Στηρίζουμε το σημερινό κάλεσμα για αντιπολεμική συγκέντρωση στις 17:30 στην περιφέρεια.

Από τότε και για πάντα, κάτω η εξουσία

Οι εξεγέρσεις του σήμερα: γραφικότητα ή αναγκαιότητα;

Πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχουμε φτάσει σε μια εποχή που η διεκδίκηση θεωρείται γραφική. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει σαρώσει τις προηγούμενες ιδεολογικές αντιπαλότητες κι έχει δημιουργήσει μια ασφυκτική καθημερινότητα που κάνει τον κόσμο να αποδρά από την πολιτική. Η συμμετοχή στα κοινά φαντάζει μακρινή και η πίστη στη συλλογική αντίσταση σβήνει. Αυτή η ηττοπάθεια και η αίσθηση αδυναμίας οδηγούν σε μια παθητικότητα, ακόμα και απέναντι σε σοκαριστικά γεγονότα, κάτι που, με τη σειρά του, κλείνει το υποκείμενο στην ιδιωτική του σφαίρα, κάνοντάς το να αναζητά λύσεις για τον εαυτό του. Πολλές φορές αυτό πηγάζει από την πλήρη αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που το άτομο νιώθει παγιδευμένο και προσπαθεί να ξεφύγει, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα και μην ξέροντας τι άλλο να κάνει. Κοινός παρονομαστής στις δυο περιπτώσεις είναι η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει νικήσει. Σε όλα αυτά, ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί κατευναστικά, υποσχόμενος επιδόματα, δίνοντας προκλητικές εγγυήσεις για εξορθολογισμό και βελτίωση των υποδομών, οι οποίες έρχονται μόνο μετά από κάποιο τραγικό συμβάν, αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης και της κρατικής αδιαφορίας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα Τέμπη. Οι κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου ήταν από τις πιο δυναμικές των τελευταίων ετών. Δεν έδειξαν, ωστόσο, την εξεγερσιακή διάθεση άλλων εποχών. Αυτή η κατάσταση φανερώνει μια έλλειψη συνολικής θεώρησης και μια αδυναμία να ξεφύγουμε από τα δίπολα. Αντί η απογοήτευση να μας ωθεί στο να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, βρισκόμαστε να ζητάμε από το κράτος να κάνει καλύτερα τη δουλειά του.

Ιστορική συνέχεια

Η νοητή γραμμή που ενώνει τα κινήματα των τελευταίων πενήντα ετών με την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι η διαρκής συμμετοχή όλων μας σε διαδικασίες και αγώνες. Αυτή η σύνδεση διαρκώς τείνει να χάνεται, διαρκώς παλεύουμε να την κρατήσουμε ζωντανή. Έχει κάποιο νόημα η σύνδεση αυτή; Υπάρχει όντως ή προσπαθούμε να την εφεύρουμε με το ζόρι; Ας μην ξεχνάμε ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε ένα παράδειγμα ισχυρής απάντησης μιας μειοψηφίας σε έναν πιο ισχυρό αντίπαλο. Μπορεί ο δικός μας αντίπαλος να μην είναι η Χούντα, αλλά πλέον ζούμε και σε μια ιστορική στιγμή που δε χρειάζεται μια Χούντα για να ζούμε σε καθεστώς ανελευθερίας.

Παρά την επίφαση δημοκρατίας στην οποία ζούμε, πολλά στοιχεία του τότε καθεστώτος παραμένουν ενεργά και σήμερα. Η αστυνομία έχει δολοφονήσει τρεις Ρομά τα τελευταία δυο χρόνια. Οι μετανάστες ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, στοιβαγμένοι σε καμπς περικυκλωμένα από φράχτες και ελεγχόμενα από κάμερες σε κάθε γωνία. Ο ρατσισμός δίνει και παίρνει σε όλα τα περιβάλλοντα: στην εργασία, στην κατοικία, στο δημόσιο χώρο, στην εκπαίδευση, καθώς οι μετανάστες θεωρούνται «εισβολείς» και «απολίτιστοι». Η αστυνομία ενισχύεται διαρκώς με νέες προσλήψεις και αναβάθμιση εξοπλισμού. Βρίσκεται παντού και καταστέλλει βίαια. Η ακροδεξιά συσπειρώνεται γύρω από νέα μορφώματα και η ρητορική της ξαναεμφανίζεται στο δημόσιο λόγο. Η ενημέρωση είναι απόλυτα ελεγχόμενη, με τα ΜΜΕ να εξυπηρετούν ξεκάθαρα τα συμφέροντα των χορηγών τους και να βάζουν πλάτη στη δολοφονική πολιτική του κράτους.

Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Κάτω το ΝΑΤΟ

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από αυτές τις διεκδικήσεις; Το κόστος ζωής έχει γονατίσει τα περισσότερα νοικοκυριά της χώρας. Δουλεύουμε όλη μέρα για να ελπίζουμε στο επίδομα πετρελαίου και το καλάθι του νοικοκυριού προκειμένου να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες. Για κάθε άπιαστο είδος βγάζουν κι ένα γελοίο pass, επιβραβεύοντάς μας που δε διαμαρτυρόμαστε. Η Παιδεία βαδίζει με γοργά βήματα προς την ιδιωτικοποίηση. Κάποια πτυχία εξισώνονται με απολυτήρια λυκείου, άλλα θεωρούνται άχρηστα αν δεν ακολουθούνται από πανάκριβα μεταπτυχιακά. Σε κάποια σχολεία πέφτουν τα ταβάνια, ενώ κάποιες σχολές πλημμυρίζουν όταν βρέχει. Ξεσπάνε σκάνδαλα παρακολουθήσεων και κατασκοπευτικού υλικού (“Predator”). Η τεχνολογία συνιστά αναγκαιότητα στη ζωή μας, αλλά η χρήση της χωρίς να παραβιαστούν τα προσωπικά μας δεδομένα είναι αδύνατη. Η υπόσταση του ατόμου ως πολίτη δεν υπάρχει: είμαστε αναλώσιμες μηχανές παραγωγής και καταναλωτές. Παράλληλα, η χώρα μας εμπλέκεται άμεσα στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, παραχωρώντας την 112 πτέρυγα μάχης της Ελευσίνας και ενεργοποιώντας τη βάση της Σούδας, μετατρέποντας έτσι την Ελλάδα σε αφετηρία για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, για να δώσουμε απλά το πιο πρόσφατο παράδειγμα.

Ενέργεια: ένα επίκαιρο παράδειγμα

Εδώ και αρκετά χρόνια έχει ξεκινήσει ένας σχεδιασμός μετατροπής της Ελλάδας σε μπαταρία της Ευρώπης. Ερευνητικά έργα σε στεριά και θάλασσα στοχεύουν στην εκμετάλλευση κάθε ενεργειακού πόρου, είτε με παραδοσιακά μέσα, κάνοντας εξορύξεις, είτε μέσω «πράσινων» επιλογών. Σε όλα αυτά τα πρότζεκτ, η Ελλάδα υπογράφει συμβάσεις ξεπουλήματος, αδιαφορώντας για τις περιβαλλοντικές καταστροφές, τον αφανισμό των ντόπιων πληθυσμών, την αποκατάσταση του φυσικού τοπίου και τις επιθυμίες των κατοίκων. Να σημειώσουμε, βέβαια, ότι αυτοί οι σχεδιασμοί δεν εγγυώνται κανένα όφελος για τη χώρα. Παράδειγμα είναι ο Πρίνος που εδώ και δεκαετίες δεν έχει επιφέρει καμία ελάφρυνση στον πληθυσμό της Καβάλας. Ο Πρίνος, μάλιστα αποτέλεσε μία από τις πιο σκανδαλώδεις παραχωρήσεις-ξεπουλήματα της Χούντας. Η Χούντα εξυπηρέτησε με κάθε τρόπο το μεγάλο Κεφάλαιο, όπως για παράδειγμα τον Ωνάση, με τον οποίο είχε υπογράψει σύμβαση για την εγκατάσταση διυλιστηρίων στα Μέγαρα. Οι Μεγαρείς, τότε, υπερασπιζόμενοι τον τόπο τους ενάντια στη λεηλασία της φύσης, στάθηκαν απέναντι στο καθεστώς, το οποίο, φυσικά, συντάχθηκε με τον μεγάλο εθνικό ευεργέτη. Κάτι μας λέει ότι η εικόνα της λεηλασίας της φύσης, της εξυπηρέτησης των ισχυρών από την πλευρά του καθεστώτος και της κοινωνίας, από την άλλη, να προσπαθεί μόνη της να αντισταθεί στην καταστροφή, δεν έχει αλλάξει και πολύ μέσα στα χρόνια.

Το αντιεξουσιαστικό πρόταγμα

Μέσα στον τελευταίο αιώνα, τα παραδοσιακά αντικαπιταλιστικά αφηγήματα απέτυχαν να δώσουν λύση στα διαιωνιζόμενα προβλήματα της ανθρωπότητας. Σε πολλές περιπτώσεις, κατέληξαν στον κρατικό καπιταλισμό, με τη φτώχεια, τον πόλεμο και τον περιορισμό της ελευθερίας να παραμένουν. Και στη χώρα μας, φυσικά, κάθε «προοδευτική» και «φιλολαϊκή» πολιτική μέσα στα μεταπολιτευτικά χρόνια πρόδωσε τις ελπίδες των ανθρώπων. Στο σήμερα οι «ειδικοί της επανάστασης» παραγκωνίζονται, καθώς οι σύγχρονες εξεγέρσεις υιοθετούν την οριζοντιότητα και την αντιιεραρχία. Οι Κούρδοι της Ροζάβα και οι Ζαπατίστας της Τσιάπας δομούν τις κοινότητές τους με αυτά τα χαρακτηριστικά. Τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία και η εξέγερση του 2019 στη Χιλή δεν περίμεναν κάποιο μανιφέστο για να βγουν στο δρόμο και να διεκδικήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Ο προσανατολισμός αυτών των εξεγέρσεων δόθηκε κατά την εξέλιξή τους, όχι εκ των προτέρων.

Η αντίσταση στον τεμαχισμό κάθε κοινωνικού δεσμού και στον ανθρωπότυπο του μοναχικού ιδιώτη θα έρθει μόνο μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Πρώτο βήμα είναι η συνάντηση στο δημόσιο χώρο που σαρώνεται από το Κεφάλαιο. Τα εργαλεία για την οικοδόμηση των κοινωνιών μας, οφείλουμε να τα εφεύρουμε εμείς, μέσα από τις διαδικασίες και τους χώρους μας. Κανένα Κοινωνικό Κράτος δε θα μας σώσει. Η διαρκής επίκλησή του εντείνει την αίσθηση ότι είμαστε αδύναμοι-ες απέναντι σε ένα θεσμό ανίκητο και αδιαμφισβήτητο. Το Πολυτεχνείο μας θυμίζει ότι η εξέγερση δεν περιμένει τις ευνοϊκότερες συνθήκες για να ξεσπάσει. Εκεί που νομίζεις ότι όλα είναι μια προσχεδιασμένη ρουτίνα, ότι όλα έχουν προαποφασιστεί για εσένα χωρίς εσένα, μια μειοψηφία έρχεται να σου θυμίσει ότι η διεκδίκηση δεν είναι γραφική και ότι ο δρόμος προς την ελευθερία είναι συλλογικός.

ΔΕΝ ΑΝΑΘΕΤΟΥΜΕ

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Χειρονομία Αντιεξουσιαστική Κίνηση

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΕΜΙΣΑΤΕ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΑΣ ΜΕ ΑΙΜΑ!

Μεσάνυχτα Σαββάτου 11 Νοεμβρίου στη Βοιωτία. Ένας 17χρονος Ρομά πέφτει νεκρός ύστερα από καταδίωξη από

αστυνομικούς. Για άλλη μια φορά όπλο μπάτσων στρέφεται εναντίον ενός Ρομ, υπό συνθήκες που “ακόμη

ερευνώνται”.

Το θύμα μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας του επέβαιναν σε αυτοκίνητο το οποίο έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Ως αιτία

της καταδίωξης παρουσιάζεται η μη συμμόρφωση σε σήμα της αστυνομίας για ακινητοποίηση. Οι συνεπιβάτες

μιλούν για βίαιη επίθεση στον 17χρονο και για απευθείας πυροβολισμό ο οποίος και του αφαίρεσε τη ζωή. Σύγχυση

μας προκαλεί η ασυμφωνία των ανακοινώσεων των αστυνομικών πηγών που τη μία κάνουν λόγο για αδιευκρίνιστες

συνθήκες και την άλλη για εκπυρσοκρότηση του όπλου κατά τη διάρκεια «ελέγχου υψηλού κινδύνου» από Ο.Π.Κ.Ε.. Δεν υπάρχει κανένας υψηλότερος κίνδυνος όμως από μία ανεξέλεγκτη αστυνομία, από έμμισθους δολοφόνους που αποφασίζουν ποια ζωή είναι άξια να βιωθεί, εκτελούν ωθούμενοι από ρατσιστικά κριτήρια και με την αλαζονεία της ατιμωρησίας που τους εξασφαλίζουν η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός. Μέσα από την ασφάλεια και τη θεσμική κάλυψη αυτή βρίσκουν την ευκαιρία να ασκούν εξουσία, να αυθαιρετούν, να τραμπουκίζουν, γιατί όχι να βασανίζουν, και να δολοφονούν αθώους πολίτες κατά το δοκούν. Την επικινδυνότητα του σώματος αυτού φρόντισε να ενισχύσει η κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια προσλαμβάνοντας και τοποθετώντας παντού ολοένα και περισσότερους ανεκπαίδευτους μπάτσους και εξοπλίζοντάς τους συνεχώς.

Δυστυχώς δε μας ξαφνιάζουν οι ρατσιστικές τακτικές των μπάτσων. Το τραγικό αυτό περιστατικό ξυπνά μνήμες από

την ανθρωποκτονία του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη από σφαίρες αστυνομικών σε καταδίωξη πριν δύο χρόνια στο Πέραμα και του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη πέρσι. Μέσα σε τρία χρόνια μετράμε τρεις νεκρούς Ρομ, από καταδιώξεις της αστυνομίας. Οι τρεις αυτές δολοφονίες βγήκαν στην επιφάνεια καθώς αποτελούν ακραίες εκφάνσεις βίας. Μπορούμε να αναλογιστούμε πόσες άλλες περιπτώσεις πιο ήπιας καταστολής και βίας ενάντια σε μειωνοτικές ομάδες συγκαλύπτονται καθημερινά ή ακόμα χειρότερα νομιμοποιούνται στις συνειδήσεις της κοινωνίας λόγω

προκαταλήψεων και με τη βοήθεια των Μ.Μ.Ε. που τις συντηρούν.

Αν υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε, αυτό είναι η απόπειρα νομιμοποίησης της θανατηφόρας κρατικής

βίας στη συλλογική συνείδηση, μόνο και μόνο επειδή το θύμα ανήκε στην κοινότητα των Ρομά. Ας μην ξεχνάμε πως σε τέτοιες περιπτώσεις η εθνοτική ταυτότητα του θύματος, χρησιμοποιείται συχνά ως συνώνυμο του κλέφτη- κακοποιού και εν τέλει της απειλής έτσι ώστε οι ρόλοι να αντιστρέφονται με το θύμα να βρίσκεται στη θέση του θύτη. Αν υπάρχει κάτι ακόμα πιο τραγικό από τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου αυτό είναι το απροκάλυπτο ρατσιστικό μίσος εκ μέρους της ευρύτερης κοινωνίας. Με αφορμή το περιστατικό αυτό αναδύεται μια κατάσταση όπου οι προκαταλήψεις απέναντι στις μειονότητες υπερτερούν του φόβου για την κρατική αυθαιρεσία, αν αυτός υπήρξε ποτέ, ενώ παράλληλα δικαιολογούν την ωμή βία και το θάνατο. H επιθετικότητα αυτή και το μίσος στρέφονται πάντα

κατά των πιο αδύναμων και πιο φτωχών αυτής της κοινωνίας.

Δε νιώθουμε καμία ασφάλεια όταν οι μπάτσοι

σκοτώνουν! Καταδικάζουμε την κρατική βία!

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ- ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ

Πορεία Τρίτη 14/11 6:00 μ.μ. στην Περιφέρεια Ηπείρου

Χειρονομία- Αντιεξουσιαστική Κίνηση

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ ΜΕΤΡΑΝΕ

Μετά τη δολοφονία του 17χρονου Ρομά από μπάτσους το βράδυ του Σαββάτου στη Βοιωτία, καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση στον Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Αλιμούρα την Δευτέρα 13/11 στις 5μ.μ. με σκοπό τη διοργάνωση πορείας την Τρίτη 14/11.

Τα Μέγαρα εξεγείρονται:

Tο 1970 υπογράφεται μεταξύ της χούντας και του Ωνάση σύμβαση παραχώρησης 10.000 στρεμμάτων στον περίφημο Ελαιώνα για να δημιουργήσει ο Ωνάσης βιομηχανία αλουμινίου-αλουμίνας καθώς και διυλιστηρίων σε αυτή την έκταση, μόλις 25 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας και μια ανάσα από τον Σαρωνικό.

Το 1971 χούντα και Ωνάσης διαφωνούν για τη σύμβαση και οι μετοχές του μεγαλοεφοπλιστή μεταβιβάζονται στην ΕΤΒΑ (Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως).

Το 1973 η χούντα μέσω της ΕΤΒΑ ξεπουλά κοντά 2.500 στρέμματα (από τα 10.000 της παλαιότερης σύμβασης με τον Ωνάση) στην εταιρεία ΣΤΡΑΝ που ίδρυσε ο εφοπλιστής Στρατής Ανδρεάδης ώστε να κατασκευάσει στα Μέγαρα διυλιστήριο.

Οι κάτοικοι θεωρούν αναίτια την απαλλοτρίωση και καταφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας με προκλητικό τρόπο και υπηρετώντας τα συμφέροντα Ανδρεάδη αναβάλλει διαρκώς την εκδίκαση της υπόθεσης. Έχει μακρά ιστορία, λοιπόν, ο ρόλος της δικαιοσύνης στην υπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων!

Ξαφνικά και χωρίς νομική κάλυψη στις 13 Απριλίου 1973 και ενώ επιτροπή κατοίκων από τα Μέγαρα είναι στην Αθήνα, στο Συμβούλιο της Επικρατείας απαιτώντας να εκδικαστεί η υπόθεσή τους, οι μπουλντόζες της ΣΤΡΑΝ εισβάλλουν στον ελαιώνα των Μεγάρων και αρχίζουν το μακελειό ξεριζώνοντας τεράστιο αριθμό ελαιόδεντρων. Στη συνέχεια, νύχτα γκρέμισαν κτηνοτροφικές και πτηνοτροφικές μονάδες της περιοχής.

Είμαστε στην περίοδο που η αμερικανοστήριχτη χούντα του Παπαδόπουλου ενώ έλεγε πως είναι πατριωτική και πως η χώρα ανήκει στον λαό, ξεπουλούσε τεράστια φιλέτα περιοχών της Αττικής στον Ανδρεάδη και σε διάφορους Ανδρεάδηδες με διαδικασίες fast track(!) για να κάνει μπάζα το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.

Να σημειώσουμε ότι εκείνη την περίοδο η χούντα υπηρετώντας τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου ξεπουλούσε, σε όλη την Αττική, δεκάδες χιλιάδες στρέμματα εκτός από τα Μέγαρα –και στα Μέθανα και στην Ελευσίνα και στον Σκαραμαγκά και στο Μενίδι και στο Μαρούσι και στα Σπάτα. Υπάρχει, λοιπόν, ένα ευρύτερο κλίμα αντίθεσης στις βίαιες απαλλοτριώσεις που δεν γίνεται ευρέως γνωστό στη βάση των όρων τρομοκρατίας που έχει επιβάλει η χούντα με τους μηχανισμούς της.

Ο λαός των Μεγάρων αποφασίζει να ξεσηκωθεί και να υπερασπίσει τον τόπο του από την καταστροφή που θα φέρει η δημιουργία των τεράστιων διυλιστηρίων.

Ορόσημα του αγώνα η γενική απεργία στις 12 Οκτώβρη 1973, ενώ στις 14 του ίδιου μήνα πραγματοποιείται τεράστιο συλλαλητήριο 12.000(!) κατοίκων της πόλης!

Το μεσημέρι της 16ης Νοέμβρη 1973 επιτροπή αγώνα των αγροτών από τα Μέγαρα πηγαίνει στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και γίνεται δεκτή από χιλιάδες κόσμου που χειροκροτούν και φωνάζουν ρυθμικά συνθήματα συμπαράστασης. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου μεταδίδει ψήφισμα της επιτροπής αγώνα των Μεγαρέων: «Ο λαός των Μεγάρων αντιστέκεται και υπόσχεται να αγωνιστεί στο πλευρό του φοιτητικού και εργαζόμενου λαού… Ο αγώνας είναι κοινός… Δεν είναι μόνο για την πόλη των Μεγάρων ή το Πολυτεχνείο… Είναι για την Ελλάδα. Για τον λαό της που θέλει να καθορίσει τη ζωή του. Να πορευτεί στον δρόμο της προκοπής. Βασική προϋπόθεση, η ανατροπή της δικτατορίας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Μερικές μέρες μετά –μέσα στη χούντα!– η μακρά περίοδος των αγώνων του μεγαρικού λαού, ενάντια σε σχέδια της χούντας και του ομίλου Στρατή Ανδρεάδη, εξαναγκάζει τις μπουλντόζες του Ανδρεάδη να πάρουν δρόμο από τη Πάχη Μεγάρων και τα καταστροφικά σχέδια της κατασκευής διυλιστηρίων να πάρουν τέλος!

Μέγαρα (1974)

Ντοκιμαντέρ του 1974, που καταγράφει τον αγώνα των κατοίκων των Μεγάρων κατά της βίαιης απαλλοτρίωσης της γης τους προκειμένου να κατασκευαστεί στην περιοχή ένα συγκρότημα διυλιστηρίων.

● Η ταινία αποτυπώνει τη βίαιη αλλαγή που υπέστη το φυσικό τοπίο, μαρτυρίες των κατοίκων σχετικά με τις συνέπειες της μαζικής απαλλοτρίωσης της γης, τις διαδηλώσεις των Μεγαρέων στους δρόμους της Αθήνας και την είσοδό τους στο Πολυτεχνείο, το οποίο βρισκόταν υπό κατάληψη από τους φοιτητές, λίγες ώρες πριν από την εισβολή του τανκ και την καταστολή της εξέγερσης από το δικτατορικό καθεστώς στις 17 Νοεμβρίου του ’73.

● Ένα σημαντικό πολιτικό τεκμήριο και μια από τις πρώτες ταινίες με οικολογική διάσταση στον ελληνικό κινηματογράφο.

Με αφορμή τα γεγονότα στην Παλαιστίνη και τη σφαγή που εξελίσσεται μέρα με τη μέρα από το κράτος του Ισραήλ, συζητάμε όλοι και όλες μαζί για να κατανοήσουμε καλύτερα ένα ζήτημα σύνθετο που πηγαίνει αρκετά πίσω στον χρόνο. Οι άξονες της κουβέντας:

– Ιστορική αναδρομή της διαμάχης στην περιοχή

– Εξέλιξη της παλαιστινιακής αντίστασης μέσα στο χρόνο

– Ιστορική σχέση του ελληνικού κράτους με το ζήτημα

Η αυτομόρφωση και η συλλογική κατάκτηση και επεξεργασία της γνώσης είναι σημαντικά εργαλεία για να πηγαίνουμε τη σκέψη μας συνεχώς πιο μπροστά τόσο σαν υποκείμενα όσο και σαν κινήματα συνολικά. Σας περιμένουμε!

Στις 07 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους, η Χαμάς από τη Λωρίδα της Γάζας της Παλαιστίνης εξαπέλυσε μία άνευ προηγουμένου επίθεση προς το Ισραήλ με χιλιάδες ρουκέτες και στη συνέχεια με χερσαία μέσα. Η επίθεση αυτή προκάλεσε, πέραν των απωλειών σε ανθρώπους, και ένα σοβαρότατο πλήγμα στην διεθνή εικόνα του Ισραήλ. Το «Σιδηρούν Τείχος», το άτρωτο υπερστρατιωτικοποιημένο και τεχνολογικά άρτιο κράτος, η υποτιθέμενη όαση δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, βρέθηκε προς στιγμήν ανυπεράσπιστη απέναντι σε σαφώς υποδεέστερους στρατιωτικά αντιπάλους. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, η απάντηση του Ισραήλ, το οποίο βρισκόταν σε κυβερνητική κρίση με τεράστιες διαδηλώσεις να λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό του λόγω της συγκέντρωσης υπερεξουσιών στα χέρια της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Νετανιάχου, ήταν ανελέητοι βομβαρδισμοί – κυρίως άμαχου πληθυσμού – εντός της Λωρίδας της Γάζας, αμέτρητοι εγκλωβισμένοι, αμέτρητοι εκτοπισμένοι. Αυτό που παρακολουθούμε όλοι και όλες με φρίκη από τις τηλεοράσεις μας, αποτελεί την καθημερινή δυστυχία και συντριβή ενός λαού, ούτως ή άλλως πολύπαθου, που πρέπει να θάψει τα παιδιά του και τους ανυπεράσπιστους αμάχους του, που ζει σε καθεστώς απαρτχάιντ, έχοντας απωλέσει ακόμα και την βασική ιδιότητα του πολίτη κι επομένως ζώντας γυμνός και φονεύσιμος σε μία περίκλειστη φυλακή.

Από την ίδρυσή του το κράτος του Ισραήλ επιβάλλει μια εμπόλεμη κατάσταση στην Παλαιστίνη γεμάτη αναρίθμητα εγκλήματα πολέμου, με την Δυτική Όχθη και τη λωρίδα της Γάζας να υφίστανται αποκλεισμό και τους κάτοικους της Γάζας να υπόκεινται σε μέτρα φυλετικού διαχωρισμού, τα οποία επιδεινώνονται συνεχώς. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε την Δύση να στέκεται ξεκάθαρα στο πλευρό του Ισραήλ είτε κάνοντας τα στραβά μάτια μπροστά στην επιχειρούμενη γενοκτονία εναντίον των Παλαιστίνιων, είτε με διακρατικές συμμαχίες, είτε με προπαγάνδα υπέρ του Ισραήλ, παρουσιάζοντάς το μόνιμα σε στάση άμυνας και δικαιολογώντας ανά τα χρόνια διάφορες μαζικές σφαγές, επιθέσεις σε αμάχους και γυναικόπαιδα. Η απόδοση του όρου «τρομοκρατικές οργανώσεις ισλαμιστών» ήταν πάντα ένα εργαλείο της Δύσης για να δικαιολογήσει τη στάση του Ισραήλ και ταυτόχρονα να στρέψει όλο τον δυτικό κόσμο υπέρ της. Κάποτε εχθροί της Δύσης ήταν οι Εβραίοι, που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια και στα τρένα του θανάτου. Σήμερα οι εχθροί είναι οι «απολίτιστοι», «τρομοκράτες» Άραβες και γενικά οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί, όσοι βεβαίως δεν έχουν χρήματα και δεν αποτελούν στρατηγικούς εταίρους της Δύσης (βλ. Σαουδική Αραβία). Γιατί η θανατοπολιτική της Δύσης ξέρει πάντοτε να επιλέγει το κατάλληλο θύμα προς εξόντωση.

Αλλά για ποια Δύση μιλάμε; Μα φυσικά, για την ίδια που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τον θάνατο αμάχων στην Ουκρανία, αφού πρώτα τους χρησιμοποιεί για την εδραίωση της κυριαρχίας της μία ανάσα από τη Ρωσία, που κλαίει τους νεκρούς αμάχους στο Ισραήλ αλλά τους αμάχους της Παλαιστίνης τους βαφτίζει παράπλευρες απώλειες. Που επιμένει να ζητάει «ανθρωπιστική βοήθεια» με το σταγονόμετρο για τους Παλαιστίνιους στις στημένες συνεδριάσεις του ΟΗΕ και συγχρόνως ενθαρρύνει την εθνοκάθαρσή τους από τον στρατηγικό σύμμαχο Ισραήλ. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους : Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία κατά της ανθρωπότητας έχουν διαπραχθεί από τη Δύση, με αποκορύφωμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Η αποικιοκρατική εμπλοκή της Δύσης στη Μέση Ανατολή και στην ιστορική περιοχή της Παλαιστίνης και του Ισραήλ ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αιματοχυσία, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ μέχρι και σήμερα.

Και από κοντά και η Ελλαδάρα μας, την οποία η εθνική μας αφήγηση μας έχει μάθει να την κατατάσσουμε πάντοτε στην πλευρά των θυμάτων, των ειρηνοποιών, όσων δεν διεξάγουν πολέμους, παρά μόνο να πολεμάει γενναία τους κατακτητές της. Το ελληνικό κράτος έχει – αντίθετα με τα παραπάνω – διαδραματίσει έναν πολύ βρώμικο ρόλο τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, για να μην επεκταθούμε ιδιαίτερα στην εμπλοκή του με το ΝΑΤΟ σε διάφορα μέρη της γης όπως στην αδελφή Γιουγκοσλαβία και φέρουμε τους πατριώτες σε πολύ δύσκολη θέση. Για άλλη μια φορά, πιόνι στην σκακιέρα των μεγαλύτερων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ισραήλ) και επιχειρώντας παράλληλα να «πλασαριστεί» καλύτερα και πιο δυναμικά στον γεωστρατηγικό χάρτη που θα ξεδιπλωθεί την επαύριο του πολέμου στην Παλαιστίνη, το ελληνικό κράτος με την στάση του παίρνει θέση υπέρ της γενοκτονίας που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι, είτε ξεπλένοντας το Ισραήλ, είτε προσφέροντας στρατιωτικές του βάσεις και αεροπλανοφόρα προς χρήση του ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προχώρησε σε δηλώσεις που παρουσιάζαν την εμπόλεμη ζώνη ως μάχη μεταξύ πολιτισμένου (Δύση) και απολίτιστου (Άραβες), επαναφέροντας για ακόμα μία φορά την στρατηγική θέση της Ελλάδας ως του τελευταίου δυτικού οχυρού απέναντι στην Ανατολή, καθώς και ο ίδιος ο πρωθυπουργός απείχε απο το ψήφισμα του ΟΗΕ για εκεχειρία. Καθόλου απρόοπτο αν λογαριάσει κανείς τις άριστες σχέσεις μεταξύ Ελληνικού και Ισραηλινού κράτους τα τελευταία 20 χρόνια και την συμμετοχή του ελληνικού κράτους με την πλευρά του ΝΑΤΟ-Ουκρανίας στον τωρινό πόλεμο μεταξύ Ουκρανίας-Ρωσίας. Εδώ να πούμε ότι η περιοχή μας, η Ήπειρος, όπως και το 1/3 της Ελλάδας έχουν παραχωρηθεί σε εταιρείες-κολοσσούς προκειμένου να μετατραπούν σε εξορυκτικές ζώνες. Το ελληνικό κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο προσβλέπουν στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων με σκοπό την ενίσχυση της θέσης της Ελλάδας στον παγκόσμιο χάρτη της παραγωγής και μεταφοράς ενέργειας και η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ είναι από τα βασικά χαρτιά γι’ αυτήν την ενίσχυση. Μόνο ως εφιαλτικό σενάριο, προπομπό πολεμικών αντιπαραθέσεων, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις διακηρύξεις. Όπως στη Μέση Ανατολή, έτσι κι εδώ, οι σειρήνες του πολέμου ηχούν πάντοτε καθαρότερα και δυνατότερα όταν μπαίνουν στη μέση τα ενεργειακά συμφέροντα.

Έτσι, λοιπόν, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό της Παλαιστίνης που μάχεται ενάντια στον αφανισμό της. Δεν μπορούμε να υποδείξουμε σε κανέναν λαό πώς να μάχεται για την ελευθερία του, πώς να αντιστέκεται στην εθνοκάθαρσή του. Πρέπει, όμως, να επισημάνουμε ότι οι εθνικισμοί αφήνουν πάντοτε πίσω τους καμένη γη και τις περισσότερες φορές λειτουργούν σαν μαχαίρι που στρέφεται πάνω στο σώμα αυτού που το κρατάει.

Έτσι κι οι κάτοικοι του Ισραήλ, είτε απλά κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα που βρίσκεται δίπλα τους, είτε βλέπουν τους Παλαιστίνιους σαν κατσαρίδες, δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν την αιματοχυσία, αφού η ακραία εθνικιστική και ακροδεξιά στάση του Ισραήλ, φρόντισε γι’ αυτό καθώς με τους καλύτερους υπολογισμούς, κάθε δράση φέρνει και αντίδραση. Και το γνωρίζουμε, για να μην εξισώνουμε τους Εβραίους με ναζί δολοφόνους εν είδει ενός υβριδικού αντισημιτισμού, ότι στο εσωτερικό του Ισραήλ, αλλά κυρίως σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου που οι Εβραίοι φωνάζουν «Όχι στο όνομά μας» για όσα γίνονται αυτές τι μέρες, αυτοί οι άνθρωποι μάχονται από μεριάς τους ενάντια στην κυβέρνηση του Νετανιάχου, με διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα με αιτήματα για αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων και την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Από την άλλη, η Χαμάς ως η μεγαλύτερη δύναμη μεταξύ των ενόπλων οργανώσεων της Παλαιστίνης, έχει στην ατζέντα της την παλαιστινιακή και θρησκευτική ολοκλήρωση με όρους εξόντωσης του αντίπαλου δέους, δηλαδή των Εβραίων και την επικράτηση των Αράβων στην ευρύτερη περιοχή έναντι της χρόνιας ρατσιστικής και δολοφονικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ, πράγμα το οποίο μαθηματικά οδηγεί σε αδιέξοδο. Πού μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η ιστορία; Μάλλον σε μια αέναη μάχη μέχρι την εξόντωση του ενός από τον άλλον, με συντριπτικές πιθανότητες να έχει η περίπτωση της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων.

Έτσι, δεν φανταζόμαστε έναν κόσμο στον οποίο απλώς θα μάχονται οι εθνικισμοί μεταξύ τους, ούτε έναν κόσμο που οι διάφοροι ιμπεριαλισμοί θα παίζουν παιχνίδια στις πλάτες μας. Δεν αντιμετωπίζουμε τους λαούς σαν πιόνια στην σκακιέρα των διακρατικών συμμαχιών και αντιπαραθέσεων. Δεν θέλουμε κι άλλα κράτη κι άλλα έθνη κι άλλα σύνορα κι άλλους διαχωρισμούς και στρατιωτικές ζώνες επιρροής. Τι θέση να πάρουμε, λοιπόν, σε αυτήν την κτηνωδία ώστε την επόμενη μέρα να υπάρξει ειρήνη για τους λαούς της περιοχής; Από τη θέση που βρισκόμαστε, στεκόμαστε στο πλευρό της Παλαιστίνης που αντιστέκεται στον αφανισμό της. Αντιστεκόμαστε στον πόλεμο και την καταστροφή και απαιτούμε να σταματήσει ΤΩΡΑ η σφαγή της Παλαιστίνης και το απαρτχάιντ στη Γάζα από το Ισραήλ. Πολεμάμε στο εσωτερικό της δικής μας χώρας ενάντια στον εθνικισμό και την εμπλοκή της στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Και οραματιζόμαστε έναν κόσμο όπου το παλιό αναρχικό σύνθημα «Ούτε Θεός ούτε Κράτος» θα πάρει σάρκα και οστά, ώστε οι ιστορικοί λαοί της Μέσης Ανατολής να ζήσουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια στον τόπο τους.

Με τον λαό της Παλαιστίνης απέναντι στο κράτος δολοφόνο.

Ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Διαδήλωση Παρασκευή 10/11, 06:00 μ.μ. στην Περιφέρεια

Στις 07 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους, η Χαμάς από τη Λωρίδα της Γάζας της Παλαιστίνης εξαπέλυσε μία άνευ προηγουμένου επίθεση προς το Ισραήλ με χιλιάδες ρουκέτες και στη συνέχεια με χερσαία μέσα. Η επίθεση αυτή προκάλεσε, πέραν των απωλειών σε ανθρώπους, και ένα σοβαρότατο πλήγμα στην διεθνή εικόνα του Ισραήλ. Το «Σιδηρούν Τείχος», το άτρωτο υπερστρατιωτικοποιημένο και τεχνολογικά άρτιο κράτος, η υποτιθέμενη όαση δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, βρέθηκε προς στιγμήν ανυπεράσπιστη απέναντι σε σαφώς υποδεέστερους στρατιωτικά αντιπάλους. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, η απάντηση του Ισραήλ, το οποίο βρισκόταν σε κυβερνητική κρίση με τεράστιες διαδηλώσεις να λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό του λόγω της συγκέντρωσης υπερεξουσιών στα χέρια της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Νετανιάχου, ήταν ανελέητοι βομβαρδισμοί – κυρίως άμαχου πληθυσμού – εντός της Λωρίδας της Γάζας, αμέτρητοι εγκλωβισμένοι, αμέτρητοι εκτοπισμένοι. Αυτό που παρακολουθούμε όλοι και όλες με φρίκη από τις τηλεοράσεις μας, αποτελεί την καθημερινή δυστυχία και συντριβή ενός λαού, ούτως ή άλλως πολύπαθου, που πρέπει να θάψει τα παιδιά του και τους ανυπεράσπιστους αμάχους του, που ζει σε καθεστώς απαρτχάιντ, έχοντας απωλέσει ακόμα και την βασική ιδιότητα του πολίτη κι επομένως ζώντας γυμνός και φονεύσιμος σε μία περίκλειστη φυλακή.

Από την ίδρυσή του το κράτος του Ισραήλ επιβάλλει μια εμπόλεμη κατάσταση στην Παλαιστίνη γεμάτη αναρίθμητα εγκλήματα πολέμου, με την Δυτική Όχθη και τη λωρίδα της Γάζας να υφίστανται αποκλεισμό και τους κάτοικους της Γάζας να υπόκεινται σε μέτρα φυλετικού διαχωρισμού, τα οποία επιδεινώνονται συνεχώς. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε την Δύση να στέκεται ξεκάθαρα στο πλευρό του Ισραήλ είτε κάνοντας τα στραβά μάτια μπροστά στην επιχειρούμενη γενοκτονία εναντίον των Παλαιστίνιων, είτε με διακρατικές συμμαχίες, είτε με προπαγάνδα υπέρ του Ισραήλ, παρουσιάζοντάς το μόνιμα σε στάση άμυνας και δικαιολογώντας ανά τα χρόνια διάφορες μαζικές σφαγές, επιθέσεις σε αμάχους και γυναικόπαιδα. Η απόδοση του όρου «τρομοκρατικές οργανώσεις ισλαμιστών» ήταν πάντα ένα εργαλείο της Δύσης για να δικαιολογήσει τη στάση του Ισραήλ και ταυτόχρονα να στρέψει όλο τον δυτικό κόσμο υπέρ της. Κάποτε εχθροί της Δύσης ήταν οι Εβραίοι, που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια και στα τρένα του θανάτου. Σήμερα οι εχθροί είναι οι «απολίτιστοι», «τρομοκράτες» Άραβες και γενικά οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί, όσοι βεβαίως δεν έχουν χρήματα και δεν αποτελούν στρατηγικούς εταίρους της Δύσης (βλ. Σαουδική Αραβία). Γιατί η θανατοπολιτική της Δύσης ξέρει πάντοτε να επιλέγει το κατάλληλο θύμα προς εξόντωση.

Αλλά για ποια Δύση μιλάμε; Μα φυσικά, για την ίδια που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τον θάνατο αμάχων στην Ουκρανία, αφού πρώτα τους χρησιμοποιεί για την εδραίωση της κυριαρχίας της μία ανάσα από τη Ρωσία, που κλαίει τους νεκρούς αμάχους στο Ισραήλ αλλά τους αμάχους της Παλαιστίνης τους βαφτίζει παράπλευρες απώλειες. Που επιμένει να ζητάει «ανθρωπιστική βοήθεια» με το σταγονόμετρο για τους Παλαιστίνιους στις στημένες συνεδριάσεις του ΟΗΕ και συγχρόνως ενθαρρύνει την εθνοκάθαρσή τους από τον στρατηγικό σύμμαχο Ισραήλ. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους : Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία κατά της ανθρωπότητας έχουν διαπραχθεί από τη Δύση, με αποκορύφωμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Η αποικιοκρατική εμπλοκή της Δύσης στη Μέση Ανατολή και στην ιστορική περιοχή της Παλαιστίνης και του Ισραήλ ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αιματοχυσία, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ μέχρι και σήμερα.

Και από κοντά και η Ελλαδάρα μας, την οποία η εθνική μας αφήγηση μας έχει μάθει να την κατατάσσουμε πάντοτε στην πλευρά των θυμάτων, των ειρηνοποιών, όσων δεν διεξάγουν πολέμους, παρά μόνο να πολεμάει γενναία τους κατακτητές της. Το ελληνικό κράτος έχει – αντίθετα με τα παραπάνω – διαδραματίσει έναν πολύ βρώμικο ρόλο τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, για να μην επεκταθούμε ιδιαίτερα στην εμπλοκή του με το ΝΑΤΟ σε διάφορα μέρη της γης όπως στην αδελφή Γιουγκοσλαβία και φέρουμε τους πατριώτες σε πολύ δύσκολη θέση. Για άλλη μια φορά, πιόνι στην σκακιέρα των μεγαλύτερων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ισραήλ) και επιχειρώντας παράλληλα να «πλασαριστεί» καλύτερα και πιο δυναμικά στον γεωστρατηγικό χάρτη που θα ξεδιπλωθεί την επαύριο του πολέμου στην Παλαιστίνη, το ελληνικό κράτος με την στάση του παίρνει θέση υπέρ της γενοκτονίας που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι, είτε ξεπλένοντας το Ισραήλ, είτε προσφέροντας στρατιωτικές του βάσεις και αεροπλανοφόρα προς χρήση του ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προχώρησε σε δηλώσεις που παρουσιάζαν την εμπόλεμη ζώνη ως μάχη μεταξύ πολιτισμένου (Δύση) και απολίτιστου (Άραβες), επαναφέροντας για ακόμα μία φορά την στρατηγική θέση της Ελλάδας ως του τελευταίου δυτικού οχυρού απέναντι στην Ανατολή, καθώς και ο ίδιος ο πρωθυπουργός απείχε απο το ψήφισμα του ΟΗΕ για εκεχειρία. Καθόλου απρόοπτο αν λογαριάσει κανείς τις άριστες σχέσεις μεταξύ Ελληνικού και Ισραηλινού κράτους τα τελευταία 20 χρόνια και την συμμετοχή του ελληνικού κράτους με την πλευρά του ΝΑΤΟ-Ουκρανίας στον τωρινό πόλεμο μεταξύ Ουκρανίας-Ρωσίας. Εδώ να πούμε ότι η περιοχή μας, η Ήπειρος, όπως και το 1/3 της Ελλάδας έχουν παραχωρηθεί σε εταιρείες-κολοσσούς προκειμένου να μετατραπούν σε εξορυκτικές ζώνες. Το ελληνικό κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο προσβλέπουν στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων με σκοπό την ενίσχυση της θέσης της Ελλάδας στον παγκόσμιο χάρτη της παραγωγής και μεταφοράς ενέργειας και η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ είναι από τα βασικά χαρτιά γι’ αυτήν την ενίσχυση. Μόνο ως εφιαλτικό σενάριο, προπομπό πολεμικών αντιπαραθέσεων, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις διακηρύξεις. Όπως στη Μέση Ανατολή, έτσι κι εδώ, οι σειρήνες του πολέμου ηχούν πάντοτε καθαρότερα και δυνατότερα όταν μπαίνουν στη μέση τα ενεργειακά συμφέροντα.

Έτσι, λοιπόν, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό της Παλαιστίνης που μάχεται ενάντια στον αφανισμό της. Δεν μπορούμε να υποδείξουμε σε κανέναν λαό πώς να μάχεται για την ελευθερία του, πώς να αντιστέκεται στην εθνοκάθαρσή του. Πρέπει, όμως, να επισημάνουμε ότι οι εθνικισμοί αφήνουν πάντοτε πίσω τους καμένη γη και τις περισσότερες φορές λειτουργούν σαν μαχαίρι που στρέφεται πάνω στο σώμα αυτού που το κρατάει.

Έτσι κι οι κάτοικοι του Ισραήλ, είτε απλά κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα που βρίσκεται δίπλα τους, είτε βλέπουν τους Παλαιστίνιους σαν κατσαρίδες, δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν την αιματοχυσία, αφού η ακραία εθνικιστική και ακροδεξιά στάση του Ισραήλ, φρόντισε γι’ αυτό καθώς με τους καλύτερους υπολογισμούς, κάθε δράση φέρνει και αντίδραση. Και το γνωρίζουμε, για να μην εξισώνουμε τους Εβραίους με ναζί δολοφόνους εν είδει ενός υβριδικού αντισημιτισμού, ότι στο εσωτερικό του Ισραήλ, αλλά κυρίως σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου που οι Εβραίοι φωνάζουν «Όχι στο όνομά μας» για όσα γίνονται αυτές τι μέρες, αυτοί οι άνθρωποι μάχονται από μεριάς τους ενάντια στην κυβέρνηση του Νετανιάχου, με διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα με αιτήματα για αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων και την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Από την άλλη, η Χαμάς ως η μεγαλύτερη δύναμη μεταξύ των ενόπλων οργανώσεων της Παλαιστίνης, έχει στην ατζέντα της την παλαιστινιακή και θρησκευτική ολοκλήρωση με όρους εξόντωσης του αντίπαλου δέους, δηλαδή των Εβραίων και την επικράτηση των Αράβων στην ευρύτερη περιοχή έναντι της χρόνιας ρατσιστικής και δολοφονικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ, πράγμα το οποίο μαθηματικά οδηγεί σε αδιέξοδο. Πού μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η ιστορία; Μάλλον σε μια αέναη μάχη μέχρι την εξόντωση του ενός από τον άλλον, με συντριπτικές πιθανότητες να έχει η περίπτωση της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων.

Έτσι, δεν φανταζόμαστε έναν κόσμο στον οποίο απλώς θα μάχονται οι εθνικισμοί μεταξύ τους, ούτε έναν κόσμο που οι διάφοροι ιμπεριαλισμοί θα παίζουν παιχνίδια στις πλάτες μας. Δεν αντιμετωπίζουμε τους λαούς σαν πιόνια στην σκακιέρα των διακρατικών συμμαχιών και αντιπαραθέσεων. Δεν θέλουμε κι άλλα κράτη κι άλλα έθνη κι άλλα σύνορα κι άλλους διαχωρισμούς και στρατιωτικές ζώνες επιρροής. Τι θέση να πάρουμε, λοιπόν, σε αυτήν την κτηνωδία ώστε την επόμενη μέρα να υπάρξει ειρήνη για τους λαούς της περιοχής; Από τη θέση που βρισκόμαστε, στεκόμαστε στο πλευρό της Παλαιστίνης που αντιστέκεται στον αφανισμό της. Αντιστεκόμαστε στον πόλεμο και την καταστροφή και απαιτούμε να σταματήσει ΤΩΡΑ η σφαγή της Παλαιστίνης και το απαρτχάιντ στη Γάζα από το Ισραήλ. Πολεμάμε στο εσωτερικό της δικής μας χώρας ενάντια στον εθνικισμό και την εμπλοκή της στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Και οραματιζόμαστε έναν κόσμο όπου το παλιό αναρχικό σύνθημα «Ούτε Θεός ούτε Κράτος» θα πάρει σάρκα και οστά, ώστε οι ιστορικοί λαοί της Μέσης Ανατολής να ζήσουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια στον τόπο τους.

Με τον λαό της Παλαιστίνης απέναντι στο κράτος δολοφόνο.

Ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Διαδήλωση Παρασκευή 10/11, 06:00 μ.μ. στην Περιφέρεια