Το Κράτος δεν διαχειρίζεται την πανδημία, την εκμεταλλεύεται

Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Αυτή η αξιωματική θέση που προφέρεται από όλο και περισσότερο κόσμο στην Ελλάδα, μας συντροφεύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της καθημερινότητάς μας. Η κυβέρνηση των α(χ)ρίστων και των παιδεραστών μας βομβαρδίζει καθημερινά με σκάνδαλα (όπως στην περίπτωση Λιγνάδη – αλήθεια αν δεν προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να συγκαλύψουν τον παιδεραστή εγκάθετό τους, πόσα περισσότερα στοιχεία για κύκλωμα παιδεραστίας θα είχαν δει το φως της δημοσιότητας;), παραπληροφόρηση, καταστολή, απαγορεύσεις, όλα επενδυμένα με αλαζονεία και άρνηση της πραγματικότητας που βιώνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτή τη χώρα. Βρισκόμαστε ήδη στο τρίτο κύμα της πανδημίας, έναν ολόκληρο χρόνο μετά τις πρώτες απαγορεύσεις και η κατάσταση είναι χειρότερη παρά ποτέ. Τα υποστελεχωμένα, έτσι κι αλλιώς, νοσοκομεία ασφυκτιούν υπό το βάρος εκατοντάδων ακόμα και χιλιάδων ασθενών. Κόσμος πεθαίνει σε διαδρόμους νοσοκομείων ψάχνοντας ένα κρεβάτι ΜΕΘ. Οι εργαζόμενοι-ες στο σύστημα Υγείας καταρρέουν ψυχικά και σωματικά. Είναι ξεκάθαρο ότι ποτέ το σύστημα υγείας δεν ήταν θωρακισμένο, όπως μας διαβεβαίωνε τον Φλεβάρη του 2020 ο Κικίλιας, όμως να έχουμε περάσει ήδη στην τρίτη φάση της πανδημίας, να υπάρχει διεθνής πλέον εμπειρία από τη διαχείρισή της, να έχουν παρθεί ένα κάρο μέτρα περιστολής των ελευθεριών μας και να βρισκόμαστε στη χειρότερη κατάσταση παρά ποτέ ως σήμερα, αν αυτό δεν είναι στυγνή δολοφονία από τη μεριά του κράτους, τότε τι είναι; Και βέβαια, σε πλήρη επιβεβαίωση της πολιτικής της τοποθέτησης, η κυβέρνηση διαπραγματεύεται απίθανες αποζημιώσεις για επίταξη ιδιωτικών κλινικών, την ίδια στιγμή που τσακίζει ή φιμώνει τους νοσοκομειακούς γιατρούς. Τελευταίο παράδειγμα, η εκδικητική μη ανανέωση της σύμβασης του συνδικαλιστή γιατρού Κ. Καταραχιά, προέδρου του σωματείου εργαζομένων του νοσοκομείου «Άγιος Σάββας» στην Αθήνα, ο οποίος πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις του σωματείου του.

Ό,τι δεν είναι κερδοφόρο, δεν έχει σημασία για το κράτος. Δεν υπάρχει καμία διάθεση από πλευράς κυβέρνησης να παρθούν μέτρα, ούτε για ενίσχυση του ΕΣΥ, ούτε για ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ούτε για βελτίωση των υποδομών στην παιδεία. Όλα τα παραπάνω είναι απαραίτητα ως κοινά αγαθά, που δεν παράγουν απαραίτητα κέρδος, βοηθούν όμως απόλυτα στην κοινωνική αναπαραγωγή και στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση προτιμά την καταστολή, τα αδιανόητα πρόστιμα, την περιστολή κάθε είδους ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τον ασφυκτικό έλεγχο του δημόσιου χώρου. Χρησιμοποιεί ως όργανα μία ανεξέλεγκτη αστυνομία που τρομοκρατεί τους πολίτες, όπως χαρακτηριστικά έκανε στη Νέα Σμύρνη, χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ, τα οποία είναι πλήρως ελεγχόμενα και παραπληροφορούν τον κόσμο (π.χ αλλοιώνουν βίντεο που δείχνουν αστυνομικούς να φωνάζουν «πάμε να τους σκοτώσουμε» για διαδηλωτές ή εμφανίζουν ψεύτικες στατιστικές και παραποιημένα στοιχεία για την πανδημία, κατά παραγγελία του Μαξίμου) και φυσικά ενισχύει οικονομικά μόνο αυτά, όπως και το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο δεν έχει σταματήσει να τρέφεται κι εν μέσω πανδημίας ούτε στιγμή.

Το κράτος, λοιπόν, δεν διαχειρίζεται την πανδημία, απλώς την εκμεταλλεύεται. Την εκμεταλλεύεται για να εγκαθιδρύσει μία νέα κοινωνική συνθήκη, απελευθερωτική για την εξουσία και την αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Κάθε αυταρχικό καθεστώς που σέβεται την υπόστασή του, φιμώνει την ελεύθερη πληροφορία, προσπαθεί να ελέγξει την γνώση (με αστυνομία στα πανεπιστήμια εν προκειμένω), διαλύει κάθε συνεκτική κοινωνική δομή που προστατεύει την ελεύθερη πρόσβαση των ανθρώπων σε κοινά αγαθά. Προσπαθεί να ισοπεδώσει τον δημόσιο χώρο, τις πλατείες, τα πάρκα και κάθε μέρος που οι άνθρωποι μπορούν να συγκεντρωθούν, να αμφισβητήσουν και εν τέλει να επιδιώξουν να ανατρέψουν την αυταρχικότητά του. Κάθε κράτος λοιπόν το πολύ που μπορεί να έχει είναι πράγματι μια αστυνομία, κατά τη ρήση του Αλμπέρ Καμύ. Θα προσθέταμε κι ένα στρατό, ένα εθνικό αφήγημα που ψάχνει αόρατους εχθρούς και ένα πλήρως φιμωμένο σύστημα ενημέρωσης των πολιτών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να αντισταθούμε στην πλήρη ισοπέδωση των ελευθεριών μας και των δικαιωμάτων μας. Πρέπει να αναγκάσουμε το καθεστώς να λάβει κάθε απαραίτητο μέτρο για την ενίσχυση του συστήματος υγείας, για την παιδεία, για τη μεταφορά. Η ενίσχυση των κοινών αγαθών αποτελεί βασική προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Αποτελεί όμως και τη βάση για την περαιτέρω σφυρηλάτηση εκείνων των κοινωνικών σχέσεων που είναι απαραίτητες για την χειραφέτηση και την απελευθέρωση όλων μας. Ο δημόσιος χώρος είναι η κορωνίδα της αντίστασής μας. Στις πλατείες, στα πάρκα, στις γειτονιές μας, στα πανεπιστήμιά μας, σε κάθε δημόσιο χώρο μπορούμε να εκφράσουμε την πλήρη αντίθεσή μας σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, μπορούμε να οργανωθούμε, να αντισταθούμε και να νικήσουμε.

-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ

-ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ, ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

-ΑΜΕΣΗ ΕΠΙΤΑΞΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΚΛΙΝΙΚΩΝ

-ΑΜΕΣΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ, ΤΩΝ ΜΜΜ, ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

-ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΤΙΜΩΝ

Από τη Δευτέρα 1/3, η Πρυτανεία Πανεπιστημίου Ιωαννίνων τελεί υπό κατάληψη. Με οριζόντιες, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές οργανώνονται και διεκδικούν το πανεπιστήμιο που οραματίζονται. Αγωνίζονται για μια εκπαίδευση στην οποία δεν χωρά αστυνομοκρατία και ιδιωτικό κεφάλαιο, όπου οι ιδέες διακινούνται ελεύθερα και οι άνθρωποι λειτουργούν ισότιμα. Αντίθετα, μόνη λύση της κυβέρνησης σε οποιοδήποτε ζήτημα προκύψει είναι η βίαιη καταστολή. Έτσι και στο ΑΠΘ, είδαμε εικόνες του μέλλοντος.

Το πανεπιστήμιο και οι φοιτητές-τριες του αποτελούν βασικό στοιχείο δόμησης της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και της ελεύθερης έκφρασης στην πόλη των Ιωαννίνων. Η Χειρονομία- Αντιεξουσιαστική Κίνηση εκφράζει την αμέριστη αλληλεγγύη στον δίκαιο αγώνα τους.

Σήμερα, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση-πορεία για την 8η Μάρτη στα Ιωάννινα, με τη συμμετοχή αρκετού κόσμου και μπλοκ. Ακολουθούν το κείμενο που μοιράστηκε από τη συνέλευση της Χειρονομίας-ΑΚ καθώς και φωτογραφίες από το μπλοκ της, που ήταν και το μαζικότερο

Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΠΛΕΥΡΑ

Περίπου ένα μήνα μετά την ανατριχιαστική αποκάλυψη της Σ. Μπεκατώρου για τον βιασμό που υπέστη στα 22 της χρόνια από τον παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, Αριστείδη Αδαμόπουλο , οι καταγγελίες για παραβιαστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές φτάνουν να είναι αναρίθμητες, ενώ αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Κι ενώ η κοινωνία παρακολουθεί να αποκαλύπτονται βιασμοί , παρενοχλήσεις, σωματικές και λεκτικές επιθέσεις, συνειδητοποιεί πως η πατριαρχία λειτουργεί σε αγαστή συνεργασία με το κράτος και την εξουσία. Βλέπει να ξεσκεπάζονται κάποια μοτίβα γνώριμα, αλλά μέχρι τώρα καλά κρυμμένα. Το μοτίβο των περιστατικών που έχουν καταγγελθεί παρουσιάζει άτομα από θέση κύρους και εξουσίας να νιώθουν πως είναι τόσο ακλόνητοι και υπεράνω υποψίας , ότι έχουν τόσο καλές διασυνδέσεις με τους εξουσιαστές και είναι τόσο διάσημοι και τρανοί που όλοι και όλες θα τηρήσουν σιγή ιχθύος, ενώ εκείνοι θα ασελγούν και θα παραβιάζουν ψυχές και σώματα ανενόχλητοι. Όμως η κοινή γνώμη πλέον δεν μπορεί να εξαπατηθεί ούτε τα στόματα θα μένουν κλειστά, αφήνοντας τα θύματα να περιφέρουν αιώνια το τραύμα τους. Ας μιλήσουμε όμως με παραδείγματα…

Στον χώρο του θεάτρου υπήρξαν επώνυμες καταγγελίες προς το πρόσωπο του Γ. Κιμούλη για λεκτική και σωματική βία σε ηθοποιούς. Ο Κ. Σπυρόπουλος επίσης έχει καταγγελθεί για σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε συναδέλφους του, ο Π. Φιλιππίδης για σεξουαλική και ψυχολογική παρενόχληση και για βιασμό (έως 100 καταγγελίες παρενοχλήσεων), ο Π. Χαϊκάλης για σεξουαλική παρενόχληση και απόπειρα βιασμού και η λίστα με το ονόματα πραγματικά είναι ατελείωτη. Ατέλειωτο βέβαια είναι και το θράσος των θυτών αλλά και όσων σπεύδουν να τους ξεπλύνουν. Όπως όπως τρέχουν να μαζέψουν τα σπασμένα οι ίδιοι και οι φίλοι τους , όπως ο Σταρόβας που δήλωσε ότι “ο Σπυρόπουλος είναι η φαντασίωση του μισού ελληνικού πληθυσμού”, ο Χαϊκάλης που έσπευσε να αρνηθεί όλες τις καταγγελίες εις βάρος του, τονίζοντας τη φράση “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” και ο Φιλιππίδης που γνωρίζοντας ο ίδιος τα αίσχη που έχει διαπράξει έστειλε προληπτικά εξώδικο σε όλα τα κανάλια να μην τον “τηλε-δικάσουν” και ταυτόχρονα, όπως ακούγεται, κάνει απειλητικά τηλεφωνήματα στα θύματα για να “μην το συνεχίσουν”. Κι ενώ πραγματικά δεν προλαβαίνουμε να επεξεργαστούμε όλα τα ονόματα των θυτών που έχουν χαράξει ανεξίτηλα τις ψυχές και τα σώματα των θυμάτων με τις πράξεις τους, έρχονται αναρίθμητες καταγγελίες στην επιφάνεια οι οποίες αφορούν παιδοβιασμούς.

Πιο συγκεκριμένα, ο Νίκος Σ. αποκάλυψε ότι το 2019 είχε βιαστεί , όταν βρισκόταν σε ηλικία 19 ετών , από γνωστό σκηνοθέτη του Εθνικού Θεάτρου και ενώ αρχικά δεν κατονόμασε τον Δ. Λιγνάδη οι πληροφορίες που έδινε τον φωτογράφιζαν σε τέτοιο βαθμό που λίγες ώρες μετά ο ίδιος υπέβαλλε τη παραίτηση του. Μέσω αυτής της αποκάλυψης άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για την υπόθεση Λιγνάδη. Πρώτος κατέθεσε εναντίον του ο Β. Κυπαρισσόπουλος ο οποίος καταγγέλλει ασέλγεια κατ’ εξακολούθηση όταν βρισκόταν στην ηλικία των 15. Ο Δ. Ανθής καταγγέλλει επίσης πως ο Λιγνάδης, τότε καθηγητής του, τον είχε καλέσει σπίτι του , τον χτύπησε και ασέλγησε πάνω του το 2006. Καταγγελία ήρθε επίσης στο φως για σεξουαλική παρενόχληση από τον Λιγνάδη στον Χ. Πέρρο όταν εκείνος βρισκόταν στην ηλικία των 14. Όπως έγινε έκδηλο όμως , όλα αυτά τα περιστατικά αποτελούσαν ένα ένοχο κοινό μυστικό το οποίο γνώριζαν πολλά άτομα , αφού έχει αναφερθεί πως είχε και συνεργούς. Η πρώτη καταγγελία εις βάρος του έχει γίνει ήδη από το 1984! Γεννάται εύλογα το ερώτημα πώς αφού πολλοί γνώριζαν (σε εκπαιδευτικά ιδρύματα στα οποία εργαζόταν -Αρσάκειο, Κολλέγιο Ψυχικού , Δραματικές Σχολές- υπήρχαν, πέρα από ψίθυροι, και καταγγελίες) γιατί και πώς αυτός ο άνθρωπος συνέχιζε τις αναίσχυντες πράξεις του και ποιοι τον συγκάλυπταν.

Όλα αυτά δεν αναφέρονται γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι οι μόνοι που παρενοχλούν/ βιάζουν ή γιατί το ζήτημα αφορά την εγχώρια σόου-μπιζ και τις τηλεοπτικές εκπομπές που έχουν πάρει ρόλο εξομολογητή-ψυχολόγου για τα θύματα. Μέσα από αυτά τα παραδείγματα αναδεικνύεται η συσχέτιση της κοινωνικο-οικονομικής θέσης των θυτών, της διασημότητας τους και της εξουσίας που νομίζουν ότι έχουν πάνω στις ζωές των άλλων, με τις πράξεις τους. Το φαινόμενο Λιγνάδης έχει, βέβαια, και κάποιες ιδιαιτερότητες αφού σύσσωμη η κυβέρνηση – και τα μίντια τα οποία ελέγχει – έσπευσε να τον συγκαλύψει. Σύσσωμη η καλλιτεχνική κοινότητα αλλά και ολόκληρη η κοινωνία, προβληματισμένη για τη σχέση που φαίνεται να είχε η Λ. Μενδώνη και ο Κ. Μητσοτάκης με τον βιαστή, έχουν αντιδράσει έντονα ζητώντας την άμεση παραίτηση της Υπουργού Πολιτισμού. Όχι μόνο δε φάνηκε ποτέ να είναι διατεθειμένη να παραιτηθεί η υπουργός, αλλά η Ν.Δ. διατήρησε αρχικά υπερασπιστική γραμμή προς το μέρος του βιαστή ή προσπάθησε να βγάλει την ουρά της απ’ έξω, δηλώνοντας πως «Ο Λιγνάδης μας εξαπάτησε». Διαφαίνεται ένα ολόκληρο σύστημα διαπλοκών και συγκάλυψης στο οποίο συμμετέχουν και τα κυβερνητικά μίντια όπως για παράδειγμα το STAR το οποίο έβγαλε ρεπορτάζ με τίτλο: «Γνωστός καλλιτέχνης στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα». Μόνο για το τίποτα δεν φαίνεται να έχει ανοίξει όλο αυτό το ζήτημα. Το τραύμα το οποίο φέρουν τα άτομα που έχουν υποστεί όλες αυτές τις συμπεριφορές τα ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή με πολλά από αυτά να το λένε ανοιχτά. Καταγγέλλουν αυτούς που τους κατηγορούν ότι τώρα το θυμήθηκαν λόγω #metoo, δηλώνοντας ότι είναι κάτι που δεν ξέχασαν ποτέ. Βέβαια ενώ το τραύμα δεν παραγράφεται οι καταγγελίες και οι πράξεις φαίνεται πως μπορούν να παραγραφούν ανάλογα με το ποια θέση φέρει ο θύτης και πόσες διασυνδέσεις έχει, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις όντως παραγράφονται βάσει της υπάρχουσας νομοθεσίας.

Κ ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο χώρο των διασήμων πραγματικά από τη πλευρά μας αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες , τι συμβαίνει στον δρόμο, τι συμβαίνει μέσα στα πλαίσια των εργασιακών-ακαδημαϊκών σχέσεων, στις ερωτικές, φιλικές καθημερινές αλληλεπιδράσεις των ατόμων μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία. Τι συμβαίνει για εκείνα τα άτομα με τα οποία τα κανάλια δεν θα ασχοληθούν ποτέ γιατί δεν είναι ονόματα «που πουλάνε». Βλέπουμε πώς σε ένα τέτοιο σύστημα οι εξουσιαστικές, παραβιαστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές κανονικοποιούνται σε κάθε επίπεδο της ζωής μας. Έφτασε η στιγμή πλέον να σπάσει η σιωπή, τα στόματα να ανοίξουν και ο φόβος να αλλάξει πλευρά. Γνωρίζουμε ότι δεν γίνεται να εναποθέτουμε τον λόγο για τις ζωές μας ούτε στους μπάτσους , ούτε στο δικαστικό σύστημα , ούτε σε κανέναν προστάτη. Γνωρίζουμε ότι σε μια καταγγελία η πρώτη αντίδραση τους θα είναι η αμφισβήτηση , η υποτίμηση του συμβάντος και η στοχοποίηση του θύματος. Τα καθιερωμένα αντανακλαστικά ψάχνουν να βρουν τι έκανε το θύμα για να προκαλέσει, πού έχει φταίξει εκείνο. Φτάνει πια! Στον δρόμο, τη δουλειά, το πανεπιστήμιο και στις σχέσεις μας θέλουμε να είμαστε ελεύθερα άτομα. Να σπάσουμε τον φόβο, να σπάσουμε την ανασφάλεια, μέσω της αλληλεγγύης και της αλληλοϋποστήριξης μεταξύ μας. Να αλλάξει ο φόβος μεριά, να φύγει από μέσα μας και να αρχίσουν να φοβούνται εκείνοι που τολμάνε να κακοποιήσουν λεκτικά, ψυχικά και σωματικά. Δηλώνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αγώνα όσων ατόμων βγήκαν μπροστά και μίλησαν. Να καταστρέψουμε όλα μαζί την κουλτούρα του βιασμού, την πατριαρχία και την εξουσία για μια κοινωνία ισότητας, αυτονομίας και αξιοπρέπειας. Να βρεθούμε σε κοινό τόπο και κοινούς αγώνες οι οποίοι θα βγαίνουν από οριζόντιες, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες-συνελεύσεις.

Για την ισότητα , την χειραφέτηση και την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας!

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Ο ΦΟΒΟΣ ΑΛΛΑΞΕ ΠΛΕΥΡΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΕΣΠΑΣΕ.