ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

Τον Ιούνιο του 2020, σε μια από τις βραδινές βάρδιες της γαλακτοβιομηχανίας Ήπειρος στην Άρτα, το ηλεκτρικό ρεύμα χτυπάει τον 29χρονο εργαζόμενο Χρήστο Ζορμπά, ο οποίος σωριάζεται νεκρός. Από τη στιγμή εκείνη και για τα επόμενα δύο χρόνια, η γαλακτοβιομηχανία μιλάει επίμονα για “ατύχημα”. Όμως όλα δείχνουν πως επρόκειτο για έναν θάνατο που γνώριζαν ότι θα συμβεί, σαν ένα ρολόι που μετράει αντίστροφα, απλά δεν ήξεραν πότε και για ποιον.

Για να τα πάρουμε από την αρχή, ο Χρήστος Ζορμπάς βρέθηκε νεκρός επειδή στο πατάρι στο οποίο δούλευε δεν υπήρχε ρελέ διαφυγής στον ηλεκτρολογικό πίνακα, με αποτέλεσμα να πεθάνει από ηλεκτροπληξία. Δεν υπήρχε ένα ρελέ το οποίο η επιχείρηση, όπως αναδείχθηκε και στη δίκη, είναι υποχρεωμένη να διαθέτει. Ένα ρελέ το οποίο ισχυρίζονταν ότι ήταν πρακτικά αδύνατον να τοποθετηθεί, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο μπόρεσε τελικά να τοποθετηθεί, μετά όμως τον θάνατο του Χρήστου. Στην εσωτερική αλληλογραφία μεταξύ των υψηλά ιστάμενων της εταιρίας, πριν το τραγικό συμβάν, υπάρχει γραπτά καταγεγραμμένη η παραδοχή ότι η μη ύπαρξη ρελέ είναι επικίνδυνη για τους εργαζόμενους και αμέσως μετά, η προτροπή να μην τοποθετηθούν ρελέ σε όλα τα ηλεκτρικά ερμάρια (σε ένα εκ των οποίων σκοτώθηκε τελικά ο Χρήστος Ζορμπάς) για να εξοικονομήσει η επιχείρηση χρήματα. Ένα αναθεματισμένο ρελέ, κόστους 14-44 ευρώ, για μια επιχείρηση, με ετήσιο τζίρο (σύμφωνα με τις δικές της δηλώσεις) 50 εκατομμύρια. Η πραγματικότητα, τελικά, μιλάει από μόνη της, αλλά έχει σημασία να το διατυπώνουμε καθαρά και με λέξεις: για τα αφεντικά και τις μεγαλοεπιχειρήσεις είμαστε απολύτως αναλώσιμοι, σαν εξαρτήματα που αν χαλάσουν απλά θα αντικατασταθούν, απλοί αριθμοί για να βγαίνει η δουλειά, ή μάλλον το χρήμα τους. Και το κέρδος τους αυτό, έχει μάλιστα τόσο μεγάλη αξία, που δεν προτίθενται να σπαταλήσουν ούτε λίγα ευρώ, των οποίων την απουσία ούτε που θα παρατηρήσουν μέσα στα άφθονα που βγάζουν, ακόμα κι αν αυτό θέτει σε κίνδυνο, εν γνώση τους, τις ζωές μας.

Ο Χρήστος, φοβόταν να πάει στη δουλειά, όπως μαρτυρούν οι συγγενείς του, αλλά όπως είχε γράψει και λίγες μέρες πριν τον θάνατό του σε ένα συνάδελφό του. Φοβόταν γιατί ήξερε ότι η επιχείρηση είναι “των φτηνών λύσεων” όπως έγραφε, ότι θα κληθεί να δουλέψει σε πίνακες χωρίς ρελέ διαφυγής, με γάντια νιτριλίου (κοινά γάντια καθαρισμού) αντί για ηλεκτρομονωτικά, χωρίς καμία προυπηρεσία και εκπαίδευση, μόνος του σε όλη τη βραδινή βάρδια. Γιατί ο όμιλος Παντελιάδη, των τριών εταιριών, των 50 εκατομμυρίων ευρώ τζίρο ανά έτος, βλέπει τις ζωές και την ασφάλεια των εργαζομένων σαν ένα έξοδο, και τα έξοδα πρέπει να μειώνονται για να αυξάνονται τα κέρδη τους. Όμως ο Χρήστος δεν ήταν ο πρώτος, κι εμείς ξέρουμε ότι δεν φταίνε μόνο τα “κακά αφεντικά” της “Ήπειρος”, αλλά ότι αυτή είναι η τακτική που ακολουθούν όλες οι μεγαλοεπιχειρήσεις, γιατί για όλες μπροστά στο ζεστό χρήμα εμείς μετατρεπόμαστε σε απλούς αριθμούς, χωρίς ζωή, όνειρα και δικούς μας ανθρώπους που μένουν πίσω. Και το ξέρουν όλοι οι εργαζόμενοι στην “Ήπειρος”, αλλά και σε όλες τις αντίστοιχές της, που αναγκάζονται να δουλεύουν για ψίχουλα, ρισκάροντας τη ζωή τους, ξέροντας πως δεν έχουν άλλη επιλογή για να επιβιώσουν, που φοβούνται όπως ο Χρήστος, αλλά αναγκάζονται να πάνε κάθε μέρα στη δουλειά, κι αυτό τα αφεντικά το ξέρουν και το εκμεταλλεύονται.

Την Τετάρτη 13 Ιουλίου, στο Πρωτοδικείο Άρτας, η διοίκηση της “Ήπειρος” και η διεύθυνση του τοπικού εργοστασίου, που όλο αυτό το διάστημα μιλούν για “ατύχημα” και τολμούν να ρίχνουν την ευθύνη στον ίδιο τον Χρήστο, θα ακούσουν την ποινή τους. Και ενώ τίποτα δεν μπορεί να φέρει τον Χρήστο πίσω, εμείς οφείλουμε να είμαστε εκεί και να βροντοφωνάξουμε για τη δικαίωσή του, έστω κι έτσι. Οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην υπάρξει άλλος Χρήστος και να δηλώσουμε επιτέλους, δυνατά και καθαρά, ότι οι ζωές μας είναι πολύτιμες και είναι πιο πάνω, πολύ πιο πάνω από τα κέρδη τους.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ, 9.30π.μ. ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΡΤΑΣ

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Το πρώτο αυτοοργανωμένο Pride στα Γιάννενα οργανώνεται από μια οριζόντια συνέλευση με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά που συγκροτήθηκε για αυτό το λόγο. Τα Pride λαμβάνουν χώρα τον Ιούνιο στην μνήμη της εξέγερσης στο Stonewall στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ που ξεκίνησε στις 28 Ιουνίου του 1969 από μέλη της queer κοινότητας ως απάντηση σε στοχευμένη επιδρομή των μπάτσων και την συστηματική καταστολή, διεκδικώντας την ελεύθερη έκφραση της ταυτότητας φύλου και του σεξουαλικού τους προσανατολισμού χωρίς τον φόβο της σύλληψης. Η εξέγερση διήρκησε αρκετές μέρες και την επόμενη χρονιά οργανώθηκαν στην ίδια ημερομηνία οι πρώτες πορείες Pride σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ. Πήραν το όνομα «υπερηφάνεια» (pride) ως ένδειξη αντίστασης ενάντια στην κανονικότητα που επιβάλλεται από την κυριαρχία γύρω από ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας και δημιουργεί μη αποδεκτές ταυτότητες που ζουν κάτω από τον φόβο και το κοινωνικό στίγμα.

53 χρόνια μετά οι πολιτικές αιχμές που έβαζαν τα πρώτα Pride παραμένουν επίκαιρες. Το φύλο και η σεξουαλικότητα συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται ως μοχλός καταπίεσης από το κράτος, η πειθάρχηση των σωμάτων μας είναι δομικό κομμάτι της κυριαρχίας, ο φόβος και το στίγμα αποτελούν σταθερές για άτομα με «μη συμβατικές» ταυτότητες. Όλα αυτά είναι μια απόρροια της δυτικής θεώρησης του φύλου που αποτελεί ένα συνονθύλευμα πατριαρχικών και αποικιοκρατικών αρχών στις οποίες στηρίζονται οι σύγχρονες κοινωνίες με αποτέλεσμα να βλέπουμε απαρχαιωμένες τεχνικές όπως η αστυνόμευση των σωμάτων (και ειδικά των μη αρρενωπών, μη λευκών και μη δυικών ατόμων) και ο πουριτανιστικός κώδικας ηθικής που περιορίζει την έκφραση μας.

Από την άλλη πλευρά, η ψευτοϋπεράσπιση και υποκριτική αποδοχή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς, Κουίρ, Ίντερσεξ, +) από κόμματα, εταιρείες και άλλους εξουσιαστές έχουν διττό στόχο. Επιδιώκουν αφενός την αφομοίωση και τη μείωση της ριζοσπαστικοποίησης αναλύσεων που τους αντιλαμβάνονται ως κομμάτι του προβλήματος, καθώς και αγώνων που μπορεί να φέρουν ψήγματα ανατροπής του υπάρχοντος, και αφετέρου τη διεύρυνση του φάσματος των ψηφοφόρων, την κερδοφορία και το ξέπλυμα του σεξισμού τους

Από την πλευρά μας, δεν αντιλαμβανόμαστε το pride σαν γιορτή, αλλά σαν μια μέρα αγώνα κατά τις καταπίεσης μας και δεν διεκδικούμε υπερηφάνεια και ορατότητα για μία μόνο μέρα, καθώς κουβαλάμε τις «μη-συμβατικές» υπάρξεις μας όλο τον χρόνο. Οραματιζόμαστε έναν κόσμο χωρίς έμφυλες και σεξουαλικές καταπιέσεις, όπου το καθένα από εμάς θα μπορεί να ζει και να εκφράζεται ελεύθερα. …..

ΓΚΕΪ ΤΡΑΝΣ ΛΕΣΒΙΕΣ, ΙΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Αγώνας μέχρι την ολική απελευθέρωση

Ανοιχτή συνέλευση για το 1ο Αυτοοργανωμένο Pride στα Γιάννενα

8ο Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ στα Γιάννινα!

Εδώ και αρκετά χρόνια το Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ αποτελεί θεσμό για την πόλη και την κοινωνία των Ιωαννίνων. Για 8η σερί χρονιά θα διοργανωθεί φέτος από τις 23 έως και τις 26 Ιουνίου, στο Θεατράκι Σκάλας και στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα, με πλήθος πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Ποιες είναι όμως οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες μέσα στις οποίες θα διεξαχθεί το φετινό φεστιβάλ; Μετά από δύο χρόνια πανδημίας και εγκλεισμού, διακοπτόμενου μόνο από την υψηλή τουριστική σεζόν, επανερχόμαστε (;) σιγά σιγά σε μία, ας το πούμε, κανονικότητα. Με χιλιάδες νεκρούς στις πλάτες μας, ένα σύστημα δημόσιας υγείας τσαλαπατημένο από τις συνεχείς πολιτικές υποβάθμισης κάθε τι με δημόσιο χαρακτήρα, με την καταστολή να έχει φτάσει σε επικίνδυνα ύψη, τον μέσο άνθρωπο να αγκομαχά από τα άπειρα οικονομικά – και όχι μόνο – προβλήματα. Τα προβλήματα αυτά εντείνονται από την λεγόμενη ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια που μαστίζει το μέσο νοικοκυριό, βομβαρδίζοντάς το καθημερινά με χρέη, απλήρωτους λογαριασμούς και υποχρεώσεις που είναι αδύνατον να έρθουν σε πέρας. Και πώς να βγάλουμε από τη λίστα τα προβλήματα ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει ο κόσμος, καθώς και την έμφυλη καταπίεση, η οποία εκδηλώνεται με κακοποιήσεις, βιασμούς και γυναικοκτονίες που καταγράφονται σχεδόν καθημερινά;

Η κανονικότητα που επιφυλάσσει όμως μία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αρπαχτικών, βουτηγμένη μέσα στα σκάνδαλα και στις μίζες δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική και λιγότερο ζοφερή. Με ισχυρές δόσεις γραφειοκρατικού ελέγχου, με κατασταλτικές μεθόδους μεγάλης βιαιότητας, με ενέσεις εθνικισμού και ξενοφοβία και με ένα οικονομικό πρόγραμμα που μεταθέτει τις ευθύνες για κάθε οικονομική και κοινωνική δυστυχία στο άτομο, με όλα αυτά κυβερνάει η Νέα Δημοκρατία και η φατρία του μητσοτακέικου. Κι αν έρχονται εκλογές και κρύβονται κάτω από το χαλί όλες οι καταστροφές που προκαλεί σε μας και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, με μικρά και άχρηστα δωράκια περιοδικής καλοκαιρινής ελευθερίας χωρίς κορωνοϊό και με ασήμαντες επιχορηγήσεις για την αντιμετώπιση της κατά πολύ μεγαλύτερης ακρίβειας, όλα αυτά είναι χρέος μας να τα θυμίζουμε και να τα αναλύουμε. Μέσα σε ένα περιβάλλον, έτσι κι αλλιώς, μεγάλης οικολογικής καταστροφής που προκαλείται εν πολλοίς από το οικονομικό σύστημα και τη λογική της αέναης προόδου και ανάπτυξης, με τη ρύπανση, τα καμένα δάση και την υποβάθμιση του φυσικού πλούτου να αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις την άμεση καθημερινότητά μας. Και φυσικά, με έναν πόλεμο σε εξέλιξη, με μια άγρια εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία που απειλεί, με τη συμμετοχή διάφορων κρατικών μηχανισμών, να βάλει τις κοινωνίες του πλανήτη σε ένα διαρκή –γιατί όχι και παγκόσμιο- πόλεμο.

Την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, λοιπόν, την Πέμπτη 23 Ιουνίου θα συζητήσουμε στον ΕΚΧ Αλιμούρα για τη συστηματική προσπάθεια που γίνεται από το κράτος να φιμωθεί κάθε φωνή αντίστασης στο δημόσιο χώρο. Οι μπάτσοι οργίασαν απέναντι στους πολίτες αυτής της χώρας καθόλη τη διάρκεια της πανδημίας και οργιάζουν ακόμα περισσότερο τώρα απέναντι στους φοιτητές και ειδικά στο ΑΠΘ, ώστε να εμπεδωθεί μια για πάντα ότι κουμάντο παντού κάνει το κράτος και τα πανεπιστήμια δεν μπορούν παρά να είναι χώροι οικονομικής προσόδου, χώροι της αγοράς. Απέναντι σε αυτήν την συνθήκη παλεύουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες καθημερινά, όπως και εργαζόμενοι-ες στο χώρο της Παιδείας, για ένα πανεπιστήμιο δηλαδή ελεύθερο, δημόσιο και κοινωνικό.

Στις 24 Ιουνίου θα μιλήσουμε στο θεατράκι για τον πόλεμο και την ενεργειακή κρίση, καθώς και για τις εξελίξεις στο ζήτημα των εξορύξεων υδρογονανθράκων που επανέρχονται στο προσκήνιο και στην περιοχή μας, την Ήπειρο, μετά τις κυρώσεις που έχει επιβάλει η Ε.Ε στη Ρωσία. Το κράτος της Ρωσίας διεξάγει έναν άνισο πόλεμο απέναντι στην Ουκρανία επιδιώκοντας να εξασφαλίσει τα γεωπολιτικά και οικονομικά του συμφέροντα. Την ίδια στιγμή τα δυτικά κράτη προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την πολεμική σύρραξη για να αποδυναμώσουν τη θέση της Ρωσίας και να ενισχύσουν τη δική τους, σε έναν πόλεμο που γίνεται πάλι στις πλάτες ενός λαού, που παίρνει με τη σειρά του το δρόμο της προσφυγιάς όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές τα τελευταία χρόνια μα αρκετούς λαούς (Συρία, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ). Σε μία τέτοια συνθήκη προσπαθούν όλα τα κράτη να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους με εξοπλισμούς, συστήματα ελέγχου και στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα και το ελληνικό κράτος να προσπαθεί από την εμπλοκή του στον πόλεμο να ενισχύσει τη θέση του μέσα στο δυτικό μπλοκ δυνάμεων υποσκελίζοντας την Τουρκία. Άλλο ένα «θερμό» καλοκαίρι μας περιμένει, γεμάτο εθνικιστικές κορώνες εκατέρωθεν, μπας και ξεχάσουμε για λίγο ποια είναι τα προβλήματά μας και ποιος ο πραγματικός εχθρός.

Και τέλος, το πολιτικό πρόγραμμα του φεστιβάλ λήγει το Σάββατο 25 Ιουνίου με μία εκδήλωση αφιερωμένη στο έμφυλο ζήτημα και τις πολλαπλές μορφές κακοποιήσεων που παράγει η πατριαρχία. Το δυναμικό μπάσιμο των καταπιεσμένων γυναικών και ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό και έμφυλο προσανατολισμό και ταυτότητα, προσκρούει πάνω σε ένα δικαστικό και εκτελεστικό σύστημα που χρόνια τώρα συγκάλυπτε, δικαιολογούσε ή αθώωνε βιαστές, παιδόφιλους με λεφτά, κακοποιητές και γενικά διάφορα καθάρματα με περιβολή ή και χωρίς, αρκεί να αποτελούσαν τον «υγιή» πυρήνα της πατριαρχίας, δηλαδή άντρες παντελονάτοι που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και θέλουν τη γυναίκα να τους ικανοποιεί και να τους υπηρετεί. Το έμφυλο, λοιπόν, αφορά μία ριζική σύγκρουση ανάμεσα σε μία θεμελιώδη και προαιώνια εξουσία, όπως είναι η πατριαρχία και έναν νέο κόσμο που ζητά ελευθερία, αυτονομία, ισότητα και να σπάσει επιτέλους ο φόβος και η υποταγή.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν τη συνεισφορά του αντιεξουσιαστικού φεστιβάλ πάνω σε ζητήματα κομβικά και ζωτικά για την κοινωνία. Γιατί αν δεν αρθρώσουμε λόγο και αν δεν προετοιμάσουμε τις αντιστάσεις μας σε αυτά που έρχονται και σε όσα ήδη με δυσκολία αντιμετωπίζουμε, τότε τι ακριβώς περιμένουμε να αλλάξει; Παράλληλα, στο φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν dj set στην Αλιμούρα, πάρτυ στο Θεατράκι, hip hop συναυλία και το πρώτο drag show στα Γιάννινα σε δημόσιο χώρο, καθώς και παραδοσιακό γλέντι, κατά χρονολογική σειρά, που όλα αυτά αποτελούν μία αντιεμπορευματική και ενάντια στο κυρίαρχο πολιτιστική πρόταση, που συνοδεύει τον πολιτικό λόγο που θα παραχθεί από το φεστιβάλ.

Για να θεμελιώσουμε έναν κόσμο αντίστασης απέναντι στην εξαθλίωση που μας επιφυλάσσει η εξουσία. Για να δημιουργήσουμε εικόνες και στιγμές από τον κόσμο που θέλουμε. Για να διασπείρουμε τον σύγχρονο αντιεξουσιαστικό λόγο, ένα λόγο ελευθερίας, κοινωνικής αυτονομίας και άμεσης δημοκρατίας. Καλούμε, λοιπόν, τη γιαννιώτικη κοινωνία να παρευρεθεί και να στηρίξει το 8ο Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί από τις 23 – 26 Ιουνίου 2022 στην Αλιμούρα και στο Θεατράκι Σκάλας.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα)

ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΒΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΜΠΙΚΑ

ΠΕΜΠΤΗ 26/05 19:00 – ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ

Η υπόθεση του ομαδικού βιασμού της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα την Πρωτοχρονιά σε σουίτα ξενοδοχείου, στη Θεσσαλονίκη έχει πλέον περάσει στις αίθουσες του Δικαστηρίου. Όλα έδειχναν πως αυτή αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου ενός κυκλώματος μαστροπείας και εκμετάλλευσης κοριτσιών διεθνούς βεληνεκούς. Από την πρώτη στιγμή που η Γεωργία κατήγγειλε δημόσια τους βιαστές της τα ΜΜΕ και αρχές επιδίωξαν τη συγκάλυψη των ισχυρών ονομάτων που βρίσκονταν πίσω από τον βιασμό, με τα ΜΜΕ σε ρόλο ξεπλύματος των θεσσαλονικιών golden boys που θεωρούν πως οι διασυνδέσεις και η ισχυρή κοινωνική τους θέση θα τους άφηνε στο απυρόβλητο. Στο αποκορύφωμα αυτού του ξεπλύματος η Εισαγγελέας πριν λίγες μέρες, αμφισβήτησε τα όσα κατέθεσε η Γεωργία, κατηγορώντας την πως ψεύδεται. Κατηγορώντας το θύμα για όσα συνέβησαν υποστήριξε πως όλα έγιναν με τη συναίνεσή της Γεωργίας και πως η κατάθεσή της αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας με στόχο κάποιο προσωπικό όφελος. Πραγματικά αναρωτιόμαστε ποιο θα μπορούσε να είναι το όφελος αυτό σε μια πατριαρχική κοινωνία που στιγματίζει τα θύματα βιασμού και ειδικά όταν αυτά ανήκουν σε μια κατώτερη κοινωνική τάξη, ενώ οι βιαστές κατέχουν κύρος και εξουσία.

Σα να μην έφτανε αυτό η Εισαγγελέας σύστησε στους κακοποιητές να κάνουν προσφυγή και η υπόθεση να μπει στο αρχείο. Σήμερα μαθαίνουμε πως ο προϊστάμενος έπαυσε αιφνιδιαστικά τον εισαγγελέα Διαφάνειας, από την Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης, κρίνοντάς τον αναρμόδιο. Σε αυτόν είχαν καταθέσει υπόμνημα οι δικηγόροι της Γεωργίας ζητώντας να διερευνηθεί το ενδεχόμενο να υπήρξαν παραλείψεις στην πρόταση της Εισαγγελέως. Το γεγονός αυτό είναι πρωτοφανές, αποτελεί κίνηση εκφοβισμού για την υπόθεση και την εκδίκαση της σε δεύτερο βαθμό από το σύστημα εξουσίας, καθώς και ακραία απόπειρα συγκάλυψης.

Οι κακοποιητές της Γεωργίας φαίνονταν από την αρχή τόσο σίγουροι ότι είναι άτρωτοι, που ανέβαζαν φωτογραφίες να διαβάζουν εφημερίδα με πρωτοσέλιδο την υπόθεση βιασμού που κατηγορούνται και έβαζαν τους δικηγόρους τους να απειλούν την Γεωργία. Τα ονόματα που βγήκαν στη δημοσιότητα ως εμπλεκόμενα στον ομαδικό βιασμό ήταν αυτά του Βασίλη και Ευάγγελου Λεβέντη, ιδιοκτήτες της 3Ε και των επιχειρηματιών Μάνου Παπαδόπουλου και Δημήτρη Φιντιρίκου. Να σημειώσουμε πως έχουν βγει στο φως ακόμα δυο καταγγελίες γυναικών που αφορούν τα ίδια άτομα και παρόμοια περιστατικά με αυτό της Γεωργίας.

Δε μας κάνει εντύπωση ωστόσο, η συμπόρευση εγχώριων μεγαλοεπιχειρηματιών, πολιτικών στελεχών και φίλων της κυβέρνησης με την αστυνομία και το κράτος. Δεν ξεχνάμε την υπόθεση παιδεραστίας του νεοδημοκράτη Νίκου Γεωργιάδη, που η ελληνική δικαιοσύνη παράγραψε, τον καθηγητή της ΑΣΟΕΕ, φίλου του Ν. Γεωργιάδη που ασελγούσε σε ανήλικα παιδιά με την κάλυψη των ανωτέρων του, την υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη, απευθείας διορισμένου από τη Μενδώνη, που η αστυνομία χρειάστηκε έναν μήνα για να κατασχέσει τον υπολογιστή του. Καθημερινά πλέον, έρχονται στο φως γυναικοκτονίες, καταγγελίες για βιασμούς, κακοποιήσεις κυκλώματα trafficking.

Η Γεωργία όχι μόνο είχε το θάρρος να σταθεί με το πρόσωπο και το όνομα της απέναντι στους κακοποιητές της και να τους ονοματίσει δημόσια αλλά και να σταθεί απέναντι σε όλα τα πλέγματα εξουσίας που προσπαθούν να συγκαλύψουν την υπόθεση. Από τηλεπερσόνες που αναρωτιούνται τί δουλειά είχε μια κοπέλα σε πάρτυ (αντίστοιχο με την ερώτηση του τί φόραγε το εκάστοτε θύμα βιασμού) και πώς γίνεται να βιάζουν οι νέοι και ωραίοι μέχρι τους αστυνομικούς που κάνουν ό,τι μπορούν για να καθυστερήσουν την έρευνα, δίνοντας έτσι χρόνο στους θύτες να καλύψουν τα ίχνη τους. Τώρα, μετά την ψυχοφθόρα και αργή διαδικασία που υπέστη η Γεωργία περιμένοντας τη δίκη, μετά τις απειλές, βρίσκεται αντιμέτωπη ξανά με τον εξευτελισμό και τη σαθρότητα του Δικαστικού Συστήματος.

Γνωρίζουμε πως η περίπτωση της Γεωργίας δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό αλλά εντάσσεται σε ένα μεγαλύτερο κύκλωμα μαστροπείας που προωθούσε αντίστοιχα γυναίκες σε τέτοιου είδους “πάρτυ”, “πάρτυ” πλουσιόπαιδων και ελίτ τα οποία συνεχίζονται μέχρι τη στιγμή αυτή. Γνωρίζουμε, επίσης, πως η βαθιά ριζωμένη πατριαρχία θέλει τις γυναίκες αντικείμενα προς χρήση, τρόπαια προς εκμετάλλευση, παθητικούς δέκτες κακοποιητικών συμπεριφορών. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά θα είχαν αποκρυφθεί από τα συστημικά ΜΜΕ, αν η υπόθεση δεν είχε αποκαλυφθεί από τα social media, από τον Ηλία Γκιώνη, που με την έρευνά του έδωσε τη διάσταση που άρμοζε σε τέτοιου είδους ζήτημα.

Είναι καθήκον μας να μην αφήσουμε καμία μόνη, να προστατεύουμε τα θύματα με κάθε τρόπο. Να στεκόμαστε μαζί απέναντι σε όσους προσπαθούν να τα ενοχοποιήσουν και να δώσουν ελαφρυντικά στους βιαστές. Να στρώσουμε εμείς ως κοινωνία, από τα κάτω, τον δρόμο ώστε τα θύματα να καταγγέλλουν τους κακοποιητές τους.

Στεκόμαστε όλες και όλοι στο πλάι της Γεωργίας, δεν ανεχόμαστε άλλη αδερφή μας κακοποιημένη.

Μέχρι τη δικαίωση της Γεωργίας.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Στις 08 Μαρτίου δικάζεται στα Γιάννινα το γνωστό φασισταριό Αριστοτέλης Δημητριάδης, ο οποίος ενορχήστρωσε πογκρόμ κατά ανήλικων προσφυγόπουλων στην Κόνιτσα το Μάρτιο του 2019. Απέναντι στην αθλιότητα και την θρασυδειλία του, καλούμε συγκέντρωση στο δικαστικό μέγαρο Ιωαννίνων στις 08 Μαρτίου στις 9 πμ. Ούτε σπιθαμή δημόσιου χώρου και λόγου στους φασίστες

Η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης των αγώνων και των διεκδικήσεων για τα δικαιώματα των γυναικών. Εν έτη 2022, παρά τις όποιες κατακτήσεις, η πραγματικότητα μας καθιστά σαφές ότι απέχουμε πολύ από την γυναικεία χειραφέτηση. Πώς μπορεί να υπάρξει άλλωστε χειραφέτηση όταν κράτος και πατριαρχία επιμένουν να βλέπουν στο πρόσωπο της γυναίκας μία άβουλη σύζυγο, μία υπομονετική μητέρα, μία υπό αμειβόμενη εργαζόμενη;

Οι θεσμικές κατοχυρώσεις και η προσπάθεια των μίντια να προβάλλουν τη γυναίκα ως ‘’ίση’’ δε μας πείθουν. Τόσο σε ερωτικές και οικογενειακές όσο και σε εργασιακές σχέσεις, η αντίληψη ότι κάποιος άντρας έχει την εξουσία της ζωής και του θανάτου επί της γυναίκας επικρατεί. Η ιδιοκτησιακή λογική παραμένει βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία. Η γυναίκα, που παραμένει ιδιοκτησία, αποτελεί τον πυρήνα της έμφυλης βίας και του μισογυνισμού.

Ενώ θα ήταν βολικό λοιπόν να δούμε την έμφυλη βία ως κατάλοιπο μιας άλλης εποχής αντιλαμβανόμαστε πως αποτελεί σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο που δεν ακολουθεί γραμμική πορεία στον χρόνο. Χιλιάδες γυναίκες και θηλυκότητες αντιμετωπίζουν καθημερινά την έμφυλη βαρβαρότητα που ελέγχει και τιμωρεί τη συμπεριφορά τους και την παρέκκλιση από τις νόρμες της πατριαρχίας. Η βία αυτή μπορεί να εκκινεί από «αθώα» σεξιστικά αστεία και να κλιμακώνεται ως ψυχολογική βία, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, για να καταλήξει στη φυσική εξόντωση των γυναικών- τη γυναικοκτονία – επειδή δεν ανταποκρίθηκαν στον «κοινωνικό» τους ρόλο. Θύτες αποτελούν συχνότερα άνδρες του οικογενειακού περιβάλλοντος και κυρίως ερωτικοί σύντροφοι. Το γεγονός αυτό αποδείχτηκε με τη γιγάντωση της ενδοοικογενειακής βίας εν μέσω της πανδημία Covid-19, όπου τα θύματα παγιδεύτηκαν με τους κακοποιητές τους, αλλά και από τις γυναικοκτονίες του τελευταίου χρόνου, όπου οι γυναικοκτόνοι ήταν κατά βάση σύζυγοι ή σύντροφοι των θυμάτων. Βλέπουμε λοιπόν πως οι γυναίκες δεν μπορούν να νιώσουν ασφάλεια όχι μόνο στο δρόμο για το σπίτι, αλλά ούτε και μέσα στο ίδιο το σπίτι.Ας μην ξεχνάμε επίσης, πως σε ένα σύστημα που θρέφει και υποδαυλίζει την βία, η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση στρέφουν το βλέμμα των καταπιεσμένων προς τις θηλυκότητες, στις οποίες διοχετεύεται η συσσωρευμένη τους οργή.

Παρά το ότι το ζήτημα της κακοποίησης και των γυναικοκτονιών έχει ανοίξει τελευταία στο δημόσιο διάλογο, δεν είναι δυνατό να παραβλέψουμε πως στην πραγματικότητα η βία αυτή παραμένει σε μεγάλο βαθμό αόρατη. Πληθώρα παραγόντων , όπως οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης (οικονομική επισφάλεια, ανεργία), η έλλειψη πρόνοιας και κατάλληλων δομών,η συγκάλυψη από την πολιτεία, η γραφειοκρατική διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει ένα θύμα αλλά και ο κοινωνικός στιγματισμός αποτρέπουν τα θύματα από την καταγγελία. Οι γυναίκες έτσι βιώνουν επιπρόσθετα μια κατάσταση παθητικής επιβίωσης, φόβου, ανασφάλειας και ενοχών.

Παράλληλα, η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν χάνει ευκαιρία να εμπλουτίζει και να εφαρμόζει την αντιδραστική της ατζέντα. Από το νομοσχέδιο της συνεπιμέλειας μέχρι τις μισογύνικες καμπάνιες περί γονιμότητας και ποινικοποίησης των αμβλώσεων κλείνουν το μάτι σε εθνικιστικά και σκοταδιστικά κομμάτια της κοινωνίας. Η γυναίκα και πάλι αντιμετωπίζεται ως μηχανή βιολογικής και κοινωνικής αναπαραγωγής του έθνους, χωρίς την αυτοδιάθεση του σώματός της.

Παρ’ ολ’ αυτά τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε να αναδύεται ένα ισχυρό κίνημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης των καταπιεσμένων. Από πολιτικές συλλογικότητες, φεμινιστικές ομάδες και συνδικάτα μέχρι υπερτοπικά κινήματα, έχουμε πλέον δημιουργήσει τα αντισώματα για όλες τις εκφάνσεις της πατριαρχίας. Σημαντικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία έχει παίξει το #metoo που εδώ και ένα χρόνο ξεσκεπάζει κυκλώματα κακοποίησης, διαφθοράς και ένα σαθρό πολιτικό σύστημα. Γυναίκες και θηλυκότητες έχουν βρει καταφύγιο και μοιράζονται βιώματα και εμπειρίες άμεσα και χωρίς εκπροσώπους. Το φεμινιστικό κίνημα χωρίς ηγεμονίες και ιεραρχία, με άμεσα αντανακλαστικά αλληλεγγύης, η οργάνωση στο δρόμο και και η ισότητα των φύλων που λειτουργούν ως αφετηρία και όχι ως στόχος, το καθιστούν ένα σύγχρονο αντιεξουσιαστικό κίνημα.

Παρατηρείται ταυτόχρονα και η δημιουργία ενός νέου υποκειμένου το οποίο διεκδικεί τις θεσμικές αλλαγές αλλά και παλεύει στο δρόμο. Σε αντίθεση με έναν «θεσμικό φεμινισμό» όμως είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει και να παρέχει ισότητα, καθώς η ισότητα δεν προκύπτει μέσα από την ιεραρχία, που αναπαράγει τον κάθετο και εξουσιαστικό μηχανισμό του κράτους. Η αμφισβήτηση της ετεροκανονικότητας, της δομής της πατριαρχικής οικογένειας και του «συμπεριληπτικού» καπιταλισμού βάζουν τον ελευθεριακό φεμινισμό στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου. Στον αγώνα αυτό καλούνται πλέον να συμμετέχουν πέρα από τις θηλυκότητες και οι άντρες. Αυτοί με τη σειρά τους είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουν τη δική τους καταπίεση μέσα στο σύστημα της πατριαρχίας, που τους θέλει σκληρούς, βίαιους και επιβλητικούς και στη συνέχεια να παλέψουν για τη δημιουργία ενός θετικού προτύπου για εκείνους, απαλλαγμένου από έμφυλα στερεότυπα.

Όλες και όλοι μαζί μπορούμε να επιτύχουμε την ολική μας χειραφέτηση, δίνοντας μάχες καθημερινές στις διαπροσωπικές, οικογενειακές, εργασιακές μας σχέσεις, στις συλλογικότητες μας αλλά και στο δρόμο, που πάντα αποτελεί πεδίο συνύπαρξης και έκφρασης των καταπιεσμένων.

Ενάντια στην πατριαρχία ας προτάξουμε την αλληλεγγύη και την αυτονομία.

Όλες μαζί για μια ζωή χωρίς υποταγή!

Χθές 22.02.22 πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση με αφορμή τη γυναικοκτονία που συνέβη στην πόλη μας το βράδυ της Κυριακής. Η συγκέντρωση οδήγησε σε πορεία μαζί με τις Αναρχικές/ους, την κατάληψη Acta et Verba και την Ανταρσύα. Ξεκινήσαμε από το κέντρο της πόλης προς τη γειτονιά του Γηροκομείου και καταλήξαμε στο σπίτι που έγινε το περιστατικό. Ειδικότερα όσο πλησιάζαμε στο σπίτι της Σούζαν, ο παλμός της πορείας γινόταν εντονότεροςό, με συνθήματα κατά της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας. Η γειτονιά αγκάλιασε την παρέμβαση με αρκετό κόσμο να βγαίνει στο μπαλκόνι του και να χειροκροτεί παρατεταμένα και να δηλώνει τη στήριξή του.

Η συμμετοχή του κόσμου και η άμεση ανταπόκριση μάς δίνουν τη δύναμη να παλεύουμε απέναντι στο τέρας της πατριαρχίας. Καμία γυναικοκτονία δεν θα μείνει αναπάντητη.

‼️ Αύριο απολογείται ο γυναικοκτόνος. Καλούμε στις 10.30 συγκέντρωση στο Δικαστικό Μέγαρο Ιωαννίνων.

ΟΥΤΕ ΑΛΛΗ ΣΟΥΖΑΝ, ΟΥΤΕ ΑΛΛΗ ΕΛΕΝΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ.

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Αλιμούρα

Χειρονομία Αντιεξουσιαστική Κίνηση