Για να τελειώνουμε με το φασισμό, πρέπει να τελειώνουμε με τα κράτη και τα εγκλήματά τους

Ήταν 18 Σεπτέμβρη του 2013 όταν ο Παύλος Φύσσας μαχαιρώθηκε θανάσιμα από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής στο Κερατσίνι. Ο Παύλος στεκόταν ανέκαθεν ρητά και με το πρόσωπό του απέναντι στο φασισμό, όπως έκανε και εκείνο το βράδυ και το πλήρωσε με τη ζωή του. Από την άλλη μεριά, τα «παλικάρια» της Χρυσής Αυγής, τη στιγμή που ήρθαν ενώπιον των πράξεών τους δικαστικά, άρχισαν να ρουφιανεύουν ο ένας τον άλλο, απαρνούμενοι την οργάνωση και τις «ιδέες» της. Ύστερα από κοινωνική απαίτηση, το δικαστήριο τους καταδίκασε σε πολυετή κάθειρξη, αναγνωρίζοντάς τους ως εγκληματική οργάνωση, πράγμα που ήταν μεγάλη νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. Στην παρούσα φάση, ενώ ήδη κάποιοι από αυτούς έχουν αρχίσει να αποφυλακίζονται, ξεκινάει η δίκη τους σε δεύτερο βαθμό.

Η εκ νέου καταδίκη της Χρυσής Αυγής, καθώς και η διατήρηση ζωντανής της μνήμης του Φύσσα, όπως και των υπόλοιπων θυμάτων της, είναι παραπάνω από σημαντική και θα είμαστε στο δρόμο και σε όλους τους δημόσιους χώρους, να την διεκδικούμε για όσο χρειαστεί. Ωστόσο, ακόμα κι αν η Χρυσή Αυγή καταδικαστεί ξανά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχουμε τελειώσει με τον φασισμό. Κι αυτό γιατί, ιστορικά, για να αναδυθούν ακροδεξιά μορφώματα σαν αυτή, χρειαζόταν πάντα ένα αυταρχικό κράτος, διατεθειμένο να συνομιλήσει με το φασισμό και να πατάξει κάθε μορφή ελευθερίας και αυτή τη στιγμή το ελληνικό κράτος είναι ένα τέτοιο. Ένα κράτος το οποίο εξ ορισμού εμπεριέχει στοιχεία ενός σύγχρονου φασισμού.

Ξεκινώντας από το πιο πρόσφατο, με αφορμή το σκάνδαλο της ΕΥΠ, η ελληνική κοινωνία πληροφορήθηκε ότι τα τελευταία τρία χρόνια παρακολουθήθηκαν χιλιάδες πολίτες. Να θυμίσουμε ότι η ΕΥΠ, ένα τόσο σκοτεινό και κατασταλτικό όργανο, ήταν από τις πρώτες υπηρεσίες που ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε υπό τον άμεσο έλεγχό του. Με περίσσιο θράσος υπερασπίστηκε, μάλιστα, τη χρησιμότητά της σε δήλωσή του σχετικά με το σκάνδαλο. Και τι πιο απολυταρχικό από ένα κράτος που θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά του να παρακολουθεί όποιον του καπνίσει;

Επίσης, τι πιο απολυταρχικό από την εμμονική ενίσχυση της αστυνομίας μέχρι κάθε σπιθαμή γης να είναι καλυμμένη από μπάτσους. Με αποκορύφωμα την περίοδο της καραντίνας, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και το όργιο καταστολής, όπου κανονικοποιήθηκε η μόνιμη παρουσία ένστολων φρουρών παντού και τους δόθηκε το ελεύθερο και η κάλυψη να βγάζουν όλες τους τις ορέξεις πάνω μας. Αυτό άλλωστε αποτελεί και «ιδεολογική πρόκληση» για την κυβέρνηση, όπως παραδέχθηκε και η ίδια. Είναι εμφανές, αφού πασχίζει με νύχια και με δόντια να κερδίσει την «τελευταία πίστα» στο παιχνίδι της καταστολής, επιθυμώντας να τοποθετήσει αστυνομία μέσα στα δημόσια πανεπιστήμια. Το φοιτητικό κίνημα και η πανεπιστημιακή κοινότητα συνολικά αντιστέκεται σθεναρά και καταστέλλεται για αυτό. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε η κυβέρνηση να στηρίξει τις πράξεις αυτές επικοινωνιακά, είναι μέσω της συγκάλυψης και της διαστρέβλωσης της αλήθειας από τα ΜΜΕ.

Να θυμίσουμε ότι υπό τον άμεσο έλεγχό του τις πρώτες μέρες διακυβέρνησής του, πέραν της ΕΥΠ, ο πρωθυπουργός πήρε και το μεγαλύτερο πρακτορείο ειδήσεων της χώρας (ΑΠΕ-ΜΠΕ) και στη συνέχεια και όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ, μοιράζοντας χαρτζηλίκια μέσω της λίστας Πέτσα. Ταυτόχρονα, η έρευνα των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα κατέταξε τη χώρα στην τελευταία θέση της ελευθερίας του τύπου στην Ε.Ε. Πλέον είναι ολοφάνερο: το ελληνικό κράτος ελέγχει απόλυτα τα ΜΜΕ κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητα φασιστική τακτική. Από την κραυγαλέα διαστρέβλωση γεγονότων, το ξέπλυμα κάθε βρωμοδουλειάς της κυβέρνησης και των φίλων της (π.χ. Δ. Λιγνάδης, Ν. Γεωργιάδης), την ωραιοποίηση της απάνθρωπης καθημερινότητας που μας εξασφαλίζουν, μέχρι και την πλήρη απόκρυψη τραγικών καταστάσεων, με κορυφαία το προσφυγικό.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που για πρώτη φορά στα χρονικά δυο γειτονικά κράτη, η Ελλάδα και η Τουρκία, που μέχρι τώρα διεκδικούσαν ένα κομμάτι γης, ξαφνικά το παραχωρούσαν με τρομερή ευκολία η μία στην άλλη. Ο λόγος, η παγίδευση σε αυτό 40 περίπου παράνομων για αυτούς ανθρώπων, των οποίων την ύπαρξη προσπαθούσαν για μέρες να αγνοήσουν. Ο απολογισμός: ένα πεντάχρονο παιδί νεκρό από τσίμπημα σκορπιού με τους γονείς του να προσπαθούν να διατηρήσουν τη σωρό του σε ένα ποτάμι. Η συνολική απαξίωση της ζωής των προσφύγων (άλλη μία φασιστική πρακτική) είναι καθεστώς για τη ΝΔ, αλλά και για την προηγούμενη “αριστερή” κυβέρνηση, αφού το ελληνικό κράτος ακολουθεί την κεντρική γραμμή μιας Ευρώπης – φρούριο. Αυτή η κεντρική γραμμή, στη δική μας πλευρά του φρουρίου, μεταφράζεται σε καθημερινά push – backs, με αποτέλεσμα αναρίθμητους πνιγμένους στο Αιγαίο. Ένα πινγκ πονγκ με ανθρώπινες ζωές, που το τουρκικό κράτος στέλνει εδώ, το ελληνικό στέλνει πίσω και τελικά καταλήγουν στον πάτο της θάλασσας.

Αλλά κι αυτοί που καταφέρνουν να επιβιώσουν αυτή την κόλαση, καταλήγουν στην κόλαση των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Φυλακισμένοι, απομονωμένοι μέσα στα camps, μακριά από τις κοινωνίες μας για να μην τους βλέπουμε. Και αφού αν δεν τους βλέπουμε, είναι μάλλον σαν να μην υπάρχουν.

Την ίδια στιγμή, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, λευκούς – χριστιανούς και σκουρόχρωμους – αλλόθρησκους, η κυβέρνηση ξαφνικά κόπτεται για τους Ουκρανούς πρόσφυγες, αλλά ταυτόχρονα στέλνει απλόχερα όπλα για τη συνέχιση του πολέμου που τους έδιωξε από τα σπίτια τους. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα όντας τσιράκι των ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε να μην συμμετέχει σε ένα πόλεμο μεγάλων δυνάμεων. Ένα πόλεμο που καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων όλων των εμπλεκόμενων κρατών. Αυτή τη φορά στηρίζοντας την ανοιχτά νεοναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας.

Όλη αυτή η ανάλυση της επικαιρότητας αποσκοπεί στο να δείξουμε ότι μπορεί η Χρυσή Αυγή να αναγνωρίστηκε ως φασιστικό μόρφωμα, όπως και προφανώς είναι, αλλά δεν πρέπει να αγνοούμε ότι και τα ίδια τα κράτη πάνε χέρι – χέρι με το φασισμό και λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, είτε υιοθετώντας φασίζουσες πρακτικές είτε αφήνοντας χώρο να φυτρώσουν φασιστικές και ακροδεξιές ομάδες. Η απαξίωση της ζωής, η πλήρης καταστολή, η πειθάρχηση και ο έλεγχος πάνω μας, όλα αυτά είναι κρατικά εγκλήματα της ΝΔ, αλλά παραμένουν κρατικά. Συνεπώς, πρέπει να σταθούμε απέναντι στα κράτη συνολικά. Ενάντια στις απάνθρωπες πρακτικές τους, ενάντια στη μισαλλοδοξία που προσπαθούν να σπείρουν. Να αντισταθούμε ανοιχτά σε κάθε τους πλάνο που σκοπεύει στην υποβάθμιση των ζωών μας. Να είμαστε σε εγρήγορση και να οργανωθούμε κοινωνικά και μαχητικά, να μην αφήσουμε εν τέλει ούτε σπιθαμή γης στο φασισμό.

 

Υ.Γ Στις 27 Σεπτεμβρίου δικάζονται ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ιωαννίνων 5 αντιφασίστριες και αντιφασίστες γιατί ύψωσαν ισχυρό ανάχωμα απέναντι στην εθνική ομοψυχία τοπικών αρχόντων και κορυφαίων πολιτικών του Σύριζα και λοιπών «δημοκρατικών» κομμάτων που στέκονταν δίπλα δίπλα με το ναζί Χρήστο Παππά την 21η Φεβρουαρίου του 2017, κατά τη διάρκεια των ελευθερίων της πόλης. Να δείξουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας και να βρισκόμαστε στο δικαστικό μέγαρο για να στηρίξουμε τους ανθρώπους εκείνους που δεν σταμάτησαν να μάχονται το φασισμό στο δημόσιο χώρο και το πολιτικό σύστημα που του έδωσε το βήμα για να υπάρξει…

 

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Ανοιχτή συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μ.μ. στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα

(Αραβαντινού 6, εντός στοάς Σκόρδου, είσοδος και από Τσιριγώτη 14)