγουν τη βαρβαρότητα, η βαρβαρότητα επιβάλλεται άνωθεν.

Είμαστε δίπλα στο Κομπάνι, πέρα από την απόσταση στο χώρο, είμαστε δίπλα στον χρόνο της δημιουργίας και της αυτοθέσμισης, στον κοινό τόπο της παγκόσμιας αλληλεγγύης και της πανανθρώπινης ελευθερίας. Η μάχη δεν τελείωσε ούτε εκεί.

Χρειάζεται όμως να θυμόμαστε πως το πρόταγμα της αυτονομίας δεν έχει σύνορα, αντιθέτως σπάει τα σύνορα και ενώνει πλουραλιστικά τους πολιτισμούς με το μοναδικό πραγματικά οικουμενικό νόημα, την κοινωνική και ατομική ελευθερία.