49 Νοέμβρηδες μετά κι ενώ βρισκόμαστε στο ζοφερό φθινόπωρο του ’22, τα συνθήματα και προτάγματα του Νοέμβρη του ‘73 αντηχούν μέχρι σήμερα. Καθώς το κράτος εδώ και χρόνια προσπαθεί να καταστήσει την ημέρα μια συμβολική γιορτή, παρουσιάζοντας μέσα απ’ την επίσημη αφήγησή του ένα συνονθύλευμα εθνικής ενότητας και ύμνων στην αστική δημοκρατία, οι δυναμικές κινητοποιήσεις στους δρόμους διατηρούν ζωντανή τη μνήμη του. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την ιστορική στιγμή συντονισμού του επίμονου αντιδικτατορικού αγώνα, σε μια αυθόρμητη δράση που οργάνωσε και εξέφρασε το γενικευμένο αίσθημα κοινωνικής αγανάκτησης. Έτσι, ανάγκασε το καθεστώς, ακόμα κι επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις καταστολής, να ηττηθεί.
Στη σημερινή πραγματικότητα, η κοινωνία δέχεται την αδιάκοπη επίθεση του κράτους και με την καταστολή να έχει εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας, φυτεύοντας μπάτσους στις σχολές και τις πλατείες μας, οι οποίοι δέρνουν, παρενοχλούν και βιάζουν με την πλήρη υποστήριξη του καθεστώτος. Οι δημόσιοι χώροι συρρικνώνονται διαρκώς, είτε με ιδιωτικοποιήσεις, είτε ακόμα με την βίαιη περίφραξή τους, όπως συμβαίνει με την πλατεία Εξαρχείων. Παράλληλα, με τη γενικευμένη ακρίβεια και φτωχοποίηση της κοινωνίας, όλες βρισκόμαστε σε έναν εξαντλητικό αγώνα για να εξασφαλίσουμε απλά την επιβίωσή μας. Ο διαρκής πολεμικός λόγος που εκφράζεται και θεσπίζει καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, η πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία με τη συμμετοχή και του ελληνικού κράτους, τα παιχνίδια δύναμης στο Αιγαίο, αλλά και οι συνεχιζόμενες δολοφονίες και επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστριών, εξισώνουν τις ζωές μας με αριθμούς και μας κάνουν να νιώθουμε αναλώσιμοι. Ακόμα, η στάση της δικαιοσύνης σε περιπτώσεις όπως οι δολοφονίες Σαμπάνη και Μάγγου από κρατικούς φρουρούς, η απεργία πείνας του Μιχαηλίδη, η υπόθεση Λιγνάδη και άλλων τόσων που έχουμε χάσει το μέτρημα, μας γεμίζουν με το αίσθημα της αδικίας και της οργής.
Ακολουθώντας το νήμα των σύγχρονων εξεγέρσεων ανά τον κόσμο, παρατηρούμε ότι αυτές εκτυλίσσονται με την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας χωρίς τη μεσολάβηση κομμάτων και αρχηγών. Βλέποντας την εν εξελίξει εξέγερση των γυναικών στο Ιράν, αλλά και εξεγέρσεις όπως αυτή στην Χιλή το ‘19 αλλά και το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία πριν από 4 χειμώνες, η οργάνωση της κοινωνίας στη βάση για την αντίδραση στις επιμέρους αφορμές, κατορθώνει να θέσει βαθύτερα αντιεξουσιαστικά ζητήματα, να γενικεύσει τον αγώνα και τελικά καταφέρει να νικήσει. Ακόμα κι αν ο τρόπος οργάνωσης δεν έχει βρεθεί σε όλες τις περιπτώσεις, η αδιαμεσολάβητη και επίμονη στάση των κινημάτων πετυχαίνει την μαζική κοινωνική συμμετοχή, την διεκδίκηση ζωτικού εδάφους, την ανάδυση νέων νοημάτων και πραγματικών κοινωνικών αλλαγών. Καταφέρνουν, όμως και κάτι άλλο σημαντικό : την καταγραφή στη συλλογική μας μνήμη ότι μέσα από την μεταξύ μας συνεργασία και δράση προκύπτουν οι συνθήκες για την ανάδυση κινημάτων και μεγάλες νίκες απέναντι σε φαινομενικά πανίσχυρους εχθρούς, όπως άλλωστε έκανε και ο Νοέμβρης.
Έτσι, στις 17 Νοέμβρη δεν κατεβαίνουμε στον δρόμο για να τιμήσουμε την μουσειακή εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της μακρινής Χούντας, αλλά για να κρατήσουμε τεντωμένο το νήμα που μας συνδέει με αυτόν. Από το σύνθημα «κάτω η εξουσία» που φωνάζουμε μέχρι σήμερα, μέχρι την υπενθύμιση ότι οι επίμονοι αγώνες οδηγούν σε νύχτες σαν εκείνη, ο Νοέμβρης σημαίνει πολλά. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις και αρνήσεις του σήμερα για την δημιουργία και νίκη του μέλλοντος.
Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση
(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα, Αραβαντινού 6 εντός στοάς)