Παρουσίαση του 22ου τεύχους του Περιοδικού Βαβυλωνία στα Γιάννενα!

Σάββατο 16/11 στις 19:00 στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα (Αραβαντινού 6 της Στοάς Σκόρδου, είσοδος και από Τσιριγώτη 14.)

Καλεσμένοι μας θα είναι μέλη από το εγχείρημα “Σημειώσεις της Στέπας”

Μπροστά στον Πόλεμο

Αντιεξουσιαστικές προσεγγίσεις για τον πόλεμο χθες και σήμερα

Ένα γενικότερο πλαίσιο:

Παραμονή κάθε πολεμικής σύρραξης ή γενικευμένης κρατικής ανθρωποσφαγής παράγονται διαφωνίες, αντιπαραθέσεις, ρήξεις, εντός του αντιεξουσιαστικού αναρχικού, ελευθεριακού χώρου σαν συνέπεια απουσίας μίας ιστορικά σταθερής θέσης και στάσης απέναντι στον πόλεμο. Αυτή η διαπίστωση, δυστυχώς, δεν είναι καινούργια, αλλά έχει βαθιές ρίζες στο παρελθόν και δεν φαίνεται να αναιρείται. Υπάρχει λόγος, λοιπόν, να στοχαστούμε μία σταθερή αναρχική θέση απέναντι στον πόλεμο.

Ποια μπορεί να είναι η αντιεξουσιαστική θέση απέναντι στην κατάσταση πολέμου;

Η κατάσταση πολέμου είναι καθολική. Διαπερνά το σύνολο των κοινωνικών δομών, των κοινωνικών σχέσεων, αλλά και όλων των ατόμων. Ο Δημόσιος χώρος μετατρέπεται σε μια αποκλειστική διαβούλευση ένοπλου ή εν δυνάμει ένοπλου διαλόγου τακτικής και στρατηγικής της πολεμικής δράσης. Ο πόλεμος γίνεται η αισθητή πραγματικότητα, καθώς η απειλή δεν αφορά μόνο τη ζωή, αλλά το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας. Γίνεται, με άλλα λόγια, κοινωνική σχέση σε όλη τη διάρκειά του που μπορεί να απασχολεί μεγάλη ή μικρή χρονικότητα.

Το ότι ο πόλεμος παράγεται και διαχειρίζεται από το κράτος, δεν απαλλάσσει ούτε τώρα ούτε στο παρελθόν κανέναν, στο βαθμό που παρεμβαίνει στο δημόσιο χώρο, από το να πάρει την α’ ή β’ θέση ή την α’ ή β’ στάση. Σήμερα, όπου τα σύγχρονα εθνοκράτη σε μια διαρκή πολεμική ετοιμότητα που τροφοδοτεί ο εθνικισμός στον οποίο οφείλουν την ύπαρξή τους, αλλά και δέσμια μιας γεωστρατιωτικής και γεωπολιτικής σε πλανητικό επίπεδο που τα καθιστά σε μια επιπλέον κατάσταση πολεμικής αναμονής, το ερώτημα παραμένει.

Η αναγκαιότητα για μια ενιαία θέση-στάση απέναντι στον πόλεμο από αναρχική-αντιεξουσιαστική οπτική δεν αφορά το ενιαίο της υπόθεσης, αλλά πηγάζει από το γεγονός ότι ουδέποτε και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες δεν εκφράστηκε μια ενιαία άποψη, όχι από οργανωτική αδυναμία, αλλά από πολιτική και φιλοσοφική ελλειμματικότητα πάνω σε δομικές αντιλήψεις της αναρχικής υπόθεσης.

Είτε «ιμπεριαλιστικός» είτε «αλλυτρωτικός» είτε «αμυντικός» είτε «αντιφασιστικός» είτε «εθνικός» είτε «εθνικοαπελευθερωτικός» η στάση ήταν αποσπασματική και καταφατική προς όλους τους χαρακτήρες του πολέμου.

Σας προσκαλούμε, λοιπόν, σε έναν αναγκαίο διάλογο για τη στάση του κινήματος πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου.

 18η Πανελλαδική Συνάντηση του δικτύου συνελεύσεων της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης!

Σάββατο 26/10 & Κυριακή 27/10 στον Ελεύθερο Κοινωνικό χώρο <<αλτάι>>, στα Εξάρχεια, στην Αθήνα, από τις 11:00.

Οι συζητήσεις είναι πάντα ανοιχτές και δημόσιες για όποιον/α επιθυμεί να τις παρακολουθήσει.

Συζητάμε, επανεξετάζουμε τα προτάγματα και τα εργαλεία δράσης μας με σκοπό να δομήσουμε τις δικές μας κοινές και συλλογικές αντιπροτάσεις και απαντήσεις στους καιρούς που ζούμε.

Οι θεματικές όπως αποτυπώνονται και στην αφίσα:

Σάββατο 26/10:

👉 Αντιεξουσιαστικό Πρόταγμα: αναστοχασμός και αναδιατύπωση

👉 Οικολογικό: το δόγμα της “πράσινης ανάπτυξης” και η απάντηση των κοινωνιών

👉 Νέα ταξικότητα: Ακρίβεια, Εργασία και Ζωή στην πόλη

👉 Κοινά: Για την επέκταση τους ως μορφή ζωής απέναντι στο Κράτος και στον Καπιταλισμό

Κυριακή 27/10:

👉 Πόλεμος: Αντιεξουσιαστική στάση και προσέγγιση

👉 Έμφυλο: Ατομικά δικαιώματα ή δικαίωμα στην ύπαρξη ενάντια στην Κυριαρχία;

👉 Οργανωτικά ζητήματα και διαδικασίες του Δικτύου

👉 Πανελλαδικές δράσεις

Νοέμβριος του 2013 και στη θέση του υπουργού υγείας βρίσκεται ο γνωστός ακροδεξιός κολαούζος που απαιτεί να λάβει όλη τη δόξα που απορρέει από τις απολύσεις γιατρών στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οκτώβριος του 2024 και οι μηχανές των ιδιωτικοποιήσεων έχουν πάρει φωτιά. Λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα, αρχαιολογικοί χώροι και άλλα έχουν ξεπουληθεί εδώ και χρόνια. Έφτασε πλέον η ώρα για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, τις αποφασιστικές τομές στα μονοπώλια δημόσιου χαρακτήρα. Η υγεία έχει μπει στο κάδρο των ιδιωτικοποιήσεων με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα, και ποιος καταλληλότερος από τον υπουργό -παύλα- διαφημιστή εταιρικών ομίλων για να φέρει το έργο εις πέρας.

Ωστόσο, όσο κι αν η τωρινή κυβέρνηση δε θέλει με τίποτα να χάσει τη δόξα της «δημιουργίας» του νέου ΕΣΥ, όπως αποκαλούν τις κατακρεουργημένες δομές υγείες που ονειρεύονται, τα θεμέλια για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση έχουν μπει εδώ και δεκαετίες. Από τις εποχές της ευημερίας των 90’s ως τη σύγχρονη Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και του 21ου αιώνα, η υποστελέχωση, τα ράντζα και οι εικόνες εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν έπαψαν ούτε μία μέρα να αποτελούν καθημερινότα στις δομές υγείας της χώρας. Από γενιά σε γενιά θεατές στο ίδιο έργο. Από τις λίστες αναμονής στα φακελάκια και από το εισιτήριο στην είσοδο ως τις ανύπαρκτες κλίνες ΜΕΘ που δε θα βοηθούσαν και ιδιαίτερα στην εποχή του κορονοϊού, όπως μας έχουν ενημερώσει τα πλέον αρμόδια χείλη. Φτάσαμε στο 2024 ώστε να ανοίξει πλέον διάπλατα η κερκόπορτα των νοσοκομείων.

Συγχωνεύσεις, αναπληρώσεις, μετακινήσεις. Οτιδήποτε χρειαστεί πέραν της ουσιαστικής ενίσχυσης του συστήματος υγείας. Μιλάνε για αποσυμφόρηση των νοσοκομείων ενώ στην πραγματικότητα βάζουν το ίδιο αποδυναμωμένο προσωπικό να τα λειτουργεί πρωί και βράδυ.

Οι μόνοι που κρατούνε όρθιο το σύστημα υγείας στη χώρα είναι το σύνολο των εργαζομένων οι οποίοι σέβονται το λειτούργημα τους και τον ρόλο τους απέναντι στην κοινωνία. Μία κοινωνία που κράτος, εταιρίες και επαίσχυντοι μεγαλογιατροί την αντιμετωπίζουν ως πελατεία στον τομέα της δημόσιας υγείας και περίθαλψης. Οι οποίοι εργαζόμενοι στον τομέα υγείας στην πόλη μας βρέθηκαν πάλι στο στόχαστρο της κυβερνητικής συμμορίας. Κατά την επίσκεψη του Υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, αφότου επιβεβαίωσέ ότι οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, που εργάζονται στην σίτιση και την καθαριότητα, θα μείνουν χωρίς δουλειά και ότι αυτούς τους τομείς θα τους αναλάβουν ιδιώτες εργολάβοι, με περίσσιο θράσος δήλωσε στα ΜΜΕ αλλά και μπροστά σε φιλικά προσκείμενες προς την κυβέρνηση συνδικαλιστικές δυνάμεις, ότι «δουλειά στον τομέα της φύλαξης και της εστίασης μπορείς να βρεις πολύ εύκολα». Έχεις εξαντληθεί από τα εξαντλητικά ωράρια του νοσοκομείου; Ο υπουργός σου βρήκε την λύση στα κάτεργα της τουριστικής βιομηχανίας. Φανερώνοντας πως στα μάτια των ηγεμόνων αυτού του τόπου, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είναι απλά αριθμοί.

Οι ίδιοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες κρούουν συνεχώς το κώδωνα του κινδύνου όπως έκαναν και οι αντίστοιχοι στους σιδηροδρόμους. Εκεί αναλαμβάνει άλλη εξουσία, τα ΜΜΕ. Χρηματοδοτούμενα και λαμβάνοντας εντολές από την κρατική συμμορία με μόνο στόχο να μας πείσουν πως όλα είναι καλώς καμωμένα και όσοι αντιδρούν είναι ενάντια στη πρόοδο. Σε διαρκή προσπάθεια να δημιουργήσουν έναν κοινωνικό αυτοματισμό, όπου ο ασθενής θα φάει τη γιατρό γιατί δε κάνει καλά τη δουλειά της ακόμη και αν αυτή εργάζεται 24 ώρες σερί.

Σε όλα τα παραπάνω οφείλουμε ως κοινωνία να σταθούμε απέναντι και να διεκδικήσουμε τη δημοσία και δωρεάν υγεία που μας αξίζει. Να συνειδητοποιήσουμε ότι καμία κυβέρνηση και κανένας υπουργός δε θα μας κάνει τη χάρη να μας παρέχει ένα κρεβάτι σε νοσοκομείο, τα φάρμακα μας δωρεάν, τις εργασιακές συνθήκες που μας αρμόζουν. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να έχουμε τον έλεγχο στις ζωές μας και να στέλνουμε στον αγύριστο τον κάθε τυχάρπαστο που νομίζει ότι θα παίζει με αυτές και με το μέλλον μας. Οφείλουμε να σταθούμε απέναντι σε ένα σύστημα που βάλθηκε να μας πείσει πώς δεν πρέπει να μας συμβεί κάτι γιατί θα πιάσουμε τη θέση κάποιου άλλου ασθενή στον θάλαμο και οι θέσεις είναι λίγες.

Η ιδιωτικοποίηση της υγείας έρχεται σε μία άκρως επιβαρυμένη κοινωνική πραγματικότητα όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα και βάζει ψαλίδι εδώ κι εκεί για να επιβιώσει. Ακόμη όμως κι αν το δικό σου ψαλίδι φαίνεται ασήμαντο στη διπλανή σου, πρέπει να καταλάβουμε όλοι και όλες ότι η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη είναι κάτι που μας αφορά όλους, από το νεογέννητο μωρό μέχρι τους ηλικιωμένους ανθρώπους.

Αν μείνουμε άπραγοι και αποδεχτούμε σιγά σιγά κάθε αλλαγή που φέρνουν στη ζωή μας, τότε το μέλλον για εμάς φαντάζει δυσοίωνο. Η ζωή θα έχει τιμή στα πάντα, από το πανεπιστήμιο, στην υγεία, στο σιδηρόδρομο. Αυτός που σήμερα είναι υπουργός υγείας είναι ο ίδιος που έλεγε ότι αν μιλούσαν για την ασφάλεια στα τρένα δεν θα κόβανε εισιτήρια. Αυτό είναι το μέλλον!

Τέτοιες καταστάσεις μας αφορούν όλους και οι κινητοποιήσεις δεν πρέπει να περιορίζονται στα στενά πλαίσια των ανθρώπων που έχουνε άμεση και καθημερινή επαφή με το σύστημα υγείας. Η υγεία των γονιών μας, των παιδιών μας, των φίλων μας εξαρτάται από αυτές τις μεγάλες κοινωνικές αποφάσεις και το κατά πόσο θα φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων. Οι υγειονομικοί πρέπει να πλαισιωθούν και να υποστηριχτούν από ολόκληρη την κοινωνία. Μόνο συλλογικά μπορούμε δώσουμε την απάντηση μας απέναντι σε αυτούς που μας καταδυναστεύουν, να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε ότι μας αξίζει.

Στηρίζουμε την πανυγειονομική απεργία την Πέμπτη 17 Οκτώβρη στις 11π.μ. στην Περιφέρεια

Η ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ, ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ – ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Παρακολουθώντας κανείς τις τελευταίες εξελίξεις στην Μέση Ανατολή και με το μέτωπο της Ουκρανίας να συνεχίζει με αμείωτη ένταση, εύκολα καταλαβαίνει ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει σε κοντινές γωνιές του πλανήτη. Πανίσχυροι κρατικοί σχηματισμοί, έχουν βάλει στο φουλ τις πολεμικές μηχανές και το ενδεχόμενο γενικευμένης- και καταστροφικής- σύρραξης μοιάζει κοντινότερο από ποτέ. Εδώ και 1 χρόνο το κράτος του Ισραήλ με την σύσσωμη υποστήριξη του δυτικού κόσμου, διεξάγει μια γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Με το πρόσχημα της αμυντικής πολιτικής, έχει ισοπεδώσει την λωρίδα της Γάζας, σφάζοντας πάνω από 45.000 παλαιστίνιους, εκτοπίζοντας από τα σπίτια τους, τους ίδιους ανθρώπους που εδώ και δεκαετίες κρατάει εγκλωβισμένους στις ανοιχτές φυλακές της Γάζας και της δυτικής όχθης.

 Ενώ μπροστά στα μάτια όλου του πλανήτη, κάθε είδος ανθρώπινου δικαίου, ακόμα και πολεμικού δικαίου, έχει καταπατηθεί, οι δυτικές κυβερνήσεις και τα δυτικά μμε κάνουν μια άνευ προηγούμενου αποσιώπηση και διαστρέβλωση της πραγματικότητας, οδηγώντας τις κοινωνίες σε μια ντροπιαστική συναίνεση στον πραγματικό στόχο του ισραηλινού κράτους. Την εξαφάνιση των παλαιστίνιων από προσώπου γης.

Οι δολοφονικές κινήσεις του ισραηλινού κράτους, παρ’ ότι δέχονται την στήριξη και αποδοχή των δυτικών συμμάχων, φαίνεται να δημιουργούν μια επικίνδυνη ένταση στην περιοχή. Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη και τα ξεκάθαρα ρατσιστικά κίνητρα κατά των Αράβων προκαλούν την αντίδραση, ισχυρών κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών, βυθίζοντας και την ίδια την ισραηλινή κοινωνία στον φόβο και την πολεμική καθημερινότητα, σε σημείο που αυτός ο εθνικιστικός παροξυσμός μπορεί να οδηγήσει και το ίδιο το Ισραήλ, να μην μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση, εντείνοντας το χάος εντός και εκτός των συνόρων του. Η ένταση μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ, έχει φτάσει σε ακραίο βαθμό με την πρόσφατη εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο με πρόφαση την ολοκληρωτική καταστροφή της σφαίρας επιρροής του Ιράν, εξαφανίζοντας την ηγεσία της Χεζμπολάχ και των στρατιωτικών της ικανοτήτων, καταπατώντας κάθε κομμάτι του διεθνούς δικαίου και της ανεξαρτησίας του Λιβάνου. Αυτοί η εισβολή έφερε και την αντίδραση του Ιράν που εκτόξευσε εκατοντάδες ρουκέτες προς το Ισραήλ χτυπώντας μέχρι και το Τελ Αβίβ. Αυτό δείχνει ότι μια ακόμη πιο γενικευμένη σύρραξη στην οποία μπορεί να εμπλακούν πιο ενεργά χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα, βυθίζοντας την περιοχή σε ένα ακόμη πιο βαθύ χάος, δεν βρίσκεται και μίλια μακριά.

Παράλληλα στην Ουκρανία, ο πόλεμος συνεχίζεται κανονικά, σαν μια καινούργια πραγματικότητα, χωρίς να φαίνεται το ενδεχόμενο κάποιας ειρηνικής λύσης. Χιλιάδες νεκροί, χιλιάδες εκτοπισμένοι, δυο λαοί πιόνια στην γεωπολιτική σκακιέρα των ισχυρών.

Το ελληνικό κράτος με την σειρά του βρίσκεται βαθιά μπλεγμένο και στα δύο μέτωπα. Από την πρώτη στιγμή ακολουθώντας την γραμμή του νάτο δήλωσε στο πλευρό της Ουκρανίας στέλνοντας πολεμικό υλικό στο μέτωπο. Παράλληλα, αποτελεί έναν από τους πιο πιστούς συμμάχους του Ισραήλ, σφιχταγκαλιάζοντας τον Νετανιάχου και ότι αυτός αποφασίζει, δηλώνοντας ότι θα τον στηρίζει μέχρι τέλους. Εμπλέκεται άμεσα ακόμα και επί του πεδίου, στέλνοντας φρεγάτα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στην ερυθρά θάλασσα. Επιπλέον, έχει μετατρέψει το σύνολο της χώρας, σε ορμητήριο και για τα δυο μέτωπα. Από το γειτονικό Άκτιο μέχρι την Σούδα, την Αλεξανδρούπολη και την Λάρισα, στηρίζουμε σαν χώρα, έμπρακτα και υλικά τις σφαγές που διεξάγονται αυτήν την στιγμή. Σε όλα αυτά, δεν βλέπουμε το κράτος μας σαν ένα άβουλο πιόνι Νάτο και Αμερικής, όπως λέγεται από πολλούς, αλλά σαν έναν τυχοδιωκτικό σχηματισμό που όπου μυρίζει αίμα, πετρέλαιο και συμφέρον, χώνεται συνειδητά και στρατηγικά μπας και τσιμπήσει κάνα ψίχουλο από τα λάφυρα.

Οποιαδήποτε κοινωνία οδηγείται σε πόλεμο, ανεξάρτητα από τις εθνικιστικές κραυγές των εκάστοτε κρατών και την πρόφαση της άμυνας, αυτό που βιώνει είναι θάνατο, φόβο, απώλειες, ανθρωπιστική και οικονομική καταστροφή.

Είναι φανερό ότι και το δικό μας κράτος μας προετοιμάζει για πόλεμο. Τα έξοδα του πολέμου, είτε τις τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες, είτε ως πρόφαση της γενικευμένης ακρίβειας στα πάντα, τα πληρώνουμε ήδη από την τσέπη μας. Τα εθνικιστικά αφηγήματα, ο πολεμικός λόγος και οι διάφορες ασκήσεις ετοιμότητας κατακλύζουν το δημόσιο λόγο και την καθημερινότητα μας. Δεν ξεχνάμε ότι στο πλαίσιο των πολεμικών προετοιμασιών, τα σύνορα της χώρας από τον Έβρο ως το Αιγαίο έχουν γίνει ένας μαζικός τάφος ανθρώπων που τρέχουν να γλυτώσουν από τον πόλεμο και τις συνέπειες του.

Ξεκινώντας από εμάς, θεωρούμε αναγκαία την εμφάνιση ενός πραγματικού αντιπολεμικού μετώπου, που θα αναλύει τον πόλεμο σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής και θα προτάσσει μια αληθινά ειρηνική διαβίωση των λαών, στρέφοντας το πόλεμο στους πραγματικούς εχθρούς: θεούς, κράτη και τράπεζες. Είναι αναγκαίο να στραφούμε ενάντια στις πολεμικές ενέργειες του δικού μας κράτους και να προσπαθήσουμε να τις μπλοκάρουμε, αντί να ευχόμαστε γενικά και αόριστα ειρήνη. Να κατανοήσουμε και να διαδώσουμε το μήνυμα ότι ο πόλεμος δεν είναι ένα θέαμα στις ειδήσεις, αλλά ξεκινάει από εδώ, τρέφεται από την εργασία μας, διαμορφώνει την καθημερινότητα μας και απειλεί και την δικιά μας ζωή.

Καλούμε στην αντιπολεμική πορεία για την Παλαιστίνη Τρίτη 08/10 στις 6.00μ.μ. στην Περιφέρεια Ηπείρου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΑΤΗ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Αυτή τη Πέμπτη 03/10, στις 19:00, στον ΕΚΧ Αλιμούρα, με τους “Πανικός” τον Νικόλα και τον Πάνο στα όργανα, για την οικονομική ενίσχυση της Χειρονομίας-ΑΚ.

 Το λάιβ θα ξεκινήσει αυστηρά στην ώρα που αναγράφεται και θα λήξει στις 00:00 Σας περιμένουμε!

Ο Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ, γιατί πίσω από κάθε αόρατο υπάρχει μία ανθρώπινη υπόσταση, ήταν μετανάστης πακιστανικής καταγωγής και σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Τύπου που επικαλούνται τις δηλώσεις των οικείων του, πρόκειται για άτομο που ζούσε περίπου είκοσι χρόνια στην Ελλάδα, μιλούσε άπταιστα ελληνικά, είχε άδεια παραμονής και ανθρώπους που τον αναζητούσαν.

Για να μην τα πολυλογούμε : ο Μοχάμεντ βρέθηκε νεκρός στο Α.Τ Αγίου Παντελεήμονα στην Αθήνα, με τις εικόνες του άψυχου σώματός του να προκαλούν ανατριχίλα. Εμφανή ίχνη σωματικής κακοποίησης, στην πλάτη, στα χέρια, ακόμα και στις πατούσες, μεταφέροντάς μας νοερά στις εποχές των βασανιστηρίων με φάλαγγα που έκαναν οι βασανιστές της Χούντας στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Το ότι ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε, μετά από μια βδομάδα που αγνοούνταν, δολοφονημένος μέσα σε ένα από τα πιο αμαρτωλά αστυνομικά τμήματα της Αθήνας, όπου οι μπάτσοι αποτελούσαν τον πιο στενό συνεργάτη των Χρυσαυγιτών κατά τα χρόνια των πογκρόμ απέναντι σε μετανάστες στον Άγιο Παντελεήμονα, δεν μπορεί να είναι καθόλου τυχαίο.

Όσες προσπάθειες κι αν κάνει η ΕΛ.ΑΣ για να κουκουλώσει το θέμα, οι μνήμες τόσων και τόσων ανθρώπων που έχουν βασανιστεί, κακοποιηθεί σωματικά και σεξουαλικά και δολοφονηθεί από ένστολους βασανιστές σε αστυνομικά τμήματα όπως του Άγιου Παντελεήμονα, δεν αφήνουν περιθώρια να πιστέψουμε τις θεωρίες της. Με τα εκλογικά ποσοστά ακροδεξιών-ρατσιστικών κομμάτων σε αυτά τα Α.Τ να φτάνει ή να ξεπερνάει το 50%, καταλαβαίνουμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις μιλάμε για φασισταριά και ρατσιστές που αντιμετωπίζουν τους μετανάστες, τις πόρνες, τους τοξικοεξαρτημένους και κάθε φτωχοδιάβολο που πέφτει στα χέρια τους, σαν ένα φονεύσιμο και γυμνό από δικαιώματα ον, που αξίζει να πάθει τα χειρότερα. Μιλάμε, φυσικά, για τους ίδιους ανθρώπους που στέκονται σούζα μπροστά στα αφεντικά τους, που μπλέκονται σε όλα τα κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών, προστασίας μαγαζιών, εκβιασμών, διακίνησης ανθρώπινων ψυχών που κυκλοφορεί εκεί έξω.

Τι να περιμένει, όμως, κανείς από τους ένστολους προστάτες, όταν ο εντολοδόχος τους, δηλαδή το Κράτος, έχει ως δομικό στοιχείο τον ρατσισμό. Τα χέρια των ένστολων είναι λυτά και ανεξέλεγκτα γιατί το ελληνικό κράτος έχει θεμελιωθεί πάνω στις αρχές του δωσιλογισμού και της ρουφιανιάς των παρακρατικών συμμάχων του. Στις μέρες μας, έχει βρει πιο «νόμιμους» τρόπους να δολοφονεί τους μετανάστες, πνίγοντάς τους στο Αιγαίο ή στον Έβρο με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Τουρκίας και των υπόλοιπων κρατών-δολοφόνων και αφήνει τη «βρώμικη» δουλειά στους αστυνομικούς-βασανιστές, οι οποίοι σε σκοτεινά σοκάκια, σε δρόμους χωρίς κάμερες, στα σύνορα και στα υγρά μπουντρούμια της ελληνικής δημοκρατίας φονεύουν τους εξαθλιωμένους και τους πετάνε στα αζήτητα σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.

Απέναντι σε αυτήν την συνεχιζόμενη τάση απανθρωποποίησης της ελληνικής κοινωνίας, που ψάχνει να βρει στην ιστορία του θύματος τις λέξεις για να δικαιολογήσει τον βασανισμό του, πρέπει να ορθώσουμε ανάστημα αξιοπρέπειας και αντίστασης. Όχι απλά να μην συνηθίσουμε ακόμα λίγο θάνατο, αλλά να δημιουργήσουμε εκείνες τις κοινωνικές αντιστάσεις των από τα κάτω που θα μας επιτρέψουν να τσακίσουμε την ιδεολογία του μίσους, να κάνουμε τους ένστολους φρουρούς, τους ακροδεξιούς συμμάχους τους και το κράτος-δολοφόνο που συγκαλύπτει στυγερά εγκλήματα, να φοβηθούν από την δικαιοσύνη που μόνο μία κοινωνία με μνήμη και συνείδηση μπορεί να επιβάλει.

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

11 χρόνια πριν, τα ξημερώματα της 18ης Σεπτεμβρίου 2013, στο Κερατσίνι της Αττικής, ο Παύλος Φύσσας δολοφονείται από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Στο σήμερα, ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και τα διάφορα προσωπεία που ενσαρκώνει, παραμένει ακόμα επίκαιρος και σημαντικός για τις ζωές μας, αλλά και για την ζωή του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου αυτής της κοινωνίας.

Ο φασισμός είναι κοινωνικό φαινόμενο, άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξουσία, το κράτος και το κεφάλαιο, με αποτέλεσμα να μεταλλάσσεται και να παίρνει διάφορες μορφές μέσα στα χρόνια. Φέτος, μια σημαντική έκφραση του αναδυόμενου νεοφασιστικού στοιχείου ήταν τα ρατσιστικά πογκρόμ στην Αγγλία. Στις 29 Ιουλίου, στο Σάουθπορτ, υστέρα από μια δολοφονική επίθεση (όπου θύτης ήταν πιθανότατα κάποιος ανήλικος με καταγωγή από τη Ρουάντα, χώρα με 95% χριστιανικό στοιχείο, όπως και οι Άγγλοι εκκολαπτόμενοι Άντριου Τέιτ και όχι κάποιος ισλαμιστής όπως αρχικώς πιθανολογήθηκε) που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τριών παιδιών και τον τραυματισμό δέκα ατόμων, ακροδεξιοί σε όλη την χώρα ακολουθώντας την πάγια τακτική γενίκευσης μέσω πογκρόμ, βγήκαν στους δρόμους με στόχο να «τιμωρήσουν» (λιντσάρουν) οποιοδήποτε άνθρωπο θεωρούσαν ένοχο, δηλαδή αδύναμους και φτωχούς μετανάστες, όπως συνηθίζουν να κάνουν όλοι οι θρασύδειλοι του είδους τους.

Παράλληλα, αυτό το γεγονός εμφάνισης των φασιστών στους δρόμους είναι αποτέλεσμα της γενικής ανόδου της ακροδεξιάς σε όλη τη Δύση σε θεσμικό και μη επίπεδο. Καθώς περνάει ο καιρός, στο μυαλό του μέσου ευρωπαίου φαίνεται αναπόφευκτη η εκλογική νίκη του φασιστικού μορφώματος Λεπέν που οδηγεί σε ένα καθεστώς πλήρους κανονικοποίησης του ακροδεξιού λόγου.

Φυσικά, όλα αυτά τα βλέπουμε και στην ελληνική κοινωνία. Φασιστικές πρακτικές εντοπίζουμε αρχικά στα σύνορα της χώρας. Από τον ποταμό Έβρο μέχρι και τα νησιά του Αιγαίου οι επαναπροωθήσεις αποτελούν καθεστώς, βάζοντας στο στόχαστρο κάθε ταλαιπωρημένο άνθρωπο που θέλει να βρει ένα καλύτερο μέλλον. Οι επαναπροωθήσεις αυτές, πολλές φορές καταλήγουν θανατηφόρες, κάνοντάς μας να μετράμε κρατικές δολοφονίες, όπως στην περίπτωση του ναυαγίου της Πύλου, με εκατοντάδες νεκρούς. Στο βάζο με το μέλι που ονομάζεται «υπεράσπιση των συνόρων» έχουν βουτηγμένα τα χέρια τους διάφορα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Από το ΑΠΘ και το ΕΜΠ που παράγουν έρευνα χρηματοδοτούμενη από ευρωπαϊκά προγράμματα για το στρατό και την αστυνομία στο πλαίσιο «διαφύλαξης» των συνόρων, μέχρι και τους διάφορους εφοπλιστές (βλ. Μαρινάκης) με την έμπρακτη στήριξη των σωμάτων ασφαλείας και των «ηρωικών» μας συνοριοφυλάκων.

Αυτές τις πρακτικές, δεν τις βλέπουμε μόνο στα σύνορα και στα ακριτικά νησιά της χώρας, αλλά εντοπίζονται παντού μέσα στην ελληνική κοινωνία. Στην πόλη μας, μόνο όσοι εθελοτυφλούν δε βλέπουν τους κοινωνικούς και ταξικούς διαχωρισμούς που επιβάλλονται στον άμεσα εκμεταλλεύσιμο πληθυσμό των Ιωαννίνων. Στα Γιάννενα, το κοινό μυστικό για το οποίο κανένας δεν μιλάει, είναι αυτό του κυκλώματος εκμετάλλευσης που έχει χτιστεί μεταξύ ελληνικού κράτους, Περιφέρειας Ηπείρου, Καμπ Κατσικάς, ΜΚΟ-νταβατζήδων και πτηνοτροφικών μονάδων, με θύμα τον προσφυγικό πληθυσμό της πόλης.

Σε μια κίνηση που θυμίζει τις εποχές του δουλεμπορίου και της μετακίνησης των πληθυσμών για την εκπλήρωση των καπιταλιστικών στόχων ανάπτυξης, οι μεγάλες πτηνοτροφικές μονάδες της Ηπείρου, Πίνδος και Νιτσιάκος, χρησιμοποιούν μη καταγεγραμμένους πρόσφυγες και προσφύγισσες ως φθηνό εργατικό δυναμικό, βάζοντάς τους για εργασία στους πιο επικίνδυνους τομείς του εργοστασίου, όπως τα σφαγεία, πετώντας τους ένα ψωρομεροκάματο. Όλα αυτά, διαδραματίζονται υπό την αιγίδα του ελληνικού κράτους και του περιφερειάρχη Ηπείρου Καχριμάνη, με την άριστη συνεργασία του Καμπ Κατσικάς, που «ξεφορτώνεται» πρόσφυγες χωρίς χαρτιά και των ΜΚΟ/Νταβατζήδων, που παίρνουν και αυτοί την προμήθειά τους κατευθύνοντας τους ανθρώπους να δουλέψουν σε αυτά τα κάτεργα.

Στο πλαίσιο του κοινωνικού διαχωρισμού που προαναφέρθηκε, έχει εισαχθεί και στα μέρη μας ένα νέο ρεύμα φασιστικής ρητορικής εν ονόματι “anti-woke”. Αυτό το «κίνημα», στην βάση του αποτελείται από άτομα με αντιδραστικές πολιτισμικές πεποιθήσεις, που εναντιώνονται στη διεκδίκηση αναγνώρισης και ορατότητας διαφόρων ευάλωτων κοινωνικών ομάδων (μετανάστ(ρι)ες-α, ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, θυληκότητες κλπ.) Αυτή η ρητορική, που προάγει ως ανώτερο το ανδρικό φύλο που επιβάλλεται σε ένα υποτιθέμενο κατώτερο γυναικείο, αποτέλεσμα μιας πατριαρχικά δομημένης κοινωνίας, οδηγεί σε κακοποιητικές συμπεριφορές που μπορεί να δέχεται ένα παιδί για να μεγαλώνει με βάση τον «κοινωνικό ρόλο» που έρχεται πακέτο με το βιολογικό του φύλο μέχρι την ενδοοικογενειακή σωματική και λεκτική κακοποίηση που μπορεί να δέχεται μια γυναίκα, ακραία έκφραση της οποίας αποτελούν οι γυναικοκτονίες που έχουμε κουραστεί να μετράμε, ενώ το έχουμε δει να αποτυπώνεται και στο δρόμο με διάφορες ομοφοβικές επιθέσεις, με χαρακτηριστικό συμβάν την επίθεση μιας μάζας ανήλικων φασιστοειδών σε δύο κουιρ άτομα, τον Μάρτιο του ‘24, στην Πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. Η “anti-woke” ρητορική, εργαλειοποιείται και από τα ελληνικά ακροδεξιά κόμματα ως τροφή για τον κάθε πικραμένο-η που αποτελεί την εκλογική τους βάση και που το υπαρξιακό του άγχος για επιβίωση το στρέφει πολύ βολικά ενάντια σε όσους νιώθει ότι αποτελούν απειλή για τα ήθη, τις παραδόσεις και τις εθνικές του πεποιθήσεις.

Ο φασισμός αποτελεί δομικό στοιχείο στη συγκρότηση των εθνών κρατών της νεωτερικότητας. Αποτελεί μια ριζοσπαστική έκφανση του δομικού ρατσισμού, της αποικιοκρατίας και του εθνικισμού που ενυπάρχουν σε όλα τα κράτη της Δύσης από τη στιγμή της δημιουργίας τους. Εκπληρώνει το ρόλο του μέσα σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης, εμφανιζόμενος ως αντισυστημική και ριζοσπαστική λύση απέναντι στην αμηχανία και την ανικανότητα του κοινοβουλευτισμού. Ο φασισμός ενσαρκώνει σε πιο παροξυσμικό βαθμό, τον βαθύ ρατσισμό του δυτικού κόσμου απέναντι στις κοινωνικές ομάδες που θεωρεί κατώτερες και «γυμνές» από δικαιώματα, ενώ παράλληλα και παρά την δήθεν αντικαπιταλιστική ρητορική του, αποτελεί μία σωτήρια για τον καπιταλισμό δύναμη, λειτουργώντας ως τσιράκι των ισχυρών αφεντικών, όποτε αυτοί τον χρειάζονται.

Όταν κάποιος σοκάρεται με τη βία των φασιστών απέναντι στους αδύναμους, θα πρέπει να θυμάται ότι οι κοινωνίες μας είναι βουτηγμένες μέσα στον εθνικισμό, το μιλιταρισμό, την πατριαρχία και το μίσος για το διαφορετικό που ενσαρκώνεται με τις μορφές της μετανάστριας, του πρόσφυγα, του ατόμου που δεν «ικανοποιεί» τα κοινωνικά και σεξουαλικά στάνταρ, του κοινωνικού αγωνιστή που αντιστέκεται στο υπάρχον και βολικά βαφτίζεται βολεμένος από όσους δεν σκοπεύουν να κουνήσουν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για την ανατροπή της υπάρχουσας άθλιας κατάστασης που ζούμε.

Το να παλεύεις ενάντια στον φασισμό, σημαίνει πολλά πράγματα : σημαίνει να παλεύεις ενάντια στην κοινωνική αδικία, ενάντια στην κρατική εξουσία, την καπιταλιστική βαρβαρότητα, το ρατσισμό απέναντι στους αδύναμους, να παλεύεις ενάντια στον πόλεμο και τον εθνικιστικό παροξυσμό. Σημαίνει, επίσης, να τσακίζεις τους φασίστες όπου τους βρεις. Επειδή η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, ούτε μουσειακό έκθεμα που μας «θυμίζει» την ναζιστική και φασιστική κτηνωδία σαν να είναι κάτι περασμένο και μακρινό, δεν ξεχνάμε και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουμε ούτε τον Παύλο Φύσσα, ούτε τον Σεχζάτ Λουκμάν, ούτε τους ανώνυμους νεκρούς μετανάστες και πρόσφυγες, αλλά θα συνεχίσουμε να τσακίζουμε τους φασίστες παντού, στήνοντας παντού αναχώματα κοινωνικού και μαχητικού αντιφασισμού.

ΠΛΑΙΣΙΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 18/09 ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση