-Το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους, όχι στης βουλής τους διαδρόμους-

Ένα μήνα μετά τις μαζικές κινητοποιήσεις στις 28 Φλεβάρη, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τι ακριβώς έγινε εκείνη τη μέρα στην πόλη μας. Υπήρξε μια τέτοια κοσμοπλυμμήρα, από το κατειλημμένο Δημαρχείο μέχρι και το ύψος της Ακαδημίας, που κανενός φωτογράφου η κάμερα δεν θα μπορούσε να την απαθανατίσει, αλλά και τα λόγια κανενός δημοσιογράφου δεν θα μπορούσαν να την αποτυπώσουν. Σε μια μέρα γενικής απεργίας, ο κόσμος συμμετείχε μαζικά, όχι λόγω κάποιου συνδικαλιστικού αγώνα, αλλά λόγω του χωρίς έλεος αγώνα των συγγενών των δολοφονημένων στα Τέμπη. Σε μια εποχή που η κοινωνία μας αποτελεί μια χωρίς βούληση μαριονέτα όσων έχουν την εξουσία, απογυμνώνοντάς την πλήρως και από το μικρότερο δείγμα αξιοπρέπειας οι συγγενείς έδωσαν το παράδειγμα του πώς την διεκδικείς αυτήν την αξιοπρέπεια, λειτουργώντας ως κινητήριος μοχλός που οδήγησε όλη την κοινωνία να βγει στο δρόμο και να πει ένα φτάνει πια, ως εδώ!

Η κατάσταση στη χώρα μας δεν είναι ένα απομονωμένο παράδειγμα. Παντού γύρω μας στα Βαλκάνια βλέπουμε κράτη που εγκληματούν και μια κοινωνία να κοχλάζει. Μαζικές δολοφονίες που πηγάζουν από μια κρατική αδιαφορία είδαμε προσφάτως και στην Σερβία και στην Βόρεια Μακεδονία, με τον κόσμο να αντιδρά άμεσα. Βλέποντας αυτή την βαλκανική διαφθορά να αναβλύζει, κοινό νήμα σε όλη την χερσόνησο, η κοινωνία έχει παύσει να εμπιστεύεται τους ανεπαρκείς και διεφθαρμένους κρατικούς φορείς. Γιατί αυτό που συνδέει τις δολοφονίες στα Τέμπη, στο Νόβι Σαντ και στην Κότσανη είναι η κρατική αδιαφορία και τα ιδιωτικά συμφέροντα. Στη χερσόνησο του ρουσφετολογίου και της λαμογιάς, αυτά τα δύο πάνε χέρι χέρι.

Αυτή η «πολιτική» δεν αναπτύχθηκε πρόσφατα και δεν φάνηκε μόνο στα Τέμπη. Υπάρχει από την δημιουργία του ελληνικού κράτους, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που δύο τρένα συγκρούονται μετωπικά στην Ελλάδα. Το 1972, εν μέσω χούντας και ενώ ο ΟΣΕ είχε μόλις ενοποιηθεί, δύο τρένα συγκρούονται στο Δοξαρά της Λάρισας με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς. Η αιτία; Η παντελής έλλειψη συστήματος ενδοεπικοινωνίας, διαχρονική συνθήκη η αποφυγή των πιο απλών συστημάτων ασφαλείας απ’ ό,τι φαίνεται. Ενώ και σε άλλη μια περίπτωση μαζικής κρατικής δολοφονίας, αυτής του Σάμινα, οι παραλείψεις όσον αφορά τα συστήματα ασφάλειας είναι τόσες πολλές, που θα χρειαζόταν να αφιερώσουμε ένα ολόκληρο κείμενο σε αυτές για να τις αποτυπώσουμε. Ο λόγος που δεν υπήρχαν διαχρονικά ο ίδιος, μια λογική μεγιστοποίησης των κερδών και ελαχιστοποίησης των ζημιών, μια λογική του πάμε και όπου βγει.

Όμως, ο λόγος που φτάσαμε εδώ είναι συγκεκριμένος και στόχαστρο έχει ένα μέσο που κυρίως εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, τον σιδηρόδρομο. Στην Ελλάδα ανέκαθεν, σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, το σιδηροδρομικό δίκτυο μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ανύπαρκτο και τα λίγα κομμάτια που βρίσκονται σε χρήση ως υποβαθμισμένα. Στην περίοδο της αρχικής συγκρότησης του ελληνικού κράτους και μέχρι και τις θητείες του Τρικούπη, οι σιδηρόδρομοι βίωσαν μια επιφανειακή άνθιση, κυρίως για εμπορικούς λόγους. Εκεί ανέλαβε δράση μια απο τις μεγαλύτερες συντεχνίες της χώρας, τα ΚΤΕΛ. Θέλωντας να μην χάσουν το μονοπώλιο που είχαν στις μεταφορές, τα ΚΤΕΛ άσκησαν τεράστιες πιέσεις σε όλες τις κυβερνήσεις έτσι ώστε ο σιδηρόδρομος να μείνει υποβαθμισμένος, αναγκάζοντας τον κόσμο να βασίζεται στα λεωφορεία, ένα πιο ακριβό και λιγότερο ασφαλές μέσο. Ο μαφιόζικος τρόπος που λειτουργεί αυτή η συντεχνία μπορεί να φανεί και στον τρόπο που λειτουργεί στην πόλη μας. Το 2009 κατάφερε εν μια νυκτί να μετακομίσει σε καινούριο κτίριο, επί της οδού Παπανδρέου, εντός της περιοχής του Μάτσικα, ενός προστατευόμενου κομματιού της λίμνης Παμβώτιδος. Το κτίριο αυτό εν τέλει κρίθηκε αυθαίρετο, χωρίς όμως να πτοείται ιδιαίτερα η διοίκηση των ΚΤΕΛ από αυτήν την είδηση.

Δεν πλήττονται, βέβαια, μόνο τα συμφέροντα των ΚΤΕΛ απο την ύπαρξη ενός άρτιου σιδηροδρομικού δικτύου. Οι αυτοκινητόδρομοι και το όλο σύμπλεγμα που υπάρχει για να τους συντηρεί, είναι άμεσα ωφελούμενοι από έναν κατακερματισμένο σιδηρόδρομο. Οι αυτοκινητόδρομοι, από μόνοι τους, συντηρούν μια ολόκληρη οικονομική μικροκλίμακα, με διόδια, εργολαβίες, φόρους κλπ. Αυτή η οικονομική μικροκλίμακα έχει δοθεί, φυσικά, γεναιόδωρα σε κοντινά πρόσωπα τον αρχιλαμόγιων αυτού του τόπου, της Νέας Δημοκρατίας. Η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, ιδιοκτησίας του Περιστέρη πεθερού του Γεραπετρίτη, έχει καταφέρει να τις παραχωρηθεί με συνοπτικές διαδικασίες η διατήρηση της Νέας Οδού ΑΕ, ενώ στις εργολαβίες είναι πρώτοι πρώτοι. Η διαφορά σε ό,τι αφορά την ασφάλεια και την οικονομικότητα των δύο μέσων, του αυτοκινήτου και του τρένου, είναι χαοτικές.

Ο ρόλος του σιδηρόδρομου ως ενός μέσου που εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες είναι ιστορικά αποδεδειγμένος, ενώ ακόμη και σήμερα σε ένα σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης αποτελεί κτήμα κοινωνικών αγώνων που εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Σε μια ανατροπή του πώς ξεκίνησαν να χτίζονται οι σιδηρόδρομοι, συνήθως απο βαρόνους, καπιταλιστές και εφοπλίστες, κυρίως για εμπορικούς λόγους, δημιουργήθηκε μια τέτοια κοινωνική πίεση που οι σιδηρόδρομοι κρατικοποιήθηκαν με κοινωνικά χαρακτηριστικά, ενώ στις χώρες που μεσουράνισε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, χτίστηκε ένα δίκτυο που ακόμα εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού.

Η περίπτωση κοινωνικού ελέγχου στον σιδηρόδρομο δεν είναι κάτι ουτοπικό. Όταν εξεγέρθηκαν οι αναρχικοί εργάτες στην Βαρκελώνη, πραγματοποιώντας την κοινωνική επανάσταση του 1936, ένα απο τα πρώτα μέρη που καταλήφθηκαν και πέρασαν σε κοινωνικό έλεγχο ήταν ο σιδηρόδρομος. Η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που έχει επικρατήσει μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του πέρατος της σοσιαλδημοκρατίας, όμως, έχει επηρεάσει και τον σιδηρόδρομο σε διάφορες χώρες, όπως είναι το Ηνωμένο Βασίλειο, με ένα κύμα ιδιωτικοποιήσεων να αναδύεται τα τελευταία χρόνια. Στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι ο σιδηρόδρομος δεν έχει βιώσει κάτι τέτοιο, ήταν ανέκαθεν υποβαθμισμένος για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω.

Αυτό που μπορούμε να πούμε ότι βλέπουμε να αναδύεται στα απόνερα των μεγάλων κινητοποιήσεων της 28ης Φλεβάρη, είναι ένα τεράστιο κενό εξουσίας. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να έχει χάσει την μπάλα με αυτά τα απανωτά χτυπήματα και να υποχωρεί από μια ξεκάθαρη πολιτική γραμμή υπεράσπισης της συγκάλυψης και των υπόλοιπων θεμάτων, γύρω από την δολοφονία στα Τέμπη. Ταυτόχρονα, από την μεριά της αντιπολίτευσης δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια εναλλακτική. Ο δρόμος του κοινοβουλευτισμού αποτελεί ένα ψευτοδίλημμα, ένα αδιέξοδο που εξουσιάζει τις ζωές μας με δήθεν δημοκρατικές προφάσεις. Όσο θα υπάρχει αυτό το σύστημα, μαθηματικά θα οδηγούμαστε σε νέα «Τέμπη». Αυτό το κοινοβουλευτικό αδιέξοδο δημιούργησε ένα κενό εξουσίας και είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία αυτό το κενό να το γεμίσει η κοινωνία με το πρόταγμα της αυτονομίας, της κοινωνικής αντιεξουσίας και της αυτοκυβέρνησης.

Η στροφή της κοινωνίας προς μια τέτοια μορφή αυτοκυβέρνησης, θέτει ξεκάθαρα αντιεξουσιαστικά χαρακτηριστικά. Η διαχείριση των ζώων μας περνάει στα δικά μας χέρια και η εξουσία καθίσταται μη αναπαραστάσιμη από ηγέτες, από οργανωτικές, αυτοαναφορικές και ιδεολογικές ηγεμονίες. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε ούτε να ξέρουμε τι μέλει γενέσθαι. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, όμως, είναι να διεκδικήσουμε τον δημόσιο χώρο με την δική μας ενσώματη συμμετοχή και παρουσία σε αυτόν. Άλλωστε, ο αγώνας της αξιοπρέπειας, της ισότητας και της αλληλεγγύης αποτελεί ένα μαραθώνιο και μόνο μια αυτόβουλη δυναμική κοινωνία μπορεί να τον κερδίσει.

ΌΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Σε μια παραλλαγή του κλασικού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε τον συρφετό της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με έναν υπερφίαλο και φαντασμένο βασιλιά, που τριγυρνά γυμνός στους δρόμους νομίζοντας ότι οι πάντες θαυμάζουν τα φανταστικά του ρούχα. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και στην περίπτωσή μας πάντα γυμνός ήταν.

Μέχρι και πρόσφατα, με τη λαϊκή οργή να ξεχύνεται παντού στους δρόμους για την υπόθεση των Τεμπών με αφορμή τη διαρροή ορισμένων ηχητικών με τις τελευταίες στιγμές κάποιων από τους επιβάτες, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν φαινόταν ιδιαίτερα διατεθιμένο να αναγνωρίσει φωναχτά αυτή τη γύμνια.

Καταλυτικοί παράγοντες σε αυτή την αλλαγή του συλλογικού θυμικού υπήρξαν ουσιαστικά τρεις. Αρχικά, ο ακούραστος, ανυποχώρητος και αξιοπρεπής αγώνας των οικογενειών των θυμάτων, που δεν έχουν σταματήσει στιγμή εδώ και 2 χρόνια να προσπαθούν να συναρμολογήσουν το παζλ των ευθυνών του κράτους, της κυβέρνησης της ΝΔ και της εταιρίας Hellenic Train, κρατώντας το θέμα στην επικαιρότητα σε πείσμα όλων όσοι προσπαθούν να το θάψουν ή να το υποβαθμίσουν. Μαζί με τις οικογένειες, σταθερά από την πρώτη στιγμή στάθηκαν και στέκονται εκείνοι οι άνθρωποι που είδαν τον εαυτό τους στα καμένα και κατεστραμμένα βαγόνια, που αντιλήφθηκαν ευθύς εξ αρχής ότι στα Τέμπη δολοφονήθηκαν οι δικοί τους άνθρωποι.

Ο τελευταίος παράγοντας που υπήρξε εξίσου καταλυτικός ήταν η αλαζονία της εξουσίας, που διαρθρώνεται σε πολυεπίπεδα δίκτυα ακραίας διαφθοράς και που προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να συγκαλύψει με κάθε τρόπο το έγκλημα των Τεμπών. Η συγκάλυψη ενορχηστρώθηκε από το κράτος, την κυβέρνηση της ΝΔ, την τοπική αυτοδιοίκηση, την εταιρία και διάφορους σκιώδεις παράγονες της ελληνικής βαλκανικής πραγματικότητας και βρήκε πρόσφορο έδαφος στα περισσότερα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ακολούθησαν πολιτικές ντιρεκτίβες για την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Αυτή η προσπάθεια συγκάλυψης έχει εξοργίσει πολύ κόσμο με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο έως αδύνατο να μαζευτεί πλέον από τα κυβερνητικά φυντάνια.

Οι διαχρονικές ελλείψεις στους σιδηροδρόμους, η ανυπαρξία τηλεδιοίκησης και άλλων συστημάτων ασφαλείας, το μπάζωμα, το περιεχόμενο και τα βαγόνια της εμπορικής αμαξοστοιχίας, είναι ζητήματα που ανέδειξαν και αναδεικνύουν σταθερά οι οικογένειες των θυμάτων και είναι αυτές οι οικογένειες, με τους δικούς τους διαύλους επικοινωνίας και με τη στήριξη του απλού κόσμου, που ενημερώνουν τους πάντες για το τι πραγματικά συμβαίνει, καθώς και για το ποιες ήταν οι σπασμωδικές κινήσεις της κυβέρνησης προκειμένου να θάψει το θέμα από την πρώτη μέρα. Μόνο από αυτές τις πηγές πληροφοριών μπορούμε να μάθουμε τι συνέβη και τι οδήγησε στα Τέμπη, αφού από το στόμα κανενός «αρμόδιου» δεν έχουμε ακούσει για τις πολλαπλές ελλείψεις στα συστήματα ασφαλείας, για την υποβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου και των υποδομών του, για το ξεπούλημα των από καιρό υποβαθμισμένων δημόσιων μεταφορών σε ιδιωτικές εταιρίες, για την γενικότερη συνθήκη αδιαφορίας απέναντι στο ενδεχόμενο απώλειας ανθρώπινων ζωών μπροστά στην μεγιστοποίηση των κερδών. Σύμφωνα με τους «αρμόδιους» τύπου Καραμανλή, δεν ετίθετο καν θέμα ασφάλειας, μέχρι που ξαφνικά δυο τρένα συγκρούστηκαν μεταξύ τους μετωπικά εν έτει 2023, σκορπώντας τον θάνατο σε 57 ανυποψίαστους επιβάτες.

Δύο χρόνια μετά το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, τα κυβερνητικά κωθώνια, και όλο το σύμπλεγμα συμφερόντων που ταΐζεται από αυτά, δεν κάνουν ούτε βήμα πίσω στο αφήγημά τους που αποδίδει πάντοτε τις ευθύνες σε μικρομεσαία στελέχη, έτοιμα να θυσιαστούν για το καλό των αφεντικών τους. Πέρα από τη στήριξη στις οικογένειες και στο απολύτως δίκαιο αίτημά τους για απονομή δικαιοσύνης και τη δεδομένη στήριξη όλων μας ενώπιον των δικαστηρίων όταν έρθει η ώρα, ένα κοινωνικό κίνημα με διάρκεια θα πρέπει να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης στην κοινωνία όχι μόνο για το ξεμπρόστιασμα των υπαίτιων αλλά και για το γκρέμισμά τους από τον θρόνο.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε το τέλος ενός συστήματος και μίας πραγματικότητας όταν αυτή σερβίρει τον εαυτό της ως τη μοναδική ρεαλιστική λύση. Στην ιστορία των ανθρώπων, όμως, τίποτα δεν άλλαξε χωρίς την φαντασία και την ουτοπία. Ας φανταστούμε, λοιπόν, ότι έχουμε την δύναμη να επιβάλουμε εμείς την δικαιοσύνη που αυτοί κρατάνε στα χέρια τους σαν μαριονέτα που εκτελεί τις εντολές τους. Ας φανταστούμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου το χρήμα δεν είναι η κύρια αξία, αλλά προτεραιότητα αποτελούν οι ζωές των ανθρώπων (ανεξαρτήτου φυλής, φύλου, χρώματος και θρησκείας φυσικά). Ας φανταστούμε μία κοινωνία όπου οι συγκοινωνίες δεν είναι κρατικές ούτε ιδιωτικές, αλλά δημόσιες, υπόκεινται δηλαδή σε κοινωνικό έλεγχο και χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Ας φανταστούμε και ας πράξουμε.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΝΑΠΝΟΗ

ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ, 28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 11.00 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Νοέμβριος 2020 και εν μέσω καραντίνας-απαγορευσης κυκλοφορίας το κράτος με πρόφαση την δημόσια υγεία υπό την απειλή του COVID-19 δείχνει τα δόντια του καταστέλλοντας βίαια δύο διαδηλώσεις. Η πρώτη στις 17 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι δρόμοι πλημμύρισαν από κάθε λογής μπάτσους προκειμένου να μην πραγματοποιηθεί η καλεσμένη πορεία. Έλεγχοι, πρόστιμα, προληπτικές προσαγωγές και αποκορύφωμα η βίαια επίθεση της αστυνομίας στο μπλοκ του συλλόγου εστιακων όπου τραυματίζουν και συλλαμβάνουν 25 φοιτητές.

Εννιά μέρες αργότερα, 26/11 ημέρα πανελλαδικής απεργίας ενάντια στο νομοσχέδιο Βρούτση – Χατζηδάκη η ιστορία επαναλαμβάνεται λίγο διαφορετικά. Η πορεία πραγματοποιείται παρά την απαγόρευση και τον αποκλεισμό του εργατικού κέντρου από άπειρες αστυνομικές δυνάμεις, αλλα η αστυνομία, με εκδικητικό μένος, εξαπέλυσε κυνηγητό όταν αυτή άρχισε να διαλύεται ειρηνικά, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό και τη σύλληψη δυο συνδικαλιστών διανομέων μελών του ΣΒΕΔΙ. Μπορεί η στάση των μπάτσων τις 2 αυτές ημέρες να ηταν πρωτοφανής για τα δεδομένα των Ιωαννίνων, δεν ήταν όμως κεραυνός εν αιθρία. Ο έλεγχος και η καταστολή σε ακραίο βαθμό ήταν κομμάτι της καθημερινότητας μας την περίοδο εκείνη αφού τα μόνα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση Μητσοτάκη για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας ήταν η απαγόρευση κυκλοφορίας και η επιβολή της με πρόστιμα απο τους μπάτσους. Η ενίσχυση των δημόσιων δομών υγείας εν καιρό κρίσης ήταν κάτι το οποίο πεισματικά αρνήθηκαν να κάνουν ακόμα και όταν ο κόσμος πέθαινε εκτός ΜΕΘ. Οι ανθρώπινες ζωές που χάνονταν καθημερινά δεν ήταν αρκετές για τη κυβέρνηση ωστέ να βγεί απο το πλάνο της υποστελέχωσης των νοσοκομείων στο πλαίσιο της σταδιακής τους ιδιωτικοποίησης. Καλούμαστε λοιπόν να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας με τη φυσική μας παρουσία στο δικαστικό μέγαρο Ιωαννίνων όπου και δικάζονται οι συλληφθέντες της 17 και 26 Νοεμβρίου αντίστοιχα.

Tρίτη 4 Φλεβάρη στις 9 το πρωί για τους 25 φοιτητές του συλλόγου Εστιακών και

Δευτέρα 10 Φλεβάρη στις 9 το πρωί για τους 2 συνδικαλιστές διανομείς.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ 25 ΦΟΙΤΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ ΠΟΥ ΑΨΗΦΗΣΑΝ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΣΤΙΣ 17/11/20

ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΙΣ 26/11/20

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Εν αναμονή του δικαστηρίου της δολοφονίας τον Τεμπών στη Λάρισα, οι εξελίξεις συνεχώς τρέχουν. Αυτή η μαζική κρατική δολοφονία, δεν πρέπει να ξεχαστεί και πρέπει να μας βρίσκει συνέχεια ενεργούς, στον αγώνα ενάντια στην συγκάλυψη της.

Καλούμε σε συγκέντρωση, την Κυριακή 26/1 στην Περιφέρεια, στις 12:00.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΧΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ

Την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2024 σημειώνεται έκρηξη σε διαμέρισμα των Αμπελοκήπων και χωρίς να χάσει ούτε δευτερόλεπτο αναλαμβάνει δράση η αντιτρομοκρατική. Κατευθείαν προχωρά σε σύλληψη μιας γυναίκας που βρισκόταν εντός του διαμερίσματος αλλά και της γυναίκας που είχε παραλάβει τα κλειδιά του
διαμερίσματος και διέμενε στο εξωτερικό. Ωστόσο, στα ΜΜΕ κυριαρχούν ακόμα ειδήσεις σχετικές με τη διαγραφή Σαμαρά από τη ΝΔ και με το έγκλημα των Τεμπών, όπου το κράτος όχι μόνο δεν κινήθηκε ακαριαία για να συλλέξει στοιχεία από τον τόπο του εγκλήματος, αλλά στην ουσία έκανε ό,τι ήταν εφικτό προκειμένου να τα εξαφανίσει, πρακτική που έρχεται σε προφανή αντίθεση με την «σβελτάδα» στην
υπόθεση των Αμπελοκήπων.
Για τον πλήρη αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης επιστρατεύτηκε η γνωστή τακτική του αποδιοπομπαίου τράγου, που λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης σε δύσκολες στιγμές. Αυτό είναι το σημείο που έρχεται στο προσκήνιο η είδηση για τη δήθεν εμπλοκή του αγωνιστή Νίκου Ρωμανού. Ο Νίκος είναι ο άνθρωπος στου οποίου τα χέρια έπεσε νεκρός, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο αδελφικός του φίλος Αλέξης
Γρηγορόπουλος, αφού προηγουμένως είχε προσβληθεί με σφαίρα από το μακρύ χέρι του κράτους, που ταΐζει η εξουσία. Ο φονιάς της 6ης Δεκεμβρίου σήμερα είναι ελεύθερος και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ενώ ο Νίκος Ρωμανός που θα κουβαλάει αυτή την ανάμνηση για μια ζωή, θα συνεχίσει να διώκεται με κάθε ευκαιρία, όντας ένας ακόμα αποδιοπομπαίος τράγος στην μακρά λίστα αγωνιστών, από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα για να μην πάμε πιο πίσω, που στοχοποιούνταν και διασύρονταν κάθε φορά που το κράτος είχε ανάγκη από ένα εξιλαστήριο θύμα. Στο παρόν η αντιτρομοκρατική προχωράει στην παράνομη σύλληψη του Νίκου
Ρωμανού, εξαφανίζοντας από την επικαιρότητα κάθε τι επιβαρυντικό για την κυβέρνηση και το μπλοκ συμφερόντων που αυτή εκπροσωπεί, καθώς πλέον η πρώτη είδηση είναι η σύλληψη του Ρωμανού, ο οποίος με συνοπτικές διαδικασίες προφυλακίστηκε. Η ΕΛΑΣ ανακοινώνει ότι βρέθηκε δακτυλικό του αποτύπωμα σε πλαστική σακούλα, εντός του διαμερίσματος που υπέστη ολική καταστροφή. Η αναφορά της ΕΛΑΣ μάς ταξιδεύει στο 2010, όπου είχε σταλεί φάκελος με εκρηκτικό
μηχανισμό στο υπουργείο Δημοσίας Τάξης έχοντας στόχο τον Χρυσοχοΐδη. Τότε η ΕΛΑΣ ισχυρίστηκε ότι στο φάκελο που εξερράγη ο εκρηκτικός μηχανισμός, βρέθηκε ολόκληρο αποτύπωμα του Παλαιοκώστα! Είναι άπειρες οι δικαστικές αποφάσεις παγκοσμίως που έχουν δεχτεί ότι δεν μπορεί το δακτυλικό αποτύπωμα να αποτελέσει από μόνο του παράγοντα καταδίκης, από τη στιγμή μάλιστα που είναι πολύ εύκολο να «φυτευτεί», ειδικά από τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά και από τον οποιονδήποτε.

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ / ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 σηματοδοτεί για το κράτος μία στιγμή κινδύνου, μία στιγμή όπου απειλήθηκε με πολύ μαζικούς όρους το μονοπώλιο της βίας του από κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται κατά κανόνα στο περιθώριο, όπως οι μετανάστες-
ριες, οι ρομά, τα φτωχά στρώματα που βρίσκονται στην βάση της κοινωνικής
πυραμίδας, οι κοινωνικοί αγωνιστές κλπ. Από τότε ήδη το κράτος ενορχηστρώνει την αντι-εξέγερσή του, η οποία βασίζεται τόσο στην καταστολή όσο και στην προληπτική
εξουδετέρωση κάθε τι διαφορετικού, που μπορεί να απειλήσει την κανονικότητά του. Έτσι, εισερχόμαστε σε ένα ατέρμονο κυνήγι μαγισσών ενάντια στον εσωτερικό εχθρό.
Οι κοινωνικές μειονότητες έρχονται στο επίκεντρο κυρίως σε περιόδους κρίσης ως ο εσωτερικός εχθρός, άλλες βιώνουν τη ρατσιστική βία των κρατικών μηχανισμών καθημερινά και άλλες την στοχοποίηση και την καταστολή. Οι καθημερινές δολοφονίες και βιασμοί στον φράχτη του Έβρου, τα ναυάγια στη μεσόγειο, οι
εξαφανισμένοι και δολοφονημένοι μέσα στα Α.Τ. – κολαστήρια, το ξύλο στις συγκεντρώσεις απέναντι ακόμα και σε ομάδες του πληθυσμού που «χαίρουν της εκτίμησης των κυβερνώντων» όπως οι πυροσβέστες και οι υγειονομικοί, οι κάμερες
που βρίσκονται παντού, οι μπάτσοι που βρίσκονται παντού ακόμα και μέσα στα πανεπιστήμια (για να θυμηθούμε και το πρόσφατο παράδειγμα με τα ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων), οι αγωνιστές που φυλακίζονται χωρίς στοιχεία, η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου, η μετατροπή όποιου αντιδράει σε εχθρό του
έθνους, είναι μερικά μόνο παραδείγματα καταστολής, κρατικής δολοφονικότητας, προληπτικής αντι-εξέγερσης και προσπάθειας εμπέδωσης ότι η βία είναι κρατικό μονοπώλιο.

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 άφησε, όμως, και μια τεράστια παρακαταθήκη για τις κοινωνικές αντιστάσεις των καταπιεσμένων, στα μάτια των οποίων φώτισε έστω
και για λίγο η φλόγα μιας διαφορετικής κοινωνίας, χωρίς αρχηγούς και ηγέτες, χωρίς
καταπίεση και ανισότητες, ακολουθώντας το νήμα όλων των σύγχρονων εξεγέρσεων.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη απέδειξε ότι η κοινωνία μπορεί να αντιπαρατεθεί στο μονοπώλιο της κρατικής βίας. Τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν το 2008, με την οικονομική κρίση και την βίαιη
φτωχοποίηση της κοινωνίας, οι οριζόντιες και αμεσοδημοκρατικές πρακτικές του Δεκέμβρη βρήκαν έδαφος σε λαϊκές συνελεύσεις, καταλήψεις, κολλεκτίβες,
συλλογικές κουζίνες και σε κινήσεις αδιαμεσολάβητης αντίστασης απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο.
Η φλόγα του Δεκέμβρη, λοιπόν, δε σβήνει. Την βλέπουμε στα μάτια όσων
αντιστάθηκαν εκείνες τις άγριες ημέρες, στα μάτια όσων συνέχισαν να αγωνίζονται και δεν παραιτήθηκαν, όσων ελπίζουν και ονειρεύονται ένα διαφορετικό αύριο. Η φλόγα
αυτή μας δείχνει πώς να πορευτούμε στον αγώνα που δίνουμε καθημερινά ενάντια στην κρατική τρομοκρατία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΤΟΝ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ
ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΠΟΡΕΙΑ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 18.00 ΑΚΑΔΗΜΙΑ

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ-ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
(Ανοιχτή συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 8μμ στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο
Αλιμούρα)

ΖΟΥΜΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Καλούμε στην απεργιακή κινητοποίηση, αύριο, Τετάρτη 20/11, στις 10:30, στο Εργατικό Κέντρο.

Κρίση ήταν και πέρασε. Να μια πρόταση που δεν θυμόμαστε να λέει ποτέ κανείς.Η λέξη κρίση πήρε σημαντική θέση στην Ελληνική γλώσσα μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 07-08 και την Ελληνική οικονομική κρίση χρέους του 08-09 ως απότοκο της πρώτης. Έκτοτε δεν την βλέπουμε να ξεβολεύεται από την θέση αυτή. Το μοτίβο φαίνεται ίδιο, μια μεγάλη κρίση για την οποία η εξουσία δεν φέρει καμία ευθύνη, μπορεί να φταίει η κακιά ΕΕ, το κακό ΝΑΤΟ, το κακό ΔΝΤ, η κακιά Αμερική και η κακιά Δύση. Το πρόβλημα ωστόσο δεν βρίσκεται στον εκάστοτε φταίχτη, αν και εμείς με χαρά θα βλέπαμε το τέλος την ηγεμονίας των προαναφερθέντων. Η ίδια κυβέρνηση όταν η κρίση αφορά το εσωτερικό της χώρας δεν θα αργήσει να στοχοποιήσει την κακοκαιρία, τον κακό ιο, τους κακούς μετανάστες ή τον κακό σταθμάρχη. Με αυτά και με εκείνα, εμείς συνεχίζουμε να ζούμε μαζί με τις κρίσεις, να τις αφήνουμε να ριζώνουν μέσα μας και αντιδραστικά (ίσως και λίγο φυγόπονα) μαθαίνουμε να μην τις παίρνουμε τόσο τοις μετρητοίς.

Μια κρίση που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ωστόσο, είναι η ακρίβεια, μια συνθήκη που συναντάμε καθημερινά μέσα στα κρύα μας σπίτια, στα ταμπελάκια του σούπερ μάρκετ και στα άδεια ντεπόζιτα των οχημάτων μας. Πολλή μαυρίλα ε; Μήπως τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο χάλια; Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Για να αποφύγουμε δύσκολους οικονομικούς όρους που ούτε εμείς ισχυριζόμαστε πως κατέχουμε θα καταφύγουμε στο εξής απλό συμπέρασμα : Σίγουρα δεν ζούμε καλύτερα από ότι ζούσαμε πριν 20, 30 ή 40 χρόνια. Το άλλο εύκολο σχετικά συμπέρασμα είναι πως όποτε οι κοινωνίες φτώχαιναν δύο ήταν οι δρόμοι, ή πόλεμος και εξαθλίωση ή κοινωνική επανάσταση.

Ο πόλεμος είναι μια πολύ πρακτική λύση για ανακατανομή του πλούτου και κερδοσκοπία. Σε μία παράφραση του “από τοτε που βρέθηκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο” εμείς θα πούμε “από τότε που βρέθηκε ο εθνικισμός χάθηκε η ανάγκη για δικαιολογίες”. Το Ισραήλ προασπίζεται τα ιερά εδάφη που τα είχε τάξει ο θεός σε έναν τύπο που ανέβηκε με ένα βιβλίο στο βουνό. Όταν κατέβηκε, είχαν όλα κριθεί, ο Νετανιάχου και η συμμορία του οφείλει να εξουδετερώσει και τον τελευταίο Παλαιστίνιο. Ένα πολύ ωραίο αφήγημα για ηλίθιους. Εμείς που δεν θέλουμε να λογίζουμε τους εαυτούς μας ως ηλίθιους ξέρουμε πως στην Γάζα υπάρχει τεράστιο απόθεμα φυσικού αερίου και ίσως αυτό να δικαιολογεί την συμμετοχή των ΗΠΑ και των Ευρωπαϊκών χωρών στην γενοκτονία. Ας μην ξεχνάμε εδώ και τον ρόλο της χώρας μας, έναν όχι και τόσο ταπεινό ρόλο προμηθεύοντας με πολεμικά εφόδια και καύσιμα καθώς και παρέχοντας παραθέριση σε εκατοντάδες ισραηλινούς στρατιώτες που πήραν ρεπό από τις θηριωδίες που διαπράττουν.
Ο άλλος πόλεμος που συντελεί στην άνοδο των τιμών είναι αυτός που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία. Η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία ισχυριζόμενη πως η εθνική ταυτότητα των Ρωσόφωνων κατοίκων του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ βάλεται καθώς ένοπλοι Ουκρανοί φασίστες έκοβαν και έραβαν στην περιοχή. Έτσι, ο εθνικιστικός εμετός αμφοτερόπλευρα έδωσε χώρο για έναν πόλεμο με δύο συνισταμένες. Από την μία, η απάντηση του ρωσικού κράτους για τις νατοϊκές βάσεις που στήνονταν δίπλα στα σύνορά του. Η παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ κάθε φορά που απειλείται απαντά με περισσότερες απειλές, έτσι η άνοδος των BRICS* και της αφθονίας της Ρωσίας σε καύσιμα δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Από την άλλη, ακριβώς αυτή ήταν η ευκαιρία για το κεφάλαιο που στηρίζει τον Πούτιν να εξάγει παρανόμως λόγω του διεθνούς εμπάργκο τα καύσιμά του με την βοήθεια των Ελλήνων εφοπλιστών ανοιχτά του Γυθείου. Με αυτό το τέχνασμα δισεκατομμυρίων, το πλέον βαφτισμένο ως νόμιμο πετρέλαιο παίρνει τιμές “παγκόσμιας έλλειψης” με μόνους ζημιωμένους εμάς τους/τις ίδιους/ες. Έτσι, ο αγώνας για την εξουσία μεταξύ κρατών που υπάρχουν μόνο και μόνο για να πλουτίζουν πατώντας πάνω σε θύματα πολέμων και λιμών καθώς και η θέληση για περαιτέρω πλουτισμό των κεφαλαιοκρατών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κρίσεις : πολεμικές, οικονομικές, περιβαλλοντικές.

Ας μην ξεχνάμε πως η ακρίβεια είναι σχετικιστικός όρος, ένα προϊόν με την ίδια τιμή, μπορεί να φαίνεται ακριβό ή φθηνό ανάλογα με τον χρόνο και τον τόπο που αυτό πωλείται. Έτσι, οι δέκα δραχμές κάποτε ήταν ένα αξιοπρεπές χαρτζιλίκι ενώ σήμερα, στην Ινδονησία με 8.000 ρούπια μπορείς να πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό.

Συμπεραίνουμε πως όταν οι κυβερνήσεις κατηγορούν τον πληθωρισμό για τις συνθήκες που ζούμε, είναι σαν να κατηγορούν την ζέστη για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ο πληθωρισμός είναι μόνο η συνέπεια της συνεχούς ανάγκης για τύπωμα νέου χρήματος. Η καραντίνα κατά την οποία η παραγωγή διακόπηκε, η στροφή της βιομηχανίας στον πολεμικό εξοπλισμό για τις ανάγκες των πολέμων, τα εικονικά χρέη που οδηγούν σε μεγαλύτερους δανεισμούς και εν τέλει η ανάγκη του μετακαπιταλιστικού συστήματος να δείξει ότι μπορεί να επιβιώσει οδηγούν απλά στην παραγωγή περισσότερων χαρτονομισμάτων που χρησιμοποιούνται όμως σε μία αγορά με περιορισμένη παραγωγή προϊόντων. Άρα ο ίδιος αριθμός προϊόντων δίνεται για ένα μεγαλύτερο ποσό χρήματος. Ωραία ως εδώ, απλά μαθηματικά, την εξίσωση χαλάνε όμως οι μεσάζοντες και άλλα καθίκια-επιχειρηματίες που επικαλούμενοι αυτήν την κατάσταση υπερτιμολογούν το προϊόν τους. Ο μεγαλύτερος από όλους νταβατζήδες, γνωστός ως ελληνικό (και όχι μόνο) κράτος χρησιμοποιεί την δική του μέθοδο να λειτουργεί ως μεσάζοντας, την φορολόγηση. Έτσι πλήττεται περισσότερο η αγοραστική δύναμη μιας κοινωνίας που συνεχίζει να αμείβεται με τα ίδια χρήματα ή δέχεται αυξήσεις που δεν ανταποκρίνονται στην αύξηση των τιμών. Για εμάς ωστόσο, κύρια διεκδίκηση δεν είναι η αόριστη αύξηση ενός μισθού, μια προσωρινή λύση σε ένα πρόβλημα που όπως αναλύσαμε ανωτέρω είναι βαθιά περίπλοκο.

Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την επίδραση της φτωχοποίησης στην κοινωνία μας σε τρεις άξονες : ενέργεια, σούπερ μάρκετ, νοίκι. Για τον πρώτο τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Όπως αναφέραμε, τα δύο ανοιχτά μέτωπα που απασχολούν την κοινή γνώμη, απασχολούν έντονα και τις πετρελαϊκές. Πάντως, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο αυτό το πετρέλαιο διοχετεύεται στην Ευρωπαϊκή αγορά και μάλιστα σε τιμές ψηλότερες από προηγουμένως παρά την εξαγωγή μεγαλύτερων ποσοτήτων συγκριτικά με τις χρονιές πριν από τον πόλεμο καταρρίπτοντας έτσι και τον νόμο ζήτησης και αγοράς. Ακόμα και οι οικονομολόγοι σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά μπροστά στην αισχροκέρδεια από τον πόλεμο και στους εφοπλιστές που τον εκμεταλλεύονται. Τα σούπερ μάρκετ, μέρος της ίδιας ιστορίας, σε μια συνθήκη ακρίβειας οι όμιλοι που στοχεύουν στο μονοπώλιο τρίβουν τα χέρια τους.

Πριν λίγο καιρό το υπουργείο ανάπτυξης βάφτισε ως αθέμιτο ανταγωνισμό την κοστολόγηση σε υποδιπλάσια τιμή ενός προϊόντος συγκριτικά με την τιμή που είχε ορίσει η εταιρεία Μπάρμπα Στάθης. Γεγονός που αποδεικνύει πως οι κολλητοί κράτος και κεφάλαιο θα κατασπαράξουν κάθε λογής αντίφαση στην πραγματικότητα που αυτοί ορίζουν. Τελευταίος άξονας είναι το ενοίκιο. Στην Ελλάδα που η ‘Καθημερινή’ δημοσιεύει άρθρο που εξυμνεί την ενοικίαση και την ευελιξία της ενώ υποστηρίζει πως οι νέοι την προτιμούν, δεν έχουμε πολλά να σκεφτούμε. Η αξιοπρεπής κατοικία έχει παραχωρήσει την θέση της στα airbnb διεθνών ομίλων που διαχειρίζονται ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στην καρδιά των αστικών κέντρων, οι μεσίτες σιγοντάρουν την κατάσταση υπερβάλλοντας σημαντικά στην κοστολόγηση των σπιτιών και το ρεύμα ακολουθούν οι ιδιοκτήτες των σπιτιών, άλλοι για να βάλουν κάτι τις παραπάνω στην τσέπη, άλλοι γιατί θεωρούν πως έγιναν businessmen με το ακίνητο που τους άφησε η μάνα τους. Στα Γιάννενα το φαινόμενο της υπέρ του δέοντος κερδοσκοπίας προϋπήρχε της ακρίβειας, όμως τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε πως ο παραπάνω συρφετός μάς έχει φτάσει σε αδιέξοδο.

Αναγνωρίζουμε την ανάγκη σαν ανταγωνιστικό κίνημα να σταματήσουμε να παραθέτουμε προβλήματα και να αρχίσουμε να βλέπουμε λύσεις στα ζητήματα που μας κάνουν την ζωή αβίωτη. Θεωρούμε λοιπόν αναγκαία την αναχαίτιση αυτής της τάσης μιας μερίδας του κόσμου, πατώντας πάνω σε αλλεπάλληλες κρίσεις να κερδίζει σε βάρος μας. Ενοικιοστάσια, επιβαλλόμενες από εμάς εκπτώσεις σε σούπερ μάρκετ, διεθνές αντιπολεμικό κίνημα και εν τέλει μια συμπαγής αντικρατική και αντιεξουσιαστική ματιά στα προβλήματα που βλέπουμε με τα μάτια μας είναι η δική μας προοπτική. Καμία εθνική ενότητα, κανένας στρατός και κανένα κόμμα δεν μας σώζει από την πείνα και από τις σφαίρες του πολέμου. Όσο αντιλαμβανόμαστε πως και τα δύο αυτά δεινά μας τα επιβάλει η ίδια τάξη που μας κυβερνά και μας διαφεντεύει, θα νοηματοδοτούμε τις ζωές μας διαφορετικά, γνωρίζοντας πως το μόνο που έχουμε είναι ο ένας την άλλη, η αλληλεγγύη μας και η αντίσταση που προβάλλουμε στο υπάρχον που μας τρώει.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

* Brazil, Russia, India, China, South Africa, οργανισμός αναδυόμενων αγορών (περιλαμβάνονται και το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Αιθιοπία)

Επετειακό το κλίμα. Η 17η Νοέμβρη, είναι καταρχάς μέρα συνυφασμένη με τον αγώνα που έδωσε μια μερίδα κόσμου που δεν είχε συμβιβαστεί με την πραγματικότητα της καταστολής, της φτώχειας και του κοινωνικού ξεπεσμού , εν ολίγοις της χούντας. Άνθρωποι κατά βάση νέοι που στην συνέχεια πλαισιώθηκαν και από άλλα κομμάτια της κοινωνίας της Αθήνας, αλλά και άλλων περιοχών της Ελλάδας όπως τη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα, αποφάσισαν πως οι ζωές τους δεν είναι για να χαραμίζονται από ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τους ίδιους και σπέρνουν διχόνοια, βία και εν τέλει θάνατο σε κάθε τι διαφορετικό που δεν τους αρέσει ή που μπαίνει στο δρόμο τους. Εμάς όλα αυτά δεν μας φαίνονται τόσο ξένα ούτε παλιά ούτε αλλόκοτα. Ίσα ίσα, όταν το καλοσκεφτόμαστε, και η πραγματικότητα σήμερα πάνω κάτω ίδια είναι.

Στο εξωτερικό οι ένοπλες συγκρούσεις ήταν και είναι θεμα της επικαιρότητας. Γι’αυτό και η εξέγερση τότε διαποτιζόταν από αντιπολεμικά συνθήματα και κινητοποιήσεις. Εντελώς συμπτωματικά (;) τόσο το 1973 όσο και τώρα, ο Παλαιστινιακός λαός υφίσταται γενοκτονία από το κράτος του Ισραήλ. Ένας λαός που ξεκληρίστηκε, ξεκληρίζει με την σειρά του έναν άλλον, αποσπώντας του και την τελευταία σπιθαμή ζωτικού χώρου. Ακόμη και μια υποτιθέμενη εκεχειρία δεν θα αφήσει τίποτα πίσω της πέρα από συντρίμμια, ένα πεδίο τελείως αφιλόξενο για τον εξουθενωμένο, άλλοτε εκτοπισμένο και άλλοτε δολοφονημένο κόσμο της Παλαιστίνης.

Το ίδιο σκηνικό παρατηρούμε και στην Ουκρανία, εκεί όπου μια πιθανή συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών δυόμιση και πλέον χρόνια από την έναρξη του πολέμου εν μέσω εθνικιστικού παροξυσμού θα αφήσει πίσω της μια εξαθλιωμένη κοινωνία και μια χώρα μισή, με πόλεις εξαφανισμένες από τον χάρτη, και πολλούς ανθρώπους της νεκρούς.

Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όταν η μάχη μεταξύ δύο κρατών με φιλοδοξίες για επέκταση των συνόρων τους και ισχυρό εθνικό φρόνημα, αυτών της Τουρκίας και της Ελλάδας, άφησε πίσω της πολλούς νεκρούς και μία χώρα στα δύο, με την ευγενική συναίνεση της χούντας, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα που οργάνωσε. Τόσα χρόνια ύστερα, ακόμα να καταλάβουμε ότι ο σωβινισμός γεννά νεκροταφεία.

Στο εσωτερικό της χώρας, οι ανισότητες οξύνονται, η ολιγαρχία επιβάλλει μία καθημερινότητα αβίωτη, τα αστικά κέντρα αργοπεθαίνουν, οι μυρωδιές του καλοκαιριού έχουν δώσει την θέση τους σε αυτές της καμμένης παλέτας και του τηγανισμένου ηλιέλαιου.

Ο εθνικισμός παραμένει το καταφύγιο των ηλίθιων, ανθρώπων που δεν τους απέμεινε τίποτα στη ζωή τους για να είναι περήφανοι, για να βρουν κάποιο νόημα, πέρα απο την ιδέα μιας πατρίδας ενωμένης και μιας θρησκείας ακλόνητης, την ίδια στιγμή που στις κοινωνίες μας ο καθένας κοιτάει την βολή του και καταπατάει κάθε ιδέα στον βωμό της προσωπικής του ανέλιξης.

Ακόμα και τώρα επομένως, η ερώτηση παραμένει ίδια : Μέχρι πότε ρε μαλάκες;

Μέχρι πότε θα δεχόμαστε να μας βαράνε στο δρόμο επειδή βγάλαμε βόλτα το παιδί μας, μέχρι πότε η αγαπημένη μας συνήθεια θα είναι να ψάχνουμε την τιμή ανά κιλό ενός προϊόντος στο σούπερ μάρκετ; Μέχρι πότε θα αναφωνούμε ευτυχισμένοι και ευτυχισμένες επειδή ο εργοδότης δέχτηκε να δουλεύουμε 40 ώρες την εβδομάδα για να μας δίνει 800 ευρώ;

Αυτά και άλλα τόσα ερωτήματα λοιπόν που αναλογούν στην εποχή τους, έλυσαν οι φοιτητές που μπήκαν στο Πολυτεχνείο έτοιμοι να έρθουν σε σύγκρουση με το τέρας που ονομάζεται εξουσία, είτε έχει την μορφή του γραβατωμένου πολιτικού αρχηγού, είτε του στρατιωτικού – εθνάρχη, είτε του επόμενου εκατομμυριούχου φιλάνθρωπου.

Οι κύκλοι βίας λοιπόν εσωτερικά και εξωτερικά δεν είναι για εμάς κάτι καινούριο. Όπως καινούρια δεν είναι και η αιτία τους, ολοκληρωτικά καθεστώτα, μεγάλες Ελλάδες/Τουρκίες/Ρωσίες, γενοκτονίες λαών με την πρόφαση της εθνικής άμυνας, φτώχεια και ανέχεια στα πλαίσια της εθνικής ανασύστασης και του κρατικού εκσυγχρονισμού. Με άλλα λόγια τα ίδια και τα ίδια.

51 χρόνια μετά θα πούμε κι εμείς τα ίδια :

ΚΆΤΩ Η ΕΞΟΥΣΊΑ

ΚΆΤΩ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΆΤΗ

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Νοέμβριος του 2013 και στη θέση του υπουργού υγείας βρίσκεται ο γνωστός ακροδεξιός κολαούζος που απαιτεί να λάβει όλη τη δόξα που απορρέει από τις απολύσεις γιατρών στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οκτώβριος του 2024 και οι μηχανές των ιδιωτικοποιήσεων έχουν πάρει φωτιά. Λιμάνια, αεροδρόμια, τρένα, αρχαιολογικοί χώροι και άλλα έχουν ξεπουληθεί εδώ και χρόνια. Έφτασε πλέον η ώρα για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, τις αποφασιστικές τομές στα μονοπώλια δημόσιου χαρακτήρα. Η υγεία έχει μπει στο κάδρο των ιδιωτικοποιήσεων με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα, και ποιος καταλληλότερος από τον υπουργό -παύλα- διαφημιστή εταιρικών ομίλων για να φέρει το έργο εις πέρας.

Ωστόσο, όσο κι αν η τωρινή κυβέρνηση δε θέλει με τίποτα να χάσει τη δόξα της «δημιουργίας» του νέου ΕΣΥ, όπως αποκαλούν τις κατακρεουργημένες δομές υγείες που ονειρεύονται, τα θεμέλια για να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση έχουν μπει εδώ και δεκαετίες. Από τις εποχές της ευημερίας των 90’s ως τη σύγχρονη Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και του 21ου αιώνα, η υποστελέχωση, τα ράντζα και οι εικόνες εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δεν έπαψαν ούτε μία μέρα να αποτελούν καθημερινότα στις δομές υγείας της χώρας. Από γενιά σε γενιά θεατές στο ίδιο έργο. Από τις λίστες αναμονής στα φακελάκια και από το εισιτήριο στην είσοδο ως τις ανύπαρκτες κλίνες ΜΕΘ που δε θα βοηθούσαν και ιδιαίτερα στην εποχή του κορονοϊού, όπως μας έχουν ενημερώσει τα πλέον αρμόδια χείλη. Φτάσαμε στο 2024 ώστε να ανοίξει πλέον διάπλατα η κερκόπορτα των νοσοκομείων.

Συγχωνεύσεις, αναπληρώσεις, μετακινήσεις. Οτιδήποτε χρειαστεί πέραν της ουσιαστικής ενίσχυσης του συστήματος υγείας. Μιλάνε για αποσυμφόρηση των νοσοκομείων ενώ στην πραγματικότητα βάζουν το ίδιο αποδυναμωμένο προσωπικό να τα λειτουργεί πρωί και βράδυ.

Οι μόνοι που κρατούνε όρθιο το σύστημα υγείας στη χώρα είναι το σύνολο των εργαζομένων οι οποίοι σέβονται το λειτούργημα τους και τον ρόλο τους απέναντι στην κοινωνία. Μία κοινωνία που κράτος, εταιρίες και επαίσχυντοι μεγαλογιατροί την αντιμετωπίζουν ως πελατεία στον τομέα της δημόσιας υγείας και περίθαλψης. Οι οποίοι εργαζόμενοι στον τομέα υγείας στην πόλη μας βρέθηκαν πάλι στο στόχαστρο της κυβερνητικής συμμορίας. Κατά την επίσκεψη του Υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, αφότου επιβεβαίωσέ ότι οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, που εργάζονται στην σίτιση και την καθαριότητα, θα μείνουν χωρίς δουλειά και ότι αυτούς τους τομείς θα τους αναλάβουν ιδιώτες εργολάβοι, με περίσσιο θράσος δήλωσε στα ΜΜΕ αλλά και μπροστά σε φιλικά προσκείμενες προς την κυβέρνηση συνδικαλιστικές δυνάμεις, ότι «δουλειά στον τομέα της φύλαξης και της εστίασης μπορείς να βρεις πολύ εύκολα». Έχεις εξαντληθεί από τα εξαντλητικά ωράρια του νοσοκομείου; Ο υπουργός σου βρήκε την λύση στα κάτεργα της τουριστικής βιομηχανίας. Φανερώνοντας πως στα μάτια των ηγεμόνων αυτού του τόπου, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είναι απλά αριθμοί.

Οι ίδιοι εργαζόμενοι και εργαζόμενες κρούουν συνεχώς το κώδωνα του κινδύνου όπως έκαναν και οι αντίστοιχοι στους σιδηροδρόμους. Εκεί αναλαμβάνει άλλη εξουσία, τα ΜΜΕ. Χρηματοδοτούμενα και λαμβάνοντας εντολές από την κρατική συμμορία με μόνο στόχο να μας πείσουν πως όλα είναι καλώς καμωμένα και όσοι αντιδρούν είναι ενάντια στη πρόοδο. Σε διαρκή προσπάθεια να δημιουργήσουν έναν κοινωνικό αυτοματισμό, όπου ο ασθενής θα φάει τη γιατρό γιατί δε κάνει καλά τη δουλειά της ακόμη και αν αυτή εργάζεται 24 ώρες σερί.

Σε όλα τα παραπάνω οφείλουμε ως κοινωνία να σταθούμε απέναντι και να διεκδικήσουμε τη δημοσία και δωρεάν υγεία που μας αξίζει. Να συνειδητοποιήσουμε ότι καμία κυβέρνηση και κανένας υπουργός δε θα μας κάνει τη χάρη να μας παρέχει ένα κρεβάτι σε νοσοκομείο, τα φάρμακα μας δωρεάν, τις εργασιακές συνθήκες που μας αρμόζουν. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να έχουμε τον έλεγχο στις ζωές μας και να στέλνουμε στον αγύριστο τον κάθε τυχάρπαστο που νομίζει ότι θα παίζει με αυτές και με το μέλλον μας. Οφείλουμε να σταθούμε απέναντι σε ένα σύστημα που βάλθηκε να μας πείσει πώς δεν πρέπει να μας συμβεί κάτι γιατί θα πιάσουμε τη θέση κάποιου άλλου ασθενή στον θάλαμο και οι θέσεις είναι λίγες.

Η ιδιωτικοποίηση της υγείας έρχεται σε μία άκρως επιβαρυμένη κοινωνική πραγματικότητα όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα και βάζει ψαλίδι εδώ κι εκεί για να επιβιώσει. Ακόμη όμως κι αν το δικό σου ψαλίδι φαίνεται ασήμαντο στη διπλανή σου, πρέπει να καταλάβουμε όλοι και όλες ότι η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη είναι κάτι που μας αφορά όλους, από το νεογέννητο μωρό μέχρι τους ηλικιωμένους ανθρώπους.

Αν μείνουμε άπραγοι και αποδεχτούμε σιγά σιγά κάθε αλλαγή που φέρνουν στη ζωή μας, τότε το μέλλον για εμάς φαντάζει δυσοίωνο. Η ζωή θα έχει τιμή στα πάντα, από το πανεπιστήμιο, στην υγεία, στο σιδηρόδρομο. Αυτός που σήμερα είναι υπουργός υγείας είναι ο ίδιος που έλεγε ότι αν μιλούσαν για την ασφάλεια στα τρένα δεν θα κόβανε εισιτήρια. Αυτό είναι το μέλλον!

Τέτοιες καταστάσεις μας αφορούν όλους και οι κινητοποιήσεις δεν πρέπει να περιορίζονται στα στενά πλαίσια των ανθρώπων που έχουνε άμεση και καθημερινή επαφή με το σύστημα υγείας. Η υγεία των γονιών μας, των παιδιών μας, των φίλων μας εξαρτάται από αυτές τις μεγάλες κοινωνικές αποφάσεις και το κατά πόσο θα φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων. Οι υγειονομικοί πρέπει να πλαισιωθούν και να υποστηριχτούν από ολόκληρη την κοινωνία. Μόνο συλλογικά μπορούμε δώσουμε την απάντηση μας απέναντι σε αυτούς που μας καταδυναστεύουν, να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε ότι μας αξίζει.

Στηρίζουμε την πανυγειονομική απεργία την Πέμπτη 17 Οκτώβρη στις 11π.μ. στην Περιφέρεια

Η ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ, ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ – ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση