Από το Νοέμβρη του ‘73 το σύνθημά μας είναι «Κάτω η εξουσία»
Το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Κάτω η εξουσία» παραμένει επίκαιρο μέχρι και σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά την κοινωνική εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Ο αγώνας για ελευθερία είναι διαχρονικός. Όσο το κράτος αμφισβητεί θεμελιώδη κεκτημένα και λεηλατεί τις ζωές μας, η ανάγκη για την ανάκτηση της ελευθερίας και κατάλυση της εξουσίας θα είναι μονόδρομος.
Πρώτη φορά μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της Χούντας, οπότε και θεσπίστηκε το πανεπιστημιακό άσυλο, επαναφέρεται στα πανεπιστήμια η αστυνόμευση. Με πρόσχημα μια κατά βάση επίπλαστη εγκληματικότητα, θεσπίζεται η πανεπιστημιακή αστυνομία, με σκοπό την επίθεση σε έναν από τους βασικούς χώρους ελεύθερης διακίνησης ιδεών, έκφρασης, αλλά και πολιτικής ζύμωσης και δράσης. Παράλληλα, το φοιτητικό κίνημα που διεκδικεί δυναμικά ένα ελεύθερο κοινωνικό πανεπιστήμιο καταστέλλεται άγρια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι βίαιες εκκενώσεις καταλήψεων Πρυτανειών τον περασμένο χρόνο, η καταστολή στις πορείες, αλλά και η στοχοποίηση φοιτητών από τις αρχές και η απόδοση αυθαίρετων κατηγοριών, όπως στην υπόθεση υποχρεωτικής λήψης DNA από τους 14 φοιτητές. Με το νομοσχέδιο Κεραμέως επιχειρείται μια γενικευμένη επίθεση στη δωρεάν δημόσια παιδεία, στην ελεύθερη έκφραση, αλλά και σε όσους τολμούν να μάχονται για τη διασφάλισή τους.
Δε βάλλεται όμως μόνο η παιδεία. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο βρισκόμαστε αντιμέτωποι-ες με μια κατάσταση γενικότερης καταστολής, η οποία εντάθηκε με πρόσχημα την πανδημία και σταδιακά κανονικοποιείται στην κοινωνική συνείδηση. Η κυβέρνηση φροντίζει να ενισχύει με κάθε δυνατό τρόπο την αστυνομία (προσλήψεις, εξοπλισμός) με στόχο να δημιουργήσει ένα αίσθημα τρόμου και πειθάρχησης. Καμία εντύπωση δε μας προκαλεί όμως η αγάπη αυτή προς την αστυνομία ως πάγια τακτική της κρατικής εξουσίας, ειδικά αν αναλογιστούμε πως η παρούσα κυβέρνηση φέρει αρκετά ακροδεξιά στελέχη, όπως ο Πλεύρης και ο Γεωργιάδης και πρώην επίσημα μέλη της Ε.ΠΕ.Ν, όπως ο Βορίδης. Η αστυνομική – κρατική βία, λοιπόν, οργιάζει και τα περιστατικά αυθαιρεσίας πληθαίνουν, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για μεμονωμένα περιστατικά και να προβάλουν ως πρόσχημα την τάξη και την ασφάλεια. Δεν πάει πολύς καιρός, άλλωστε από τη ρατσιστική κρατική δολοφονία στο Πέραμα.
Αποκορύφωμα της καταστολής και της τρομολαγνείας από πλευράς της κυβέρνησης αποτέλεσε η περσινή επέτειος της 17ης Νοεμβρίου σε όλη την Ελλάδα, με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συναθροίσεων, με πρόσχημα την πανδημία. Συγκεκριμένα, στα Γιάννενα η Γ.Α.Δ.Η., πάντα με κεντρική εντολή, βρισκόταν σε έξαρση καταστολής, στάση προκλητική που είχαμε να δούμε από το Νοέμβριο του 2016. Με ιδιαίτερο ζήλο προσπάθησαν να αποδείξουν στους ιθύνοντες ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους, προχωρώντας σωρηδόν σε αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις, επιβολή προστίμων και δημιουργώντας μια πόλη-φρούριο, την οποία όργωναν περιπολικά και ασφαλίτες. Αυτήν την τακτική ακολούθησαν και στη γενική απεργία της 26ης Νοεμβρίου αλλά και την 6η Δεκέμβρη στα Γιάννενα, όμως όλη αυτή η καταστολή κατακρίθηκε έντονα από την τοπική κοινωνία και από τα κινήματα, τα οποία επιμένοντας στις διεκδικήσεις τους κατάφεραν να σπάσουν στην πράξη την κατασταλτική μανία και τρομοκρατία.
Στο ασφυκτικό αυτό περιβάλλον της καταστολής, έρχονται να προστεθούν η συρρίκνωση του δημόσιου χώρου και η τάση ιδιωτικοποίησης κάθε δυνατής πτυχής των ζωών μας, στο βωμό του νεοφιλελευθερισμού και της καπιταλιστικής λογικής. Με τις ιδιωτικοποιήσεις των κοινωνικών αγαθών, την αύξηση του κόστους ζωής, το στεγαστικό ζήτημα, την κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας, την κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, την οικολογική κρίση κλιμακώνεται η συνθήκη της επισφάλειας. Η νεοφιλελεύθερη αυτή επίθεση εκτείνεται και πέραν της σφαίρας της οικονομίας, διαμορφώνοντας μια λογική γενικευμένης ιδιώτευσης. Στην κυρίαρχη κουλτούρα επικρατεί η πεποίθηση πως όλα είναι ατομική υπόθεση. Το άτομο μεταστρέφεται και τη θέση της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης καταλαμβάνουν ο ατομισμός, η απάθεια και η ανάθεση.
Παράλληλα, το κράτος καταστρέφει με ίσως ακόμα πιο άμεσο και χυδαίο τρόπο τις ζωές χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων, κλείνοντάς τους σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και επιχειρώντας παράνομες επαναπροωθήσεις, ενώ προσπαθεί να πείσει την κοινή γνώμη πως ο εχθρός βρίσκεται στο πρόσωπο του ‘’ξένου’’ και όχι της εξουσίας.
Στον αντίποδα ενός κόσμου όπου η
εξουσία καταλύει κάθε ελευθερία, είναι στο χέρι μας να αγωνιζόμαστε συλλογικά στο πνεύμα της αλληλεγγύης και της οριζόντιας οργάνωσης. Να ανοίξουμε ρωγμές στον κόσμο που χωράνε λίγοι, που επικρατεί η ανασφάλεια και η κρατική βία αποτελεί κανονικότητα!
Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση
(Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7 μ.μ, στον Ε.Κ.Χ. Αλιμούρα, Αραβαντινού 6 )