Την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου, μαζευόμαστε στις 22:00 στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα (Αραβαντινού 6, εντός Στοάς Σκόρδου, είσοδος και από Τσιριγώτη 14) για την οικονομική ενίσχυση της Χειρονομίας-ΑΚ.

Η κοινοτοπία της κρατικής καταστολής

 

 

Η έκρηξη και ο τραγικός θάνατος του Κυριάκου Ξ. στην οδό Αρκαδίας άνοιξε τον ασκό του Αιόλου της κρατικής καταστολής.

 

Η αστυνομία πήρε στα χέρια της την υπόθεση των Αμπελοκήπων και τη μετέτρεψε σε μια φούσκα που τη φουσκώνει διαρκώς και είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα σκάσει. Χρέος δικό μας, της κοινωνίας και του κινήματος αντίστασης είναι αυτή η φούσκα να σκάσει στα χέρια των δημιουργών της και μάλιστα όσο πιο σύντομα γίνεται.

 

Η ιστορία της κρατικής καταστολής επαναλαμβάνεται…

 

Από το πρώτο ιστορικά αποτύπωμα μέχρι και το τελευταίο, βλέπουμε την ίδια τακτική με σκοπό την παραγωγή «αντιτρομοκρατικού» έργου. Στήνεται γύρω από το αποτύπωμα μια ολόκληρη μεταφυσική πλεκτάνη από πολιτικές, κοινωνικές και συντροφικές σχέσεις. Συγκροτούνται ανύπαρκτες «εγκληματικές» οργανώσεις, στιγματίζονται και προφυλακίζονται άνθρωποι που στο τέλος ούτε τα δικαστήρια δεν μπορούν να τους καταδικάσουν και μετά από όλα αυτά αθωώνονται πανηγυρικά.

 

Όλες οι αποφάσεις δικών που στηρίχθηκαν στο δακτυλικό αποτύπωμα ήταν αθωωτικές και αυτές οι αποφάσεις έγιναν με αυτόν τον τρόπο νόμος. Γιατί η αστυνομία όμως επιμένει να «παρανομεί» επαναλαμβάνοντας την ίδια κατασταλτική τακτική;

 

·Πρώτο και ξεκάθαρο είναι ότι θέλει να επιβάλλει το ποινικό δίκαιο του εχθρού. Αυτό σημαίνει ότι οι αντίπαλοι του καθεστώτος πρέπει να τεθούν σε κατάσταση εξαίρεσης και με κάθε τρόπο να εξοντωθούν πολιτικά και υπαρξιακά αν είναι δυνατόν.

 

·Δεύτερον είναι ότι ο χώρος που συλλαμβάνει ομήρους για κατασκευή σκευωριών είναι από το κίνημα αντίστασης το οποίο θέλει να ποινικοποιήσει και να καταστείλει, καθιστώντας το ευάλωτο και περιθωριοποιημένο.

 

·Τρίτον: Μέσα από το όργιο των συλλήψεων και των προφυλακίσεων παράγεται ένα κλίμα τρομοϋστερίας και τρομολαγνείας που είναι μια αναγκαία συνθήκη, όχι μόνο για την νομιμοποίηση των αντιτρομοκρατικών νόμων όπως ο 187α, αλλά και για η διεύρυνσή του που αφορά πλέον το σύνολο των κοινωνικών αντιστάσεων.

 

·Τέταρτον: Μέσα από την ποινικοποίηση των προσωπικών συντροφικών και κοινωνικών σχέσεων θέλει το άτομο τεμαχισμένο και απομονωμένο απέναντι στην κρατική καταστολή, μετατρέποντας τον δημόσιο χώρο σε στρατόπεδο απολύτου πανοπτικού ελέγχου.

 

·Πέμπτον και σπουδαιότερο είναι πως υπάρχει ένα μίσος της αστυνομίας και μια εμμονή με τη γενιά του Δεκέμβρη, την οποία προσπαθεί να βγάλει από το χάρτη. Η επιτομή αυτής της γενιάς είναι ασφαλώς και ο Νίκος Ρωμανός που είδε την κρατική δολοφονία μπροστά στα μάτια του.

 

Όλα αυτά τα παζαρεύει με την εκ νέου σύλληψη του Νίκου Ρωμανού, ο οποίος ποτέ δεν αρνήθηκε τη συμμετοχή του στο κίνημα αντίστασης που δεκαετίες τώρα μάχεται για τα δικαιώματα και την διεύρυνσή του. Στο πρόσωπό του δεν προφυλακίζεται μόνο όποιος/-α αγωνίζεται, αλλά το σύνολο της νεολαίας, στον βαθμό που η σύλληψή του είναι εντελώς αυθαίρετη.

 

Ενώ αρνείται κάθε σχέση με την έκρηξη της οδού Αρκαδίας, και αυτό είναι αλήθεια, η αντιτρομοκρατική τον ενοχοποίησε για ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα, σε ένα μεταφερόμενο αντικείμενο δηλαδή.

 

Η Δικαστική και η αστυνομική εξουσία μας καθιστά ευάλωτους στο να μας συλλαμβάνει και να μας ενοχοποιεί χωρίς στοιχεία και στην ουσία χωρίς απόδοση κατηγορίας. Σπάζοντας με αυτό τον τρόπο κάθε κοινωνικό συμβόλαιο, εφαρμόζοντας αποκλειστικά το ποινικό δίκαιο του εχθρού.

 

Έχοντας την εμπειρία της αστυνομικής τακτικής, έγινε από όλους αντιληπτό ποιος είναι ο νέος σχεδιασμός της αντιτρομοκρατικής και γι’ αυτό ανέμισαν σακούλες σε όλη τη χώρα, για να δηλώσουν την νέα κρατική κοροϊδία. Το αποτύπωμα είναι η αποχρώσα ένδειξη κάθε ασφαλίτικης σκευωρίας.

 

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΡΩΜΑΝΟ, ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

 

Σας καλούμε στη εκδήλωση-συζήτηση που διοργανώνουμε στον ΕΚΧ Αλιμούρα, το Σάββατο 25/01 , στις 19:00 (Αραβαντινού 6, εντός Στοάς Σκόρδου, είσοδος και από Τσιριγώτη 14)

 

Θα μιλήσουν:

 

·Λίλα Ραγκούση (Δικηγόρος Ν. Ρωμανού)

·Μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στον αγωνιστή Νίκο Ρωμανό

·Νώντας Σκυφτούλης (Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας)

 

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Εκδήλωση – Συζήτηση: Η Επανάσταση της Ροζάβα σε κίνδυνο

 

Οι Κούρδοι (SDF, YPJ/YPG) της Βορειοανατολικής Συρίας έχουν εγκαθιδρύσει από το 2012 (μετά την εξέγερση στη Συρία και τον αιματοβαμμένο εμφύλιο που ακολούθησε) την Δημοκρατική Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας, μία πολυεθνική και πολυθρησκευτική οντότητα, η οποία λειτουργεί με βάση τις αρχές της Άμεσης δημοκρατίας, της ίσης συμμετοχής, της κοινωνικής αυτονομίας και της αυτοθέσμισης. Οι άξονες είναι ο δημοκρατικός συνομοσπονδισμός με την ισότιμη συμμετοχή όλων (Σύρων, Κούρδων, Αράβων, Αρμενίων, Ασσυρίων, Τουρκμένων Κιρκάσιων, Σουνιτών, Σιιτών, Αλεβιτών, Χριστιανών, Δρούζων, Γεζίντι), η αντιπατριαρχία με την καθολική φεμινιστική επανάσταση που διεξάγεται στην περιοχή και η κοινωνική οικολογία με την προστασία της φύσης και τον έλεγχο των φυσικών πόρων σε ισορροπία με τον ανθρώπινο πληθυσμό. Μέχρι σήμερα, που βρίσκεται πάλι σε κίνδυνο κυρίως από τους τζιχαντιστές και το τουρκικό κράτος μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ, συνεχίζουν να την υπερασπίζονται και μαζί της υπερασπίζονται τα ιδανικά της ελευθερίας και της κοινωνικής αντιεξουσίας, ενός άλλου δρόμου πέρα από τη μισαλλοδοξία, την κυριαρχία, την εκμετάλλευση και τον θάνατο.

Η προοπτική της Συρίας δεν μπορεί να είναι η επιστροφή στο μεσαίωνα και δεν μπορεί να είναι η Hayʼat Tahrir al-Sham (HTS) η al-Nusra και όλο αυτό το κρατικό, πατριαρχικό, θεοκρατικό, εθνικιστικό σύστημα καθυποταγής, προσταγής και επιβολής, αλλά η άμεση δημοκρατία, ο συνομοσπονδισμός, η ελευθερία και η ισότητα.

Την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου στις 8μμ, θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για το κουρδικό επαναστατικό κίνημα και τη διαδρομή του μέσα στα χρόνια, καθώς και για το τι συμβαίνει σήμερα στην περιοχή της Βορειοανατολικής Συρίας με σύντροφο από το Academy of Democratic Modernity.

Σας περιμένουμε!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

 

Υλικό από την Πορεία στις 06/12 για τα 16 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από την ελληνική αστυνομία.

 

Την ίδια μέρα το πρωί πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων με κουβέντα γύρω από την σημασία της συγκεκριμένης μέρας καθώς και την προφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΧΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ

Την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2024 σημειώνεται έκρηξη σε διαμέρισμα των Αμπελοκήπων και χωρίς να χάσει ούτε δευτερόλεπτο αναλαμβάνει δράση η αντιτρομοκρατική. Κατευθείαν προχωρά σε σύλληψη μιας γυναίκας που βρισκόταν εντός του διαμερίσματος αλλά και της γυναίκας που είχε παραλάβει τα κλειδιά του
διαμερίσματος και διέμενε στο εξωτερικό. Ωστόσο, στα ΜΜΕ κυριαρχούν ακόμα ειδήσεις σχετικές με τη διαγραφή Σαμαρά από τη ΝΔ και με το έγκλημα των Τεμπών, όπου το κράτος όχι μόνο δεν κινήθηκε ακαριαία για να συλλέξει στοιχεία από τον τόπο του εγκλήματος, αλλά στην ουσία έκανε ό,τι ήταν εφικτό προκειμένου να τα εξαφανίσει, πρακτική που έρχεται σε προφανή αντίθεση με την «σβελτάδα» στην
υπόθεση των Αμπελοκήπων.
Για τον πλήρη αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης επιστρατεύτηκε η γνωστή τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου, που λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης σε δύσκολες στιγμές. Αυτό είναι το σημείο που έρχεται στο προσκήνιο η είδηση για τη δήθεν εμπλοκή του αγωνιστή Νίκου Ρωμανού. Ο Νίκος είναι ο άνθρωπος στου οποίου τα χέρια έπεσε νεκρός, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο αδελφικός του φίλος Αλέξης
Γρηγορόπουλος, αφού προηγουμένως είχε προσβληθεί με σφαίρα από το μακρύ χέρι του κράτους, που ταΐζει η εξουσία. Ο φονιάς της 6ης Δεκεμβρίου σήμερα είναι ελεύθερος και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ ο Νίκος Ρωμανός που θα κουβαλάει αυτή την ανάμνηση για μια ζωή, θα συνεχίσει να διώκεται με κάθε ευκαιρία, όντας ένας ακόμα αποδιοπομπαίος τράγος στην μακρά λίστα αγωνιστών, από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα για να μην πάμε πιο πίσω, που στοχοποιούνταν και διασύρονταν κάθε φορά που το κράτος είχε ανάγκη από ένα εξιλαστήριο θύμα. Στο παρόν η αντιτρομοκρατική προχωράει στην παράνομη σύλληψη του Νίκου
Ρωμανού, εξαφανίζοντας από την επικαιρότητα κάθε τι επιβαρυντικό για την κυβέρνηση και το μπλοκ συμφερόντων που αυτή εκπροσωπεί, καθώς πλέον η πρώτη είδηση είναι η σύλληψη του Ρωμανού, ο οποίος με συνοπτικές διαδικασίες προφυλακίστηκε. Η ΕΛΑΣ ανακοινώνει ότι βρέθηκε δακτυλικό του αποτύπωμα σε πλαστική σακούλα, εντός του διαμερίσματος που υπέστη ολική καταστροφή. Η αναφορά της ΕΛΑΣ μάς ταξιδεύει στο 2010, όπου είχε σταλεί φάκελος με εκρηκτικό
μηχανισμό στο υπουργείο Δημοσίας Τάξης έχοντας στόχο τον Χρυσοχοΐδη. Τότε η ΕΛΑΣ ισχυρίστηκε ότι στο φάκελο που εξερράγη ο εκρηκτικός μηχανισμός, βρέθηκε ολόκληρο αποτύπωμα του Παλαιοκώστα! Είναι άπειρες οι δικαστικές αποφάσεις παγκοσμίως που έχουν δεχτεί ότι δεν μπορεί το δακτυλικό αποτύπωμα να αποτελέσει από μόνο του παράγοντα καταδίκης, από τη στιγμή μάλιστα που είναι πολύ εύκολο να «φυτευτεί», ειδικά από τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά και από τον οποιονδήποτε.

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ / ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 σηματοδοτεί για το κράτος μία στιγμή κινδύνου, μία στιγμή όπου απειλήθηκε με πολύ μαζικούς όρους το μονοπώλιο της βίας του από κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται κατά κανόνα στο περιθώριο, όπως οι μετανάστες-
ριες, οι ρομά, τα φτωχά στρώματα που βρίσκονται στην βάση της κοινωνικής
πυραμίδας, οι κοινωνικοί αγωνιστές κλπ. Από τότε ήδη το κράτος ενορχηστρώνει την αντι-εξέγερσή του, η οποία βασίζεται τόσο στην καταστολή όσο και στην προληπτική
εξουδετέρωση κάθε τι διαφορετικού, που μπορεί να απειλήσει την κανονικότητά του. Έτσι, εισερχόμαστε σε ένα ατέρμονο κυνήγι μαγισσών ενάντια στον εσωτερικό εχθρό.
Οι κοινωνικές μειονότητες έρχονται στο επίκεντρο κυρίως σε περιόδους κρίσης ως ο εσωτερικός εχθρός, άλλες βιώνουν τη ρατσιστική βία των κρατικών μηχανισμών καθημερινά και άλλες την στοχοποίηση και την καταστολή. Οι καθημερινές δολοφονίες και βιασμοί στον φράχτη του Έβρου, τα ναυάγια στη μεσόγειο, οι
εξαφανισμένοι και δολοφονημένοι μέσα στα Α.Τ. – κολαστήρια, το ξύλο στις συγκεντρώσεις απέναντι ακόμα και σε ομάδες του πληθυσμού που «χαίρουν της εκτίμησης των κυβερνώντων» όπως οι πυροσβέστες και οι υγειονομικοί, οι κάμερες
που βρίσκονται παντού, οι μπάτσοι που βρίσκονται παντού ακόμα και μέσα στα πανεπιστήμια (για να θυμηθούμε και το πρόσφατο παράδειγμα με τα ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων), οι αγωνιστές που φυλακίζονται χωρίς στοιχεία, η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου, η μετατροπή όποιου αντιδράει σε εχθρό του
έθνους, είναι μερικά μόνο παραδείγματα καταστολής, κρατικής δολοφονικότητας, προληπτικής αντι-εξέγερσης και προσπάθειας εμπέδωσης ότι η βία είναι κρατικό μονοπώλιο.

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 άφησε, όμως, και μια τεράστια παρακαταθήκη για τις κοινωνικές αντιστάσεις των καταπιεσμένων, στα μάτια των οποίων φώτισε έστω
και για λίγο η φλόγα μιας διαφορετικής κοινωνίας, χωρίς αρχηγούς και ηγέτες, χωρίς
καταπίεση και ανισότητες, ακολουθώντας το νήμα όλων των σύγχρονων εξεγέρσεων.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη απέδειξε ότι η κοινωνία μπορεί να αντιπαρατεθεί στο μονοπώλιο της κρατικής βίας. Τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν το 2008, με την οικονομική κρίση και την βίαιη
φτωχοποίηση της κοινωνίας, οι οριζόντιες και αμεσοδημοκρατικές πρακτικές του Δεκέμβρη βρήκαν έδαφος σε λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις, κολλεκτίβες,
συλλογικές κουζίνες και σε κινήσεις αδιαμεσολάβητης αντίστασης απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο.
Η φλόγα του Δεκέμβρη, λοιπόν, δε σβήνει. Την βλέπουμε στα μάτια όσων
αντιστάθηκαν εκείνες τις άγριες ημέρες, στα μάτια όσων συνέχισαν να αγωνίζονται και δεν παραιτήθηκαν, όσων ελπίζουν και ονειρεύονται ένα διαφορετικό αύριο. Η φλόγα
αυτή μας δείχνει πώς να πορευτούμε στον αγώνα που δίνουμε καθημερινά ενάντια στην κρατική τρομοκρατία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΤΟΝ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ
ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 18.00 ΑΚΑΔΗΜΙΑ

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ-ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
(Ανοιχτή συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 8μμ στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο
Αλιμούρα)

ΖΟΥΜΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Καλούμε στην απεργιακή κινητοποίηση, αύριο, Τετάρτη 20/11, στις 10:30, στο Εργατικό Κέντρο.

Κρίση ήταν και πέρασε. Να μια πρόταση που δεν θυμόμαστε να λέει ποτέ κανείς.Η λέξη κρίση πήρε σημαντική θέση στην Ελληνική γλώσσα μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 07-08 και την Ελληνική οικονομική κρίση χρέους του 08-09 ως απότοκο της πρώτης. Έκτοτε δεν την βλέπουμε να ξεβολεύεται από την θέση αυτή. Το μοτίβο φαίνεται ίδιο, μια μεγάλη κρίση για την οποία η εξουσία δεν φέρει καμία ευθύνη, μπορεί να φταίει η κακιά ΕΕ, το κακό ΝΑΤΟ, το κακό ΔΝΤ, η κακιά Αμερική και η κακιά Δύση. Το πρόβλημα ωστόσο δεν βρίσκεται στον εκάστοτε φταίχτη, αν και εμείς με χαρά θα βλέπαμε το τέλος την ηγεμονίας των προαναφερθέντων. Η ίδια κυβέρνηση όταν η κρίση αφορά το εσωτερικό της χώρας δεν θα αργήσει να στοχοποιήσει την κακοκαιρία, τον κακό ιο, τους κακούς μετανάστες ή τον κακό σταθμάρχη. Με αυτά και με εκείνα, εμείς συνεχίζουμε να ζούμε μαζί με τις κρίσεις, να τις αφήνουμε να ριζώνουν μέσα μας και αντιδραστικά (ίσως και λίγο φυγόπονα) μαθαίνουμε να μην τις παίρνουμε τόσο τοις μετρητοίς.

Μια κρίση που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ωστόσο, είναι η ακρίβεια, μια συνθήκη που συναντάμε καθημερινά μέσα στα κρύα μας σπίτια, στα ταμπελάκια του σούπερ μάρκετ και στα άδεια ντεπόζιτα των οχημάτων μας. Πολλή μαυρίλα ε; Μήπως τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο χάλια; Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Για να αποφύγουμε δύσκολους οικονομικούς όρους που ούτε εμείς ισχυριζόμαστε πως κατέχουμε θα καταφύγουμε στο εξής απλό συμπέρασμα : Σίγουρα δεν ζούμε καλύτερα από ότι ζούσαμε πριν 20, 30 ή 40 χρόνια. Το άλλο εύκολο σχετικά συμπέρασμα είναι πως όποτε οι κοινωνίες φτώχαιναν δύο ήταν οι δρόμοι, ή πόλεμος και εξαθλίωση ή κοινωνική επανάσταση.

Ο πόλεμος είναι μια πολύ πρακτική λύση για ανακατανομή του πλούτου και κερδοσκοπία. Σε μία παράφραση του “από τοτε που βρέθηκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο” εμείς θα πούμε “από τότε που βρέθηκε ο εθνικισμός χάθηκε η ανάγκη για δικαιολογίες”. Το Ισραήλ προασπίζεται τα ιερά εδάφη που τα είχε τάξει ο θεός σε έναν τύπο που ανέβηκε με ένα βιβλίο στο βουνό. Όταν κατέβηκε, είχαν όλα κριθεί, ο Νετανιάχου και η συμμορία του οφείλει να εξουδετερώσει και τον τελευταίο Παλαιστίνιο. Ένα πολύ ωραίο αφήγημα για ηλίθιους. Εμείς που δεν θέλουμε να λογίζουμε τους εαυτούς μας ως ηλίθιους ξέρουμε πως στην Γάζα υπάρχει τεράστιο απόθεμα φυσικού αερίου και ίσως αυτό να δικαιολογεί την συμμετοχή των ΗΠΑ και των Ευρωπαϊκών χωρών στην γενοκτονία. Ας μην ξεχνάμε εδώ και τον ρόλο της χώρας μας, έναν όχι και τόσο ταπεινό ρόλο προμηθεύοντας με πολεμικά εφόδια και καύσιμα καθώς και παρέχοντας παραθέριση σε εκατοντάδες ισραηλινούς στρατιώτες που πήραν ρεπό από τις θηριωδίες που διαπράττουν.
Ο άλλος πόλεμος που συντελεί στην άνοδο των τιμών είναι αυτός που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία. Η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία ισχυριζόμενη πως η εθνική ταυτότητα των Ρωσόφωνων κατοίκων του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ βάλεται καθώς ένοπλοι Ουκρανοί φασίστες έκοβαν και έραβαν στην περιοχή. Έτσι, ο εθνικιστικός εμετός αμφοτερόπλευρα έδωσε χώρο για έναν πόλεμο με δύο συνισταμένες. Από την μία, η απάντηση του ρωσικού κράτους για τις νατοϊκές βάσεις που στήνονταν δίπλα στα σύνορά του. Η παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ κάθε φορά που απειλείται απαντά με περισσότερες απειλές, έτσι η άνοδος των BRICS* και της αφθονίας της Ρωσίας σε καύσιμα δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Από την άλλη, ακριβώς αυτή ήταν η ευκαιρία για το κεφάλαιο που στηρίζει τον Πούτιν να εξάγει παρανόμως λόγω του διεθνούς εμπάργκο τα καύσιμά του με την βοήθεια των Ελλήνων εφοπλιστών ανοιχτά του Γυθείου. Με αυτό το τέχνασμα δισεκατομμυρίων, το πλέον βαφτισμένο ως νόμιμο πετρέλαιο παίρνει τιμές “παγκόσμιας έλλειψης” με μόνους ζημιωμένους εμάς τους/τις ίδιους/ες. Έτσι, ο αγώνας για την εξουσία μεταξύ κρατών που υπάρχουν μόνο και μόνο για να πλουτίζουν πατώντας πάνω σε θύματα πολέμων και λιμών καθώς και η θέληση για περαιτέρω πλουτισμό των κεφαλαιοκρατών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κρίσεις : πολεμικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές.

Ας μην ξεχνάμε πως η ακρίβεια είναι σχετικιστικός όρος, ένα προϊόν με την ίδια τιμή, μπορεί να φαίνεται ακριβό ή φθηνό ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο που αυτό πωλείται. Έτσι, οι δέκα δραχμές κάποτε ήταν ένα αξιοπρεπές χαρτζιλίκι ενώ σήμερα, στην Ινδονησία με 8.000 ρούπια μπορείς να πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό.

Συμπεραίνουμε πως όταν οι κυβερνήσεις κατηγορούν τον πληθωρισμό για τις συνθήκες που ζούμε, είναι σαν να κατηγορούν την ζέστη για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ο πληθωρισμός είναι μόνο η συνέπεια της συνεχούς ανάγκης για τύπωμα νέου χρήματος. Η καραντίνα κατά την οποία η παραγωγή διακόπηκε, η στροφή της βιομηχανίας στον πολεμικό εξοπλισμό για τις ανάγκες των πολέμων, τα εικονικά χρέη που οδηγούν σε μεγαλύτερους δανεισμούς και εν τέλει η ανάγκη του μετακαπιταλιστικού συστήματος να δείξει ότι μπορεί να επιβιώσει οδηγούν απλά στην παραγωγή περισσότερων χαρτονομισμάτων που χρησιμοποιούνται όμως σε μία αγορά με περιορισμένη παραγωγή προϊόντων. Άρα ο ίδιος αριθμός προϊόντων δίνεται για ένα μεγαλύτερο ποσό χρήματος. Ωραία ως εδώ, απλά μαθηματικά, την εξίσωση χαλάνε όμως οι μεσάζοντες και άλλα καθίκια-επιχειρηματίες που επικαλούμενοι αυτήν την κατάσταση υπερτιμολογούν το προϊόν τους. Ο μεγαλύτερος από όλους νταβατζήδες, γνωστός ως ελληνικό (και όχι μόνο) κράτος χρησιμοποιεί την δική του μέθοδο να λειτουργεί ως μεσάζοντας, την φορολόγηση. Έτσι πλήττεται περισσότερο η αγοραστική δύναμη μιας κοινωνίας που συνεχίζει να αμείβεται με τα ίδια χρήματα ή δέχεται αυξήσεις που δεν ανταποκρίνονται στην αύξηση των τιμών. Για εμάς ωστόσο, κύρια διεκδίκηση δεν είναι η αόριστη αύξηση ενός μισθού, μια προσωρινή λύση σε ένα πρόβλημα που όπως αναλύσαμε ανωτέρω είναι βαθιά περίπλοκο.

Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την επίδραση της φτωχοποίησης στην κοινωνία μας σε τρεις άξονες : ενέργεια, σούπερ μάρκετ, νοίκι. Για τον πρώτο τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Όπως αναφέραμε, τα δύο ανοιχτά μέτωπα που απασχολούν την κοινή γνώμη, απασχολούν έντονα και τις πετρελαϊκές. Πάντως, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο αυτό το πετρέλαιο διοχετεύεται στην Ευρωπαϊκή αγορά και μάλιστα σε τιμές ψηλότερες από προηγουμένως παρά την εξαγωγή μεγαλύτερων ποσοτήτων συγκριτικά με τις χρονιές πριν από τον πόλεμο καταρρίπτοντας έτσι και τον νόμο ζήτησης και αγοράς. Ακόμα και οι οικονομολόγοι σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά μπροστά στην αισχροκέρδεια από τον πόλεμο και στους εφοπλιστές που τον εκμεταλλεύονται. Τα σούπερ μάρκετ, μέρος της ίδιας ιστορίας, σε μια συνθήκη ακρίβειας οι όμιλοι που στοχεύουν στο μονοπώλιο τρίβουν τα χέρια τους.

Πριν λίγο καιρό το υπουργείο ανάπτυξης βάφτισε ως αθέμιτο ανταγωνισμό την κοστολόγηση σε υποδιπλάσια τιμή ενός προϊόντος συγκριτικά με την τιμή που είχε ορίσει η εταιρεία Μπάρμπα Στάθης. Γεγονός που αποδεικνύει πως οι κολλητοί κράτος και κεφάλαιο θα κατασπαράξουν κάθε λογής αντίφαση στην πραγματικότητα που αυτοί ορίζουν. Τελευταίος άξονας είναι το ενοίκιο. Στην Ελλάδα που η ‘Καθημερινή’ δημοσιεύει άρθρο που εξυμνεί την ενοικίαση και την ευελιξία της ενώ υποστηρίζει πως οι νέοι την προτιμούν, δεν έχουμε πολλά να σκεφτούμε. Η αξιοπρεπής κατοικία έχει παραχωρήσει την θέση της στα airbnb διεθνών ομίλων που διαχειρίζονται ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στην καρδιά των αστικών κέντρων, οι μεσίτες σιγοντάρουν την κατάσταση υπερβάλλοντας σημαντικά στην κοστολόγηση των σπιτιών και το ρεύμα ακολουθούν οι ιδιοκτήτες των σπιτιών, άλλοι για να βάλουν κάτι τις παραπάνω στην τσέπη, άλλοι γιατί θεωρούν πως έγιναν businessmen με το ακίνητο που τους άφησε η μάνα τους. Στα Γιάννενα το φαινόμενο της υπέρ του δέοντος κερδοσκοπίας προϋπήρχε της ακρίβειας, όμως τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πως ο παραπάνω συρφετός μάς έχει φτάσει σε αδιέξοδο.

Αναγνωρίζουμε την ανάγκη σαν ανταγωνιστικό κίνημα να σταματήσουμε να παραθέτουμε προβλήματα και να αρχίσουμε να βλέπουμε λύσεις στα ζητήματα που μας κάνουν την ζωή αβίωτη. Θεωρούμε λοιπόν αναγκαία την αναχαίτιση αυτής της τάσης μιας μερίδας του κόσμου, πατώντας πάνω σε αλλεπάλληλες κρίσεις να κερδίζει σε βάρος μας. Ενοικιοστάσια, επιβαλλόμενες από εμάς εκπτώσεις σε σούπερ μάρκετ, διεθνές αντιπολεμικό κίνημα και εν τέλει μια συμπαγής αντικρατική και αντιεξουσιαστική ματιά στα προβλήματα που βλέπουμε με τα μάτια μας είναι η δική μας προοπτική. Καμία εθνική ενότητα, κανένας στρατός και κανένα κόμμα δεν μας σώζει από την πείνα και από τις σφαίρες του πολέμου. Όσο αντιλαμβανόμαστε πως και τα δύο αυτά δεινά μας τα επιβάλει η ίδια τάξη που μας κυβερνά και μας διαφεντεύει, θα νοηματοδοτούμε τις ζωές μας διαφορετικά, γνωρίζοντας πως το μόνο που έχουμε είναι ο ένας την άλλη, η αλληλεγγύη μας και η αντίσταση που προβάλλουμε στο υπάρχον που μας τρώει.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

* Brazil, Russia, India, China, South Africa, οργανισμός αναδυόμενων αγορών (περιλαμβάνονται και το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Αιθιοπία)

Επετειακό το κλίμα. Η 17η Νοέμβρη, είναι καταρχάς μέρα συνυφασμένη με τον αγώνα που έδωσε μια μερίδα κόσμου που δεν είχε συμβιβαστεί με την πραγματικότητα της καταστολής, της φτώχειας και του κοινωνικού ξεπεσμού , εν ολίγοις της χούντας. Άνθρωποι κατά βάση νέοι που στην συνέχεια πλαισιώθηκαν και από άλλα κομμάτια της κοινωνίας της Αθήνας, αλλά και άλλων περιοχών της Ελλάδας όπως τη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα, αποφάσισαν πως οι ζωές τους δεν είναι για να χαραμίζονται από ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τους ίδιους και σπέρνουν διχόνοια, βία και εν τέλει θάνατο σε κάθε τι διαφορετικό που δεν τους αρέσει ή που μπαίνει στο δρόμο τους. Εμάς όλα αυτά δεν μας φαίνονται τόσο ξένα ούτε παλιά ούτε αλλόκοτα. Ίσα ίσα, όταν το καλοσκεφτόμαστε, και η πραγματικότητα σήμερα πάνω κάτω ίδια είναι.

Στο εξωτερικό οι ένοπλες συγκρούσεις ήταν και είναι θεμα της επικαιρότητας. Γι’αυτό και η εξέγερση τότε διαποτιζόταν από αντιπολεμικά συνθήματα και κινητοποιήσεις. Εντελώς συμπτωματικά (;) τόσο το 1973 όσο και τώρα, ο Παλαιστινιακός λαός υφίσταται γενοκτονία από το κράτος του Ισραήλ. Ένας λαός που ξεκληρίστηκε, ξεκληρίζει με την σειρά του έναν άλλον, αποσπώντας του και την τελευταία σπιθαμή ζωτικού χώρου. Ακόμη και μια υποτιθέμενη εκεχειρία δεν θα αφήσει τίποτα πίσω της πέρα από συντρίμμια, ένα πεδίο τελείως αφιλόξενο για τον εξουθενωμένο, άλλοτε εκτοπισμένο και άλλοτε δολοφονημένο κόσμο της Παλαιστίνης.

Το ίδιο σκηνικό παρατηρούμε και στην Ουκρανία, εκεί όπου μια πιθανή συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών δυόμιση και πλέον χρόνια από την έναρξη του πολέμου εν μέσω εθνικιστικού παροξυσμού θα αφήσει πίσω της μια εξαθλιωμένη κοινωνία και μια χώρα μισή, με πόλεις εξαφανισμένες από τον χάρτη, και πολλούς ανθρώπους της νεκρούς.

Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όταν η μάχη μεταξύ δύο κρατών με φιλοδοξίες για επέκταση των συνόρων τους και ισχυρό εθνικό φρόνημα, αυτών της Τουρκίας και της Ελλάδας, άφησε πίσω της πολλούς νεκρούς και μία χώρα στα δύο, με την ευγενική συναίνεση της χούντας, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα που οργάνωσε. Τόσα χρόνια ύστερα, ακόμα να καταλάβουμε ότι ο σωβινισμός γεννά νεκροταφεία.

Στο εσωτερικό της χώρας, οι ανισότητες οξύνονται, η ολιγαρχία επιβάλλει μία καθημερινότητα αβίωτη, τα αστικά κέντρα αργοπεθαίνουν, οι μυρωδιές του καλοκαιριού έχουν δώσει την θέση τους σε αυτές της καμμένης παλέτας και του τηγανισμένου ηλιέλαιου.

Ο εθνικισμός παραμένει το καταφύγιο των ηλίθιων, ανθρώπων που δεν τους απέμεινε τίποτα στη ζωή τους για να είναι περήφανοι, για να βρουν κάποιο νόημα, πέρα απο την ιδέα μιας πατρίδας ενωμένης και μιας θρησκείας ακλόνητης, την ίδια στιγμή που στις κοινωνίες μας ο καθένας κοιτάει την βολή του και καταπατάει κάθε ιδέα στον βωμό της προσωπικής του ανέλιξης.

Ακόμα και τώρα επομένως, η ερώτηση παραμένει ίδια : Μέχρι πότε ρε μαλάκες;

Μέχρι πότε θα δεχόμαστε να μας βαράνε στο δρόμο επειδή βγάλαμε βόλτα το παιδί μας, μέχρι πότε η αγαπημένη μας συνήθεια θα είναι να ψάχνουμε την τιμή ανά κιλό ενός προϊόντος στο σούπερ μάρκετ; Μέχρι πότε θα αναφωνούμε ευτυχισμένοι και ευτυχισμένες επειδή ο εργοδότης δέχτηκε να δουλεύουμε 40 ώρες την εβδομάδα για να μας δίνει 800 ευρώ;

Αυτά και άλλα τόσα ερωτήματα λοιπόν που αναλογούν στην εποχή τους, έλυσαν οι φοιτητές που μπήκαν στο Πολυτεχνείο έτοιμοι να έρθουν σε σύγκρουση με το τέρας που ονομάζεται εξουσία, είτε έχει την μορφή του γραβατωμένου πολιτικού αρχηγού, είτε του στρατιωτικού – εθνάρχη, είτε του επόμενου εκατομμυριούχου φιλάνθρωπου.

Οι κύκλοι βίας λοιπόν εσωτερικά και εξωτερικά δεν είναι για εμάς κάτι καινούριο. Όπως καινούρια δεν είναι και η αιτία τους, ολοκληρωτικά καθεστώτα, μεγάλες Ελλάδες/Τουρκίες/Ρωσίες, γενοκτονίες λαών με την πρόφαση της εθνικής άμυνας, φτώχεια και ανέχεια στα πλαίσια της εθνικής ανασύστασης και του κρατικού εκσυγχρονισμού. Με άλλα λόγια τα ίδια και τα ίδια.

51 χρόνια μετά θα πούμε κι εμείς τα ίδια :

ΚΆΤΩ Η ΕΞΟΥΣΊΑ

ΚΆΤΩ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΆΤΗ

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση