-Το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους, όχι στης βουλής τους διαδρόμους-

Ένα μήνα μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις στις 28 Φλεβάρη, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τι ακριβώς έγινε εκείνη τη μέρα στην πόλη μας. Υπήρξε μια τέτοια κοσμοπλυμμήρα, από το κατειλημμένο Δημαρχείο μέχρι και το ύψος της Ακαδημίας, που κανενός φωτογράφου η κάμερα δεν θα μπορούσε να την απαθανατίσει, αλλά και τα λόγια κανενός δημοσιογράφου δεν θα μπορούσαν να την αποτυπώσουν. Σε μια μέρα γενικής απεργίας, ο κόσμος συμμετείχε μαζικά, όχι λόγω κάποιου συνδικαλιστικού αγώνα, αλλά λόγω του χωρίς έλεος αγώνα των συγγενών των δολοφονημένων στα Τέμπη. Σε μια εποχή που η κοινωνία μας αποτελεί μια χωρίς βούληση μαριονέτα όσων έχουν την εξουσία, απογυμνώνοντάς την πλήρως και από το μικρότερο δείγμα αξιοπρέπειας οι συγγενείς έδωσαν το παράδειγμα του πώς την διεκδικείς αυτήν την αξιοπρέπεια, λειτουργώντας ως κινητήριος μοχλός που οδήγησε όλη την κοινωνία να βγει στο δρόμο και να πει ένα φτάνει πια, ως εδώ!

Η κατάσταση στη χώρα μας δεν είναι ένα απομονωμένο παράδειγμα. Παντού γύρω μας στα Βαλκάνια βλέπουμε κράτη που εγκληματούν και μια κοινωνία να κοχλάζει. Μαζικές δολοφονίες που πηγάζουν από μια κρατική αδιαφορία είδαμε προσφάτως και στην Σερβία και στην Βόρεια Μακεδονία, με τον κόσμο να αντιδρά άμεσα. Βλέποντας αυτή την βαλκανική διαφθορά να αναβλύζει, κοινό νήμα σε όλη την χερσόνησο, η κοινωνία έχει παύσει να εμπιστεύεται τους ανεπαρκείς και διεφθαρμένους κρατικούς φορείς. Γιατί αυτό που συνδέει τις δολοφονίες στα Τέμπη, στο Νόβι Σαντ και στην Κότσανη είναι η κρατική αδιαφορία και τα ιδιωτικά συμφέροντα. Στη χερσόνησο του ρουσφετολογίου και της λαμογιάς, αυτά τα δύο πάνε χέρι χέρι.

Αυτή η «πολιτική» δεν αναπτύχθηκε πρόσφατα και δεν φάνηκε μόνο στα Τέμπη. Υπάρχει από την δημιουργία του ελληνικού κράτους, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που δύο τρένα συγκρούονται μετωπικά στην Ελλάδα. Το 1972, εν μέσω χούντας και ενώ ο ΟΣΕ είχε μόλις ενοποιηθεί, δύο τρένα συγκρούονται στο Δοξαρά της Λάρισας με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς. Η αιτία; Η παντελής έλλειψη συστήματος ενδοεπικοινωνίας, διαχρονική συνθήκη η αποφυγή των πιο απλών συστημάτων ασφαλείας απ’ ό,τι φαίνεται. Ενώ και σε άλλη μια περίπτωση μαζικής κρατικής δολοφονίας, αυτής του Σάμινα, οι παραλείψεις όσον αφορά τα συστήματα ασφάλειας είναι τόσες πολλές, που θα χρειαζόταν να αφιερώσουμε ένα ολόκληρο κείμενο σε αυτές για να τις αποτυπώσουμε. Ο λόγος που δεν υπήρχαν διαχρονικά ο ίδιος, μια λογική μεγιστοποίησης των κερδών και ελαχιστοποίησης των ζημιών, μια λογική του πάμε και όπου βγει.

Όμως, ο λόγος που φτάσαμε εδώ είναι συγκεκριμένος και στόχαστρο έχει ένα μέσο που κυρίως εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, τον σιδηρόδρομο. Στην Ελλάδα ανέκαθεν, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, το σιδηροδρομικό δίκτυο μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανύπαρκτο και τα λίγα κομμάτια που βρίσκονται σε χρήση ως υποβαθμισμένα. Στην περίοδο της αρχικής συγκρότησης του ελληνικού κράτους και μέχρι και τις θητείες του Τρικούπη, οι σιδηρόδρομοι βίωσαν μια επιφανειακή άνθιση, κυρίως για εμπορικούς λόγους. Εκεί ανέλαβε δράση μια απο τις μεγαλύτερες συντεχνίες της χώρας, τα ΚΤΕΛ. Θέλωντας να μην χάσουν το μονοπώλιο που είχαν στις μεταφορές, τα ΚΤΕΛ άσκησαν τεράστιες πιέσεις σε όλες τις κυβερνήσεις έτσι ώστε ο σιδηρόδρομος να μείνει υποβαθμισμένος, αναγκάζοντας τον κόσμο να βασίζεται στα λεωφορεία, ένα πιο ακριβό και λιγότερο ασφαλές μέσο. Ο μαφιόζικος τρόπος που λειτουργεί αυτή η συντεχνία μπορεί να φανεί και στον τρόπο που λειτουργεί στην πόλη μας. Το 2009 κατάφερε εν μια νυκτί να μετακομίσει σε καινούριο κτίριο, επί της οδού Παπανδρέου, εντός της περιοχής του Μάτσικα, ενός προστατευόμενου κομματιού της λίμνης Παμβώτιδος. Το κτίριο αυτό εν τέλει κρίθηκε αυθαίρετο, χωρίς όμως να πτοείται ιδιαίτερα η διοίκηση των ΚΤΕΛ από αυτήν την είδηση.

Δεν πλήττονται, βέβαια, μόνο τα συμφέροντα των ΚΤΕΛ απο την ύπαρξη ενός άρτιου σιδηροδρομικού δικτύου. Οι αυτοκινητόδρομοι και το όλο σύμπλεγμα που υπάρχει για να τους συντηρεί, είναι άμεσα ωφελούμενοι από έναν κατακερματισμένο σιδηρόδρομο. Οι αυτοκινητόδρομοι, από μόνοι τους, συντηρούν μια ολόκληρη οικονομική μικροκλίμακα, με διόδια, εργολαβίες, φόρους κλπ. Αυτή η οικονομική μικροκλίμακα έχει δοθεί, φυσικά, γεναιόδωρα σε κοντινά πρόσωπα τον αρχιλαμόγιων αυτού του τόπου, της Νέας Δημοκρατίας. Η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, ιδιοκτησίας του Περιστέρη πεθερού του Γεραπετρίτη, έχει καταφέρει να τις παραχωρηθεί με συνοπτικές διαδικασίες η διατήρηση της Νέας Οδού ΑΕ, ενώ στις εργολαβίες είναι πρώτοι πρώτοι. Η διαφορά σε ό,τι αφορά την ασφάλεια και την οικονομικότητα των δύο μέσων, του αυτοκινήτου και του τρένου, είναι χαοτικές.

Ο ρόλος του σιδηρόδρομου ως ενός μέσου που εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες είναι ιστορικά αποδεδειγμένος, ενώ ακόμη και σήμερα σε ένα σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης αποτελεί κτήμα κοινωνικών αγώνων που εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Σε μια ανατροπή του πώς ξεκίνησαν να χτίζονται οι σιδηρόδρομοι, συνήθως απο βαρόνους, καπιταλιστές και εφοπλίστες, κυρίως για εμπορικούς λόγους, δημιουργήθηκε μια τέτοια κοινωνική πίεση που οι σιδηρόδρομοι κρατικοποιήθηκαν με κοινωνικά χαρακτηριστικά, ενώ στις χώρες που μεσουράνισε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, χτίστηκε ένα δίκτυο που ακόμα εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού.

Η περίπτωση κοινωνικού ελέγχου στον σιδηρόδρομο δεν είναι κάτι ουτοπικό. Όταν εξεγέρθηκαν οι αναρχικοί εργάτες στην Βαρκελώνη, πραγματοποιώντας την κοινωνική επανάσταση του 1936, ένα απο τα πρώτα μέρη που καταλήφθηκαν και πέρασαν σε κοινωνικό έλεγχο ήταν ο σιδηρόδρομος. Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που έχει επικρατήσει μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του πέρατος της σοσιαλδημοκρατίας, όμως, έχει επηρεάσει και τον σιδηρόδρομο σε διάφορες χώρες, όπως είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, με ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων να αναδύεται τα τελευταία χρόνια. Στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι ο σιδηρόδρομος δεν έχει βιώσει κάτι τέτοιο, ήταν ανέκαθεν υποβαθμισμένος για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω.

Αυτό που μπορούμε να πούμε ότι βλέπουμε να αναδύεται στα απόνερα των μεγάλων κινητοποιήσεων της 28ης Φλεβάρη, είναι ένα τεράστιο κενό εξουσίας. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να έχει χάσει την μπάλα με αυτά τα απανωτά χτυπήματα και να υποχωρεί από μια ξεκάθαρη πολιτική γραμμή υπεράσπισης της συγκάλυψης και των υπόλοιπων θεμάτων, γύρω από την δολοφονία στα Τέμπη. Ταυτόχρονα, από την μεριά της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια εναλλακτική. Ο δρόμος του κοινοβουλευτισμού αποτελεί ένα ψευτοδίλημμα, ένα αδιέξοδο που εξουσιάζει τις ζωές μας με δήθεν δημοκρατικές προφάσεις. Όσο θα υπάρχει αυτό το σύστημα, μαθηματικά θα οδηγούμαστε σε νέα «Τέμπη». Αυτό το κοινοβουλευτικό αδιέξοδο δημιούργησε ένα κενό εξουσίας και είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία αυτό το κενό να το γεμίσει η κοινωνία με το πρόταγμα της αυτονομίας, της κοινωνικής αντιεξουσίας και της αυτοκυβέρνησης.

Η στροφή της κοινωνίας προς μια τέτοια μορφή αυτοκυβέρνησης, θέτει ξεκάθαρα αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά. Η διαχείριση των ζώων μας περνάει στα δικά μας χέρια και η εξουσία καθίσταται μη αναπαραστάσιμη από ηγέτες, από οργανωτικές, αυτοαναφορικές και ιδεολογικές ηγεμονίες. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε ούτε να ξέρουμε τι μέλει γενέσθαι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, όμως, είναι να διεκδικήσουμε τον δημόσιο χώρο με την δική μας ενσώματη συμμετοχή και παρουσία σε αυτόν. Άλλωστε, ο αγώνας της αξιοπρέπειας, της ισότητας και της αλληλεγγύης αποτελεί ένα μαραθώνιο και μόνο μια αυτόβουλη δυναμική κοινωνία μπορεί να τον κερδίσει.

ΌΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΒΙ ΣΑΝΤ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

Εκδήλωση-Συζήτηση για μαζικές κινητοποιήσεις στη Σερβία με σύντροφο που συμμετέχει στο κατειλημμένο Πανεπιστήμιο Βελιγραδίου, την Δευτέρα 24/2, ώρα 7μμ στον Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος «αλτάι»//Free Social Space “altai” και την Τετάρτη 26/2 στον Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Αλιμούρα.

Στα Γιάννενα θα μιλήσει:

•Αιμίλιος Τσακίρογλου (Φοιτητής, Κατειλημμένο Πανεπιστήμιο Βελιγραδίου)

Σε μια παραλλαγή του κλασικού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τον συρφετό της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με έναν υπερφίαλο και φαντασμένο βασιλιά, που τριγυρνά γυμνός στους δρόμους νομίζοντας ότι οι πάντες θαυμάζουν τα φανταστικά του ρούχα. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και στην περίπτωσή μας πάντα γυμνός ήταν.

Μέχρι και πρόσφατα, με τη λαϊκή οργή να ξεχύνεται παντού στους δρόμους για την υπόθεση των Τεμπών με αφορμή τη διαρροή ορισμένων ηχητικών με τις τελευταίες στιγμές κάποιων από τους επιβάτες, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν φαινόταν ιδιαίτερα διατεθιμένο να αναγνωρίσει φωναχτά αυτή τη γύμνια.

Καταλυτικοί παράγοντες σε αυτή την αλλαγή του συλλογικού θυμικού υπήρξαν ουσιαστικά τρεις. Αρχικά, ο ακούραστος, ανυποχώρητος και αξιοπρεπής αγώνας των οικογενειών των θυμάτων, που δεν έχουν σταματήσει στιγμή εδώ και 2 χρόνια να προσπαθούν να συναρμολογήσουν το παζλ των ευθυνών του κράτους, της κυβέρνησης της ΝΔ και της εταιρίας Hellenic Train, κρατώντας το θέμα στην επικαιρότητα σε πείσμα όλων όσοι προσπαθούν να το θάψουν ή να το υποβαθμίσουν. Μαζί με τις οικογένειες, σταθερά από την πρώτη στιγμή στάθηκαν και στέκονται εκείνοι οι άνθρωποι που είδαν τον εαυτό τους στα καμένα και κατεστραμμένα βαγόνια, που αντιλήφθηκαν ευθύς εξ αρχής ότι στα Τέμπη δολοφονήθηκαν οι δικοί τους άνθρωποι.

Ο τελευταίος παράγοντας που υπήρξε εξίσου καταλυτικός ήταν η αλαζονία της εξουσίας, που διαρθρώνεται σε πολυεπίπεδα δίκτυα ακραίας διαφθοράς και που προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να συγκαλύψει με κάθε τρόπο το έγκλημα των Τεμπών. Η συγκάλυψη ενορχηστρώθηκε από το κράτος, την κυβέρνηση της ΝΔ, την τοπική αυτοδιοίκηση, την εταιρία και διάφορους σκιώδεις παράγονες της ελληνικής βαλκανικής πραγματικότητας και βρήκε πρόσφορο έδαφος στα περισσότερα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ακολούθησαν πολιτικές ντιρεκτίβες για την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Αυτή η προσπάθεια συγκάλυψης έχει εξοργίσει πολύ κόσμο με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο έως αδύνατο να μαζευτεί πλέον από τα κυβερνητικά φυντάνια.

Οι διαχρονικές ελλείψεις στους σιδηροδρόμους, η ανυπαρξία τηλεδιοίκησης και άλλων συστημάτων ασφαλείας, το μπάζωμα, το περιεχόμενο και τα βαγόνια της εμπορικής αμαξοστοιχίας, είναι ζητήματα που ανέδειξαν και αναδεικνύουν σταθερά οι οικογένειες των θυμάτων και είναι αυτές οι οικογένειες, με τους δικούς τους διαύλους επικοινωνίας και με τη στήριξη του απλού κόσμου, που ενημερώνουν τους πάντες για το τι πραγματικά συμβαίνει, καθώς και για το ποιες ήταν οι σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης προκειμένου να θάψει το θέμα από την πρώτη μέρα. Μόνο από αυτές τις πηγές πληροφοριών μπορούμε να μάθουμε τι συνέβη και τι οδήγησε στα Τέμπη, αφού από το στόμα κανενός «αρμόδιου» δεν έχουμε ακούσει για τις πολλαπλές ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας, για την υποβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου και των υποδομών του, για το ξεπούλημα των από καιρό υποβαθμισμένων δημόσιων μεταφορών σε ιδιωτικές εταιρίες, για την γενικότερη συνθήκη αδιαφορίας απέναντι στο ενδεχόμενο απώλειας ανθρώπινων ζωών μπροστά στην μεγιστοποίηση των κερδών. Σύμφωνα με τους «αρμόδιους» τύπου Καραμανλή, δεν ετίθετο καν θέμα ασφάλειας, μέχρι που ξαφνικά δυο τρένα συγκρούστηκαν μεταξύ τους μετωπικά εν έτει 2023, σκορπώντας τον θάνατο σε 57 ανυποψίαστους επιβάτες.

Δύο χρόνια μετά το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, τα κυβερνητικά κωθώνια, και όλο το σύμπλεγμα συμφερόντων που ταΐζεται από αυτά, δεν κάνουν ούτε βήμα πίσω στο αφήγημά τους που αποδίδει πάντοτε τις ευθύνες σε μικρομεσαία στελέχη, έτοιμα να θυσιαστούν για το καλό των αφεντικών τους. Πέρα από τη στήριξη στις οικογένειες και στο απολύτως δίκαιο αίτημά τους για απονομή δικαιοσύνης και τη δεδομένη στήριξη όλων μας ενώπιον των δικαστηρίων όταν έρθει η ώρα, ένα κοινωνικό κίνημα με διάρκεια θα πρέπει να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης στην κοινωνία όχι μόνο για το ξεμπρόστιασμα των υπαίτιων αλλά και για το γκρέμισμά τους από τον θρόνο.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε το τέλος ενός συστήματος και μίας πραγματικότητας όταν αυτή σερβίρει τον εαυτό της ως τη μοναδική ρεαλιστική λύση. Στην ιστορία των ανθρώπων, όμως, τίποτα δεν άλλαξε χωρίς την φαντασία και την ουτοπία. Ας φανταστούμε, λοιπόν, ότι έχουμε την δύναμη να επιβάλουμε εμείς την δικαιοσύνη που αυτοί κρατάνε στα χέρια τους σαν μαριονέτα που εκτελεί τις εντολές τους. Ας φανταστούμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου το χρήμα δεν είναι η κύρια αξία, αλλά προτεραιότητα αποτελούν οι ζωές των ανθρώπων (ανεξαρτήτου φυλής, φύλου, χρώματος και θρησκείας φυσικά). Ας φανταστούμε μία κοινωνία όπου οι συγκοινωνίες δεν είναι κρατικές ούτε ιδιωτικές, αλλά δημόσιες, υπόκεινται δηλαδή σε κοινωνικό έλεγχο και χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Ας φανταστούμε και ας πράξουμε.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΝΑΠΝΟΗ

ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ, 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση