ΚΟΥΜΗΣ, ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ, ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ

ΚΟΥΜΗΣ, ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΛΤΕΖΑΣ, ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ – ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ

Το Δεκέμβρη του 2008 οι μπάτσοι σκότωσαν παιδί. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε από το κράτος διά χειρός του μπάτσου Κορκονέα. Ούτε η πρώτη φορά ήταν, ούτε έμελλε να είναι και η τελευταία. Ξυλοδαρμοί, καταστολή, ρατσιστική αντιμετώπιση των μειονοτήτων, παραβιαστικές συμπεριφορές απέναντι σε γυναίκες και τρανς άτομα και συγκάλυψη των κακοποιητών, βία στον αδύναμο σούζα στον δυνατό, ακροδεξιές απόψεις, διαφθορά. Αυτή είναι η ΕΛ.ΑΣ εν πολλοίς. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, όποιο παράνομο κύκλωμα κι αν βγει στην επιφάνεια, εν ενεργεία αστυνομικοί είναι πάντα συνεργοί και αρρωγοίτων μαφιόζικων κυκλωμάτων. Μέσα σε αυτό το τοπίο, είναι σαφές ότι το Κράτος και η Αστυνομία ως βασικός πυλώνας του δεν εκδημοκρατίζονται, γιατί απλούστατα η δυσωδία και η θανατοπολιτικήαποτελούν κύρια συστατικά τους. Κορυφαία πράξη ασυδοσίας, η δολοφονία του ρομά Νίκου Σαμπάνη, ήρθε να επιβεβαιώσει όλα τα παραπάνω. Μαινόμενοι ΔΙ.ΑΣ κυνηγούσαν τρία ανήλικα παιδιά με μανία για να τα γαζώσουν τελικά με 38!!! Σφαίρες, σκοτώνοντας τον έναν και τραυματίζοντας σοβαρά ακόμα έναν. Οι αστυνομικοί γνώριζαν εξ αρχής ότι κυνηγούσαν ρομά, γι’ αυτό και η συγκεκριμένη κατάληξη. Η συνέχεια γνωστή, αφού τα ψέματα έδιναν κι έπαιρναν τις επόμενες ώρες, τόσο από την αστυνομία όσο και από τα ΜΜΕ και στελέχη της κυβέρνησης. Το Κράτος παράγει την κατάσταση εξαίρεσης για όποιο κομμάτι του πληθυσμού θεωρεί εχθρό, ο ρατσισμός οπλίζει το χέρι των μπάτσων και τις επευφημίες της κοινωνίας, τα ΜΜΕ ξεπλένουν και η οικογένεια του νεκρού στέκεται αμήχανη να αναζητά απαντήσεις και δικαιοσύνη από ένα μηχανισμό που καταδίκασε έναν άνθρωπο στο θάνατο με μόνο γνώμονα την καταγωγή του και την κοινωνική του θέση.

 

Ζούμε σε βαθύτατα αντιδραστικές εποχές. Η περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι ξεκάθαρη, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε φάση αντίστασης και αναμέτρησης με τους μηχανισμούς εκείνους που επιδιώκουν την οριστική εξαφάνιση κάθε κριτικής σκέψης και αντιλόγου. Η βία απλώνεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, αφού σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα η απάντηση είναι περισσότερη αστυνόμευση και τρομοκρατία. Ούτε ΜΕΘ, ούτε λεωφορεία, ούτε παιδεία, ούτε τίποτα. Μόνο καινούριος εξοπλισμός και προσλήψεις στην Αστυνομία. Κάθε κοινωνικό κεκτημένο επιδιώκεται να εξαφανιστεί με σκοπό να μάθουμε να ζούμε ως απομονωμένα άτομα. Να μην μπορούμε να αντιδράσουμε γνωρίζοντας ότι πεθαίνει κόσμος στα νοσοκομεία χωρίς καμία σοβαρή πρόσβαση στην περίθαλψη, ότι δεν έχουμε χρήματα ούτε για τα βασικά, ότι η ζωή στις πόλεις γίνεται αφόρητη την ίδια στιγμή που τα βουνά και τα δάση καίγονται και καταστρέφονται στο βωμό του κέρδους, γνωρίζοντας ότι σε κάθε μας βήμα μόνο μπάτσους θα βλέπουμε μην τυχόν και δε συμπεριφερθούμε σαν πειθήνιοι πολίτες. Είπαμε, κατά τη ρήση του Καμύ, ένα κράτος, εξ ορισμού, δεν μπορεί να έχει καμία ηθική. Το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος είναι μια αστυνομία.

 

Πρέπει, όμως, να δούμε και τι προοπτικές ανοίγονται στο σήμερα. Η τεράστια κοινωνική αδικία και ανισότητα παράγει αντιστάσεις και μεγάλες κοινωνικές αναστατώσεις, τελευταίο παράδειγμα οι πορείες μετά τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη που οδήγησαν την αστυνομία να λουφάξει για μήνες ολόκληρους. Άλλωστε ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση ήταν ερώτηση. Αυτό το σύνθημα γράφτηκε για την μεγαλειώδη κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Από τότε και μέχρι σήμερα, το σύνθημα αυτό συνοδεύει όλες τις μεγάλες εξεγερτικές διαδικασίες ανά τον κόσμο. Τα σύγχρονα κινήματα με οδοδείκτη την οριζοντιότητα, την αδιαμεσολάβητη δράση και την άμεση δημοκρατία οργανώνονται χωρίς ηγεμονία και πρωτοπορίες για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις ενός κόσμου που αλλάζει. Μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο δεν υπάρχει απάντηση, υπάρχει συνεχής διερώτηση κι αμφισβήτηση της εξουσίας, υπάρχει αλληλεγγύη και μεγάλη θέληση να ανατραπεί η κατάσταση που βιώνουμε, προεικονίζοντας όμως έναν κόσμο πιο δίκαιο, αντιιεραρχικό και αντιεξουσιαστικό.

 

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα – Αραβαντινού 6 εντός στοάς)

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΑΛΟΠΈΡΑΣΗ

Περί ελευθερίου εμπορίου θα ομιλώμεν τώρα, περί ελεύθερου συναγωνισμού και ενώ άνθρωποι αυτοχειριάζονται ή κακουργούν εκ της πείνης, ημείς θα αναμασσώμεν, αντί αλεύρου, θεωρίας, που εγράφησαν όχι δια να χορτάσωσι κανένα πειναλέο αλλά μάλλον δια να προσθέτωσιν εις καιρούς σκληρούς και άλλας αφορμάς βασάνων;

(Γεώργιος Χατζής-Πελλερέν, εφ, Ήπειρος, 2/6/1916)

 

Ο επερχόμενος χειμώνας θα είναι δύσκολος. Ήδη έχουν αυξηθεί οι τιμές στα τιμολόγια της ΔΕΗ, στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης και σε πολλά είδη πρώτης ανάγκης, ενώ οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αναγκάζεται να ξοδεύει περίπου το μισό του μισθό μόνο για την κάλυψη των εξόδων του σπιτιού, δηλαδή του ενοικίου και των λογαριασμών. Μάλιστα, το κόστος των ενοικίων έχει διπλασιαστεί από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα – κάτι που παρατηρούμε και στην πόλη των Ιωαννίνων – κάνοντας το κόστος ζωής δυσβάσταχτο. Εν τω μεταξύ, η φετινή απογραφή αναμένεται να καταγράψει σοβαρή πτώση του άλλοτε υψηλού ποσοστού ιδιοκατοίκησης: πολύς κόσμος που είχε στην κατοχή του κάποιο διαμέρισμα, λόγω της υπερφορολόγησης και των χρεών στις τράπεζες, αναγκάστηκε να καταφύγει στο ενοίκιο, ενώ αρκετοί είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο κατάσχεσης της πρώτης τους κατοικίας. Την ίδια στιγμή οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που δεν έχουν την άνεση να νοικιάζουν σπίτια αναγκάζονται να πάρουν μέρος σε έναν διαγωνισμό φτώχειας για να καταφέρουν να μπουν στις φοιτητικές εστίες, η κατάσταση στις οποίες είναι άκρως προβληματική. Όσων αφορά το προσφυγικό- μεταναστευτικό ζήτημα, στην καλύτερη των περιπτώσεων οι ΜΚΟ εκμεταλλευόμενες τη κατάσταση, μπορεί και να προσφέρουν προσωρινά στέγη σε αυτούς τους ανθρώπους, ενώ οι πιο άτυχοι ζουν σε κλειστά κέντρα κράτησης σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τα επονομαζόμενα προσφυγικά Camps ή περιφέρονται προς αναζήτηση στέγης. Μέσα σε αυτή την πολύ σοβαρή στεγαστική κρίση, η αντίθεση εντείνεται από την παράλογη εικόνα των αμέτρητων αστέγων την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια παραμένουν άδεια.

Ας δούμε τι γίνεται με τους λογαριασμούς. Μέσα στον τελευταίο χρόνο, η ΔΕΗ έχει αυξηθεί κατά 200%, ενώ προβλέπεται να αυξηθεί κι άλλο μέσα στο χειμώνα. Μαζί με την αύξηση, η εταιρία εισάγει και νέες πρακτικές, με τις εισπρακτικές να παρενοχλούν κόσμο με το παραμικρό χρέος, ενώ τους είναι πολύ πιο εύκολο πλέον να κόψουν την παροχή ρεύματος. H αύξηση είναι συνολικότερη στον τομέα της ενέργειας, καθώς επηρεάζει και τις τιμές των καυσίμων. Από την αρχή της κρίσης, χιλιάδες συνάνθρωποί μας, στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν στράφηκαν σε πατέντες με μαγκάλια και ξυλόσομπες. Αυτές, όμως, οι λύσεις ανάγκης όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματικές, αλλά έχουν υποβαθμίσει την ποιότητα ζωής μας σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε ούτε να αναπνεύσουμε λόγω της αιθαλομίχλης, ενώ άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους σε ατυχήματα. Όσον αφορά στις τηλεπικοινωνίες, η χώρα μας έχει από τους πιο ακριβούς παρόχους, ειδικά σε σχέση με την ποιότητα του δικτύου. Από την άλλη το νερό, συγκεκριμένα, στην πόλη των Ιωαννίνων έχει μια από τις ακριβότερες τιμολογήσεις της χώρας, γεγονός που έχει ήδη προκαλέσει την αντίδραση των κατοίκων της πόλης. Οι αυξήσεις στον τομέα της ενέργειας συμπαρασύρουν και την τιμή όλων των βασικών αγαθών. Από το κόστος του ψωμιού, έως εκείνο των βασικών ειδών υγιεινής, η αξιοπρεπής διαβίωση φαίνεται να απειλείται. Με τις ευλογίες του κράτους, που ξεπουλάει τα πάντα, οι βασικές ανάγκες εναποτίθενται στα χέρια των εταιρειών – καρτέλ, οι οποίες αδιαφορούν πλήρως για την ανθρώπινη ζωή και ξεφτιλίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες και δεν έχει πια κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι, για χάρη του κέρδους, οι μεγάλες επιχειρήσεις οδηγούν ελαφρά τη καρδία τους ανθρώπους στην απόλυτη εξαθλίωση.

Φυσικά δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως η οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για την ενεργειακή ή όποια άλλη κρίση. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια είναι τα μέσα που η εκάστοτε κυβέρνηση διαθέτει στους πολίτες της, ώστε να ανταπεξέλθουν. Και εδώ αρχίζει ο νεοφιλελεύθερος τραγέλαφος.

Ξεκινώντας από την εργασιακή νομοθεσία η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις της, αλλά και την πλήρη αποκοπή της από την πραγματικότητα που βιώνει η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν η περίοδος όπου ακούσαμε πως οι απλήρωτες υπερωρίες θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ρεπό, χρήσιμα για το «μάζεμα των ελιών» και πως το οκτάωρο είναι «παρωχημένο», όπως μας πληροφόρησε ο σκληραγωγημένος από την εργασία Κυριάκος Μητσοτάκης. Και τα εισοδήματα των μισθωτών; Η Ελλάδα, την δεκαετία που ακολούθησε την οικονομική κρίση και τις μνημονιακές πολιτικές, έγινε η χώρα με τη δεύτερη μεγαλύτερη μείωση των ωρομισθίων, της τάξης του 12.12%. Η «Γενιά των 700 ευρώ» έγινε η γενιά των 650 μεικτών και των 558 καθαρά, σε ένα εργασιακό τοπίο όπου φράσεις όπως «δώρα Χριστουγέννων – Πάσχα» και «πληρωμένες υπερωρίες» μοιάζουν με ανέκδοτα. Κι αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των εκλογών προχώρησε στον εμπαιγμό των εργαζομένων με την επιδοματική πολιτική των επιδομάτων ενοικίου και τα ΚΕΑ, η παρούσα κυβέρνηση πάει ένα βήμα παρακάτω με την ιλιγγιώδη αύξηση της τάξης του 2% που αντιστοιχεί σε 13 ευρώ ή 4 καφέδες και ένα μέτριο φιλοδώρημα. Περιττό να επισημάνουμε τη στάση των εργοδοτικών φορέων που αποφαίνονταν πως «650 ευρώ δεν είναι πολλά αλλά ούτε λίγα» ή πως «αυξήσεις σημαίνουν απολύσεις» . Αναφερόμαστε σε μισθούς πείνας, επισφαλείς συνθήκες εργασίας που σε κάποιες περιπτώσεις οδηγούν και σε εργoδοτικές δολοφονίες ,με πιο πρόσφατη εκείνη εργάτη στη COSCO. Με πολύ απλά λόγια μία ολόκληρη γενιά είναι καταδικασμένη να ζει με επιδόματα- ψίχουλα, με τους γονείς της και με πενηντάευρα από τους παππούδες• να δουλεύει μόνο για να πληρώνει λογαριασμούς, αδυνατώντας να αποταμιεύσει, να κάνει σχέδια για το μέλλον, να ανταποκριθεί σε μια έκτακτη ανάγκη. Την ίδια γενιά που η κυβέρνηση δε χάνει ευκαιρία να της προσάψει μέχρι και το προπατορικό αμάρτημα (βλ. πανδημία) και η Εκκλησία κυνηγάει για να τεκνοποιήσει για το καλό του Έθνους – με την εγκυμοσύνη βεβαίως να αποτελεί θαυμάσιο λόγο για απόλυση ή μη πρόσληψη.

Ίσως το ζήτημα του βασικού μισθού να μην ήταν τόσο σημαντικό πια, αν η χώρα είχε πετύχει τον περίφημο αποπληθωρισμό που στόχευαν οι πολιτικές λιτότητας πίσω στις αρχές τις δεκαετίας του 2010. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Με το κόστος ζωής να βρίσκεται σε αδιανόητα ύψη, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση, η ελληνική κοινωνία βιώνει την πλήρη απουσία στεγαστικής πολιτικής. Θεσμοί όπως ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας μοιάζουν βγαλμένοι από ασπρόμαυρα στιγμιότυπα των επικαίρων, ενώ η βραχυπρόθεσμη μίσθωση έχει αφεθεί πέρα από κάθε ρυθμιστικό πλαίσιο, αφανίζοντας ολόκληρες γειτονιές, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, μετά από 2 σχεδόν χρόνια πανδημίας, οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών διευκολύνονται χάριν του πλουτισμού μεσιτικών εταιριών κι έχουμε πλέον νέα, μισοανακαινισμένα διαμερίσματα για λίγους ή άδεια διαμερίσματα ενταγμένα σε πλατφόρμες τύπου Airbnb. Άνθρωποι εκδιώχνονται βίαια από σπίτια και ο νεοφιλελευθερισμός φροντίζει να τους κρατά μακριά από τις εξευγενισμένες γειτονιές, δίνοντας χώρο στο φαντασιακό της ομογενοποιημένης, ιδανικής πόλης. Και αντί της αποφασιστικής παρέμβασης στην αγορά ακινήτων, έχουμε μόνο έργα βιτρίνας, όπου εκατομμύρια ευρώ βγαίνουν από τα κρατικά ταμεία για να κατευθυνθούν σε άσκοπα έργα εντυπωσιασμού, όπως ο Μεγάλος Περίπατος στην Αθήνα ή το Open Mall στα Γιάννινα. Έργα που δεν συντελούν πουθενά αλλού παρά στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων –εμπορικών φυσικά- συμφερόντων και τίποτα δεν προσφέρουν στην καθημερινότητα των πολιτών. Κοντολογίς αντί για πεζοδρόμια, ράμπες αναπήρων κλπ έχουμε πλατάνια στην Πανεπιστημίου και ομοι- όμορφα στέγαστρα στην Ανεξαρτησίας. Στο ενεργειακό, που εν πολλοίς πυροδοτεί τη σημερινή κρίση τα πράγματα είναι ακόμη πιο κατατοπιστικά, όσον αφορά τις κυβερνητικές προ- θέσεις. Για δεκαετίες το ελληνικό κράτος ήταν όμηρος ληστρικών συμβάσεων με ιδιωτικές εταιρείες – μονοπώλια, όπως αυτό της περίφημης Πάουερ. Στη συγκυρία του «μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος» το ελληνικό κράτος απέκτησε μέσω της ΔΕΗ το μονοπώλιο στην παραγωγή και διανομή ενέργειας, η οποία σαν επιχείρηση δημοσίου πραγματοποίησε τον εξηλεκτρισμό της χώρας. Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως η ΔΕΗ κουβαλάει στην πλάτη της σκάνδαλα και περιβαλλοντικά εγκλήματα: από τα λιγνιτορυχεία και τις πόλεις της Β. Ελλάδας που θερίζει ο καρκίνος, μέχρι τα φαραωνικά φράγματα που έσβησαν από το χάρτη χωριά και εύφορες εκτάσεις και προκάλεσαν αλλαγές ακόμη και στο μικροκλίμα (βλ. Κρεμαστά και Μεσοχώρα). Και αφού οι πολιτικές λιτότητας «έσπασαν» τη ΔΕΗ σε επιμέρους επιχειρήσεις-φιλέτα προς ιδιωτικοποίηση, η παρούσα κυβέρνηση έκανε ένα βήμα παραπέρα, κηρύσσοντας αύξηση μετοχικού κεφαλαίου στην οποία το δημόσιο θα απέχει. Είναι σημαντικό να αναλογιστούμε τι λιθαράκι θα βάλει το χέρι των ιδιωτών σε αυτή την ήδη δυσμενή συνθήκη. Μάλιστα, επειδή χούγια είναι αυτά, η εταιρία που πρόκειται να αναδειχθεί στον μεγαλύτερο ιδιώτη μέτοχο της ΔΕΗ με μερίδιο 10%, η CVC, εκτός του ότι ελέγχεται για την εξαγορά της Εθνικής Ασφαλιστικής σε εξευτελιστική τιμή, προσέλαβε πρόσφατα την κόρη του πρωθυπουργού μας, τη Σοφία Μητσοτάκη.

Όσον αφορά τα μέτρα στήριξης που υποτίθεται ότι λαμβάνει η κυβέρνηση, αυτά είναι στην πεπατημένη της επιδοματικής πολιτικής, την ώρα που μένει εντελώς εκτός συζήτησης η μείωση των έμμεσων φόρων στην ενέργεια και στον ΦΠΑ (άραγε θυμάται κανείς τον Κυρανάκη που προεκλογικά διαμαρτυρόταν για τους φόρους για τα καύσιμα κίνησης;). Την ίδια ώρα που στην Ισπανία, για παράδειγμα, οι έμμεσοι φόροι στην ενέργεια μειώνονται στο μισό για να συγκρατηθούν οι τιμές και να προστατευθεί η κοινωνία, στην Ελλάδα η λύση έχει βρεθεί στην στροφή προς τους ιδιωτικούς παρόχους ενέργειας. Οι ιδιώτες, η λύση δια πάσαν νόσο όπως τουλάχιστον μάθαμε να λέμε τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ιδιώτες που αγόραζαν το ρεύμα από τη ΔΕΗ με τιμές χαμηλότερες του κόστους, μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί με το ζόρι μία αγορά ανύπαρκτη έως τα μνημόνια. Οι ιδιώτες σαν τους Φλώρο και Μηλιώνη που αφού υπεξαίρεσαν 50 εκατομμύρια ευρώ από τη ΔΕΗ, πάρταραν στη Μύκονο και τώρα ξαναμπαίνουν στην αγορά ενέργειας. Οι ιδιώτες, που προσφέρουν ακαταμάχητες προσφορές, με κάποια ψιλά γράμματα βέβαια, όπως η «Ρήτρα αναπροσαρμογής τιμολογίου» που θα πρέπει να κατέχεις ένα-δυο πτυχία μαθηματικών για να καταλάβεις πως λειτουργεί.

Στην παρούσα συγκυρία κάποια πράγματα γίνονται ξεκάθαρα: πρώτον, δεν υπάρχει καμία αυτορρύθμιση της αγοράς που μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της κοινωνίας. Εδώ και δεκαετίες η ενέργεια έχει μετατραπεί σε χρηματιστηριακό προϊόν, υποκείμενη στις διακυμάνσεις ενός καπιταλισμού- καζίνο, και τώρα τις συνέπειες καλούμαστε να τις πληρώσουμε εμείς. Δεύτερον, οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται την κατάσταση στην Ελλάδα της λιτότητας, λίγο-πολύ κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, συμβάλλοντας στην ολοκληρωτική διάλυση κάθε ίχνους κοινωνικής πολιτικής και προστασίας. Συνεπώς, μάλλον δε θα έπρεπε να έχουμε και πολλές πια προσδοκίες από ένα κράτος, που μόνο σκοπό έχει πια την «επέκταση των αγορών» και μια «ανάπτυξη» που αφορά λίγα, πολύ συγκεκριμένα άτομα.

Τα παγκόσμια κινήματα των τελευταίων χρόνων μας δείχνουν ότι και σε άλλα μέρη του πλανήτη ο κόσμος σταμάτησε να περιμένει και να αναθέτει και πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Πλήθη ξεχύθηκαν στους δρόμους, οργανώθηκαν συλλογικά και αντιστάθηκαν στις κυβερνητικές πολιτικές που εξαθλίωναν τις ζωές τους. Πιο συγκεκριμένα….

Χιλή 2019. Μια αύξηση στην τιμή του εισιτηρίου του μετρό ήταν αυτή που πυροδότησε μια πολύμηνη εξέγερση, η οποία κατάφερε μέχρι και την αναθεώρηση του συντάγματος. Με το σύνθημα «ΔΕ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟ- ΝΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ» ο κόσμος οργανώθηκε οριζόντια και από τα κάτω, διεκδίκησε μαζικά τα δικαιώματά του, συγκρούστηκε με τις αρχές (οι οποίες σκότωσαν, τύφλωσαν, ξυλοκόπησαν και τραυμάτισαν σοβαρά εκατοντάδες πολίτες) και κατάφερε να χαλάσει τα σχέδια της εξουσίας, ανατρέποντας νόμους και στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση και σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Γαλλία 2018. Το περιβόητο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων ξεκινάει στη Γαλλία με την αύξηση στις τιμές των καυσίμων. Αγανακτισμένος ο κόσμος κατέκλεισε δρόμους και πλατείες, οργανώθηκε με αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και τοποθέτησε στο δημόσιο διάλογο ταξικά ζητήματα. Για πολλά συνεχόμενα Σαββατοκύριακα, οι Γάλλοι πολίτες μετέτρεψαν τον ελεύθερο τους χρόνο (αφιερωμένο παραδοσιακά στην κατανάλωση) σε χρόνο συλλογικών διαδικασιών, μέσα από τις οποίες προέκυψε ένα μαζικό κίνημα αντίστασης, διεκδίκησης και δημιουργίας. Από τις τιμές των καυσίμων, η βεντάλια των διεκδικήσεων άνοιξε με τους Γάλλους να ζητούν μια γενικότερη μείωση του κόστους ζωής και των φόρων, να απαιτούν κοντολογίς το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή. Δεν επρόκειτο για ένα παραδοσιακό κοινωνικό κίνημα με προκαθορισμένους στόχους, αλλά για ένα κίνημα πλήθους που περιφρόνησε τη διαμεσολάβηση και απάντησε μαζικά στη συσσωρευμένη κοινωνική ανέχεια.

Ελλάδα 2021. Μετά από δυο χρόνια καραντίνας κι ενώ προσπαθούμε να ξεμουδιάσουμε και να επαναφέρουμε την ανθρώπινη επαφή από τις οθόνες στο δημόσιο χώρο, αναρωτιόμαστε: ποια είναι η κανονικότητα που μας επιφυλάσσουν; Ένα αβάσταχτο κυνήγι των απολύτως απαραίτητων; Ένας χώρος και χρόνος απογυμνωμένοι από κάθε στοιχείο δημιουργικότητας και ελευθερίας; Μια μοναχική ζωή χωρίς προοπτική σύναψης ουσιαστικών σχέσεων; Πώς μπορεί άλλωστε να επιτευχθεί η ανθρώπινη επαφή όταν όλες οι κοινωνικές σχέσεις και οι αξίες στρέφονται γύρω από την κατανάλωση; Πώς να μην βιώνει το άτομο έντονο στρες και άγχος , να μην προκύπτουν ζητήματα ψυχικής υγείας από όλη αυτή τη πίεση και την επισφάλεια ; Πώς μπορούμε να μιλάμε για απελευθερωμένο δημόσιο χώρο όταν το ρεύμα, το νερό, τα ποτάμια, οι πλατείες, τα πεζοδρόμια και ο ίδιος μας ο χρόνος ιδιωτικοποιούνται; Ας εμπνευστούμε από τα παραδείγματα που μας δίνει η παγκόσμια σκηνή! Όσο πιο έντονη γίνεται η επίθεση κράτους και κεφαλαίου απέναντι στο άτομο, τόσο πιο επιτακτικός γίνεται ο κοινωνικός έλεγχος από αυτό-οργανωμένα κινήματα και η αυτοδιαχείριση της ζωής γίνεται μονόδρομος. Είναι ευθύνη μας να αντισταθούμε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας: απ’ τον αγώνα ενάντια στην υποτίμηση της ζωής μέχρι την κοινωνική διαχείριση της ενέργειας και των αγαθών• να συναντηθούμε στις συλλογικές διαδικασίες στους χώρους εργασίας και στο πανεπιστήμιο• να ξεκινήσουμε συνελεύσεις στις γειτονιές και στις πλατείες• να στελεχώσουμε τα σωματεία βάσης και τους κοινωνικούς μας χώρους. Απέναντι στον εξευτελισμό και την υποτίμηση της ζωής μας, να φτιάξουμε την κοινωνία μας με τους δικούς μας όρους.

 

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 19.00, στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα (Αραβαντινού 6 και Τσιριγώτη, εντός στοάς)

Υλικό απο τη πορεία της 17 Νοέμβρη

Φωτογραφίες από το μπλοκ της Χειρονομίας-ΑΚ στην πορεία της 17 Νοέμβρη. Αρκετά μαζική η πορεία συνολικά, μαζικά και τα μπλοκ του Φ.Σ Καλών Τεχνών, της Χειρονομίας και το κοινό αναρχικό μπλοκ, τα οποία βρίσκονταν στο τέλος της πορείας, χωρίς ιδιαίτερο παλμό εκτός από ορισμένα σημεία όπως μπροστά από το Αστυνομικό Μέγαρο

Από το Νοέμβρη του ‘73 το σύνθημά μας είναι «Κάτω η εξουσία»

Από το Νοέμβρη του ‘73 το σύνθημά μας είναι «Κάτω η εξουσία»

 

Το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Κάτω η εξουσία» παραμένει επίκαιρο μέχρι και σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά την κοινωνική εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Ο αγώνας για ελευθερία είναι διαχρονικός. Όσο το κράτος αμφισβητεί θεμελιώδη κεκτημένα και λεηλατεί τις ζωές μας, η ανάγκη για την ανάκτηση της ελευθερίας και κατάλυση της εξουσίας θα είναι μονόδρομος.

 

Πρώτη φορά μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της Χούντας, οπότε και θεσπίστηκε το πανεπιστημιακό άσυλο, επαναφέρεται στα πανεπιστήμια η αστυνόμευση. Με πρόσχημα μια κατά βάση επίπλαστη εγκληματικότητα, θεσπίζεται η πανεπιστημιακή αστυνομία, με σκοπό την επίθεση σε έναν από τους βασικούς χώρους ελεύθερης διακίνησης ιδεών, έκφρασης, αλλά και πολιτικής ζύμωσης και δράσης. Παράλληλα, το φοιτητικό κίνημα που διεκδικεί δυναμικά ένα ελεύθερο κοινωνικό πανεπιστήμιο καταστέλλεται άγρια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι βίαιες εκκενώσεις καταλήψεων Πρυτανειών τον περασμένο χρόνο, η καταστολή στις πορείες, αλλά και η στοχοποίηση φοιτητών από τις αρχές και η απόδοση αυθαίρετων κατηγοριών, όπως στην υπόθεση υποχρεωτικής λήψης DNA από τους 14 φοιτητές. Με το νομοσχέδιο Κεραμέως επιχειρείται μια γενικευμένη επίθεση στη δωρεάν δημόσια παιδεία, στην ελεύθερη έκφραση, αλλά και σε όσους τολμούν να μάχονται για τη διασφάλισή τους.

 

Δε βάλλεται όμως μόνο η παιδεία. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο βρισκόμαστε αντιμέτωποι-ες με μια κατάσταση γενικότερης καταστολής, η οποία εντάθηκε με πρόσχημα την πανδημία και σταδιακά κανονικοποιείται στην κοινωνική συνείδηση. Η κυβέρνηση φροντίζει να ενισχύει με κάθε δυνατό τρόπο την αστυνομία (προσλήψεις, εξοπλισμός) με στόχο να δημιουργήσει ένα αίσθημα τρόμου και πειθάρχησης. Καμία εντύπωση δε μας προκαλεί όμως η αγάπη αυτή προς την αστυνομία ως πάγια τακτική της κρατικής εξουσίας, ειδικά αν αναλογιστούμε πως η παρούσα κυβέρνηση φέρει αρκετά ακροδεξιά στελέχη, όπως ο Πλεύρης και ο Γεωργιάδης και πρώην επίσημα μέλη της Ε.ΠΕ.Ν, όπως ο Βορίδης. Η αστυνομική – κρατική βία, λοιπόν, οργιάζει και τα περιστατικά αυθαιρεσίας πληθαίνουν, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για μεμονωμένα περιστατικά και να προβάλουν ως πρόσχημα την τάξη και την ασφάλεια. Δεν πάει πολύς καιρός, άλλωστε από τη ρατσιστική κρατική δολοφονία στο Πέραμα.

Αποκορύφωμα της καταστολής και της τρομολαγνείας από πλευράς της κυβέρνησης αποτέλεσε η περσινή επέτειος της 17ης Νοεμβρίου σε όλη την Ελλάδα, με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συναθροίσεων, με πρόσχημα την πανδημία. Συγκεκριμένα, στα Γιάννενα η Γ.Α.Δ.Η., πάντα με κεντρική εντολή, βρισκόταν σε έξαρση καταστολής, στάση προκλητική που είχαμε να δούμε από το Νοέμβριο του 2016. Με ιδιαίτερο ζήλο προσπάθησαν να αποδείξουν στους ιθύνοντες ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους, προχωρώντας σωρηδόν σε αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις, επιβολή προστίμων και δημιουργώντας μια πόλη-φρούριο, την οποία όργωναν περιπολικά και ασφαλίτες. Αυτήν την τακτική ακολούθησαν και στη γενική απεργία της 26ης Νοεμβρίου αλλά και την 6η Δεκέμβρη στα Γιάννενα, όμως όλη αυτή η καταστολή κατακρίθηκε έντονα από την τοπική κοινωνία και από τα κινήματα, τα οποία επιμένοντας στις διεκδικήσεις τους κατάφεραν να σπάσουν στην πράξη την κατασταλτική μανία και τρομοκρατία.

 

Στο ασφυκτικό αυτό περιβάλλον της καταστολής, έρχονται να προστεθούν η συρρίκνωση του δημόσιου χώρου και η τάση ιδιωτικοποίησης κάθε δυνατής πτυχής των ζωών μας, στο βωμό του νεοφιλελευθερισμού και της καπιταλιστικής λογικής. Με τις ιδιωτικοποιήσεις των κοινωνικών αγαθών, την αύξηση του κόστους ζωής, το στεγαστικό ζήτημα, την κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας, την κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, την οικολογική κρίση κλιμακώνεται η συνθήκη της επισφάλειας. Η νεοφιλελεύθερη αυτή επίθεση εκτείνεται και πέραν της σφαίρας της οικονομίας, διαμορφώνοντας μια λογική γενικευμένης ιδιώτευσης. Στην κυρίαρχη κουλτούρα επικρατεί η πεποίθηση πως όλα είναι ατομική υπόθεση. Το άτομο μεταστρέφεται και τη θέση της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης καταλαμβάνουν ο ατομισμός, η απάθεια και η ανάθεση.

Παράλληλα, το κράτος καταστρέφει με ίσως ακόμα πιο άμεσο και χυδαίο τρόπο τις ζωές χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων, κλείνοντάς τους σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και επιχειρώντας παράνομες επαναπροωθήσεις, ενώ προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη πως ο εχθρός βρίσκεται στο πρόσωπο του ‘’ξένου’’ και όχι της εξουσίας.

Στον αντίποδα ενός κόσμου όπου η

εξουσία καταλύει κάθε ελευθερία, είναι στο χέρι μας να αγωνιζόμαστε συλλογικά στο πνεύμα της αλληλεγγύης και της οριζόντιας οργάνωσης. Να ανοίξουμε ρωγμές στον κόσμο που χωράνε λίγοι, που επικρατεί η ανασφάλεια και η κρατική βία αποτελεί κανονικότητα!

 

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

(Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7 μ.μ, στον Ε.Κ.Χ. Αλιμούρα, Αραβαντινού 6 )