-Το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους, όχι στης βουλής τους διαδρόμους-

 

Ένα μήνα μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις στις 28 Φλεβάρη, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τι ακριβώς έγινε εκείνη τη μέρα στην πόλη μας. Υπήρξε μια τέτοια κοσμοπλυμμήρα, από το κατειλημμένο Δημαρχείο μέχρι και το ύψος της Ακαδημίας, που κανενός φωτογράφου η κάμερα δεν θα μπορούσε να την απαθανατίσει, αλλά και τα λόγια κανενός δημοσιογράφου δεν θα μπορούσαν να την αποτυπώσουν. Σε μια μέρα γενικής απεργίας, ο κόσμος συμμετείχε μαζικά, όχι λόγω κάποιου συνδικαλιστικού αγώνα, αλλά λόγω του χωρίς έλεος αγώνα των συγγενών των δολοφονημένων στα Τέμπη. Σε μια εποχή που η κοινωνία μας αποτελεί μια χωρίς βούληση μαριονέτα όσων έχουν την εξουσία, απογυμνώνοντάς την πλήρως και από το μικρότερο δείγμα αξιοπρέπειας οι συγγενείς έδωσαν το παράδειγμα του πώς την διεκδικείς αυτήν την αξιοπρέπεια, λειτουργώντας ως κινητήριος μοχλός που οδήγησε όλη την κοινωνία να βγει στο δρόμο και να πει ένα φτάνει πια, ως εδώ!

 

Η κατάσταση στη χώρα μας δεν είναι ένα απομονωμένο παράδειγμα. Παντού γύρω μας στα Βαλκάνια βλέπουμε κράτη που εγκληματούν και μια κοινωνία να κοχλάζει. Μαζικές δολοφονίες που πηγάζουν από μια κρατική αδιαφορία είδαμε προσφάτως και στην Σερβία και στην Βόρεια Μακεδονία, με τον κόσμο να αντιδρά άμεσα. Βλέποντας αυτή την βαλκανική διαφθορά να αναβλύζει, κοινό νήμα σε όλη την χερσόνησο, η κοινωνία έχει παύσει να εμπιστεύεται τους ανεπαρκείς και διεφθαρμένους κρατικούς φορείς. Γιατί αυτό που συνδέει τις δολοφονίες στα Τέμπη, στο Νόβι Σαντ και στην Κότσανη είναι η κρατική αδιαφορία και τα ιδιωτικά συμφέροντα. Στη χερσόνησο του ρουσφετολογίου και της λαμογιάς, αυτά τα δύο πάνε χέρι χέρι.

 

Αυτή η «πολιτική» δεν αναπτύχθηκε πρόσφατα και δεν φάνηκε μόνο στα Τέμπη. Υπάρχει από την δημιουργία του ελληνικού κράτους, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που δύο τρένα συγκρούονται μετωπικά στην Ελλάδα. Το 1972, εν μέσω χούντας και ενώ ο ΟΣΕ είχε μόλις ενοποιηθεί, δύο τρένα συγκρούονται στο Δοξαρά της Λάρισας με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς. Η αιτία; Η παντελής έλλειψη συστήματος ενδοεπικοινωνίας, διαχρονική συνθήκη η αποφυγή των πιο απλών συστημάτων ασφαλείας απ’ ό,τι φαίνεται. Ενώ και σε άλλη μια περίπτωση μαζικής κρατικής δολοφονίας, αυτής του Σάμινα, οι παραλείψεις όσον αφορά τα συστήματα ασφάλειας είναι τόσες πολλές, που θα χρειαζόταν να αφιερώσουμε ένα ολόκληρο κείμενο σε αυτές για να τις αποτυπώσουμε. Ο λόγος που δεν υπήρχαν διαχρονικά ο ίδιος, μια λογική μεγιστοποίησης των κερδών και ελαχιστοποίησης των ζημιών, μια λογική του πάμε και όπου βγει.

 

Όμως, ο λόγος που φτάσαμε εδώ είναι συγκεκριμένος και στόχαστρο έχει ένα μέσο που κυρίως εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, τον σιδηρόδρομο. Στην Ελλάδα ανέκαθεν, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, το σιδηροδρομικό δίκτυο μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανύπαρκτο και τα λίγα κομμάτια που βρίσκονται σε χρήση ως υποβαθμισμένα. Στην περίοδο της αρχικής συγκρότησης του ελληνικού κράτους και μέχρι και τις θητείες του Τρικούπη, οι σιδηρόδρομοι βίωσαν μια επιφανειακή άνθιση, κυρίως για εμπορικούς λόγους. Εκεί ανέλαβε δράση μια απο τις μεγαλύτερες συντεχνίες της χώρας, τα ΚΤΕΛ. Θέλωντας να μην χάσουν το μονοπώλιο που είχαν στις μεταφορές, τα ΚΤΕΛ άσκησαν τεράστιες πιέσεις σε όλες τις κυβερνήσεις έτσι ώστε ο σιδηρόδρομος να μείνει υποβαθμισμένος, αναγκάζοντας τον κόσμο να βασίζεται στα λεωφορεία, ένα πιο ακριβό και λιγότερο ασφαλές μέσο. Ο μαφιόζικος τρόπος που λειτουργεί αυτή η συντεχνία μπορεί να φανεί και στον τρόπο που λειτουργεί στην πόλη μας. Το 2009 κατάφερε εν μια νυκτί να μετακομίσει σε καινούριο κτίριο, επί της οδού Παπανδρέου, εντός της περιοχής του Μάτσικα, ενός προστατευόμενου κομματιού της λίμνης Παμβώτιδος. Το κτίριο αυτό εν τέλει κρίθηκε αυθαίρετο, χωρίς όμως να πτοείται ιδιαίτερα η διοίκηση των ΚΤΕΛ από αυτήν την είδηση.

 

Δεν πλήττονται, βέβαια, μόνο τα συμφέροντα των ΚΤΕΛ απο την ύπαρξη ενός άρτιου σιδηροδρομικού δικτύου. Οι αυτοκινητόδρομοι και το όλο σύμπλεγμα που υπάρχει για να τους συντηρεί, είναι άμεσα ωφελούμενοι από έναν κατακερματισμένο σιδηρόδρομο. Οι αυτοκινητόδρομοι, από μόνοι τους, συντηρούν μια ολόκληρη οικονομική μικροκλίμακα, με διόδια, εργολαβίες, φόρους κλπ. Αυτή η οικονομική μικροκλίμακα έχει δοθεί, φυσικά, γεναιόδωρα σε κοντινά πρόσωπα τον αρχιλαμόγιων αυτού του τόπου, της Νέας Δημοκρατίας. Η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, ιδιοκτησίας του Περιστέρη πεθερού του Γεραπετρίτη, έχει καταφέρει να τις παραχωρηθεί με συνοπτικές διαδικασίες η διατήρηση της Νέας Οδού ΑΕ, ενώ στις εργολαβίες είναι πρώτοι πρώτοι. Η διαφορά σε ό,τι αφορά την ασφάλεια και την οικονομικότητα των δύο μέσων, του αυτοκινήτου και του τρένου, είναι χαοτικές.

 

Ο ρόλος του σιδηρόδρομου ως ενός μέσου που εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες είναι ιστορικά αποδεδειγμένος, ενώ ακόμη και σήμερα σε ένα σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης αποτελεί κτήμα κοινωνικών αγώνων που εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Σε μια ανατροπή του πώς ξεκίνησαν να χτίζονται οι σιδηρόδρομοι, συνήθως απο βαρόνους, καπιταλιστές και εφοπλίστες, κυρίως για εμπορικούς λόγους, δημιουργήθηκε μια τέτοια κοινωνική πίεση που οι σιδηρόδρομοι κρατικοποιήθηκαν με κοινωνικά χαρακτηριστικά, ενώ στις χώρες που μεσουράνισε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, χτίστηκε ένα δίκτυο που ακόμα εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού.

Η περίπτωση κοινωνικού ελέγχου στον σιδηρόδρομο δεν είναι κάτι ουτοπικό. Όταν εξεγέρθηκαν οι αναρχικοί εργάτες στην Βαρκελώνη, πραγματοποιώντας την κοινωνική επανάσταση του 1936, ένα απο τα πρώτα μέρη που καταλήφθηκαν και πέρασαν σε κοινωνικό έλεγχο ήταν ο σιδηρόδρομος. Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που έχει επικρατήσει μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του πέρατος της σοσιαλδημοκρατίας, όμως, έχει επηρεάσει και τον σιδηρόδρομο σε διάφορες χώρες, όπως είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, με ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων να αναδύεται τα τελευταία χρόνια. Στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι ο σιδηρόδρομος δεν έχει βιώσει κάτι τέτοιο, ήταν ανέκαθεν υποβαθμισμένος για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω.

 

Αυτό που μπορούμε να πούμε ότι βλέπουμε να αναδύεται στα απόνερα των μεγάλων κινητοποιήσεων της 28ης Φλεβάρη, είναι ένα τεράστιο κενό εξουσίας. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να έχει χάσει την μπάλα με αυτά τα απανωτά χτυπήματα και να υποχωρεί από μια ξεκάθαρη πολιτική γραμμή υπεράσπισης της συγκάλυψης και των υπόλοιπων θεμάτων, γύρω από την δολοφονία στα Τέμπη. Ταυτόχρονα, από την μεριά της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια εναλλακτική. Ο δρόμος του κοινοβουλευτισμού αποτελεί ένα ψευτοδίλημμα, ένα αδιέξοδο που εξουσιάζει τις ζωές μας με δήθεν δημοκρατικές προφάσεις. Όσο θα υπάρχει αυτό το σύστημα, μαθηματικά θα οδηγούμαστε σε νέα «Τέμπη». Αυτό το κοινοβουλευτικό αδιέξοδο δημιούργησε ένα κενό εξουσίας και είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία αυτό το κενό να το γεμίσει η κοινωνία με το πρόταγμα της αυτονομίας, της κοινωνικής αντιεξουσίας και της αυτοκυβέρνησης.

 

Η στροφή της κοινωνίας προς μια τέτοια μορφή αυτοκυβέρνησης, θέτει ξεκάθαρα αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά. Η διαχείριση των ζώων μας περνάει στα δικά μας χέρια και η εξουσία καθίσταται μη αναπαραστάσιμη από ηγέτες, από οργανωτικές, αυτοαναφορικές και ιδεολογικές ηγεμονίες. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε ούτε να ξέρουμε τι μέλει γενέσθαι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, όμως, είναι να διεκδικήσουμε τον δημόσιο χώρο με την δική μας ενσώματη συμμετοχή και παρουσία σε αυτόν. Άλλωστε, ο αγώνας της αξιοπρέπειας, της ισότητας και της αλληλεγγύης αποτελεί ένα μαραθώνιο και μόνο μια αυτόβουλη δυναμική κοινωνία μπορεί να τον κερδίσει.

 

ΌΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

 

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ