ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗΣ

Το νέο νομοσχέδιο που έχει εξαγγείλει το υπουργείο υγείας αναφορικά με τον τομέα της πρόληψης και αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, έχει πυροδοτήσει πλήθος κινητοποιήσεων από τους εργαζομένους, τους χρήστες των υπηρεσιών και τις οικογένειες αυτών. Συνοπτικά, το νομοσχέδιο προβλέπει τη συγχώνευση όλων των φορέων : ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ, 18ΑΝΩ κ.α, σε έναν κεντρικό φορέα, τον ΕΟΠΑΕ (Εθνικός Οργανισμός Πρόληψης και Αντιμετώπισης των Εξαρτήσεων), ο οποίος θα αποτελεί Ν.Π.Ι.Δ. δηλαδή νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Δηλαδή, το σύνολο των διαφορετικών, δημοσίων και τοπικών δομών, που ασχολούνται με την παροχή βοήθειας για τις εξαρτήσεις θα υπάγονται σε ένα κεντρικό, γραφειοκρατικό και ελεγχόμενο από ιδιώτες φορέα.

Το σχέδιο αυτό, το οποίο έρχεται μετά τη θεσμοθέτηση της κατάργησης του αυτοδιοίκητου του ΚΕΘΕΑ, επιχειρεί την διάλυση των υπαρχόντων θεραπευτικών δομών και τον πλήρη κρατικό έλεγχο σε αυτές. Οι υπάρχουσες δομές παρά τη διαρκή υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση τους, προσφέρουν ένα πλήθος θεραπευτικών επιλογών και προσεγγίσεων, βάσει των οποίων μπορεί ελεύθερα οποιοσδήποτε χρήστης να ζητήσει βοήθεια ανάλογα με τις ανάγκες και επιθυμίες του. Με τον ΕΟΠΑΕ, καταργείται η ελεύθερη επιλογή προγράμματος από όσους το έχουν ανάγκη και αντ αυτού, μια ειδική επιτροπή γραφειοκρατών θα παραπέμπει το άτομο όπου κρίνει αυτή. Με τον τρόπο αυτό, προχωράει περαιτέρω η αντιμετώπιση των χρηστών ως αρρώστων, χωρίς δικαίωμα επιλογής και συνδιαμόρφωσης της θεραπείας τους, αφαιρώντας την κοινωνική διάσταση της απεξάρτησης, γεγονός βαθιά αντιεπιστημονικό όπως δηλώνουν και οι εργαζόμενοι. Η αποκεντρωμένη και ανθρωποκεντρική προσέγγιση που ακολουθείται -με όσα εμπόδια και ανεπάρκειες έχει-, θα αντικατασταθεί από ένα νεοφιλελεύθερο, νοσοκομειακό μοντέλο που βλέπει τους χρήστες σαν ποσοστά, που το μόνο που χρειάζονται είναι τα κατάλληλα logistics. Παράλληλα, με τη συγχώνευση αυτή, η κυβέρνηση επιχειρεί την εξαφάνιση ως οντότητες, ιστορικών δομών απεξάρτησης, όπως ο ΟΚΑΝΑ και το 18ΑΝΩ, που μεσα από μια μακρόχρονη πορεία στον χώρο έχουν γίνει κυριολεκτικά συνώνυμο της στήριξης και σωτηρίας από πολύ δύσκολες καταστάσεις, πολλών ανθρώπων που τους χρειάστηκαν και βρήκαν μεσα από κει δύναμη και νόημα να συνεχίσουν τις ζωές τους, αποφασίζοντας μόνοι τους πότε θα πάνε και τι βοήθεια χρειάζονται. Τέλος, τόσο η ίδρυση του ΕΟΠΑΕ ως ιδιωτικό πρόσωπο, αλλά και οι ανεπάρκειες στις δομές απεξάρτησης,που θα προκύψουν κυρίως στην επαρχία, θα ανοίξουν ρητά τον δρόμο στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση και της ψυχικης υγείας όπως προτρέπει και το νομοσχέδιο. Ενισχύει δηλαδή, τους ταξικούς φραγμούς και στοχεύει να βγάλει κέρδος από τα ήδη ταξικά αποκλεισμένα και εξαθλιωμένα άτομα, όπως είναι οι χρήστες και οι οικογένειές τους.

Το νομοσχέδιο αυτό, αποτελεί μία ακόμα περίπτωση που το κράτος είναι πρόθυμο να σαρώσει κάθε τι δημόσιο και κοινωνικό προς όφελος των ιδιωτών, αγνοώντας πλήρως τις κοινωνικές ανάγκες και τις αντιρρήσεις των άμεσα εμπλεκομένων. Αποφασίζουν να διαλύσουν το έργο και την παροχή φροντίδας, για την απεξάρτηση, ενός βαθιού κοινωνικού προβλήματος, οι υπουργοί σκουπίδια χρυσοχοΐδης και άδωνις διορίζοντας διευθυντές- κηφήνες να διαχειρίζονται τις τύχες βασανισμένων ανθρώπων και των οικογενειών τους και τον κόπο και την προσφορά προσωπικού και εθελοντών

.Ζούμε σε μια χώρα που οι εξαρτήσεις σε τζόγο, αλκοόλ και ναρκωτικές ουσίες αφορούν μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης. Συνθήκη η οποία όπως φαίνεται, εντάθηκε την περίοδο της καραντίνας και των κρατικών απαγορεύσεων. Οι στοιχηματικές εταιρείες από τη μια , οι οποίες πλουτίζουν συνεχώς, ανελίσσονται σε σημαντικούς παίκτες του εγχώριου κεφαλαίου κάνοντας μάλιστα πολυδιαφημισμένο κοινωνικό έργο και εξαγωγή των υπηρεσιών τους στο εξωτερικό και τα κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών από την άλλη, να σχετίζονται ολοένα και περισσότερο με μεγαλοστελέχη της ελ ας, δημιουργώντας ισχυρούς μαφιόζικους παρακρατικούς μηχανισμούς, που σκοτώνονται σχεδόν καθημερινά στους δρόμους. Έτσι η διάλυση της απεξάρτησης και το σπρώξιμο των χρηστών σε ιδιώτες και σε αποκλειστικά νοσοκομειακές θεραπείες με υποκατάστατα, συμπληρώνει ένα ακόμα καθεστώς καταστολής, αυτή τη φορά φαρμακευτικής. Το κράτος θέλει πολίτες υπηκόους που θα τζογαρουν τα ψίχουλα που παίρνουν για μισθό ενώ κάθονται αποχαυνωμένοι στον καναπέ τους. Άλλωστε για αυτούς, όποιος δεν παράγει κέρδος, είναι πιο αδύναμος,είναι τοξικοεξαρτημένη, οροθετικός, χωρίς χαρτιά, δεν έχει και πολλή αξία. Η επίθεση στην απεξάρτηση ακόμα είναι μια ακόμα επίθεση στην κοινωνική βάση. Για να αυξήσουν τα κέρδη τους, καταστρέφουν μια ακόμα φορά τις ζωές μας. Χρέος μας να τους γίνουμε εμπόδια.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΣΤΩΝ ΤΩΝ ΔΟΜΩΝ ΑΠΕΞΆΡΤΗΣΗΣ

Χειρονομία-Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Με αφορμή και την χθεσινή κατασταλτική επιχείρηση στην κατάληψη της Πρυτανείας στο Α.Π.Θ. αναδημοσιεύουμε την μπροσούρα που είχε κυκλοφορήσει τον Μάιο του 2022.

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ – ΔΗΜΟΣΙΟ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΥΡΙΟ

Εδώ κι ένα μήνα έχει γίνει σαφής η πρόθεση της κυβέρνησης να εγκαταστήσει την αστυνομία στα πανεπιστήμια με όποιο κόστος. Οι εικόνες είναι χαρακτηριστικές: ένα αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο, δακρυγόνα στο campus αλλά και μέσα στις αίθουσες μαθημάτων, ξυλοδαρμούς σε φοιτητές, τρομοκράτησή με ελέγχους και προσαγωγές, καταλήγοντας πριν λίγες μέρες στην δολοφονικού τύπου επίθεση από τα ΜΑΤ με ευθεία βολή χειροβομβίδας κρότου λάμψης στο ένα μέτρο με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό φοιτητή. Η απάντηση της Υπουργού Παιδείας συμπυκνώνει την κυριαρχία της εξουσίας: ….η Αστυνομία έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει όπου υπάρχουν παράνομες ενέργειες στα Πανεπιστήμια, με τον ίδιο τρόπο που θα επενέβαινε και σε κάθε άλλο χώρο…Για το κράτος το πανεπιστήμιο είναι ένας δημόσιος χώρος που δε νοείται να μην είναι στην κυριαρχία του, δε νοείται να αποτελεί σημείο ελευθερίας και οι παράνομες ενέργειες της αμφισβήτησης, της αντίστασης, του διαφορετικού που μπορεί να γεννιέται και να διεκδικεί θα πρέπει να παταχθούν. Το πανεπιστήμιο θα πρέπει να τακτοποιηθεί ώστε να λειτουργήσει για τους αποκλειστικούς σκοπούς της εκπαίδευσης και του κέρδους.

Ο δημόσιος χώρος έχει βαθιά πολιτική σημασία καθώς συμβολίζει την εξουσία του κράτους, όπως δείχνουν οι παρελάσεις ή τα αγάλματα της ελίτ ή στην περίπτωση του ΑΠΘ αντί για άγαλμα μια βιβλιοθήκη αποστεωμένη από την έννοια της γνώσης. Ο δημόσιος χώρος είναι εκεί όπου το κράτος αμφισβητείται γι’ αυτό και ο έλεγχός του καθίσταται ουσιαστικός για την ισορροπία δυνάμεων στην κοινωνία. Το σχέδιο “Βιβλιοθήκη”, λοιπόν, και το δίλλημα “ή με τις βαριοπούλες ή με τις βιβλιοθήκες” αντανακλά την νεοφιλελευθεροποίηση του δημόσιου χώρου, η οποία προωθείται από το ίδιο το κράτος και ενεργεί δήθεν για το δημόσιο συμφέρον. Αντανακλά τις νέες περιφράξεις που οργανώνονται για τους σκοπούς του κέρδους, τον έλεγχο της συμπεριφοράς, τον αποκλεισμό από τον κοινωνικό χώρο και το οριστικό τέλος με την έννοια του δημόσιου. Και κάθε μορφή περίφραξης έχει ως στόχο να σιωπήσει η κριτική αλλά και η οργάνωση της επιθυμίας για μία ζωή ελεύθερη.

Περιφράξεις για τους σκοπούς του κέρδους: Το βασικό εργαλείο του νεοφιλελευθερισμού ως μέρος του πολιτικοοικονομικού και ιδεολογικού σχεδίου για την αγοραία συναλλαγή ως βασικό σύστημα ηθικών αρχών είναι η δύναμη των κεντρικών θεσμών να προωθούν σχέδια εκχώρησης των δημόσιων πόρων στους ιδιώτες. Το πανεπιστήμιο ήδη από τον 19ο αιώνα, με την κυριαρχία της αστικής τάξης και τη βιομηχανική επανάσταση χάνει το νόημά του ως παραγωγό και πομπός της γνώσης και μετατρέπεται σε οικονομικός ρυθμιστής καθώς αναπροσαρμόζεται στο καινούριο πλαίσιο του καπιταλισμού. Τα προγράμματα σπουδών και η έρευνα εναρμονίζονται με τις απαιτήσεις της βιομηχανικής παραγωγής και εργασίας, η γνώση κατακερματίζεται συνεχώς και πλέον αντικαθίσταται από την δεξιότητα. Η αποξένωση του αντικειμένου από την γνώση και η αλλοτρίωση του ρόλου της ανώτατης παιδείας είναι τόσο βαθιά που το πανεπιστήμιο απογυμνώνεται από το αρχικό του νόημα και μετατρέπεται σε ένα στυγνό κέντρο παραγωγής πρόσκαιρης εξειδίκευσης με σκοπό την επαγγελματική κατάρτιση. Το κράτος, λοιπόν, ανέλαβε, και μέσω σειράς νομοθετικών και πρακτικών παρεμβάσεων προώθησε το πανεπιστήμιο ως μέσο κατάρτισης εκπαιδεύοντας άμεσα τους φοιτητές και έμμεσα τους διδάσκοντες σύμφωνα με τις καπιταλιστικές απαιτήσεις. Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις έστρωσαν το δρόμο για την πλήρη μετάβαση από την ανθρωποκεντρική θεώρηση της κοινωνίας και της παιδείας στην εμπορευματοκεντρική. Το «σχέδιο Βιβλιοθήκη» και η καταστολή που το συνοδεύει σήμερα είναι η απόλυτη ολοκλήρωση αυτής της μετάβασης και την πλήρη παραχώρηση του έτοιμου πλέον Πανεπιστήμιο-Επιχείρηση στο κεφάλαιο.

Περιφράξεις για τον έλεγχο της συμπεριφοράς: Το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα πιάνει το νήμα της αμφισβήτησης και συνδέεται με τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια μετά το Μάη του ’68. Η ριζοσπαστικοποίηση του ’60, με σημείο αναφοράς τα Ιουλιανά και η μαζική συμμετοχή της νεολαίας και των φοιτητ(ρι)ών στις κοινωνικές διεκδικήσεις με σημείο αιχμής το πολιτειακό, συνεχίζεται με τις δυναμικές αντιδικτατορικές ενέργειες στην περίοδο της Χούντας, φτάνοντας στο απόγειό του με την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73. Έκτοτε το πανεπιστήμιο αποτελεί χώρο πολιτικοποίησης των φοιτητών με τη συμμετοχή τους σε ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες και μήτρα ανάδειξης ριζοσπαστικών κινημάτων. Η ευθεία βολή κρότου λάμψης στον φοιτητή που αντιστέκεται σηματοδοτεί το οριστικό τέλος του πανεπιστημίου ως χώρου αμφισβήτησης και αντίστασης. Είναι η ίδια βολή που σκότωσε το ’65 τον Πέτρουλα και τον Γρηγορόπουλο το ’08. Η νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση είναι απόλυτη. Η επικράτησή της δεν συμβιβάζεται με την συνύπαρξη και απαιτεί την ολοκληρωτική εξάλειψη κάθε μη προσαρμόσιμου, πόσο μάλλον εναντιωτικού, θεσμού. Το αφήγημα της βιβλιοθήκης είναι ότι έρχεται να βάλει τέλος σε ένα χώρο που για 34 χρόνια δεν ανταποκρινόταν στην απαίτηση του Πανεπιστήμιου-Επιχείρηση και δεν παρήγαγε γνώση για το αποκλειστικό όφελος των ελίτ και της εξουσίας. Εγκαλεί, καταγγέλλει και επιτίθεται σε φοιτητ(ρι)ές και καθηγήτ(ρι)ες επειδή διαχρονικά αντιστέκονται και αμφισβητούν το αγοραίο πανεπιστήμιο και την παγίωση ενός συστήματος αναπαραγωγής άνισων σχέσεων. Από όλα τα θεσμικά χείλη (πρωθυπουργός, υπουργός και πρυτανικές αρχές) το μήνυμα είναι ένα: ‘Οτι η αστυνομία είναι εκεί για να επιβάλει τον σκοπό, η αστυνομία σκοτώνει και την ευθύνη για ό,τι συμβεί την έχεις εσύ που αμφισβητείς τον σκοπό. Ή θα προσαρμοστείς σε αυτόν ή θα τελειώσεις. Το κλίμα του φόβου αποτελεί βασικό εργαλείο για την ολοκλήρωση του πειθήνιου ατόμου και οι δυνάμεις καταστολής βρίσκονται εκεί να επιτελέσουν τον ρόλο τους.

Περίφραξη της κοινότητας: Η ολοκλήρωση του σχεδίου για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και το οριστικό τέλος τους ως δημόσιος χώρος πολιτικής αναπαραγωγής, αμφισβήτησης και αντίστασης ολοκληρώνεται με την περίφραξη της φοιτητικής κοινότητας και τη μονιμότητα των φυσικών εμποδίων εισόδου. Οι ασφαλίτες ελέγχουν τους/τις φοιτήτ(ρι)ες στις εισόδους, ενώ τα ΜΑΤ τους/τις συνοδεύουν μέχρι να μπουν στην αίθουσα για μάθημα. Στη συνέχεια αναμένονται οι φοιτητικές κάρτες, τα τουρνικέ, οι κάμερες και κάθε μηχανισμός ελέγχου για την εμπέδωση της κανονικότητας και αποτροπή έκφρασης του διαφορετικού. Η φυσική περίφραξη του δημόσιου χώρου είναι για να αποτρέψει την κοινότητα από την χρήση του για πολιτικούς σκοπούς πέρα από την εργασία και την κατανάλωση. Κάθε κίνηση της πανεπιστημιακής κοινότητας για εναντίωση στην επιχειρηματικοποίηση, εμπορευματοποίηση και την αλλοτρίωση ως αναπαραγωγή της κυρίαρχης κουλτούρας, από συζητήσεις μέχρι κινητοποιήσεις, είχε απέναντί της είτε τους κυριολεκτικούς φύλακες των πανεπιστημιακών πυλών, τις δυνάμεις καταστολής δηλαδή, είτε την ανελέητη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ αλλά και τις καθηγητικές ελίτ που έχουν ταχθεί πλήρως με το τακτοποιημένο πανεπιστήμιο.

Τα πανεπιστήμια αποτελούν τον τελευταίο χώρο του κινήματος για να οργανώνει τις αντιστάσεις του. Η επίθεση του κράτους είναι ολομέτωπη με τη συνεχή ανακατάληψη ζωτικών χώρων του ανταγωνιστικού κινήματος από τις δυνάμεις καταστολής και τη συρρίκνωση των ελεύθερων χώρων. Οι εικόνες με τα ΜΑΤ στις πλατείες την περίοδο πριν και μετά την καραντίνα, οι εκκενώσεις καταλήψεων και κέντρων αγώνα, η προσαγωγή μελών σωματείων κατά τις παρεμβάσεις τους για εργατικές διεκδικήσεις, η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου από τις παραλίες μέχρι τα δάση και τα πάρκα, ο πλήρης κρατικός έλεγχος του δημόσιου διαλόγου και των ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την έκφραση της αντίρρησης και της κριτικής. Τα πανεπιστήμια αποτελούν έναν από τους τελευταίους σταθμούς που επιδιώκει η εξουσία να περάσει εξ’ολοκλήρου στα χέρια της

Για τους παραπάνω λόγους μιλάμε, ήδη από τους φοιτητικούς αγώνες του 2005/2006 ενάντια στο Νόμο-Πλαίσιο, για ένα Πανεπιστήμιο Ελεύθερο-Δημόσιο-Κοινωνικό. Ελεύθερο ακριβώς ως προς τους ταξικούς και χωροταξικούς φραγμούς όσον αφορά την πρόσβαση σ’ αυτό. Δημόσιο ως προς τον δημόσιο ζωτικό χώρο που που διεκδικείται μέσα σ’ αυτόν από την κοινωνία και την κυριαρχία. Κοινωνικό ως προς τον παν-κοινωνικό χαρακτήρα της γνώσης και του πανεπιστημίου ως ένα με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και όχι σαν ένας οργανισμός αποκομένος απ’ αυτό και τις ανάγκες του.

Η αντίσταση απέναντι στην κρατική καταστολή στα πανεπιστήμια και το σύνθημα ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή όλους τους αγώνες ενάντια στην κυριαρχία και στην αναπαραγωγή σχέσεων εξουσίας, στην παραγωγή κατακερματισμένων και πλήρως αναλώσιμων εργαζόμενων, στην επιβολή μιας ζωής αβίωτης για τους αδύναμους, τις καταπιεσμένες, τους μετανάστες, στην ποινικοποίηση όσων σπάνε τη σιωπή τους επειδή τα έβαλαν με τους ισχυρούς από τη Γεωργία μέχρι τα θύματα του Λιγνάδη.

Το πρόταγμα για ένα Δημόσιο – Ελεύθερο – Κοινωνικό Πανεπιστήμιο συγκεντρώνει όλους τους αγώνες που αμφισβητούν και αρνούνται να παραδώσουν το μονοπώλιο των ζωών μας στην αγορά και στο κράτος. Τους αγώνες για ανάσες ελευθερίας, μέσα στον κόσμο της καταπίεσης, της πατριαρχίας, της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Τους αγώνες όπου βιώνεται η συλλογική απόφαση και νίκη και οι σχέσεις πλέκονται όχι ιεραρχικά αλλά στο πλαίσιο μίας διαρκούς επανανοηματοδότησης.

Η απάντηση στα ψευτοδιλήμματα ή με τις βαριοπούλες ή με τις βιβλιοθήκες είναι: Ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΕΞΟΥΣΙΑ.

Θα είμαστε στο ΑΠΘ

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ