Η φετινή Πρωτομαγιά, όπως και κάθε επέτειος, πέρα από την ενθύμηση περασμένων κοινωνικών και ταξικών αγώνων, τα απότοκα των οποίων απολαμβάνουμε (?) εμείς σήμερα, στοχεύει επίσης στην επανεξέταση των πολιτικών και κοινωνικών τεκταινόμενων και την αναδιαμόρφωση των θέσεων, της στοχοθεσίας και των αιτημάτων μας.
Κάνοντας την ανάλογη ανασκόπηση σήμερα, δύο μήνες μετά το τραγικό συμβάν στα Τέμπη, παρατηρούμε πολλές ομοιότητες με το Σικάγο του 1886 τόσο όσον αφορά στις συνθήκες διαβίωσης και την ασφάλειά μας, όσο και στο πόσο αυταρχικά και αδίστακτα το κράτος και το κεφάλαιο τρέχουν να συγκαλύψουν αβλεψίες δεκάδων χρόνων. Η ανευθυνότητα για απολύτως βασικές πτυχές της καθημερινής μας ζωής και οι ανθρωποθυσίες (όπως δήλωσαν πολιτικοί και δημοσιογράφοι) στον βωμό του κέρδους και της ιδιωτικοποίησης αποτελούν κανονικότητα για την Ελλάδα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ωστόσο, μια γενικευμένη κρίση δεν αρκεί για να φορέσουμε παρωπίδες. Αν ο Μητσοτάκης είναι το δέντρο, τότε το σημερινό πολιτικό στερέωμα και η λειτουργία του κράτους γενικότερα στην εποχή του ύστερου καπιταλισμού είναι σίγουρα το δάσος.
Λίγες εβδομάδες πριν η ελληνική κοινωνία σπεύσει στις κάλπες για να ανατρέψει (ή να συντηρήσει) μια συνθήκη που επιφέρει εξαθλίωση, πείνα και θάνατο, πρέπει να αναλογιστούμε αν μια τέτοια πράξη λειτουργεί σαν παυσίπονο ή σαν πανάκεια. Στη χώρα που στρατευμένοι εμπειρογνώμονες και δημοσιογράφοι υποστηρίζουν δημόσια πως κύρια αιτία της ανεπάρκειας του σιδηροδρομικού δικτύου ήταν η ελαττωμένη χρήση του(!) και με επικοινωνιακά τεχνάσματα μεταθέτουν τις ευθύνες για μια ακόμα φορά στο κοινωνικό σύνολο, ενώ παράλληλα τα υπόλοιπα κομματικά μορφώματα καπηλεύονται ένα τέτοιο γεγονός με ψηφοθηρική λογική, ξεχνώντας το όταν πλέον αυτό δεν μπορεί να αντλήσει περαιτέρω εκλογική ισχύ, δεν επαναπαυόμαστε με καμία κυβέρνηση άσχετα με τις προοπτικές που φαίνεται να θέτει.
Γίναμε επίσης μάρτυρες τον τελευταίο καιρό, του κύκνειου άσματος της ακροδεξιάς και του κόσμου της. Πάντα νύχτα, με κουκούλες και μάσκες, βάφουν στοχάδια και σβάστικες, επιτίθενται σε εκθέσεις τέχνης αλλά και στους χώρους μας, κάνοντας επίδειξη δύναμης. Μια ιδεολογία εξουσιαστική από την φύση της που χρειάζεται πάντα όπως βλέπουμε ιστορικά μια κοινωνία σε βαθιά κρίση για να υπάρξει, δεν μας φαίνεται παράξενο πως προσπαθεί τώρα να αναδυθεί ξανά στη δημόσια σφαίρα.
Εμείς λοιπόν, απαντάμε πως τέτοιες καταστάσεις ανατρέπονται στον δρόμο, στις πόλεις και στις γειτονιές μας, μακριά από κοινοβουλευτικά έδρανα, αφού αντιλαμβανόμαστε πως μια κοινωνία που ζει μέσα στην φτώχεια και την ανέχεια, δεν σώζεται από ένα σύστημα που την φέρνει συνεχώς σε αυτήν την θέση προς όφελος του αλλά από το ίδιο το κοινωνικό σώμα με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του.
ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ