ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

 

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια παγκόσμια κρίση, κοινωνική και πολιτική. Η πανδημία του κορονοϊού ανέδειξε τόσο ζητήματα και αδυναμίες του πολιτικού συστήματος, όσο και αντανακλαστικά κοινωνικής αλληλεγγύης και ευθύνης. Ο ιός μετράει ήδη χιλιάδες νεκρούς και προσβεβλημένους, ενώ οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες όσον αφορά στην εξάπλωσή του. Η εικόνα είναι διχοτομημένη, από τη μία τα φορτηγά του στρατού να μεταφέρουν νεκρούς στο Μπέργκαμο, ενώ από την άλλη Ναπολιτάνοι τραγουδούν και χορεύουν στα μπαλκόνια τους. Μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει κάποια θεσμική προσπάθεια οικουμενικής οργάνωσης, με αποτέλεσμα το βάρος να πέφτει εξ ολοκλήρου στα έθνη-κράτη. Παράλληλα εμφανίζονται οι πρώτες κινήσεις πολιτών από τα κάτω για την αντιμετώπιση του φαινομένου.

 

Αναμφισβήτητα, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διαχείρισης αδυνατεί να αντιμετωπίσει αναίμακτα την κατάσταση. Η βαθιά αντικοινωνική ιδέα της αυτορρυθμιζόμενης ελεύθερης αγοράς απέτυχε και απέδειξε πόσο επικίνδυνη είναι, δημιουργώντας καταστάσεις χάους. Η ακραία καταναλωτική μανία με την λογική της επιβίωσης, επανέφερε φαινόμενα όπως ο μαυραγοριτισμός, μνήμες άλλων σκοτεινών εποχών. Η κατανομή των προϊόντων με βάση την οικονομική δυνατότητα των πολιτών και όχι των αναγκών τους, πέρα από ανορθολογική είναι και βαθιά άδικη. Είδη αναγκαία για την περίσταση, όπως μάσκες και αντισηπτικά αγοράστηκαν σε αδικαιολόγητα μεγάλες ποσότητες από τους πιο προνομιούχους (ή τυχερούς) με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να μην έχει πρόσβαση σε αυτά. Ταυτόχρονα, τεράστια είναι η έλλειψη στελέχωσης των νοσοκομείων, των φαρμάκων και των τεστ για τον ιό. Σήμερα, υπάρχουν μόνο 600 κλίνες ΜΕΘ ανοικτές ενώ 180 έως 200 είναι κλειστές λόγω έλλειψης προσωπικού, σε ένα Κράτος που επιλέγει να έχει περισσότερους παππάδες από γιατρούς. Παρά την υποστελέχωση και την υποχρηματοδότηση, το ΕΣΥ φαίνεται να είναι ο μόνος συστημικός φορέας που μπορεί εν μέρει να διαχειριστεί αυτή την κρίση.

 

Η νεοφιλελεύθερη αφήγηση οδηγεί στον ακραίο ατομισμό διαλύοντας κάθε αίσθηση κοινωνικής συνοχής. Στον ακραίο αυτό ατομισμό και την επιβίωση του ισχυρού, ο πολίτης θα πρέπει να αναπτύξει μια αίσθηση ατομικής ευθύνης ως προς το κοινωνικό σύνολο, όχι επειδή του το επιβάλει μια ενδεχόμενη απαγόρευση κυκλοφορίας από το Κράτος, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως κομμάτι της κοινωνίας. Η τήρηση των κανόνων για τον περιορισμό του ιού μπορεί να είναι καθοριστική, για το αν θα επιβιώσει ή όχι, οποιοσδήποτε είναι μέρος κάποιας ευπαθούς ομάδας. Σε ένα εξουθενωμένο σύστημα υγείας, η τήρηση αυτών των κανόνων δεν αποτελεί κάποιο είδος δουλοπρέπειας, αλλά ένα όπλο αλληλεγγύης και υπευθυνότητας, με προεκτάσεις στην υγεία των γύρω μας. Στα πλαίσια λοιπόν της αντιμετώπισης του ιού, δεν θα πρέπει και κανένας να μείνει αβοήθητος. Συνεπώς, θα πρέπει να δημιουργηθούν δίκτυα αλληλοβοήθειας σε επίπεδο πολυκατοικιών, γειτονιών και κοινωνικών κέντρων. Απέναντι στην επιπολαιότητα του ατομικισμού, να προτάξουμε μια ενεργητική στάση στήριξης σε όποιον το έχει ανάγκη.

 

Ως αποτέλεσμα της γενικότερης κατάστασης, όπως σε κάθε μεγάλη κρίση, δημιουργούνται πολίτες διαφορετικών κατηγοριών. Το πατερναλιστικό πρόσωπο του Κράτους δεν εμφανίζεται σε όλους. Πρόσφυγες, μετανάστες, φυλακισμένοι, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι και λοιποί αόρατοι για το Κράτος και την αγορά άνθρωποι, βρίσκονται για ακόμα μια φορά στο περιθώριο, παρατημένοι χωρίς πρόσβαση στην υγεία. Σε κάθε περίπτωση που γίνεται προσπάθεια αντίδρασης, όπως στο camp της Μόριας, το Κράτος καταστέλλει και επιτάσσει. Δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση σαν να έχει ένα διακριτό τέλος, αφού μετά το πέρας της πανδημίας είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει μεγάλη οικονομική κρίση. Στην προσπάθεια ανάκαμψης της αγοράς, τις ζημιές θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι με απολύσεις, περικοπές, ενώ τα οικονομικά μέτρα που ανακοινώνονται αφορούν ελάχιστους.

 

Αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω θα πρέπει να εντείνουμε την πολιτική μας ανάλυση και δράση, αντιλαμβανόμενοι την πραγματικότητα, με τρόπο που να μη θέτουμε σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους εργαζομένους στον κλάδο του επισιτισμού, της διανομής, των τροφίμων και της υγείας που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, στηρίζουμε τα αιτήματά τους για τις συνθήκες εργασίας και τον εξοπλισμό των νοσοκομείων.

• Να μη μείνει κανείς αβοήθητος

• Να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλοβοήθειας

• Αποσυμφόρηση των φυλακών και των δομών φιλοξενίας

• ΟΧΙ στα κλειστά κέντρα κράτησης

• Στελέχωση των νοσοκομείων

• Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών

 

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ