Φωτογραφίες από τη σημερινή πορεία στήριξης των καλλιτεχνών στην οποία παρευρεθήκαμε κι εμείς, καθώς και από τα πανό που αναρτήσαμε στην Ακαδημία και το Πνευματικό Κέντρο. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε στην προσυγκέντρωση και την πορεία:
Τον τελευταίο ενάμιση μήνα παρακολουθούμε τον ολοένα αυξανόμενο- σε ένταση και συμμετοχή- αγώνα σπουδαστών και εργαζομένων στον πολιτισμό. Με αφορμή το προεδρικό διάταγμα 85/2022 το οποίο υποβαθμίζει τα πτυχία των αποφοίτων δραματικών σχολών, μετατρέποντας τους ουσιαστικά από ηθοποιούς σε ανειδίκευτους εργάτες, ένα κύμα καταλήψεων σχολών και θεάτρων εξαπλώθηκε στην χώρα. Οι φοιτήτριες των δραματικών σχολών –με την υποστήριξη και του εκπαιδευτικού προσωπικού- βλέπουν στο διάταγμα αυτό μια ακόμα κίνηση εργασιακής και ταξικής υποτίμησης. Σε έναν κλάδο που ήδη οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας απουσιάζουν, τα ένσημα είναι σπάνια και οι εργαζόμενοι ηθοποιοί και τεχνικοί καλούνται να παζαρεύουν τον κάθε επιχειρηματία να τους πληρώσει. Ένας κλάδος που στην περίοδο της καραντίνας είδε το κράτος να τους αναγνωρίζει σαν χομπίστες, αμελώντας να τους στηρίξει οικονομικά την περίοδο που τα εργασιακά τους περιβάλλοντα ήταν κλειστά, ενώ φρόντισε το άνοιγμα αυτών και η επιστροφή στην εργασία των ανθρώπων της τέχνης να είναι από τα τελευταία πράγματα που θα γίνουν.
Και τότε με το – support art workers-, όπως και τώρα, οι εργαζόμενοι της τέχνης κινητοποιήθηκαν και απευθύνθηκαν στα κινήματα και σε όλη την κοινωνία ζητώντας την υποστήριξη στην διεκδίκηση των αυτονόητων απέναντι στην κρατική υποτίμηση. Έτσι, καταφέρνουν να επεκτείνουν τις κλαδικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις αγγίζοντας- με το λόγο και τις πράξεις τους- την ουσία της εργασίας τους, τον πολιτισμό.
Ζούμε σε μια κοινωνία που η τέχνη ορίζεται, παράγεται και ελέγχεται από το έκτρωμα που αποκαλείται υπουργείο πολιτισμού, από αποστειρωμένα ιδρύματα ευγενικής χορηγίας φιλεύσπλαχνων μεγαλοεφοπλιστών και κρατικά θέατρα που διοικούν οι ικανότεροι γλύφτες της εξουσίας. Μια τέχνη καθοδηγούμενη, εντελώς αποκομμένη από τις ανάγκες της κοινωνίας, που αφόρα μόνο τους λίγους από τα πάνω, που συχνά ζέχνει από τις εθνικιστικές κορώνες που ανακαλύπτουν μες τα εκ φύσεως αντιεξουσιαστικά αρχαία δράματα, κάτι σκατά σαν τον λιγνάδη. Ένας πολιτισμός που δεν έχει τίποτα να πει μιας και η γλώσσα του είναι απασχολημένη να ευχαριστεί την εξουσία.
Σε αυτό το τοπίο, σπουδαστές και εργαζόμενοι του θεάτρου –και όχι μόνο- θέτουν εκ νέου αλλά και ήδη απαντούν το ερώτημα τι είναι πολιτισμός. Καταλαμβάνοντας τόσο τις σχολές τους όσο και τα μεγαλύτερα θέατρα της χώρας, απαντούν στην υποβάθμιση της εργασίας τους με την αδιαμεσολάβητη και ανοιχτή .επικοινωνία αυτής με όποιον ενδιαφέρεται. Μέσα από δεκάδες δράσεις, συναυλίες, παραστάσεις και με μια αξιοσημείωτη κοινωνική συμμετοχή που καταλαμβάνει θέατρα, δρόμους και δημόσιους χώρους, επανανοηματοδοτούν τόσο το περιεχόμενο της όσο και το που γίνεται τέχνη. Έτσι, καταφέρνουν να αποκτήσουν ένα ζωντανό και πλατύ ακροατήριο. Προτάσσοντας δηλαδή, τον πολιτισμό μας έναντι στο δικό τους κατορθώνουν ένα ολομέτωπο ρήγμα με την εξουσία επεκτείνοντας τον αγώνα πέρα από την κλαδική διεκδίκηση.
Εμείς, από την πλευρά μας στηρίζουμε και συμπαραστεκόμαστε σε κάθε κίνηση που αμφισβητεί έμπρακτα την εξουσία και τους θεσμούς της, διεκδικώντας από αυτήν, ώστε να την καταρρίψει. Αλληλεγγύη και νίκη στον αγώνα των σπουδαστριών των καλλιτεχνικών σχολών, των εργαζομένων στον πολιτισμό και του ακροατηρίου τους.
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΑΜΑΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ
10 100 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ