Η κατάληψη του Βοτανικού Κήπου είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα πειράματα αυτοοργάνωσης
και δημιουργίας, που δίνει ζωή στην Πετρούπολη της Αθήνας δεκατρία ολόκληρα χρόνια τώρα.
Πρόκειται για έναν χώρο πραγματικά δημόσιο, γεννημένο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008,
όπου πραγματοποιούνται πολιτιστικές και πολιτικές εκδηλώσεις σε εβδομαδιαία βάση, ανοιχτές σε
όλους και προφανώς χωρίς αντίτιμο. Λειτουργώντας με άξονα την ισοτιμία και την άμεση
δημοκρατία, δίνει χώρο σε όποιον το επιθυμεί να συμμετάσχει και να δώσει διέξοδο στην
καταπιεσμένη του εκφραστικότητα και διάθεση για δράση, δημιουργώντας στο εδώ και τώρα νέους
τρόπους να σχετιζόμαστε μεταξύ μας και να αλληλεπιδρούμε, στη βάση της οριζοντιότητας και της
απουσίας ιεραρχίας. Λίγα μόνο παραδείγματα είναι τα φεστιβάλ, οι προβολές ταινιών, η ομάδα
λαχανόκηπου, οι stand up βραδιές, οι πολιτικές εκδηλώσεις και τόσα άλλα που έχουν διοργανωθεί
μόνο τους τελευταίους μήνες στην κατάληψη και δίνουν μια διαφορετική πνοή στο αποπνικτικό
περιβάλλον της Αθήνας, όπου κυριαρχούν όσο πουθενά αλλού η ιδιωτικοποίηση, η “αξιοποιήση”
κάθε δημόσιου χώρου για την κερδοφορία και η εξατομίκευση.
Γιατί όμως τα λέμε τώρα όλα αυτά; Γιατί αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο Βοτανικός Κήπος απειλείται
άμεσα με εκκένωση. Σε ένα χώρο εγκαταλελειμμένο από το κράτος, όπου η ίδια η γειτονιά έδωσε
από μόνη της ζωή, ξαφνικά υπάρχει σχέδιο να αδειάσει από κάθε τι δημιουργικό, ώστε να
στεγαστεί εκεί το νέο Δημαρχείο της Πετρούπολης. Πρωτεργάτες αυτού του σχεδιασμού, ο
υποψήφιος με τη ΝΔ Θ. Σκαλιστήρας και ο Δήμαρχος της Πετρούπολης Βλάχος, όπου καθόλου
τυχαία θεώρησαν ότι δεν υπάρχει καταλληλότερο μέρος για την ανέγερση του νέου Δημαρχείου,
από ένα χώρο που ρητά αμφισβητεί την εξουσία, υψώνει κάθε μέρα αντιστάσεις στο κυρίαρχο και
αποτελεί πεδίο συνάντησης για όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να συναντιούνται μόνο σε χώρους
μαγαζιών, κατανάλωσης και κερδοφορίας. Η περίπτωση του Βοτανικού βέβαια δεν αποτελεί
εξαίρεση, καθώς όλο το τελευταίο διάστημα, αλλά και διαχρονικά, έχουμε γίνει μάρτυρες πληθώρας εκκενωσεων καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα και στα Γιάννενα φυσικά, όπου έχουν εκκενωθεί καταλήψεις κατά καιρούς ενώ η κατάληψη της αντιβίωσης απειλείται από ιδιωτικά και κρατικά συμφέροντα, σε μια κίνηση του κράτους να εξαλείψει
κάθε φωνή αντίστασης και να επιβάλλει το μοντέλο της ιδιώτευσης και της κατάργησης κάθε
δημόσιου χώρου.
Από τα βροχερά Γιάννενα, στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα, προσπαθούμε να
δημιουργήσουμε, όπως οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Βοτανικού, εστίες για να
συναντιόμαστε με ίσους όρους. Μας συνδέουν δεσμοί κοινών ονείρων με τους ανθρώπους του
Βοτανικού, καθώς κι εδώ, πολλά χρόνια τώρα, στεγάζονται ανοιχτές, οριζόντιες διαδικασίες όπως η
συνέλευση της Χειρονομίας – Αντιεξουσιαστικής Κίνησης, αυτή της Ανοιχτής Συνέλευσης ενάντια
στην Ενεργειακή Λεηλασία, προφανώς η διαχειριστική συνέλευση της Αλιμούρας, αλλά και
πληθώρα πολιτιστικών και πολιτικών εκδηλώσεων ή ομάδες για να διοχετεύουμε όλοι μαζί την
επιθυμία μας για δημιουργία και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας συλλογικά. Σε όλους τους χώρους,
είτε είναι ο Βοτανικός, είτε είναι η Αλιμούρα, είτε και οποιοσδήποτε άλλος το όραμα και η
προσπάθεια είναι κοινή: να φτιάξουμε κοινότητες όπου θα ζούμε μαζί, με αλληλεγγύη και ισχυρούς
δεσμούς. Κοινότητες αμφισβήτησης του υπάρχοντος, της εξατομίκευσης και της εκμετάλλευσης.
Κοινότητες και χώρους πραγματικά δημόσιους και ανοιχτούς, στην αποπνικτική πραγματικότητα
και “κανονικότητα” της αξιοποίησης κάθε πτυχής της καθημερινότητας μας για το κέρδος.
Φτιάχνουμε, τελικά, χώρους ζωής και ελευθερίας, νησίδες στο εδώ και τώρα, από τον κόσμο τον
οποίο θέλουμε να οικοδομήσουμε. Και αυτούς τους χώρους, που έχουμε τόσο ανάγκη, θα
υπερασπιστούμε μέχρι τέλους.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΤΑΝΙΚΟ ΚΗΠΟ
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Αλιμούρα
Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση