ΖΟΥΜΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Καλούμε στην απεργιακή κινητοποίηση, αύριο, Τετάρτη 20/11, στις 10:30, στο Εργατικό Κέντρο.

Κρίση ήταν και πέρασε. Να μια πρόταση που δεν θυμόμαστε να λέει ποτέ κανείς.Η λέξη κρίση πήρε σημαντική θέση στην Ελληνική γλώσσα μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 07-08 και την Ελληνική οικονομική κρίση χρέους του 08-09 ως απότοκο της πρώτης. Έκτοτε δεν την βλέπουμε να ξεβολεύεται από την θέση αυτή. Το μοτίβο φαίνεται ίδιο, μια μεγάλη κρίση για την οποία η εξουσία δεν φέρει καμία ευθύνη, μπορεί να φταίει η κακιά ΕΕ, το κακό ΝΑΤΟ, το κακό ΔΝΤ, η κακιά Αμερική και η κακιά Δύση. Το πρόβλημα ωστόσο δεν βρίσκεται στον εκάστοτε φταίχτη, αν και εμείς με χαρά θα βλέπαμε το τέλος την ηγεμονίας των προαναφερθέντων. Η ίδια κυβέρνηση όταν η κρίση αφορά το εσωτερικό της χώρας δεν θα αργήσει να στοχοποιήσει την κακοκαιρία, τον κακό ιο, τους κακούς μετανάστες ή τον κακό σταθμάρχη. Με αυτά και με εκείνα, εμείς συνεχίζουμε να ζούμε μαζί με τις κρίσεις, να τις αφήνουμε να ριζώνουν μέσα μας και αντιδραστικά (ίσως και λίγο φυγόπονα) μαθαίνουμε να μην τις παίρνουμε τόσο τοις μετρητοίς.

Μια κρίση που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ωστόσο, είναι η ακρίβεια, μια συνθήκη που συναντάμε καθημερινά μέσα στα κρύα μας σπίτια, στα ταμπελάκια του σούπερ μάρκετ και στα άδεια ντεπόζιτα των οχημάτων μας. Πολλή μαυρίλα ε; Μήπως τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο χάλια; Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Για να αποφύγουμε δύσκολους οικονομικούς όρους που ούτε εμείς ισχυριζόμαστε πως κατέχουμε θα καταφύγουμε στο εξής απλό συμπέρασμα : Σίγουρα δεν ζούμε καλύτερα από ότι ζούσαμε πριν 20, 30 ή 40 χρόνια. Το άλλο εύκολο σχετικά συμπέρασμα είναι πως όποτε οι κοινωνίες φτώχαιναν δύο ήταν οι δρόμοι, ή πόλεμος και εξαθλίωση ή κοινωνική επανάσταση.

Ο πόλεμος είναι μια πολύ πρακτική λύση για ανακατανομή του πλούτου και κερδοσκοπία. Σε μία παράφραση του “από τοτε που βρέθηκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο” εμείς θα πούμε “από τότε που βρέθηκε ο εθνικισμός χάθηκε η ανάγκη για δικαιολογίες”. Το Ισραήλ προασπίζεται τα ιερά εδάφη που τα είχε τάξει ο θεός σε έναν τύπο που ανέβηκε με ένα βιβλίο στο βουνό. Όταν κατέβηκε, είχαν όλα κριθεί, ο Νετανιάχου και η συμμορία του οφείλει να εξουδετερώσει και τον τελευταίο Παλαιστίνιο. Ένα πολύ ωραίο αφήγημα για ηλίθιους. Εμείς που δεν θέλουμε να λογίζουμε τους εαυτούς μας ως ηλίθιους ξέρουμε πως στην Γάζα υπάρχει τεράστιο απόθεμα φυσικού αερίου και ίσως αυτό να δικαιολογεί την συμμετοχή των ΗΠΑ και των Ευρωπαϊκών χωρών στην γενοκτονία. Ας μην ξεχνάμε εδώ και τον ρόλο της χώρας μας, έναν όχι και τόσο ταπεινό ρόλο προμηθεύοντας με πολεμικά εφόδια και καύσιμα καθώς και παρέχοντας παραθέριση σε εκατοντάδες ισραηλινούς στρατιώτες που πήραν ρεπό από τις θηριωδίες που διαπράττουν.
Ο άλλος πόλεμος που συντελεί στην άνοδο των τιμών είναι αυτός που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία. Η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία ισχυριζόμενη πως η εθνική ταυτότητα των Ρωσόφωνων κατοίκων του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ βάλεται καθώς ένοπλοι Ουκρανοί φασίστες έκοβαν και έραβαν στην περιοχή. Έτσι, ο εθνικιστικός εμετός αμφοτερόπλευρα έδωσε χώρο για έναν πόλεμο με δύο συνισταμένες. Από την μία, η απάντηση του ρωσικού κράτους για τις νατοϊκές βάσεις που στήνονταν δίπλα στα σύνορά του. Η παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ κάθε φορά που απειλείται απαντά με περισσότερες απειλές, έτσι η άνοδος των BRICS* και της αφθονίας της Ρωσίας σε καύσιμα δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Από την άλλη, ακριβώς αυτή ήταν η ευκαιρία για το κεφάλαιο που στηρίζει τον Πούτιν να εξάγει παρανόμως λόγω του διεθνούς εμπάργκο τα καύσιμά του με την βοήθεια των Ελλήνων εφοπλιστών ανοιχτά του Γυθείου. Με αυτό το τέχνασμα δισεκατομμυρίων, το πλέον βαφτισμένο ως νόμιμο πετρέλαιο παίρνει τιμές “παγκόσμιας έλλειψης” με μόνους ζημιωμένους εμάς τους/τις ίδιους/ες. Έτσι, ο αγώνας για την εξουσία μεταξύ κρατών που υπάρχουν μόνο και μόνο για να πλουτίζουν πατώντας πάνω σε θύματα πολέμων και λιμών καθώς και η θέληση για περαιτέρω πλουτισμό των κεφαλαιοκρατών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κρίσεις : πολεμικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές.

Ας μην ξεχνάμε πως η ακρίβεια είναι σχετικιστικός όρος, ένα προϊόν με την ίδια τιμή, μπορεί να φαίνεται ακριβό ή φθηνό ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο που αυτό πωλείται. Έτσι, οι δέκα δραχμές κάποτε ήταν ένα αξιοπρεπές χαρτζιλίκι ενώ σήμερα, στην Ινδονησία με 8.000 ρούπια μπορείς να πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό.

Συμπεραίνουμε πως όταν οι κυβερνήσεις κατηγορούν τον πληθωρισμό για τις συνθήκες που ζούμε, είναι σαν να κατηγορούν την ζέστη για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ο πληθωρισμός είναι μόνο η συνέπεια της συνεχούς ανάγκης για τύπωμα νέου χρήματος. Η καραντίνα κατά την οποία η παραγωγή διακόπηκε, η στροφή της βιομηχανίας στον πολεμικό εξοπλισμό για τις ανάγκες των πολέμων, τα εικονικά χρέη που οδηγούν σε μεγαλύτερους δανεισμούς και εν τέλει η ανάγκη του μετακαπιταλιστικού συστήματος να δείξει ότι μπορεί να επιβιώσει οδηγούν απλά στην παραγωγή περισσότερων χαρτονομισμάτων που χρησιμοποιούνται όμως σε μία αγορά με περιορισμένη παραγωγή προϊόντων. Άρα ο ίδιος αριθμός προϊόντων δίνεται για ένα μεγαλύτερο ποσό χρήματος. Ωραία ως εδώ, απλά μαθηματικά, την εξίσωση χαλάνε όμως οι μεσάζοντες και άλλα καθίκια-επιχειρηματίες που επικαλούμενοι αυτήν την κατάσταση υπερτιμολογούν το προϊόν τους. Ο μεγαλύτερος από όλους νταβατζήδες, γνωστός ως ελληνικό (και όχι μόνο) κράτος χρησιμοποιεί την δική του μέθοδο να λειτουργεί ως μεσάζοντας, την φορολόγηση. Έτσι πλήττεται περισσότερο η αγοραστική δύναμη μιας κοινωνίας που συνεχίζει να αμείβεται με τα ίδια χρήματα ή δέχεται αυξήσεις που δεν ανταποκρίνονται στην αύξηση των τιμών. Για εμάς ωστόσο, κύρια διεκδίκηση δεν είναι η αόριστη αύξηση ενός μισθού, μια προσωρινή λύση σε ένα πρόβλημα που όπως αναλύσαμε ανωτέρω είναι βαθιά περίπλοκο.

Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την επίδραση της φτωχοποίησης στην κοινωνία μας σε τρεις άξονες : ενέργεια, σούπερ μάρκετ, νοίκι. Για τον πρώτο τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Όπως αναφέραμε, τα δύο ανοιχτά μέτωπα που απασχολούν την κοινή γνώμη, απασχολούν έντονα και τις πετρελαϊκές. Πάντως, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο αυτό το πετρέλαιο διοχετεύεται στην Ευρωπαϊκή αγορά και μάλιστα σε τιμές ψηλότερες από προηγουμένως παρά την εξαγωγή μεγαλύτερων ποσοτήτων συγκριτικά με τις χρονιές πριν από τον πόλεμο καταρρίπτοντας έτσι και τον νόμο ζήτησης και αγοράς. Ακόμα και οι οικονομολόγοι σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά μπροστά στην αισχροκέρδεια από τον πόλεμο και στους εφοπλιστές που τον εκμεταλλεύονται. Τα σούπερ μάρκετ, μέρος της ίδιας ιστορίας, σε μια συνθήκη ακρίβειας οι όμιλοι που στοχεύουν στο μονοπώλιο τρίβουν τα χέρια τους.

Πριν λίγο καιρό το υπουργείο ανάπτυξης βάφτισε ως αθέμιτο ανταγωνισμό την κοστολόγηση σε υποδιπλάσια τιμή ενός προϊόντος συγκριτικά με την τιμή που είχε ορίσει η εταιρεία Μπάρμπα Στάθης. Γεγονός που αποδεικνύει πως οι κολλητοί κράτος και κεφάλαιο θα κατασπαράξουν κάθε λογής αντίφαση στην πραγματικότητα που αυτοί ορίζουν. Τελευταίος άξονας είναι το ενοίκιο. Στην Ελλάδα που η ‘Καθημερινή’ δημοσιεύει άρθρο που εξυμνεί την ενοικίαση και την ευελιξία της ενώ υποστηρίζει πως οι νέοι την προτιμούν, δεν έχουμε πολλά να σκεφτούμε. Η αξιοπρεπής κατοικία έχει παραχωρήσει την θέση της στα airbnb διεθνών ομίλων που διαχειρίζονται ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στην καρδιά των αστικών κέντρων, οι μεσίτες σιγοντάρουν την κατάσταση υπερβάλλοντας σημαντικά στην κοστολόγηση των σπιτιών και το ρεύμα ακολουθούν οι ιδιοκτήτες των σπιτιών, άλλοι για να βάλουν κάτι τις παραπάνω στην τσέπη, άλλοι γιατί θεωρούν πως έγιναν businessmen με το ακίνητο που τους άφησε η μάνα τους. Στα Γιάννενα το φαινόμενο της υπέρ του δέοντος κερδοσκοπίας προϋπήρχε της ακρίβειας, όμως τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πως ο παραπάνω συρφετός μάς έχει φτάσει σε αδιέξοδο.

Αναγνωρίζουμε την ανάγκη σαν ανταγωνιστικό κίνημα να σταματήσουμε να παραθέτουμε προβλήματα και να αρχίσουμε να βλέπουμε λύσεις στα ζητήματα που μας κάνουν την ζωή αβίωτη. Θεωρούμε λοιπόν αναγκαία την αναχαίτιση αυτής της τάσης μιας μερίδας του κόσμου, πατώντας πάνω σε αλλεπάλληλες κρίσεις να κερδίζει σε βάρος μας. Ενοικιοστάσια, επιβαλλόμενες από εμάς εκπτώσεις σε σούπερ μάρκετ, διεθνές αντιπολεμικό κίνημα και εν τέλει μια συμπαγής αντικρατική και αντιεξουσιαστική ματιά στα προβλήματα που βλέπουμε με τα μάτια μας είναι η δική μας προοπτική. Καμία εθνική ενότητα, κανένας στρατός και κανένα κόμμα δεν μας σώζει από την πείνα και από τις σφαίρες του πολέμου. Όσο αντιλαμβανόμαστε πως και τα δύο αυτά δεινά μας τα επιβάλει η ίδια τάξη που μας κυβερνά και μας διαφεντεύει, θα νοηματοδοτούμε τις ζωές μας διαφορετικά, γνωρίζοντας πως το μόνο που έχουμε είναι ο ένας την άλλη, η αλληλεγγύη μας και η αντίσταση που προβάλλουμε στο υπάρχον που μας τρώει.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

* Brazil, Russia, India, China, South Africa, οργανισμός αναδυόμενων αγορών (περιλαμβάνονται και το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Αιθιοπία)