Δυστυχώς, η κατάρρευση του πέτρινου γεφυριού της Πλάκας, του μεγαλύτερου μονότοξου γεφυριού στα Βαλκάνια, χτισμένου το 1866, την Κυριακή, 1η Φεβρουαρίου 2015, δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Φορείς των Τζουμέρκων, απόδημοι Ηπειρώτες και Σύλλογος Προστασίας Αράχθου, είχαν εγκαίρως προειδοποιήσει για τα νεροφαγώματα στα βάθρα του γεφυριού,
ενώ αγωνίζονταν από το 2006 ήδη, παράλληλα με τη μάχη για αποτροπή της φραγματοποίησης του ποταμού, ώστε να προχωρήσει η μελέτη συντήρησης και αποκατάστασης της γέφυρας η δεύτερη φάση της οποίας προέβλεπε την προστασία των βάθρων της.
Και το κακό συνέβη- δεν πρόκειται για «εκδίκηση της φύσης» όπως προσπαθεί να μας πείσει το ντόπιο πολιτικό προσωπικό το οποίο επιχειρεί να συγκαλύψει τις ολοφάνερες πολιτικές ευθύνες που έχει για τη μακρόχρονη αδιαφορία του να πράξει το στοιχειώδες: να συντηρήσει και να διαφυλάξει ένα από τα τοπόσημα της ηπειρώτικης κληρονομιάς. Πρόκειται για τις ανυπολόγιστες συνέπειες ενός επιθετικού προς τη Φύση και την Κοινωνία μοντέλου «ανάπτυξης» το οποίο προωθεί φαραωνικά έργα με το αζημίωτο για το εργολαβικό λόμπι.
Χρηματοδοτεί αναστηλώσεις μνημείων αποκλειστικά για την διασφάλιση της εκλογικής πελατείας, όπως πράττει συστηματικά την τελευταία 15ετία ο περιφερειάρχης Ηπείρου σπαταλώντας δημόσιο χρήμα σε συντήρηση εκκλησιών.
Πετάει προεκλογικές φωτοβολίδες περί UNESCO στο Ζαγόρι κι άλλων τινών όπως έπραξε ο τέως υπουργός Πολιτισμού που το περασμένο καλοκαίρι φρόντιζε να φωτογραφίζεται περιχαρής στην πίστα θαλασσίου σκι που παρανόμως κατασκευάστηκε στον υγρότοπο της Αμφιθέας, εντός προστατευόμενης ζώνης της λίμνης Παμβώτιδας.
Όσο για την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο κάποτε ένοικος της υπήρξε πρωτεργάτης στο γκρέμισμα του ιστορικού «Ξενία» και τον αρχιτεκτονικό «βιασμό» της ΟΑΣΗΣ του Άρη Κωνσταντινίδη. Με το γεφύρι θα ασχολούνταν τώρα…
Ο συρφετός των πολιτικά ανευθυνοϋπεύθυνων δεν επιθυμεί λοιπόν την ανάδειξη της ηπειρώτικης φύσης παρά μόνον για την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων.
Αγαπά τον τόπο ως χρήμα, βλέπει τη φύση ως τροφή στα δόντια της «ανάπτυξης».
Κατάφερε μάλιστα εξ αμελείας σε συνεργασία με την κεντρική διοίκηση εκείνο που δεν μπόρεσαν η ΔΕΗ αρχικά και η «Μηχανική» του Εμφιετζόγλου αργότερα: στέρησε τον βουερό Άραχθο (κλαίει επειδή τον χώρισαν από τον αδελφό του, τον Αχελώο) από το γεφύρι του.
Θυμίζουμε ότι μεταφορά (!) του γεφυριού προέβλεπαν τα σχέδια ώστε να κατασκευαστεί το γιγαντιαίο υδροηλεκτρικό φράγμα στον Άγιο Νικόλαο.
Το γεφύρι θα ξαναχτιστεί!
Πρώτα πρώτα επειδή αυτό επιβάλλει η μνήμη και η αξιοπρέπεια των Τζουμερκιωτών.
Κι έπειτα σαν σύμβολο των πολύχρονων αγώνων της κοινωνίας για δημόσιο κοινωνικό έλεγχο του νερού, ένα από τα σύμβολα των αγώνων της ορεινής Ελλάδας, σημάδι στον χάρτη των κοινωνικών αντιστάσεων που ενώνει τη Μεσοχώρα (Αχελώος), τη Βωβούσα (Αώος), τις Σκουριές (Χαλκιδική), την Κόνιτσα (Αμάραντος), τον Καλαμά και τον Αμβρακικό.
Για να ρέει ελεύθερος ο Άραχθος, για να ρέουν ελεύθερα οι ζωές μας!
ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Γιάννενα, Φλεβάρης 2015