Αντιφαστική συγκέντρωση

29/11/2022 -9:00- Δικαστικό Μεγαρο

Αναδημοσίευση απο το Rebel collectiv:

Λίγα λόγια για τον παρακρατικό νεοναζί Αριστοτέλη Δηµητριάδη

Την Τρίτη 29/11/22 δικάζεται ο γνωστός φασίστας Αριστoτέλης Δηµητριάδης για τη ρατσιστική επίθεση που πραγµατοποιήθηκε στην Κόνιτσα τον Μάρτη του 2019, εις βάρος ανήλικων προσφύγων του τοπικού camp. Ενορχηστρωτής της επίθεσης ήταν ο ίδιος, έχοντας υπό τις διαταγές του και άλλα 4 ανήλικα άτοµα. Η επίθεση αυτή όµως δεν είναι η πρώτη. Το βιογραφικό του εν λόγω φασιστικού σκουπιδιού είναι πλούσιο, καθώς ένα χρόνο νωρίτερα είχε επιτεθεί στον Κονιτσιώτη καθηγητή λαογραφίας Β. Νιτσιάκο µε µαχαίρι, ενώ κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης του «Kόνιτσα Summer School» του δικτύου «Border Crossing» στην Κόνιτσα που διοργάνωνε ο ίδιος, επιτέθηκε µε ναυτική φωτοβολίδα τραυµατίζοντας µια παρευρισκόµενη. Ακόµη σε γιορτή στη Βίτσα Ζαγορίου, απείλησε αντιφασίστες µε µαχαίρι και λίγο καιρό αργότερα εκτέλεσε χρέη φερετροκουβαλητή στην κηδεία του πιστολέρο ναρκοσπρώχτη Κατσίφα, αποδεικνύοντας τις στενές σχέσεις του µε το παρακράτος.

Το success story του Αριστοτέλη Δηµητριάδη δεν σταµατάει εδώ, καθώς διατηρεί τον ξενώνα Gamila Rocks Mountain Hotel στην Αρίστη Ζαγορίου. Βέβαια λόγω της τουραστικότητας της περιοχής, αρκετοί από τους παραθεριστές και πελάτες του ξενοδοχείου είναι Ισραηλινοί, κάτι που έρχεται σε αντίθεση µε τα εθνικοσοσιαλιστικά του ιδεώδη, καθώς τα φράγκα είναι πολλά Αριστοτέλη…

Προφανώς και δεν πέφτουµε από τα σύννεφα µιας και οι φασίστες µας έχουν αποδείξει επανειληµµένα τις ύπουλες και σκοτεινές µεθόδους τους. Αυτός είναι ο φασισµός και η ιεραρχία που προτάσσουν από τα γεννοφάσκια τους. Η επιβολή του ισχυρού στον ανίσχυρο και η υποταγή στον ανώτερο. Νταηλίκια στους µετανάστες και τακίµια µε τους τοπικούς ή και µη άρχοντες.

Εννοείται πως δεν µπορούµε να αφήσουµε εκτός την Μητρόπολη Κονίτσης, εφόσον ο Δηµητριάδης είναι από τα γνήσια τέκνα της. Δεν είναι καθόλου παράδοξο, πως σε όλη την ευρύτερη περιοχή της Κόνιτσας ο ακροδεξιός λόγος έχει τόσο µεγάλο έρεισµα από τη µεταπολίτευση και έπειτα. Το κράτος φρόντισε να τοποθετήσει τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις, ξεκινώντας από τον Μητροπολίτη Σεβαστιανό και φτάνοντας στον Μητροπολίτη Ανδρέα, οι οποίοι όλες αυτές τις δεκαετίες παίζουν ιµπεριαλιστικά παιχνίδια, καλλιεργώντας µίσος και ιδέες περί αλύτρωτων πατρίδων στη νότια Αλβανία. Γνωστές άλλωστε είναι οι σχέσεις τους µε την παραστρατιωτική οργάνωση Μ.Α.Β.Η (Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου), η οποία δηµιούργησε θερµό επεισόδιο µεταξύ των δύο κρατών εισβάλλοντας στην Αλβανία το 1994. Επιτέθηκαν σε αλβανικό στρατόπεδο, δολοφόνησαν ένα λοχαγό και ακόµα ένα στρατιώτη. Ακόµα, ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος έχει πει σε συνεντευξή του ότι η Μητρόπολη της Κόνιτσας χρηµατοδοτεί γραφεία της Χρυσής Αυγής.

Εµείς από την πλευρά µας ως αντιφασιστ(ρι)ες δεν πρόκειται να αφήσουµε σπιθαµή γης στον φασιστικό εσµό. Δεν εφησυχαζόµαστε από καµία καταδίκη της Χρυσής Αυγής, καθώς δεν εµπιστευόµαστε την αστική δικαιοσύνη. Γνωρίζουµε πολύ καλά πως ο φασισµός είναι ένα εργαλείο στα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου και σε περιόδους συστηµικής κρίσης είτε τους φέρνει ξανά στην επιφάνεια είτε φαινοµενικά τους “καταδικάζει’’ εντός δικαστικών αιθουσών. Δεν πειθόµαστε από το δηµοκρατικό προσωπείο του κράτους που παράλληλα δολοφονεί µεταναστ(ρι)ες στο Αιγαίο µέσω των pussbacks, εκκενώνει camp µεταναστ(ρι)ών όπως αυτό του Ελαιώνα και γενικότερα µας προετοιµάζει για πόλεµο µε την Τουρκία, κάνοντας λόγο για προκλητικότητα, παραβιάσεις και ΑΟΖ. Είναι χρέος µας να δείξουµε σ’ αυτά τα καθάρµατα ότι τίποτε δεν περνάει απαρατήρητο και ότι ο αντιφασιστικός κλοιός στενεύει γύρω τους, αφήνοντας τους µηδενικό χώρο. Ως καταπιεζόµενα κοµµάτια αυτής της κοινωνίας και προτάσσοντας την ταξική µας αλληλεγγύη καλούµε σε συγκέντρωση στο Δικαστικό Μέγαρο Ιωαννίνων στις 29/11/22 στις 9:00.

Αντιφαστική συγκέντρωση

29/11/2022 -9:00- Δικαστικό Μεγαρο

Τσακίζουµε τον φασισµό στον δρόµο!

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία

49 Νοέμβρηδες μετά κι ενώ βρισκόμαστε στο ζοφερό φθινόπωρο του ’22, τα συνθήματα και προτάγματα του Νοέμβρη του ‘73 αντηχούν μέχρι σήμερα. Καθώς το κράτος εδώ και χρόνια προσπαθεί να καταστήσει την ημέρα μια συμβολική γιορτή, παρουσιάζοντας μέσα απ’ την επίσημη αφήγησή του ένα συνονθύλευμα εθνικής ενότητας και ύμνων στην αστική δημοκρατία, οι δυναμικές κινητοποιήσεις στους δρόμους διατηρούν ζωντανή τη μνήμη του. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την ιστορική στιγμή συντονισμού του επίμονου αντιδικτατορικού αγώνα, σε μια αυθόρμητη δράση που οργάνωσε και εξέφρασε το γενικευμένο αίσθημα κοινωνικής αγανάκτησης. Έτσι, ανάγκασε το καθεστώς, ακόμα κι επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις καταστολής, να ηττηθεί.

Στη σημερινή πραγματικότητα, η κοινωνία δέχεται την αδιάκοπη επίθεση του κράτους και με την καταστολή να έχει εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας, φυτεύοντας μπάτσους στις σχολές και τις πλατείες μας, οι οποίοι δέρνουν, παρενοχλούν και βιάζουν με την πλήρη υποστήριξη του καθεστώτος. Οι δημόσιοι χώροι συρρικνώνονται διαρκώς, είτε με ιδιωτικοποιήσεις, είτε ακόμα με την βίαιη περίφραξή τους, όπως συμβαίνει με την πλατεία Εξαρχείων. Παράλληλα, με τη γενικευμένη ακρίβεια και φτωχοποίηση της κοινωνίας, όλες βρισκόμαστε σε έναν εξαντλητικό αγώνα για να εξασφαλίσουμε απλά την επιβίωσή μας. Ο διαρκής πολεμικός λόγος που εκφράζεται και θεσπίζει καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, η πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία με τη συμμετοχή και του ελληνικού κράτους, τα παιχνίδια δύναμης στο Αιγαίο, αλλά και οι συνεχιζόμενες δολοφονίες και επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστριών, εξισώνουν τις ζωές μας με αριθμούς και μας κάνουν να νιώθουμε αναλώσιμοι. Ακόμα, η στάση της δικαιοσύνης σε περιπτώσεις όπως οι δολοφονίες Σαμπάνη και Μάγγου από κρατικούς φρουρούς, η απεργία πείνας του Μιχαηλίδη, η υπόθεση Λιγνάδη και άλλων τόσων που έχουμε χάσει το μέτρημα, μας γεμίζουν με το αίσθημα της αδικίας και της οργής.

Ακολουθώντας το νήμα των σύγχρονων εξεγέρσεων ανά τον κόσμο, παρατηρούμε ότι αυτές εκτυλίσσονται με την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας χωρίς τη μεσολάβηση κομμάτων και αρχηγών. Βλέποντας την εν εξελίξει εξέγερση των γυναικών στο Ιράν, αλλά και εξεγέρσεις όπως αυτή στην Χιλή το ‘19 αλλά και το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία πριν από 4 χειμώνες, η οργάνωση της κοινωνίας στη βάση για την αντίδραση στις επιμέρους αφορμές, κατορθώνει να θέσει βαθύτερα αντιεξουσιαστικά ζητήματα, να γενικεύσει τον αγώνα και τελικά καταφέρει να νικήσει. Ακόμα κι αν ο τρόπος οργάνωσης δεν έχει βρεθεί σε όλες τις περιπτώσεις, η αδιαμεσολάβητη και επίμονη στάση των κινημάτων πετυχαίνει την μαζική κοινωνική συμμετοχή, την διεκδίκηση ζωτικού εδάφους, την ανάδυση νέων νοημάτων και πραγματικών κοινωνικών αλλαγών. Καταφέρνουν, όμως και κάτι άλλο σημαντικό : την καταγραφή στη συλλογική μας μνήμη ότι μέσα από την μεταξύ μας συνεργασία και δράση προκύπτουν οι συνθήκες για την ανάδυση κινημάτων και μεγάλες νίκες απέναντι σε φαινομενικά πανίσχυρους εχθρούς, όπως άλλωστε έκανε και ο Νοέμβρης.

Έτσι, στις 17 Νοέμβρη δεν κατεβαίνουμε στον δρόμο για να τιμήσουμε την μουσειακή εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της μακρινής Χούντας, αλλά για να κρατήσουμε τεντωμένο το νήμα που μας συνδέει με αυτόν. Από το σύνθημα «κάτω η εξουσία» που φωνάζουμε μέχρι σήμερα, μέχρι την υπενθύμιση ότι οι επίμονοι αγώνες οδηγούν σε νύχτες σαν εκείνη, ο Νοέμβρης σημαίνει πολλά. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις και αρνήσεις του σήμερα για την δημιουργία και νίκη του μέλλοντος.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα, Αραβαντινού 6 εντός στοάς)

Το πρώτο αυτοοργανωμένο Pride στα Γιάννενα οργανώνεται από μια οριζόντια συνέλευση με αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά που συγκροτήθηκε για αυτό το λόγο. Τα Pride λαμβάνουν χώρα τον Ιούνιο στην μνήμη της εξέγερσης στο Stonewall στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ που ξεκίνησε στις 28 Ιουνίου του 1969 από μέλη της queer κοινότητας ως απάντηση σε στοχευμένη επιδρομή των μπάτσων και την συστηματική καταστολή, διεκδικώντας την ελεύθερη έκφραση της ταυτότητας φύλου και του σεξουαλικού τους προσανατολισμού χωρίς τον φόβο της σύλληψης. Η εξέγερση διήρκησε αρκετές μέρες και την επόμενη χρονιά οργανώθηκαν στην ίδια ημερομηνία οι πρώτες πορείες Pride σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ. Πήραν το όνομα «υπερηφάνεια» (pride) ως ένδειξη αντίστασης ενάντια στην κανονικότητα που επιβάλλεται από την κυριαρχία γύρω από ζητήματα φύλου και σεξουαλικότητας και δημιουργεί μη αποδεκτές ταυτότητες που ζουν κάτω από τον φόβο και το κοινωνικό στίγμα.

53 χρόνια μετά οι πολιτικές αιχμές που έβαζαν τα πρώτα Pride παραμένουν επίκαιρες. Το φύλο και η σεξουαλικότητα συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται ως μοχλός καταπίεσης από το κράτος, η πειθάρχηση των σωμάτων μας είναι δομικό κομμάτι της κυριαρχίας, ο φόβος και το στίγμα αποτελούν σταθερές για άτομα με «μη συμβατικές» ταυτότητες. Όλα αυτά είναι μια απόρροια της δυτικής θεώρησης του φύλου που αποτελεί ένα συνονθύλευμα πατριαρχικών και αποικιοκρατικών αρχών στις οποίες στηρίζονται οι σύγχρονες κοινωνίες με αποτέλεσμα να βλέπουμε απαρχαιωμένες τεχνικές όπως η αστυνόμευση των σωμάτων (και ειδικά των μη αρρενωπών, μη λευκών και μη δυικών ατόμων) και ο πουριτανιστικός κώδικας ηθικής που περιορίζει την έκφραση μας.

Από την άλλη πλευρά, η ψευτοϋπεράσπιση και υποκριτική αποδοχή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς, Κουίρ, Ίντερσεξ, +) από κόμματα, εταιρείες και άλλους εξουσιαστές έχουν διττό στόχο. Επιδιώκουν αφενός την αφομοίωση και τη μείωση της ριζοσπαστικοποίησης αναλύσεων που τους αντιλαμβάνονται ως κομμάτι του προβλήματος, καθώς και αγώνων που μπορεί να φέρουν ψήγματα ανατροπής του υπάρχοντος, και αφετέρου τη διεύρυνση του φάσματος των ψηφοφόρων, την κερδοφορία και το ξέπλυμα του σεξισμού τους

Από την πλευρά μας, δεν αντιλαμβανόμαστε το pride σαν γιορτή, αλλά σαν μια μέρα αγώνα κατά τις καταπίεσης μας και δεν διεκδικούμε υπερηφάνεια και ορατότητα για μία μόνο μέρα, καθώς κουβαλάμε τις «μη-συμβατικές» υπάρξεις μας όλο τον χρόνο. Οραματιζόμαστε έναν κόσμο χωρίς έμφυλες και σεξουαλικές καταπιέσεις, όπου το καθένα από εμάς θα μπορεί να ζει και να εκφράζεται ελεύθερα. …..

ΓΚΕΪ ΤΡΑΝΣ ΛΕΣΒΙΕΣ, ΙΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Αγώνας μέχρι την ολική απελευθέρωση

Ανοιχτή συνέλευση για το 1ο Αυτοοργανωμένο Pride στα Γιάννενα

8ο Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ στα Γιάννινα!

Εδώ και αρκετά χρόνια το Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ αποτελεί θεσμό για την πόλη και την κοινωνία των Ιωαννίνων. Για 8η σερί χρονιά θα διοργανωθεί φέτος από τις 23 έως και τις 26 Ιουνίου, στο Θεατράκι Σκάλας και στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα, με πλήθος πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Ποιες είναι όμως οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες μέσα στις οποίες θα διεξαχθεί το φετινό φεστιβάλ; Μετά από δύο χρόνια πανδημίας και εγκλεισμού, διακοπτόμενου μόνο από την υψηλή τουριστική σεζόν, επανερχόμαστε (;) σιγά σιγά σε μία, ας το πούμε, κανονικότητα. Με χιλιάδες νεκρούς στις πλάτες μας, ένα σύστημα δημόσιας υγείας τσαλαπατημένο από τις συνεχείς πολιτικές υποβάθμισης κάθε τι με δημόσιο χαρακτήρα, με την καταστολή να έχει φτάσει σε επικίνδυνα ύψη, τον μέσο άνθρωπο να αγκομαχά από τα άπειρα οικονομικά – και όχι μόνο – προβλήματα. Τα προβλήματα αυτά εντείνονται από την λεγόμενη ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια που μαστίζει το μέσο νοικοκυριό, βομβαρδίζοντάς το καθημερινά με χρέη, απλήρωτους λογαριασμούς και υποχρεώσεις που είναι αδύνατον να έρθουν σε πέρας. Και πώς να βγάλουμε από τη λίστα τα προβλήματα ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει ο κόσμος, καθώς και την έμφυλη καταπίεση, η οποία εκδηλώνεται με κακοποιήσεις, βιασμούς και γυναικοκτονίες που καταγράφονται σχεδόν καθημερινά;

Η κανονικότητα που επιφυλάσσει όμως μία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αρπαχτικών, βουτηγμένη μέσα στα σκάνδαλα και στις μίζες δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική και λιγότερο ζοφερή. Με ισχυρές δόσεις γραφειοκρατικού ελέγχου, με κατασταλτικές μεθόδους μεγάλης βιαιότητας, με ενέσεις εθνικισμού και ξενοφοβία και με ένα οικονομικό πρόγραμμα που μεταθέτει τις ευθύνες για κάθε οικονομική και κοινωνική δυστυχία στο άτομο, με όλα αυτά κυβερνάει η Νέα Δημοκρατία και η φατρία του μητσοτακέικου. Κι αν έρχονται εκλογές και κρύβονται κάτω από το χαλί όλες οι καταστροφές που προκαλεί σε μας και στο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, με μικρά και άχρηστα δωράκια περιοδικής καλοκαιρινής ελευθερίας χωρίς κορωνοϊό και με ασήμαντες επιχορηγήσεις για την αντιμετώπιση της κατά πολύ μεγαλύτερης ακρίβειας, όλα αυτά είναι χρέος μας να τα θυμίζουμε και να τα αναλύουμε. Μέσα σε ένα περιβάλλον, έτσι κι αλλιώς, μεγάλης οικολογικής καταστροφής που προκαλείται εν πολλοίς από το οικονομικό σύστημα και τη λογική της αέναης προόδου και ανάπτυξης, με τη ρύπανση, τα καμένα δάση και την υποβάθμιση του φυσικού πλούτου να αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις την άμεση καθημερινότητά μας. Και φυσικά, με έναν πόλεμο σε εξέλιξη, με μια άγρια εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία που απειλεί, με τη συμμετοχή διάφορων κρατικών μηχανισμών, να βάλει τις κοινωνίες του πλανήτη σε ένα διαρκή –γιατί όχι και παγκόσμιο- πόλεμο.

Την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, λοιπόν, την Πέμπτη 23 Ιουνίου θα συζητήσουμε στον ΕΚΧ Αλιμούρα για τη συστηματική προσπάθεια που γίνεται από το κράτος να φιμωθεί κάθε φωνή αντίστασης στο δημόσιο χώρο. Οι μπάτσοι οργίασαν απέναντι στους πολίτες αυτής της χώρας καθόλη τη διάρκεια της πανδημίας και οργιάζουν ακόμα περισσότερο τώρα απέναντι στους φοιτητές και ειδικά στο ΑΠΘ, ώστε να εμπεδωθεί μια για πάντα ότι κουμάντο παντού κάνει το κράτος και τα πανεπιστήμια δεν μπορούν παρά να είναι χώροι οικονομικής προσόδου, χώροι της αγοράς. Απέναντι σε αυτήν την συνθήκη παλεύουν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες καθημερινά, όπως και εργαζόμενοι-ες στο χώρο της Παιδείας, για ένα πανεπιστήμιο δηλαδή ελεύθερο, δημόσιο και κοινωνικό.

Στις 24 Ιουνίου θα μιλήσουμε στο θεατράκι για τον πόλεμο και την ενεργειακή κρίση, καθώς και για τις εξελίξεις στο ζήτημα των εξορύξεων υδρογονανθράκων που επανέρχονται στο προσκήνιο και στην περιοχή μας, την Ήπειρο, μετά τις κυρώσεις που έχει επιβάλει η Ε.Ε στη Ρωσία. Το κράτος της Ρωσίας διεξάγει έναν άνισο πόλεμο απέναντι στην Ουκρανία επιδιώκοντας να εξασφαλίσει τα γεωπολιτικά και οικονομικά του συμφέροντα. Την ίδια στιγμή τα δυτικά κράτη προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την πολεμική σύρραξη για να αποδυναμώσουν τη θέση της Ρωσίας και να ενισχύσουν τη δική τους, σε έναν πόλεμο που γίνεται πάλι στις πλάτες ενός λαού, που παίρνει με τη σειρά του το δρόμο της προσφυγιάς όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές τα τελευταία χρόνια μα αρκετούς λαούς (Συρία, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ). Σε μία τέτοια συνθήκη προσπαθούν όλα τα κράτη να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους με εξοπλισμούς, συστήματα ελέγχου και στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας, με αποτέλεσμα και το ελληνικό κράτος να προσπαθεί από την εμπλοκή του στον πόλεμο να ενισχύσει τη θέση του μέσα στο δυτικό μπλοκ δυνάμεων υποσκελίζοντας την Τουρκία. Άλλο ένα «θερμό» καλοκαίρι μας περιμένει, γεμάτο εθνικιστικές κορώνες εκατέρωθεν, μπας και ξεχάσουμε για λίγο ποια είναι τα προβλήματά μας και ποιος ο πραγματικός εχθρός.

Και τέλος, το πολιτικό πρόγραμμα του φεστιβάλ λήγει το Σάββατο 25 Ιουνίου με μία εκδήλωση αφιερωμένη στο έμφυλο ζήτημα και τις πολλαπλές μορφές κακοποιήσεων που παράγει η πατριαρχία. Το δυναμικό μπάσιμο των καταπιεσμένων γυναικών και ατόμων με διαφορετικό σεξουαλικό και έμφυλο προσανατολισμό και ταυτότητα, προσκρούει πάνω σε ένα δικαστικό και εκτελεστικό σύστημα που χρόνια τώρα συγκάλυπτε, δικαιολογούσε ή αθώωνε βιαστές, παιδόφιλους με λεφτά, κακοποιητές και γενικά διάφορα καθάρματα με περιβολή ή και χωρίς, αρκεί να αποτελούσαν τον «υγιή» πυρήνα της πατριαρχίας, δηλαδή άντρες παντελονάτοι που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους και θέλουν τη γυναίκα να τους ικανοποιεί και να τους υπηρετεί. Το έμφυλο, λοιπόν, αφορά μία ριζική σύγκρουση ανάμεσα σε μία θεμελιώδη και προαιώνια εξουσία, όπως είναι η πατριαρχία και έναν νέο κόσμο που ζητά ελευθερία, αυτονομία, ισότητα και να σπάσει επιτέλους ο φόβος και η υποταγή.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν τη συνεισφορά του αντιεξουσιαστικού φεστιβάλ πάνω σε ζητήματα κομβικά και ζωτικά για την κοινωνία. Γιατί αν δεν αρθρώσουμε λόγο και αν δεν προετοιμάσουμε τις αντιστάσεις μας σε αυτά που έρχονται και σε όσα ήδη με δυσκολία αντιμετωπίζουμε, τότε τι ακριβώς περιμένουμε να αλλάξει; Παράλληλα, στο φεστιβάλ θα πραγματοποιηθούν dj set στην Αλιμούρα, πάρτυ στο Θεατράκι, hip hop συναυλία και το πρώτο drag show στα Γιάννινα σε δημόσιο χώρο, καθώς και παραδοσιακό γλέντι, κατά χρονολογική σειρά, που όλα αυτά αποτελούν μία αντιεμπορευματική και ενάντια στο κυρίαρχο πολιτιστική πρόταση, που συνοδεύει τον πολιτικό λόγο που θα παραχθεί από το φεστιβάλ.

Για να θεμελιώσουμε έναν κόσμο αντίστασης απέναντι στην εξαθλίωση που μας επιφυλάσσει η εξουσία. Για να δημιουργήσουμε εικόνες και στιγμές από τον κόσμο που θέλουμε. Για να διασπείρουμε τον σύγχρονο αντιεξουσιαστικό λόγο, ένα λόγο ελευθερίας, κοινωνικής αυτονομίας και άμεσης δημοκρατίας. Καλούμε, λοιπόν, τη γιαννιώτικη κοινωνία να παρευρεθεί και να στηρίξει το 8ο Αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί από τις 23 – 26 Ιουνίου 2022 στην Αλιμούρα και στο Θεατράκι Σκάλας.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα)

ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΒΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΜΠΙΚΑ

ΠΕΜΠΤΗ 26/05 19:00 – ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ

Η υπόθεση του ομαδικού βιασμού της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα την Πρωτοχρονιά σε σουίτα ξενοδοχείου, στη Θεσσαλονίκη έχει πλέον περάσει στις αίθουσες του Δικαστηρίου. Όλα έδειχναν πως αυτή αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου ενός κυκλώματος μαστροπείας και εκμετάλλευσης κοριτσιών διεθνούς βεληνεκούς. Από την πρώτη στιγμή που η Γεωργία κατήγγειλε δημόσια τους βιαστές της τα ΜΜΕ και αρχές επιδίωξαν τη συγκάλυψη των ισχυρών ονομάτων που βρίσκονταν πίσω από τον βιασμό, με τα ΜΜΕ σε ρόλο ξεπλύματος των θεσσαλονικιών golden boys που θεωρούν πως οι διασυνδέσεις και η ισχυρή κοινωνική τους θέση θα τους άφηνε στο απυρόβλητο. Στο αποκορύφωμα αυτού του ξεπλύματος η Εισαγγελέας πριν λίγες μέρες, αμφισβήτησε τα όσα κατέθεσε η Γεωργία, κατηγορώντας την πως ψεύδεται. Κατηγορώντας το θύμα για όσα συνέβησαν υποστήριξε πως όλα έγιναν με τη συναίνεσή της Γεωργίας και πως η κατάθεσή της αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας με στόχο κάποιο προσωπικό όφελος. Πραγματικά αναρωτιόμαστε ποιο θα μπορούσε να είναι το όφελος αυτό σε μια πατριαρχική κοινωνία που στιγματίζει τα θύματα βιασμού και ειδικά όταν αυτά ανήκουν σε μια κατώτερη κοινωνική τάξη, ενώ οι βιαστές κατέχουν κύρος και εξουσία.

Σα να μην έφτανε αυτό η Εισαγγελέας σύστησε στους κακοποιητές να κάνουν προσφυγή και η υπόθεση να μπει στο αρχείο. Σήμερα μαθαίνουμε πως ο προϊστάμενος έπαυσε αιφνιδιαστικά τον εισαγγελέα Διαφάνειας, από την Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης, κρίνοντάς τον αναρμόδιο. Σε αυτόν είχαν καταθέσει υπόμνημα οι δικηγόροι της Γεωργίας ζητώντας να διερευνηθεί το ενδεχόμενο να υπήρξαν παραλείψεις στην πρόταση της Εισαγγελέως. Το γεγονός αυτό είναι πρωτοφανές, αποτελεί κίνηση εκφοβισμού για την υπόθεση και την εκδίκαση της σε δεύτερο βαθμό από το σύστημα εξουσίας, καθώς και ακραία απόπειρα συγκάλυψης.

Οι κακοποιητές της Γεωργίας φαίνονταν από την αρχή τόσο σίγουροι ότι είναι άτρωτοι, που ανέβαζαν φωτογραφίες να διαβάζουν εφημερίδα με πρωτοσέλιδο την υπόθεση βιασμού που κατηγορούνται και έβαζαν τους δικηγόρους τους να απειλούν την Γεωργία. Τα ονόματα που βγήκαν στη δημοσιότητα ως εμπλεκόμενα στον ομαδικό βιασμό ήταν αυτά του Βασίλη και Ευάγγελου Λεβέντη, ιδιοκτήτες της 3Ε και των επιχειρηματιών Μάνου Παπαδόπουλου και Δημήτρη Φιντιρίκου. Να σημειώσουμε πως έχουν βγει στο φως ακόμα δυο καταγγελίες γυναικών που αφορούν τα ίδια άτομα και παρόμοια περιστατικά με αυτό της Γεωργίας.

Δε μας κάνει εντύπωση ωστόσο, η συμπόρευση εγχώριων μεγαλοεπιχειρηματιών, πολιτικών στελεχών και φίλων της κυβέρνησης με την αστυνομία και το κράτος. Δεν ξεχνάμε την υπόθεση παιδεραστίας του νεοδημοκράτη Νίκου Γεωργιάδη, που η ελληνική δικαιοσύνη παράγραψε, τον καθηγητή της ΑΣΟΕΕ, φίλου του Ν. Γεωργιάδη που ασελγούσε σε ανήλικα παιδιά με την κάλυψη των ανωτέρων του, την υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη, απευθείας διορισμένου από τη Μενδώνη, που η αστυνομία χρειάστηκε έναν μήνα για να κατασχέσει τον υπολογιστή του. Καθημερινά πλέον, έρχονται στο φως γυναικοκτονίες, καταγγελίες για βιασμούς, κακοποιήσεις κυκλώματα trafficking.

Η Γεωργία όχι μόνο είχε το θάρρος να σταθεί με το πρόσωπο και το όνομα της απέναντι στους κακοποιητές της και να τους ονοματίσει δημόσια αλλά και να σταθεί απέναντι σε όλα τα πλέγματα εξουσίας που προσπαθούν να συγκαλύψουν την υπόθεση. Από τηλεπερσόνες που αναρωτιούνται τί δουλειά είχε μια κοπέλα σε πάρτυ (αντίστοιχο με την ερώτηση του τί φόραγε το εκάστοτε θύμα βιασμού) και πώς γίνεται να βιάζουν οι νέοι και ωραίοι μέχρι τους αστυνομικούς που κάνουν ό,τι μπορούν για να καθυστερήσουν την έρευνα, δίνοντας έτσι χρόνο στους θύτες να καλύψουν τα ίχνη τους. Τώρα, μετά την ψυχοφθόρα και αργή διαδικασία που υπέστη η Γεωργία περιμένοντας τη δίκη, μετά τις απειλές, βρίσκεται αντιμέτωπη ξανά με τον εξευτελισμό και τη σαθρότητα του Δικαστικού Συστήματος.

Γνωρίζουμε πως η περίπτωση της Γεωργίας δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό αλλά εντάσσεται σε ένα μεγαλύτερο κύκλωμα μαστροπείας που προωθούσε αντίστοιχα γυναίκες σε τέτοιου είδους “πάρτυ”, “πάρτυ” πλουσιόπαιδων και ελίτ τα οποία συνεχίζονται μέχρι τη στιγμή αυτή. Γνωρίζουμε, επίσης, πως η βαθιά ριζωμένη πατριαρχία θέλει τις γυναίκες αντικείμενα προς χρήση, τρόπαια προς εκμετάλλευση, παθητικούς δέκτες κακοποιητικών συμπεριφορών. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά θα είχαν αποκρυφθεί από τα συστημικά ΜΜΕ, αν η υπόθεση δεν είχε αποκαλυφθεί από τα social media, από τον Ηλία Γκιώνη, που με την έρευνά του έδωσε τη διάσταση που άρμοζε σε τέτοιου είδους ζήτημα.

Είναι καθήκον μας να μην αφήσουμε καμία μόνη, να προστατεύουμε τα θύματα με κάθε τρόπο. Να στεκόμαστε μαζί απέναντι σε όσους προσπαθούν να τα ενοχοποιήσουν και να δώσουν ελαφρυντικά στους βιαστές. Να στρώσουμε εμείς ως κοινωνία, από τα κάτω, τον δρόμο ώστε τα θύματα να καταγγέλλουν τους κακοποιητές τους.

Στεκόμαστε όλες και όλοι στο πλάι της Γεωργίας, δεν ανεχόμαστε άλλη αδερφή μας κακοποιημένη.

Μέχρι τη δικαίωση της Γεωργίας.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης των αγώνων και των διεκδικήσεων για τα δικαιώματα των γυναικών. Εν έτη 2022, παρά τις όποιες κατακτήσεις, η πραγματικότητα μας καθιστά σαφές ότι απέχουμε πολύ από την γυναικεία χειραφέτηση. Πώς μπορεί να υπάρξει άλλωστε χειραφέτηση όταν κράτος και πατριαρχία επιμένουν να βλέπουν στο πρόσωπο της γυναίκας μία άβουλη σύζυγο, μία υπομονετική μητέρα, μία υπό αμειβόμενη εργαζόμενη;

Οι θεσμικές κατοχυρώσεις και η προσπάθεια των μίντια να προβάλλουν τη γυναίκα ως ‘’ίση’’ δε μας πείθουν. Τόσο σε ερωτικές και οικογενειακές όσο και σε εργασιακές σχέσεις, η αντίληψη ότι κάποιος άντρας έχει την εξουσία της ζωής και του θανάτου επί της γυναίκας επικρατεί. Η ιδιοκτησιακή λογική παραμένει βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία. Η γυναίκα, που παραμένει ιδιοκτησία, αποτελεί τον πυρήνα της έμφυλης βίας και του μισογυνισμού.

Ενώ θα ήταν βολικό λοιπόν να δούμε την έμφυλη βία ως κατάλοιπο μιας άλλης εποχής αντιλαμβανόμαστε πως αποτελεί σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο που δεν ακολουθεί γραμμική πορεία στον χρόνο. Χιλιάδες γυναίκες και θηλυκότητες αντιμετωπίζουν καθημερινά την έμφυλη βαρβαρότητα που ελέγχει και τιμωρεί τη συμπεριφορά τους και την παρέκκλιση από τις νόρμες της πατριαρχίας. Η βία αυτή μπορεί να εκκινεί από «αθώα» σεξιστικά αστεία και να κλιμακώνεται ως ψυχολογική βία, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, για να καταλήξει στη φυσική εξόντωση των γυναικών- τη γυναικοκτονία – επειδή δεν ανταποκρίθηκαν στον «κοινωνικό» τους ρόλο. Θύτες αποτελούν συχνότερα άνδρες του οικογενειακού περιβάλλοντος και κυρίως ερωτικοί σύντροφοι. Το γεγονός αυτό αποδείχτηκε με τη γιγάντωση της ενδοοικογενειακής βίας εν μέσω της πανδημία Covid-19, όπου τα θύματα παγιδεύτηκαν με τους κακοποιητές τους, αλλά και από τις γυναικοκτονίες του τελευταίου χρόνου, όπου οι γυναικοκτόνοι ήταν κατά βάση σύζυγοι ή σύντροφοι των θυμάτων. Βλέπουμε λοιπόν πως οι γυναίκες δεν μπορούν να νιώσουν ασφάλεια όχι μόνο στο δρόμο για το σπίτι, αλλά ούτε και μέσα στο ίδιο το σπίτι.Ας μην ξεχνάμε επίσης, πως σε ένα σύστημα που θρέφει και υποδαυλίζει την βία, η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση στρέφουν το βλέμμα των καταπιεσμένων προς τις θηλυκότητες, στις οποίες διοχετεύεται η συσσωρευμένη τους οργή.

Παρά το ότι το ζήτημα της κακοποίησης και των γυναικοκτονιών έχει ανοίξει τελευταία στο δημόσιο διάλογο, δεν είναι δυνατό να παραβλέψουμε πως στην πραγματικότητα η βία αυτή παραμένει σε μεγάλο βαθμό αόρατη. Πληθώρα παραγόντων , όπως οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης (οικονομική επισφάλεια, ανεργία), η έλλειψη πρόνοιας και κατάλληλων δομών,η συγκάλυψη από την πολιτεία, η γραφειοκρατική διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει ένα θύμα αλλά και ο κοινωνικός στιγματισμός αποτρέπουν τα θύματα από την καταγγελία. Οι γυναίκες έτσι βιώνουν επιπρόσθετα μια κατάσταση παθητικής επιβίωσης, φόβου, ανασφάλειας και ενοχών.

Παράλληλα, η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν χάνει ευκαιρία να εμπλουτίζει και να εφαρμόζει την αντιδραστική της ατζέντα. Από το νομοσχέδιο της συνεπιμέλειας μέχρι τις μισογύνικες καμπάνιες περί γονιμότητας και ποινικοποίησης των αμβλώσεων κλείνουν το μάτι σε εθνικιστικά και σκοταδιστικά κομμάτια της κοινωνίας. Η γυναίκα και πάλι αντιμετωπίζεται ως μηχανή βιολογικής και κοινωνικής αναπαραγωγής του έθνους, χωρίς την αυτοδιάθεση του σώματός της.

Παρ’ ολ’ αυτά τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε να αναδύεται ένα ισχυρό κίνημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης των καταπιεσμένων. Από πολιτικές συλλογικότητες, φεμινιστικές ομάδες και συνδικάτα μέχρι υπερτοπικά κινήματα, έχουμε πλέον δημιουργήσει τα αντισώματα για όλες τις εκφάνσεις της πατριαρχίας. Σημαντικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία έχει παίξει το #metoo που εδώ και ένα χρόνο ξεσκεπάζει κυκλώματα κακοποίησης, διαφθοράς και ένα σαθρό πολιτικό σύστημα. Γυναίκες και θηλυκότητες έχουν βρει καταφύγιο και μοιράζονται βιώματα και εμπειρίες άμεσα και χωρίς εκπροσώπους. Το φεμινιστικό κίνημα χωρίς ηγεμονίες και ιεραρχία, με άμεσα αντανακλαστικά αλληλεγγύης, η οργάνωση στο δρόμο και και η ισότητα των φύλων που λειτουργούν ως αφετηρία και όχι ως στόχος, το καθιστούν ένα σύγχρονο αντιεξουσιαστικό κίνημα.

Παρατηρείται ταυτόχρονα και η δημιουργία ενός νέου υποκειμένου το οποίο διεκδικεί τις θεσμικές αλλαγές αλλά και παλεύει στο δρόμο. Σε αντίθεση με έναν «θεσμικό φεμινισμό» όμως είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει και να παρέχει ισότητα, καθώς η ισότητα δεν προκύπτει μέσα από την ιεραρχία, που αναπαράγει τον κάθετο και εξουσιαστικό μηχανισμό του κράτους. Η αμφισβήτηση της ετεροκανονικότητας, της δομής της πατριαρχικής οικογένειας και του «συμπεριληπτικού» καπιταλισμού βάζουν τον ελευθεριακό φεμινισμό στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου. Στον αγώνα αυτό καλούνται πλέον να συμμετέχουν πέρα από τις θηλυκότητες και οι άντρες. Αυτοί με τη σειρά τους είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουν τη δική τους καταπίεση μέσα στο σύστημα της πατριαρχίας, που τους θέλει σκληρούς, βίαιους και επιβλητικούς και στη συνέχεια να παλέψουν για τη δημιουργία ενός θετικού προτύπου για εκείνους, απαλλαγμένου από έμφυλα στερεότυπα.

Όλες και όλοι μαζί μπορούμε να επιτύχουμε την ολική μας χειραφέτηση, δίνοντας μάχες καθημερινές στις διαπροσωπικές, οικογενειακές, εργασιακές μας σχέσεις, στις συλλογικότητες μας αλλά και στο δρόμο, που πάντα αποτελεί πεδίο συνύπαρξης και έκφρασης των καταπιεσμένων.

Ενάντια στην πατριαρχία ας προτάξουμε την αλληλεγγύη και την αυτονομία.

Όλες μαζί για μια ζωή χωρίς υποταγή!

Περίπου δύο χρόνια μετά την εμφάνιση της covid-19, μετά από εξοντωτικούς υποχρεωτικούς εγκλεισμούς, καταστολή και πρόστιμα, η κυβέρνηση εξακολουθεί εμμονικά να δείχνει πως καμία μέριμνα δεν θα επιδείξει στον τομέα της υγείας. Αφού μας πέταξαν το μπαλάκι της ατομικής ευθύνης, αφού μας εξόντωσαν οικονομικά με υπέρογκα πρόστιμα για το καλό μας, αφού δεν ενίσχυσαν το Ε.Σ.Υ. και αφού έδειραν κόσμο στις πλατείες και τις πορείες, εμφάνισαν το μεγάλο χαρτί τους: το εμβόλιο. Πλέον είναι ξεκάθαρο πως μετάλλαξη στη μετάλλαξη, η χρήση του εμβολίου ως πανάκεια είναι εγκληματική, όταν βέβαια συνοδεύεται με την πόλωση της κοινωνίας με τον διαχωρισμό εμβολιασμένων/ανεμβολίαστων και φυσικά την οικονομική αφαίμαξη των ανεμβολίαστων μέσω ράπιντ αλλά και όλης της κοινωνίας μέσω προστίμων.

Την ίδια στιγμή που το ΕΣΥ ψυχορραγεί ακόμα, οι υγειονομικοί έχουν εξουθενωθεί σωματικά, ψυχικά, ηθικά, τα ΜΜΜ παραμένουν ασφυκτικά γεμάτα και η οικονομία συνεχίζει να κυλά, η κρατική διαχείριση της πανδημίας επιμένει στο κλείσιμο των μαγαζιών πιο νωρίς και την απαγόρευση της μουσικής. Η κοινωνία βρίσκεται συντετριμμένη, λαμβάνοντας συνεχώς αντιφατικές οδηγίες σχετικά με τη νόσο, την πρόληψη και την αντιμετώπισή της, επειδή το κίνητρο είναι πάντοτε οικονομικής και όχι υγειονομκής φύσεως, όπως π.χ. η διακοπή των μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας κάθε φορά που έρχεται καλοκαίρι και ανοίγει η τουριστική σεζόν.

Προφανώς καμία εμπιστοσύνη δεν μπορεί να δείξει ο κόσμος σε ένα κράτος που εμφανίζει συνεχώς το πραγματικό του πρόσωπο λειτουργώντας ως τιμωρός, ενώ ταυτόχρονα αποπροσανατολίζει μέσω των εντολών που δίνει, επιτείνοντας τη σύγχυση και το φόβο όσων δυσκολεύονται να πεισθούν για τη χρησιμότητα του εμβολίου. Καμία λίστα Πέτσα δεν τους ξεπλένει πια. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Βροντοφωνάζουμε εδώ και δύο χρόνια για τα βασικά: επίταξη ιδιωτικών κλινών ΜΕΘ και ενίσχυση του ΕΣΥ και αντ’αυτού το μόνο που βλέπουμε να συμβαίνει είναι τα ταξιδάκια του Πρωθυπουργού σε όλη τη χώρα. Πώς όμως να μην τριγυρνά σαν χαρωπός ταξιδιώτης από εδώ και από εκεί όταν φροντίζει να εξυπηρετεί με κάθε του επιλογή το ιδιωτικό κεφάλαιο. Η Ν.Δ. εδώ και δύο χρόνια δολοφονεί μέσω της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, ενώ παράλληλα την εκμεταλλεύεται για να πλουτίσει παραπάνω το κεφάλαιο. Όλη η νεοφιλελεύθερη επίθεση των τελευταίων χρόνων σε κάθε τι δημόσιο (πανεπστήμιο, δημόσιοι χώροι, δημόσιο σύστημα υγείας) επιδιώκει την ιδιωτικοποίηση κάθε σπιθαμής της χώρας και κάθε κοινωνικού αγαθού που έχει κατακτηθεί μέσα από αγώνες. Βέβαια, που να βρεθούν τα χρήματα για την υγεία όταν σπαταλώνται σε Μεγάλους Περιπάτους, σε 15 λεπτες συναυλίες δίχως κοινό στο Λυκαβηττό, σε Ραφάλ για την “ασφάλεια μας” και σε εξοπλισμό, εκπαίδευση και διορισμό χιλιάδων ανδρείκελων για τη επιβολή του δόγματος νόμος και τάξη;

Το συμπέρασμα είναι απλό: δεν νοιάζονταν ποτέ και δεν πρόκειται να νοιαστούν για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Το μόνο που μας μένει είναι να διεκδικήσουμε έστω τα αυτονόητα ως μια ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στους υγειονομικούς και όσους/ες παλεύουν με τον ιό χωρίς καμία βοήθεια.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό όχι πολυτέλεια.

Να σπάσουμε τη τρομοκρατία που επιβάλλουν, να σπάσουμε τη σιωπή! Για την υγεία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια!

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα)