ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΓΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ
Από το Πολυτεχνείο του ‘73 το σύνθημά μας είναι «Κάτω η εξουσία»
Έχουν περάσει 45 χρόνια από την κοινωνική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, έχουμε την ευθύνη να αγωνιστούμε ενάντια σε όσους και όσα λεηλατούν και καταστρέφουν τις ζωές μας και να κάνουμε τα Πολυτεχνεία της δικιάς μας γενιάς. Ο δρόμος του αγώνα, όχι για την κοινωνία αλλά με την κοινωνία, καταφέρνει στην πράξη να παίρνει μικρές ή μεγάλες νίκες στα χρόνια του ύστερου καπιταλισμού, που παρασιτεί σε βάρος των ανθρώπων και της γης.
Οι οριζόντιες διαδικασίες, ως τρόπος λήψης αποφάσεων, είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι των κινημάτων από τα κάτω και αυτή η έστω μικρή πραγμάτωση του συνθήματος του Πολυτεχνείου «Κάτω η εξουσία», καταφέρνει να δημιουργεί ελπίδες για το μέλλον, σε έναν κόσμο που βλέπουμε να επανεμφανίζεται το ζοφερό κράκεν της ακροδεξιάς, το οποίο θέλει να ξανατραβήξει την ανθρωπότητα στον αβυσσαλέο βούρκο του . Από την Τσιάπας των Ζαπατίστας και την ελεύθερη Ροζάβα στο Κουρδιστάν μέχρι τις Σταγιάτες στο Πήλιο και τους αγωνιζόμενους στην Ήπειρο ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου, υπάρχει ένα κοινό νήμα. Tο νήμα της πανανθρώπινης ανάγκης του να είσαι ελεύθερος να αποφασίσεις για το πώς θα είναι ο τόπος που ζεις αλλά και πώς θα είναι η ίδια η ζωή σου. Ο ολοκληρωτικός τρόπος που αντιλαμβάνονται την φύση τα κράτη και το κεφάλαιο, δημιουργεί το αφήγημα της ανάγκης για ολική υποταγή της φύσης. Αυτό το αφήγημα συνοψίζεται σε μια λέξη, «ανάπτυξη», όμως η αφύσικη ανάπτυξη για την ανάπτυξη είναι ο μηχανισμός που αν συμβεί στα κύτταρα δημιουργεί τον καρκίνο. Η καταστροφή της φύσης στο βωμό του κέρδους είναι σίγουρο πως θα δημιουργήσει με μαθηματική ακρίβεια έναν κόσμο μη βιώσιμο .
Το Πολυτεχνείο ούτε ήτανε ούτε είναι γιορτή και αν πρέπει να θυμόμαστε κάτι από αυτό είναι ότι απλοί καθημερινοί άνθρωποι και όχι η ιντελιγκέντσια μιας πρωτοπορίας, έβαλαν μπροστά τα σώματά τους για να αγωνιστούν γι’ αυτό που πίστευαν, για ένα μέλλον ανθρώπινο που όλοι να μπορούμε να χωράμε και να ζούμε. Οφείλουμε κι εμείς με τη σειρά μας να κινηθούμε ενάντια σε κάθε εξουσία που γεννά καταστροφές και τέρατα, σε κάθε κράτος και σε κάθε «ειδικό» που επιβάλλει το πώς θα είναι οι ζωές μας. Αν τους αφήσουμε, οι μελλοντικές επιπτώσεις μπορεί να είναι μη επανορθώσιμες, εξάλλου αν δεν το κάνουμε εμείς δεν πρόκειται κάποιος άλλος να μας σώσει. Οι εποχές που βασίζονταν σε αναθετικές ελπίδες έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί. Ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε κοινωνίας είναι η ίδια η αδράνειά της μπροστά στο άδικο .
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΓΗ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ
Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση