49 Νοέμβρηδες μετά κι ενώ βρισκόμαστε στο ζοφερό φθινόπωρο του ’22, τα συνθήματα και προτάγματα του Νοέμβρη του ‘73 αντηχούν μέχρι σήμερα. Καθώς το κράτος εδώ και χρόνια προσπαθεί να καταστήσει την ημέρα μια συμβολική γιορτή, παρουσιάζοντας μέσα απ’ την επίσημη αφήγησή του ένα συνονθύλευμα εθνικής ενότητας και ύμνων στην αστική δημοκρατία, οι δυναμικές κινητοποιήσεις στους δρόμους διατηρούν ζωντανή τη μνήμη του. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την ιστορική στιγμή συντονισμού του επίμονου αντιδικτατορικού αγώνα, σε μια αυθόρμητη δράση που οργάνωσε και εξέφρασε το γενικευμένο αίσθημα κοινωνικής αγανάκτησης. Έτσι, ανάγκασε το καθεστώς, ακόμα κι επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις καταστολής, να ηττηθεί.

Στη σημερινή πραγματικότητα, η κοινωνία δέχεται την αδιάκοπη επίθεση του κράτους και με την καταστολή να έχει εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας, φυτεύοντας μπάτσους στις σχολές και τις πλατείες μας, οι οποίοι δέρνουν, παρενοχλούν και βιάζουν με την πλήρη υποστήριξη του καθεστώτος. Οι δημόσιοι χώροι συρρικνώνονται διαρκώς, είτε με ιδιωτικοποιήσεις, είτε ακόμα με την βίαιη περίφραξή τους, όπως συμβαίνει με την πλατεία Εξαρχείων. Παράλληλα, με τη γενικευμένη ακρίβεια και φτωχοποίηση της κοινωνίας, όλες βρισκόμαστε σε έναν εξαντλητικό αγώνα για να εξασφαλίσουμε απλά την επιβίωσή μας. Ο διαρκής πολεμικός λόγος που εκφράζεται και θεσπίζει καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, η πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία με τη συμμετοχή και του ελληνικού κράτους, τα παιχνίδια δύναμης στο Αιγαίο, αλλά και οι συνεχιζόμενες δολοφονίες και επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστριών, εξισώνουν τις ζωές μας με αριθμούς και μας κάνουν να νιώθουμε αναλώσιμοι. Ακόμα, η στάση της δικαιοσύνης σε περιπτώσεις όπως οι δολοφονίες Σαμπάνη και Μάγγου από κρατικούς φρουρούς, η απεργία πείνας του Μιχαηλίδη, η υπόθεση Λιγνάδη και άλλων τόσων που έχουμε χάσει το μέτρημα, μας γεμίζουν με το αίσθημα της αδικίας και της οργής.

Ακολουθώντας το νήμα των σύγχρονων εξεγέρσεων ανά τον κόσμο, παρατηρούμε ότι αυτές εκτυλίσσονται με την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας χωρίς τη μεσολάβηση κομμάτων και αρχηγών. Βλέποντας την εν εξελίξει εξέγερση των γυναικών στο Ιράν, αλλά και εξεγέρσεις όπως αυτή στην Χιλή το ‘19 αλλά και το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία πριν από 4 χειμώνες, η οργάνωση της κοινωνίας στη βάση για την αντίδραση στις επιμέρους αφορμές, κατορθώνει να θέσει βαθύτερα αντιεξουσιαστικά ζητήματα, να γενικεύσει τον αγώνα και τελικά καταφέρει να νικήσει. Ακόμα κι αν ο τρόπος οργάνωσης δεν έχει βρεθεί σε όλες τις περιπτώσεις, η αδιαμεσολάβητη και επίμονη στάση των κινημάτων πετυχαίνει την μαζική κοινωνική συμμετοχή, την διεκδίκηση ζωτικού εδάφους, την ανάδυση νέων νοημάτων και πραγματικών κοινωνικών αλλαγών. Καταφέρνουν, όμως και κάτι άλλο σημαντικό : την καταγραφή στη συλλογική μας μνήμη ότι μέσα από την μεταξύ μας συνεργασία και δράση προκύπτουν οι συνθήκες για την ανάδυση κινημάτων και μεγάλες νίκες απέναντι σε φαινομενικά πανίσχυρους εχθρούς, όπως άλλωστε έκανε και ο Νοέμβρης.

Έτσι, στις 17 Νοέμβρη δεν κατεβαίνουμε στον δρόμο για να τιμήσουμε την μουσειακή εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της μακρινής Χούντας, αλλά για να κρατήσουμε τεντωμένο το νήμα που μας συνδέει με αυτόν. Από το σύνθημα «κάτω η εξουσία» που φωνάζουμε μέχρι σήμερα, μέχρι την υπενθύμιση ότι οι επίμονοι αγώνες οδηγούν σε νύχτες σαν εκείνη, ο Νοέμβρης σημαίνει πολλά. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις και αρνήσεις του σήμερα για την δημιουργία και νίκη του μέλλοντος.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα, Αραβαντινού 6 εντός στοάς)

Καταλήψεις και κοινωνικοί χώροι δινουν ζωή στα άδεια κτίρια. Στηρίζουμε το κάλεσμα αλληλεγγύης της κατάληψης Αντιβίωσης ενάντια στην εκκένωση της κατάληψης Ντουγρού. Παρασκευή 4/11 στις 18:00 στην Περιφέρεια.

Πανό που αναρτήθηκε από τη Χειρονομία Αντιεξουσιαστική Κίνηση στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, τη Δευτέρα 03/10, ημέρα έναρξης του εξαμήνου. “Στις σχολές μας και τις ζωές μας φυτεύουν μπάτσους. Να τους ξεριζώσουμε να πάρουμε ανάσα”

ΠΟΡΕΙΑ 21/09, 7 Μ.Μ. ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

Nοικοκυραίοι δολοφόνοι, μπάτσοι, βιαστές ελεύθεροι- No justice, no peace !

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Ζακ Κωστόπουλος -Zackie oh- δολοφονήθηκε 3 φορές. Μια, πρακτικά, όταν στην απόπειρά του να απεγκλωβιστεί απ’ το γνωστό κοσμηματοπωλείο, χτυπήθηκε μετά μανίας, ώσπου και ξεψύχησε δεμένος με χειροπέδες, μία όταν κανάλια, τηλεπαρουσιαστές αλλά και νοικοκυραίοι υπερασπίστηκαν ηθικά τους δολοφόνους του και μία τελευταία όταν το Δικαστικό Σύστημα άφησε ελεύθερους τους δολοφόνους του.

Οι δολοφόνοι της Zackie επικαλούμενοι την «προστασία ιδιωτικής περιουσίας» και συκοφαντώντας τον ως επίδοξο ληστή δικαιολόγησαν ό,τι συνέβη, που ακόμα και αν ίσχυε μια τέτοιου είδους κατηγορία, ποιο νομικό δίκαιο και ποιος ηθικός κώδικας, ποια πολιτισμένη κοινωνία και ποιος σύγχρονος άνθρωπος δικαιολογεί το βίαιο λιντσάρισμα και την εν ψυχρώ δολοφονία; Ποιο χαρακτηριστικό του ανθρώπου καθιστά χαμηλότερη την αξία της ζωής του; Οι σεξουαλικές του προτιμήσεις ή μήπως η εξάρτησή του από τα ναρκωτικά; Όλοι-ες γνωρίζουμε ότι εγκλήματα κατά τοξικοεξαρτημένων, σεξεργατριών, τρανς και πάσης φύσεως περιθωριοποιημένων ατόμων πηγαίνουν στα αζήτητα. Η αστυνομία και το κράτος, όχι απλά αδιαφορούν επιδεικτικά, αλλά, όπως η ιστορία δείχνει, θα κάνουνε και πλάτες. Θα στρώσουν τον δρόμο και θα δημιουργήσουν αυτό το κλίμα άνεσης και ασφάλειας για κάθε «ευυπόληπτο πολίτη» να εγκληματίσει εις βάρος του αδύναμου χωρίς να υπάρξουν συνέπειες.

Οι κοινωνικές συνθήκες που επιδιώκει το κράτος να ισχύουν, είναι αυτές όπου οι «άντρες» της γειτονιάς μπορούν και δικαιούνται να κλωτσήσουν μέχρι θανάτου έναν αβοήθητο άνθρωπο στο πάτωμα. «Γιατί πήγε να κλέψει». Ή μάλλον, όπως αυτό έπαιζε στις ειδήσεις, «γιατί πήγε να κλέψει και ήταν υπό την επήρεια ουσιών». Οι μπάτσοι ήταν εκεί όταν ο Ζακ ήταν αναίσθητος και αιμόφυρτος και δεν δίστασαν να τον χτυπήσουν κι αυτοί (πράγμα που αποδεικνύεται από σχετικό βίντεο) και στη συνέχεια να πιάσουν κουβέντα με τους φονιάδες του. Στα δεδομένα τους, λοιπόν, είναι κανονικότητα τέτοιου είδους περιστατικά.

Η αισχρότητα όμως προχωρά ένα βήμα παρακάτω. Κράτος και αστική δικαιοσύνη φαίνεται να επιφυλάσσουν μια ιδιαίτερα άδικη και σκληρή μεταχείριση σε περιθωριοποιημένα άτομα, αλλά και σε όσους εναντιώνονται άμεσα ή έμμεσα στις πολιτικές τους, ενώ αντίθετα να ρίχνουν στα μαλακά εκείνους που φέρουν κύρος, εξουσία. Είδαμε δικαστικές αποφάσεις να δίνουν δυσανάλογα μικρές ποινές για τη δολοφονική επίθεση κατά του Ζακ, εν τέλει να αφήνουν ελεύθερους τους δολοφόνους του και να αθωώνουν ολοκληρωτικά τους μπάτσους που εμπλέκονταν στο περιστατικό. Είδαμε ακόμα να αφήνουν ελεύθερους βιαστές και παιδοβιαστές, όπως τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα και το Λιγνάδη, άτομα τα οποία είτε κατείχαν τα ίδια εξουσία και δύναμη είτε διαπλέκονταν με τον κρατικό μηχανισμό. Από την άλλη μεριά είναι το ίδιο δικαστικό σύστημα που αναβαθμίζει όσο το δυνατό περισσότερο τις κατηγορίες και τις ποινές των ιδεολογικών του εχθρών, ενώ δε διστάζει να τους προφυλακίζει με ασαφή στοιχεία ή και να παρατείνει αυθαίρετα την φυλάκισή τους, όπως συνέβη στις υποθέσεις του Πάνου Καλαϊτζή και του Γιάννη Μιχαηλίδη. Σε κάθε περίπτωση είναι εμφανές πως η δικαστική εξουσία δεν είναι αμερόληπτη και η κοινωνία αντιλαμβάνεται την έλλειψη ισονομίας και την ευρύτερη αυθαιρεσία και αδικία του συστήματος. Στην υπόθεση του Ζακ ήταν η κοινωνική κατακραυγή αυτή που δεν επέτρεψε στην υπόθεση να θαφτεί. Ήταν οι φωνές του κινήματος και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που απαίτησαν δικαίωση για τον Ζακ, ακόμα κι αν αυτή δεν ήρθε μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Δεν περιμένει δυστυχώς κανείς πως με την γνωστοποίηση τέτοιου είδους γεγονότων οι συνθήκες πλέον θα είναι φιλικότερες προς τις μειονότητες. Ούτε ότι ο κόσμος θα είναι ασφαλέστερος και το δικαστικό σύστημα αμερόληπτο . Αλλά, είναι στο δικό μας χέρι να επιβάλουμε τους όρους μας. Να μην ξαναθαφτεί κανένα έγκλημα εις βάρος των αδύναμων. Να μην αισθανθεί ποτέ και καμία και κανείς την άνεση να σηκώσει χέρι πάνω τους. Ούτε σε κλέφτες, ούτε σε γκέι, ούτε σε χρήστες, ούτε σε σεξεργάτριες. Να μην παραιτούμαστε ακόμα και μετά από άδικες δικαστικές αποφάσεις. Η δικαίωση για τα θύματα δεν έρχεται μόνο μέσα από τις αίθουσες των δικαστηρίων και τα χείλη των εισαγγελέων, αλλά και μέσα από το δρόμο και την έμπρακτη αλληλεγγύη όλων μας. Ας αντισταθούμε στον κανιβαλισμό και την βαρβαρότητα που ενορχηστρώνει η εξουσία ωθώντας σε πόλεμο όλων εναντίον όλων και στη δημιουργία πολιτών πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Ας μην επιτρέψουμε ποτέ να περάσει στη λήθη η κτηνωδία που υπέστη ο Ζακ και να μη νιώσει ποτέ καμία μόνη και κανένας μόνος απέναντι στη σαθρή αστική δικαιοσύνη, σε καμία γειτονιά και καμία πόλη.

NO JUSTICE- NO PEACE!

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

(Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7 μ.μ. στον Ε.Κ.Χ. Αλιμούρα – Αραβαντινού 6 εντός στοάς)

Για να τελειώνουμε με το φασισμό, πρέπει να τελειώνουμε με τα κράτη και τα εγκλήματά τους

Ήταν 18 Σεπτέμβρη του 2013 όταν ο Παύλος Φύσσας μαχαιρώθηκε θανάσιμα από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής στο Κερατσίνι. Ο Παύλος στεκόταν ανέκαθεν ρητά και με το πρόσωπό του απέναντι στο φασισμό, όπως έκανε και εκείνο το βράδυ και το πλήρωσε με τη ζωή του. Από την άλλη μεριά, τα «παλικάρια» της Χρυσής Αυγής, τη στιγμή που ήρθαν ενώπιον των πράξεών τους δικαστικά, άρχισαν να ρουφιανεύουν ο ένας τον άλλο, απαρνούμενοι την οργάνωση και τις «ιδέες» της. Ύστερα από κοινωνική απαίτηση, το δικαστήριο τους καταδίκασε σε πολυετή κάθειρξη, αναγνωρίζοντάς τους ως εγκληματική οργάνωση, πράγμα που ήταν μεγάλη νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. Στην παρούσα φάση, ενώ ήδη κάποιοι από αυτούς έχουν αρχίσει να αποφυλακίζονται, ξεκινάει η δίκη τους σε δεύτερο βαθμό.

Η εκ νέου καταδίκη της Χρυσής Αυγής, καθώς και η διατήρηση ζωντανής της μνήμης του Φύσσα, όπως και των υπόλοιπων θυμάτων της, είναι παραπάνω από σημαντική και θα είμαστε στο δρόμο και σε όλους τους δημόσιους χώρους, να την διεκδικούμε για όσο χρειαστεί. Ωστόσο, ακόμα κι αν η Χρυσή Αυγή καταδικαστεί ξανά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχουμε τελειώσει με τον φασισμό. Κι αυτό γιατί, ιστορικά, για να αναδυθούν ακροδεξιά μορφώματα σαν αυτή, χρειαζόταν πάντα ένα αυταρχικό κράτος, διατεθειμένο να συνομιλήσει με το φασισμό και να πατάξει κάθε μορφή ελευθερίας και αυτή τη στιγμή το ελληνικό κράτος είναι ένα τέτοιο. Ένα κράτος το οποίο εξ ορισμού εμπεριέχει στοιχεία ενός σύγχρονου φασισμού.

Ξεκινώντας από το πιο πρόσφατο, με αφορμή το σκάνδαλο της ΕΥΠ, η ελληνική κοινωνία πληροφορήθηκε ότι τα τελευταία τρία χρόνια παρακολουθήθηκαν χιλιάδες πολίτες. Να θυμίσουμε ότι η ΕΥΠ, ένα τόσο σκοτεινό και κατασταλτικό όργανο, ήταν από τις πρώτες υπηρεσίες που ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε υπό τον άμεσο έλεγχό του. Με περίσσιο θράσος υπερασπίστηκε, μάλιστα, τη χρησιμότητά της σε δήλωσή του σχετικά με το σκάνδαλο. Και τι πιο απολυταρχικό από ένα κράτος που θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά του να παρακολουθεί όποιον του καπνίσει;

Επίσης, τι πιο απολυταρχικό από την εμμονική ενίσχυση της αστυνομίας μέχρι κάθε σπιθαμή γης να είναι καλυμμένη από μπάτσους. Με αποκορύφωμα την περίοδο της καραντίνας, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και το όργιο καταστολής, όπου κανονικοποιήθηκε η μόνιμη παρουσία ένστολων φρουρών παντού και τους δόθηκε το ελεύθερο και η κάλυψη να βγάζουν όλες τους τις ορέξεις πάνω μας. Αυτό άλλωστε αποτελεί και «ιδεολογική πρόκληση» για την κυβέρνηση, όπως παραδέχθηκε και η ίδια. Είναι εμφανές, αφού πασχίζει με νύχια και με δόντια να κερδίσει την «τελευταία πίστα» στο παιχνίδι της καταστολής, επιθυμώντας να τοποθετήσει αστυνομία μέσα στα δημόσια πανεπιστήμια. Το φοιτητικό κίνημα και η πανεπιστημιακή κοινότητα συνολικά αντιστέκεται σθεναρά και καταστέλλεται για αυτό. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε η κυβέρνηση να στηρίξει τις πράξεις αυτές επικοινωνιακά, είναι μέσω της συγκάλυψης και της διαστρέβλωσης της αλήθειας από τα ΜΜΕ.

Να θυμίσουμε ότι υπό τον άμεσο έλεγχό του τις πρώτες μέρες διακυβέρνησής του, πέραν της ΕΥΠ, ο πρωθυπουργός πήρε και το μεγαλύτερο πρακτορείο ειδήσεων της χώρας (ΑΠΕ-ΜΠΕ) και στη συνέχεια και όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ, μοιράζοντας χαρτζηλίκια μέσω της λίστας Πέτσα. Ταυτόχρονα, η έρευνα των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα κατέταξε τη χώρα στην τελευταία θέση της ελευθερίας του τύπου στην Ε.Ε. Πλέον είναι ολοφάνερο: το ελληνικό κράτος ελέγχει απόλυτα τα ΜΜΕ κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητα φασιστική τακτική. Από την κραυγαλέα διαστρέβλωση γεγονότων, το ξέπλυμα κάθε βρωμοδουλειάς της κυβέρνησης και των φίλων της (π.χ. Δ. Λιγνάδης, Ν. Γεωργιάδης), την ωραιοποίηση της απάνθρωπης καθημερινότητας που μας εξασφαλίζουν, μέχρι και την πλήρη απόκρυψη τραγικών καταστάσεων, με κορυφαία το προσφυγικό.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που για πρώτη φορά στα χρονικά δυο γειτονικά κράτη, η Ελλάδα και η Τουρκία, που μέχρι τώρα διεκδικούσαν ένα κομμάτι γης, ξαφνικά το παραχωρούσαν με τρομερή ευκολία η μία στην άλλη. Ο λόγος, η παγίδευση σε αυτό 40 περίπου παράνομων για αυτούς ανθρώπων, των οποίων την ύπαρξη προσπαθούσαν για μέρες να αγνοήσουν. Ο απολογισμός: ένα πεντάχρονο παιδί νεκρό από τσίμπημα σκορπιού με τους γονείς του να προσπαθούν να διατηρήσουν τη σωρό του σε ένα ποτάμι. Η συνολική απαξίωση της ζωής των προσφύγων (άλλη μία φασιστική πρακτική) είναι καθεστώς για τη ΝΔ, αλλά και για την προηγούμενη “αριστερή” κυβέρνηση, αφού το ελληνικό κράτος ακολουθεί την κεντρική γραμμή μιας Ευρώπης – φρούριο. Αυτή η κεντρική γραμμή, στη δική μας πλευρά του φρουρίου, μεταφράζεται σε καθημερινά push – backs, με αποτέλεσμα αναρίθμητους πνιγμένους στο Αιγαίο. Ένα πινγκ πονγκ με ανθρώπινες ζωές, που το τουρκικό κράτος στέλνει εδώ, το ελληνικό στέλνει πίσω και τελικά καταλήγουν στον πάτο της θάλασσας.

Αλλά κι αυτοί που καταφέρνουν να επιβιώσουν αυτή την κόλαση, καταλήγουν στην κόλαση των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Φυλακισμένοι, απομονωμένοι μέσα στα camps, μακριά από τις κοινωνίες μας για να μην τους βλέπουμε. Και αφού αν δεν τους βλέπουμε, είναι μάλλον σαν να μην υπάρχουν.

Την ίδια στιγμή, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, λευκούς – χριστιανούς και σκουρόχρωμους – αλλόθρησκους, η κυβέρνηση ξαφνικά κόπτεται για τους Ουκρανούς πρόσφυγες, αλλά ταυτόχρονα στέλνει απλόχερα όπλα για τη συνέχιση του πολέμου που τους έδιωξε από τα σπίτια τους. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα όντας τσιράκι των ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε να μην συμμετέχει σε ένα πόλεμο μεγάλων δυνάμεων. Ένα πόλεμο που καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων όλων των εμπλεκόμενων κρατών. Αυτή τη φορά στηρίζοντας την ανοιχτά νεοναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας.

Όλη αυτή η ανάλυση της επικαιρότητας αποσκοπεί στο να δείξουμε ότι μπορεί η Χρυσή Αυγή να αναγνωρίστηκε ως φασιστικό μόρφωμα, όπως και προφανώς είναι, αλλά δεν πρέπει να αγνοούμε ότι και τα ίδια τα κράτη πάνε χέρι – χέρι με το φασισμό και λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, είτε υιοθετώντας φασίζουσες πρακτικές είτε αφήνοντας χώρο να φυτρώσουν φασιστικές και ακροδεξιές ομάδες. Η απαξίωση της ζωής, η πλήρης καταστολή, η πειθάρχηση και ο έλεγχος πάνω μας, όλα αυτά είναι κρατικά εγκλήματα της ΝΔ, αλλά παραμένουν κρατικά. Συνεπώς, πρέπει να σταθούμε απέναντι στα κράτη συνολικά. Ενάντια στις απάνθρωπες πρακτικές τους, ενάντια στη μισαλλοδοξία που προσπαθούν να σπείρουν. Να αντισταθούμε ανοιχτά σε κάθε τους πλάνο που σκοπεύει στην υποβάθμιση των ζωών μας. Να είμαστε σε εγρήγορση και να οργανωθούμε κοινωνικά και μαχητικά, να μην αφήσουμε εν τέλει ούτε σπιθαμή γης στο φασισμό.

Υ.Γ Στις 27 Σεπτεμβρίου δικάζονται ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ιωαννίνων 5 αντιφασίστριες και αντιφασίστες γιατί ύψωσαν ισχυρό ανάχωμα απέναντι στην εθνική ομοψυχία τοπικών αρχόντων και κορυφαίων πολιτικών του Σύριζα και λοιπών «δημοκρατικών» κομμάτων που στέκονταν δίπλα δίπλα με το ναζί Χρήστο Παππά την 21η Φεβρουαρίου του 2017, κατά τη διάρκεια των ελευθερίων της πόλης. Να δείξουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας και να βρισκόμαστε στο δικαστικό μέγαρο για να στηρίξουμε τους ανθρώπους εκείνους που δεν σταμάτησαν να μάχονται το φασισμό στο δημόσιο χώρο και το πολιτικό σύστημα που του έδωσε το βήμα για να υπάρξει…

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Ανοιχτή συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μ.μ. στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα

(Αραβαντινού 6, εντός στοάς Σκόρδου, είσοδος και από Τσιριγώτη 14)

Πανό αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων στο εργοστάσιο “Μαλαματίνα” κρεμάστηκαν στην Αρχιτεκτονική Σχολή και τη Βιομηχανική Περιοχή Ιωαννίνων. Να παρθούν πίσω τώρα όλες οι απολύσεις.