Στις 18 Μαρτίου στη Φρανκφούρτη διεξάγονται τα εγκαίνια του νέου κτιρίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Απέναντι στους χιλιάδες διαδηλωτές οι ελίτ της Ε.Ε. παρατάσσουν τους ιδιωτικούς τους στρατούς και την ωμή αστυνομική βία.
Εδώ και τέσσερα χρόνια βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένα μεγάλο παιχνίδι. Πίσω από το όνομα «οικονομική κρίση» διεξήχθη μια σειρά σημαντικών και καθοριστικών αλλαγών, οι οποίες επιτάχυναν ή αποσαφήνισαν όλα εκείνα τα στοιχεία που διαμορφώνονταν (λιγότερο ή περισσότερο), ήδη από την προηγούμενη περίοδο. Την ίδια στιγμή που οι διάφοροι τεχνοκράτες εδώ κι εκεί προσπαθούν να μας πείσουν ότι με τη γλώσσα των αριθμών και των αλγορίθμων θα δοθεί το ύστατο τέλος σε όλα τα ερωτήματα, αφήνουν έξω από την εξίσωση τους πιο σημαντικούς παράγοντες.
Μέσα σε έναν πυκνό ιστορικό χρόνο ξεπήδησε ένα πλήθος από πολύμορφα κινήματα, των οποίων το νόημα και η πραγματική κοινωνική επίδραση δεν έχει ακόμα εξαντληθεί. Από τα κινήματα των πλατειών μέχρι τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα και τη ΒΙΟΜΕ κι από τις κινητοποιήσεις ενάντια στα μεταλλεία χρυσού και τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης στις Σκουριές μέχρι τις συνελεύσεις γειτονιών, είδαμε μια πανσπερμία κοινωνικών κινήσεων, που έθεσαν ερωτήματα στην ίδια τη βάση της οργάνωσης της συλλογικής ζωής και της κοινωνικής συνύπαρξης.
Ήμασταν από εκείνους, που ανάμεσα σε άλλους ήδη πριν το ξέσπασμα της κρίσης υποστηρίζαμε δημόσια ότι τα ζητήματα δεν εξαντλούνται (ούτε καν αρχίζουν μάλιστα) στον στενό ορίζοντα της οικονομίας. Επισημάναμε (ήδη από τις παρεμβάσεις μας στην πλατεία Συντάγματος τον Μάιο-Ιούνιο του 2011) ότι το αντικείμενο του δημόσιου διαλόγου δεν πρέπει να περιορίζεται στα εύπεπτα και λαϊκίστικα διλήμματα τύπου «μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Προκειμένου να μιλήσουμε για μια απελευθερωτική προοπτική στο σήμερα πρέπει να θίξουμε την ίδια τη βάση της κοινωνικής μας ζωής. Κι αυτό δεν είναι κάτι που θα γίνει ούτε μέσα σε μια μέρα, ούτε μετά από μια εκλογική ημερομηνία. Όπως ήταν αναμενόμενο λοιπόν το κυβερνητικό σχήμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρέθηκε μπροστά σε μια πραγματικότητα, την οποία δε θα μπορέσει να διαγράψει με κινήσεις εντυπωσιασμού και πατριωτικούς συναισθηματισμούς.
Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική φωνή και αυτό το ξέρουμε πολύ καλά. Τίποτα δε θα καθορίσει και δε θα ωθήσει τις εξελίξεις σε μια απελευθερωτική κατεύθυνση, αν δεν υπάρξει η κοινωνική κίνηση από πίσω του. Μέσα σε μια πραγματικότητα, που διαμορφώνεται με διεθνείς όρους και πλέγματα εξουσίας, είναι η ώρα να δώσουμε διεθνή χαρακτήρα σε όλα τα κατά τόπους κινήματα, προκειμένου να διαμορφώσουμε μια ευρωπαϊκή κινηματική και αντικαπιταλιστική προοπτική κόντρα στις εθνο-λαϊκιστικές αφηγήσεις, που βλέπουμε να ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο δεξιά κι αριστερά. Για αυτούς και για άλλους πολλούς λόγους είμαστε και στη Φρανκφούρτη στις 18 Μαρτίου μέσω του δικού μας μπλοκ, αλλά και μέσω της πανευρωπαϊκής δικτύωσης «Αντιεξουσιαστική Πλατφόρμα Ενάντια στον Καπιταλισμό – Beyond Europe».
Πέρα από την ανάθεση και την ελπίδα ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εκεί που το ελεύθερο, δημόσιο και κοινωνικό μάχεται την αγορά και το κράτος.
ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
