Περί ελευθερίου εμπορίου θα ομιλώμεν τώρα, περί ελεύθερου συναγωνισμού και ενώ άνθρωποι αυτοχειριάζονται ή κακουργούν εκ της πείνης, ημείς θα αναμασσώμεν, αντί αλεύρου, θεωρίας, που εγράφησαν όχι δια να χορτάσωσι κανένα πειναλέο αλλά μάλλον δια να προσθέτωσιν εις καιρούς σκληρούς και άλλας αφορμάς βασάνων;

(Γεώργιος Χατζής-Πελλερέν, εφ, Ήπειρος, 2/6/1916)

Ο επερχόμενος χειμώνας θα είναι δύσκολος. Ήδη έχουν αυξηθεί οι τιμές στα τιμολόγια της ΔΕΗ, στο πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης και σε πολλά είδη πρώτης ανάγκης, ενώ οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αναγκάζεται να ξοδεύει περίπου το μισό του μισθό μόνο για την κάλυψη των εξόδων του σπιτιού, δηλαδή του ενοικίου και των λογαριασμών. Μάλιστα, το κόστος των ενοικίων έχει διπλασιαστεί από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα – κάτι που παρατηρούμε και στην πόλη των Ιωαννίνων – κάνοντας το κόστος ζωής δυσβάσταχτο. Εν τω μεταξύ, η φετινή απογραφή αναμένεται να καταγράψει σοβαρή πτώση του άλλοτε υψηλού ποσοστού ιδιοκατοίκησης: πολύς κόσμος που είχε στην κατοχή του κάποιο διαμέρισμα, λόγω της υπερφορολόγησης και των χρεών στις τράπεζες, αναγκάστηκε να καταφύγει στο ενοίκιο, ενώ αρκετοί είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο κατάσχεσης της πρώτης τους κατοικίας. Την ίδια στιγμή οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που δεν έχουν την άνεση να νοικιάζουν σπίτια αναγκάζονται να πάρουν μέρος σε έναν διαγωνισμό φτώχειας για να καταφέρουν να μπουν στις φοιτητικές εστίες, η κατάσταση στις οποίες είναι άκρως προβληματική. Όσων αφορά το προσφυγικό- μεταναστευτικό ζήτημα, στην καλύτερη των περιπτώσεων οι ΜΚΟ εκμεταλλευόμενες τη κατάσταση, μπορεί και να προσφέρουν προσωρινά στέγη σε αυτούς τους ανθρώπους, ενώ οι πιο άτυχοι ζουν σε κλειστά κέντρα κράτησης σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τα επονομαζόμενα προσφυγικά Camps ή περιφέρονται προς αναζήτηση στέγης. Μέσα σε αυτή την πολύ σοβαρή στεγαστική κρίση, η αντίθεση εντείνεται από την παράλογη εικόνα των αμέτρητων αστέγων την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια παραμένουν άδεια.

Ας δούμε τι γίνεται με τους λογαριασμούς. Μέσα στον τελευταίο χρόνο, η ΔΕΗ έχει αυξηθεί κατά 200%, ενώ προβλέπεται να αυξηθεί κι άλλο μέσα στο χειμώνα. Μαζί με την αύξηση, η εταιρία εισάγει και νέες πρακτικές, με τις εισπρακτικές να παρενοχλούν κόσμο με το παραμικρό χρέος, ενώ τους είναι πολύ πιο εύκολο πλέον να κόψουν την παροχή ρεύματος. H αύξηση είναι συνολικότερη στον τομέα της ενέργειας, καθώς επηρεάζει και τις τιμές των καυσίμων. Από την αρχή της κρίσης, χιλιάδες συνάνθρωποί μας, στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν στράφηκαν σε πατέντες με μαγκάλια και ξυλόσομπες. Αυτές, όμως, οι λύσεις ανάγκης όχι μόνο δεν είναι αποτελεσματικές, αλλά έχουν υποβαθμίσει την ποιότητα ζωής μας σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε ούτε να αναπνεύσουμε λόγω της αιθαλομίχλης, ενώ άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους σε ατυχήματα. Όσον αφορά στις τηλεπικοινωνίες, η χώρα μας έχει από τους πιο ακριβούς παρόχους, ειδικά σε σχέση με την ποιότητα του δικτύου. Από την άλλη το νερό, συγκεκριμένα, στην πόλη των Ιωαννίνων έχει μια από τις ακριβότερες τιμολογήσεις της χώρας, γεγονός που έχει ήδη προκαλέσει την αντίδραση των κατοίκων της πόλης. Οι αυξήσεις στον τομέα της ενέργειας συμπαρασύρουν και την τιμή όλων των βασικών αγαθών. Από το κόστος του ψωμιού, έως εκείνο των βασικών ειδών υγιεινής, η αξιοπρεπής διαβίωση φαίνεται να απειλείται. Με τις ευλογίες του κράτους, που ξεπουλάει τα πάντα, οι βασικές ανάγκες εναποτίθενται στα χέρια των εταιρειών – καρτέλ, οι οποίες αδιαφορούν πλήρως για την ανθρώπινη ζωή και ξεφτιλίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες και δεν έχει πια κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι, για χάρη του κέρδους, οι μεγάλες επιχειρήσεις οδηγούν ελαφρά τη καρδία τους ανθρώπους στην απόλυτη εξαθλίωση.

Φυσικά δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως η οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για την ενεργειακή ή όποια άλλη κρίση. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια είναι τα μέσα που η εκάστοτε κυβέρνηση διαθέτει στους πολίτες της, ώστε να ανταπεξέλθουν. Και εδώ αρχίζει ο νεοφιλελεύθερος τραγέλαφος.

Ξεκινώντας από την εργασιακή νομοθεσία η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις της, αλλά και την πλήρη αποκοπή της από την πραγματικότητα που βιώνει η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Ήταν η περίοδος όπου ακούσαμε πως οι απλήρωτες υπερωρίες θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ρεπό, χρήσιμα για το «μάζεμα των ελιών» και πως το οκτάωρο είναι «παρωχημένο», όπως μας πληροφόρησε ο σκληραγωγημένος από την εργασία Κυριάκος Μητσοτάκης. Και τα εισοδήματα των μισθωτών; Η Ελλάδα, την δεκαετία που ακολούθησε την οικονομική κρίση και τις μνημονιακές πολιτικές, έγινε η χώρα με τη δεύτερη μεγαλύτερη μείωση των ωρομισθίων, της τάξης του 12.12%. Η «Γενιά των 700 ευρώ» έγινε η γενιά των 650 μεικτών και των 558 καθαρά, σε ένα εργασιακό τοπίο όπου φράσεις όπως «δώρα Χριστουγέννων – Πάσχα» και «πληρωμένες υπερωρίες» μοιάζουν με ανέκδοτα. Κι αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των εκλογών προχώρησε στον εμπαιγμό των εργαζομένων με την επιδοματική πολιτική των επιδομάτων ενοικίου και τα ΚΕΑ, η παρούσα κυβέρνηση πάει ένα βήμα παρακάτω με την ιλιγγιώδη αύξηση της τάξης του 2% που αντιστοιχεί σε 13 ευρώ ή 4 καφέδες και ένα μέτριο φιλοδώρημα. Περιττό να επισημάνουμε τη στάση των εργοδοτικών φορέων που αποφαίνονταν πως «650 ευρώ δεν είναι πολλά αλλά ούτε λίγα» ή πως «αυξήσεις σημαίνουν απολύσεις» . Αναφερόμαστε σε μισθούς πείνας, επισφαλείς συνθήκες εργασίας που σε κάποιες περιπτώσεις οδηγούν και σε εργoδοτικές δολοφονίες ,με πιο πρόσφατη εκείνη εργάτη στη COSCO. Με πολύ απλά λόγια μία ολόκληρη γενιά είναι καταδικασμένη να ζει με επιδόματα- ψίχουλα, με τους γονείς της και με πενηντάευρα από τους παππούδες• να δουλεύει μόνο για να πληρώνει λογαριασμούς, αδυνατώντας να αποταμιεύσει, να κάνει σχέδια για το μέλλον, να ανταποκριθεί σε μια έκτακτη ανάγκη. Την ίδια γενιά που η κυβέρνηση δε χάνει ευκαιρία να της προσάψει μέχρι και το προπατορικό αμάρτημα (βλ. πανδημία) και η Εκκλησία κυνηγάει για να τεκνοποιήσει για το καλό του Έθνους – με την εγκυμοσύνη βεβαίως να αποτελεί θαυμάσιο λόγο για απόλυση ή μη πρόσληψη.

Ίσως το ζήτημα του βασικού μισθού να μην ήταν τόσο σημαντικό πια, αν η χώρα είχε πετύχει τον περίφημο αποπληθωρισμό που στόχευαν οι πολιτικές λιτότητας πίσω στις αρχές τις δεκαετίας του 2010. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Με το κόστος ζωής να βρίσκεται σε αδιανόητα ύψη, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση, η ελληνική κοινωνία βιώνει την πλήρη απουσία στεγαστικής πολιτικής. Θεσμοί όπως ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας μοιάζουν βγαλμένοι από ασπρόμαυρα στιγμιότυπα των επικαίρων, ενώ η βραχυπρόθεσμη μίσθωση έχει αφεθεί πέρα από κάθε ρυθμιστικό πλαίσιο, αφανίζοντας ολόκληρες γειτονιές, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, μετά από 2 σχεδόν χρόνια πανδημίας, οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών διευκολύνονται χάριν του πλουτισμού μεσιτικών εταιριών κι έχουμε πλέον νέα, μισοανακαινισμένα διαμερίσματα για λίγους ή άδεια διαμερίσματα ενταγμένα σε πλατφόρμες τύπου Airbnb. Άνθρωποι εκδιώχνονται βίαια από σπίτια και ο νεοφιλελευθερισμός φροντίζει να τους κρατά μακριά από τις εξευγενισμένες γειτονιές, δίνοντας χώρο στο φαντασιακό της ομογενοποιημένης, ιδανικής πόλης. Και αντί της αποφασιστικής παρέμβασης στην αγορά ακινήτων, έχουμε μόνο έργα βιτρίνας, όπου εκατομμύρια ευρώ βγαίνουν από τα κρατικά ταμεία για να κατευθυνθούν σε άσκοπα έργα εντυπωσιασμού, όπως ο Μεγάλος Περίπατος στην Αθήνα ή το Open Mall στα Γιάννινα. Έργα που δεν συντελούν πουθενά αλλού παρά στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων –εμπορικών φυσικά- συμφερόντων και τίποτα δεν προσφέρουν στην καθημερινότητα των πολιτών. Κοντολογίς αντί για πεζοδρόμια, ράμπες αναπήρων κλπ έχουμε πλατάνια στην Πανεπιστημίου και ομοι- όμορφα στέγαστρα στην Ανεξαρτησίας. Στο ενεργειακό, που εν πολλοίς πυροδοτεί τη σημερινή κρίση τα πράγματα είναι ακόμη πιο κατατοπιστικά, όσον αφορά τις κυβερνητικές προ- θέσεις. Για δεκαετίες το ελληνικό κράτος ήταν όμηρος ληστρικών συμβάσεων με ιδιωτικές εταιρείες – μονοπώλια, όπως αυτό της περίφημης Πάουερ. Στη συγκυρία του «μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος» το ελληνικό κράτος απέκτησε μέσω της ΔΕΗ το μονοπώλιο στην παραγωγή και διανομή ενέργειας, η οποία σαν επιχείρηση δημοσίου πραγματοποίησε τον εξηλεκτρισμό της χώρας. Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως η ΔΕΗ κουβαλάει στην πλάτη της σκάνδαλα και περιβαλλοντικά εγκλήματα: από τα λιγνιτορυχεία και τις πόλεις της Β. Ελλάδας που θερίζει ο καρκίνος, μέχρι τα φαραωνικά φράγματα που έσβησαν από το χάρτη χωριά και εύφορες εκτάσεις και προκάλεσαν αλλαγές ακόμη και στο μικροκλίμα (βλ. Κρεμαστά και Μεσοχώρα). Και αφού οι πολιτικές λιτότητας «έσπασαν» τη ΔΕΗ σε επιμέρους επιχειρήσεις-φιλέτα προς ιδιωτικοποίηση, η παρούσα κυβέρνηση έκανε ένα βήμα παραπέρα, κηρύσσοντας αύξηση μετοχικού κεφαλαίου στην οποία το δημόσιο θα απέχει. Είναι σημαντικό να αναλογιστούμε τι λιθαράκι θα βάλει το χέρι των ιδιωτών σε αυτή την ήδη δυσμενή συνθήκη. Μάλιστα, επειδή χούγια είναι αυτά, η εταιρία που πρόκειται να αναδειχθεί στον μεγαλύτερο ιδιώτη μέτοχο της ΔΕΗ με μερίδιο 10%, η CVC, εκτός του ότι ελέγχεται για την εξαγορά της Εθνικής Ασφαλιστικής σε εξευτελιστική τιμή, προσέλαβε πρόσφατα την κόρη του πρωθυπουργού μας, τη Σοφία Μητσοτάκη.

Όσον αφορά τα μέτρα στήριξης που υποτίθεται ότι λαμβάνει η κυβέρνηση, αυτά είναι στην πεπατημένη της επιδοματικής πολιτικής, την ώρα που μένει εντελώς εκτός συζήτησης η μείωση των έμμεσων φόρων στην ενέργεια και στον ΦΠΑ (άραγε θυμάται κανείς τον Κυρανάκη που προεκλογικά διαμαρτυρόταν για τους φόρους για τα καύσιμα κίνησης;). Την ίδια ώρα που στην Ισπανία, για παράδειγμα, οι έμμεσοι φόροι στην ενέργεια μειώνονται στο μισό για να συγκρατηθούν οι τιμές και να προστατευθεί η κοινωνία, στην Ελλάδα η λύση έχει βρεθεί στην στροφή προς τους ιδιωτικούς παρόχους ενέργειας. Οι ιδιώτες, η λύση δια πάσαν νόσο όπως τουλάχιστον μάθαμε να λέμε τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ιδιώτες που αγόραζαν το ρεύμα από τη ΔΕΗ με τιμές χαμηλότερες του κόστους, μόνο και μόνο για να δημιουργηθεί με το ζόρι μία αγορά ανύπαρκτη έως τα μνημόνια. Οι ιδιώτες σαν τους Φλώρο και Μηλιώνη που αφού υπεξαίρεσαν 50 εκατομμύρια ευρώ από τη ΔΕΗ, πάρταραν στη Μύκονο και τώρα ξαναμπαίνουν στην αγορά ενέργειας. Οι ιδιώτες, που προσφέρουν ακαταμάχητες προσφορές, με κάποια ψιλά γράμματα βέβαια, όπως η «Ρήτρα αναπροσαρμογής τιμολογίου» που θα πρέπει να κατέχεις ένα-δυο πτυχία μαθηματικών για να καταλάβεις πως λειτουργεί.

Στην παρούσα συγκυρία κάποια πράγματα γίνονται ξεκάθαρα: πρώτον, δεν υπάρχει καμία αυτορρύθμιση της αγοράς που μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της κοινωνίας. Εδώ και δεκαετίες η ενέργεια έχει μετατραπεί σε χρηματιστηριακό προϊόν, υποκείμενη στις διακυμάνσεις ενός καπιταλισμού- καζίνο, και τώρα τις συνέπειες καλούμαστε να τις πληρώσουμε εμείς. Δεύτερον, οι κυβερνήσεις που διαχειρίζονται την κατάσταση στην Ελλάδα της λιτότητας, λίγο-πολύ κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, συμβάλλοντας στην ολοκληρωτική διάλυση κάθε ίχνους κοινωνικής πολιτικής και προστασίας. Συνεπώς, μάλλον δε θα έπρεπε να έχουμε και πολλές πια προσδοκίες από ένα κράτος, που μόνο σκοπό έχει πια την «επέκταση των αγορών» και μια «ανάπτυξη» που αφορά λίγα, πολύ συγκεκριμένα άτομα.

Τα παγκόσμια κινήματα των τελευταίων χρόνων μας δείχνουν ότι και σε άλλα μέρη του πλανήτη ο κόσμος σταμάτησε να περιμένει και να αναθέτει και πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Πλήθη ξεχύθηκαν στους δρόμους, οργανώθηκαν συλλογικά και αντιστάθηκαν στις κυβερνητικές πολιτικές που εξαθλίωναν τις ζωές τους. Πιο συγκεκριμένα….

Χιλή 2019. Μια αύξηση στην τιμή του εισιτηρίου του μετρό ήταν αυτή που πυροδότησε μια πολύμηνη εξέγερση, η οποία κατάφερε μέχρι και την αναθεώρηση του συντάγματος. Με το σύνθημα «ΔΕ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟ- ΝΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ» ο κόσμος οργανώθηκε οριζόντια και από τα κάτω, διεκδίκησε μαζικά τα δικαιώματά του, συγκρούστηκε με τις αρχές (οι οποίες σκότωσαν, τύφλωσαν, ξυλοκόπησαν και τραυμάτισαν σοβαρά εκατοντάδες πολίτες) και κατάφερε να χαλάσει τα σχέδια της εξουσίας, ανατρέποντας νόμους και στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση και σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Γαλλία 2018. Το περιβόητο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων ξεκινάει στη Γαλλία με την αύξηση στις τιμές των καυσίμων. Αγανακτισμένος ο κόσμος κατέκλεισε δρόμους και πλατείες, οργανώθηκε με αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και τοποθέτησε στο δημόσιο διάλογο ταξικά ζητήματα. Για πολλά συνεχόμενα Σαββατοκύριακα, οι Γάλλοι πολίτες μετέτρεψαν τον ελεύθερο τους χρόνο (αφιερωμένο παραδοσιακά στην κατανάλωση) σε χρόνο συλλογικών διαδικασιών, μέσα από τις οποίες προέκυψε ένα μαζικό κίνημα αντίστασης, διεκδίκησης και δημιουργίας. Από τις τιμές των καυσίμων, η βεντάλια των διεκδικήσεων άνοιξε με τους Γάλλους να ζητούν μια γενικότερη μείωση του κόστους ζωής και των φόρων, να απαιτούν κοντολογίς το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή. Δεν επρόκειτο για ένα παραδοσιακό κοινωνικό κίνημα με προκαθορισμένους στόχους, αλλά για ένα κίνημα πλήθους που περιφρόνησε τη διαμεσολάβηση και απάντησε μαζικά στη συσσωρευμένη κοινωνική ανέχεια.

Ελλάδα 2021. Μετά από δυο χρόνια καραντίνας κι ενώ προσπαθούμε να ξεμουδιάσουμε και να επαναφέρουμε την ανθρώπινη επαφή από τις οθόνες στο δημόσιο χώρο, αναρωτιόμαστε: ποια είναι η κανονικότητα που μας επιφυλάσσουν; Ένα αβάσταχτο κυνήγι των απολύτως απαραίτητων; Ένας χώρος και χρόνος απογυμνωμένοι από κάθε στοιχείο δημιουργικότητας και ελευθερίας; Μια μοναχική ζωή χωρίς προοπτική σύναψης ουσιαστικών σχέσεων; Πώς μπορεί άλλωστε να επιτευχθεί η ανθρώπινη επαφή όταν όλες οι κοινωνικές σχέσεις και οι αξίες στρέφονται γύρω από την κατανάλωση; Πώς να μην βιώνει το άτομο έντονο στρες και άγχος , να μην προκύπτουν ζητήματα ψυχικής υγείας από όλη αυτή τη πίεση και την επισφάλεια ; Πώς μπορούμε να μιλάμε για απελευθερωμένο δημόσιο χώρο όταν το ρεύμα, το νερό, τα ποτάμια, οι πλατείες, τα πεζοδρόμια και ο ίδιος μας ο χρόνος ιδιωτικοποιούνται; Ας εμπνευστούμε από τα παραδείγματα που μας δίνει η παγκόσμια σκηνή! Όσο πιο έντονη γίνεται η επίθεση κράτους και κεφαλαίου απέναντι στο άτομο, τόσο πιο επιτακτικός γίνεται ο κοινωνικός έλεγχος από αυτό-οργανωμένα κινήματα και η αυτοδιαχείριση της ζωής γίνεται μονόδρομος. Είναι ευθύνη μας να αντισταθούμε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας: απ’ τον αγώνα ενάντια στην υποτίμηση της ζωής μέχρι την κοινωνική διαχείριση της ενέργειας και των αγαθών• να συναντηθούμε στις συλλογικές διαδικασίες στους χώρους εργασίας και στο πανεπιστήμιο• να ξεκινήσουμε συνελεύσεις στις γειτονιές και στις πλατείες• να στελεχώσουμε τα σωματεία βάσης και τους κοινωνικούς μας χώρους. Απέναντι στον εξευτελισμό και την υποτίμηση της ζωής μας, να φτιάξουμε την κοινωνία μας με τους δικούς μας όρους.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 19.00, στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα (Αραβαντινού 6 και Τσιριγώτη, εντός στοάς)

Ενώ η κυβέρνηση δείχνει παντελώς ανίκανη και απρόθυμη, να αντιμετωπίσει με σοβαρούς όρους την πανδημία, πέραν της καταστολής και των απαγορεύσεων, ακόμη ένα νομοσχέδιο έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή, για να επιβεβαιωθεί η πλήρης σύμπλευση της Νέας Δημοκρατίας με το κεφάλαιο και την εργοδοσία.

Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, του ανθρώπου που από όλα τα πόστα αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά, συνιστά ακόμη ένα κομμάτι της ολομέτωπης επίθεσης που η κυβέρνηση εξαπολύει προς την κοινωνία. Περαιτέρω εξάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση και την οργάνωση των εργαζομένων, εμπόδια στην απεργία, θεσμοθέτηση του δεκαώρου και μείωση των πραγματικών εισοδημάτων. Αυτό που βαφτίζεται ως «προστασία» της εργασίας δεν είναι παρά ένα ακόμα δωράκι στο κεφάλαιο και τους υποστηρικτές της Νέας Δημοκρατίας. Οι γελοίες δε επεξηγήσεις του Χατζηδάκη, περί ανταμοιβής με ρεπό κλπ, δείχνουν όχι μόνο το απύθμενο θράσος ανθρώπων που δεν έχουν εργαστεί ούτε μία ώρα στη ζωή τους, αλλά και την αντίληψή τους για την κοινωνία. Μία κοινωνία ατόμων, που διαπραγματεύονται ξεχωριστά σαν «επιχειρηματίες» τους όρους εργασίας τους, χωρίς συνδικάτα και σωματεία, σε μία κατάσταση όπου όλοι γνωρίζουμε πως η δύναμη βρίσκεται πάντα στην πλευρά της εργοδοσίας παρά τα όσα αντίθετα ισχυρίζονται διαχρονικά οι νεοφιλελεύθεροι προφήτες.

Συμμετέχουμε στην απεργία της 10ης Ιουνίου και στηρίζουμε την πορεία των εργατικών σωματείων και συνδικάτων, την ίδια ημέρα στις 10:00, Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων.