ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΣΦΑΓΕΙΑ ΟΛΟΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!

Το κράτος δολοφονεί;

Η απάντηση είναι ναι. Δέκα μήνες πριν, ένα επιβατικό τρένο 350 ατόμων συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία στο κεντρικό σιδηροδρομικό δίκτυο της Ελλάδας λόγω κρατικής αμέλειας. Δολοφονήθηκαν 57 άτομα.

Το κράτος καθημερινά δολοφονεί πρόσφυγες τόσο στο Αιγαίο όσο και στο φράχτη του Έβρου. Όπως φάνηκε και από την δολοφονική του στάση στο έγκλημα της Πύλου. Τον αριθμό των δολοφονημένων δεν θα τον μάθουμε ποτέ γιατί βρίσκονται στο πάτο του Αιγαίου, ενός ακόμα προσφυγικού νεκροταφείου.

Η αστυνομία δολοφονεί;

15 χρόνια πριν Αλέξης Γρηγορόπουλος, ούτε η πρώτη δολοφονία ήταν, ούτε η τελευταία επρόκειτο να είναι. Τα δύο τελευταία χρόνια μετράμε νεκρούς. 2 χρόνια πριν Νίκος Σαμπάνης, 1 χρόνο πριν Κώστας Φραγκούλης, τρεις μήνες πριν Κώστας Μανιουδάκης και εικοσιτρεις μέρες πριν Χρήστος Μιχαλόπουλος. Το μοτίβο είναι ξεκάθαρο και ο ρυθμός εφαρμογής του αυξανόμενος. Η ΕΛ.ΑΣ δολοφονεί με τις ευλογίες του κράτους.

Αυτό είναι η ΕΛ.ΑΣ ένα προσανατολισμένο δολοφονικό όπλο που στρέφεται ενάντια στον εσωτερικό εχθρό που θέτει το κράτος. Είναι ένα συστημικά ρατσιστικό σώμα που διακατέχεται από σκληρή ανάγκη επιβολής εξουσίας, συνοδευόμενη από αίσθηση ατιμωρησίας. Το κράτος ορίζει τον εχθρό και οι αστυνομικοί οχυρώνονται με κατασταλτικούς μηχανισμούς και χτυπούν ασύστολα όποιο άτομο σταθεί εμπόδιο. Ξυλοδαρμοί, σεξιστικές/ ομοφοβικές/ τρανσφοβικές επιθέσεις, δολοφονίες, δεν είναι τυχαίες παραβιάσεις των αστυνομικών. Είναι η επιτηδευμένη επιβολή και διαιώνιση μιας πατριαρχικής, καπιταλιστικής, ρατσιστικής ‘’κανονικότητας’’.

Μίας κανονικότητας που ενισχύεται μέσω της ενδυνάμωσης του αστυνομικού μηχανισμού ως μέσο επιβολής της εξουσίας του κράτους πάνω μας, ως μέσο εκμηδένισης κάθε μορφής αντίστασης και κριτικής σκέψης. Η λύση σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα είναι περισσότερη αστυνομία. Η υγεία, η παιδεία και οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό κεκτημένο στρέφεται στην ιδιωτικοποίηση ενώ ταυτόχρονα δεν μας επιτρέπεται να αντιδράσουμε σε αυτό γιατί σε κάθε γωνιά κρύβεται καταστολή με οποιοδήποτε μέσο από τους αστυνομικούς.

Έτσι η εξέγερση της 6ης Δεκέμβρη δεν είναι απλά μια επετειακή μέρα, αλλά μας θυμίζει ότι η αντίσταση της κοινωνίας είναι αυτή που μπορεί να αντιπαραταχθεί στη δολοφονική μηχανή του κράτους που συνεχίζει και θα συνεχίζει να δολοφονεί, να υποτιμά τις ζωές όλων μας μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμη που έχουμε. Μας θυμίζει ότι στην εξαθλίωση, στην καταστολή, στην επιβολή της εξουσίας με σκοπό την υποταγή μας η απάντηση πάντα θα είναι εξέγερση.

Πορεία Τετάρτη 06/12 18:00 στην Ακαδημία

Χειρονομία-Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Από τότε και για πάντα, κάτω η εξουσία

Οι εξεγέρσεις του σήμερα: γραφικότητα ή αναγκαιότητα;

Πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έχουμε φτάσει σε μια εποχή που η διεκδίκηση θεωρείται γραφική. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει σαρώσει τις προηγούμενες ιδεολογικές αντιπαλότητες κι έχει δημιουργήσει μια ασφυκτική καθημερινότητα που κάνει τον κόσμο να αποδρά από την πολιτική. Η συμμετοχή στα κοινά φαντάζει μακρινή και η πίστη στη συλλογική αντίσταση σβήνει. Αυτή η ηττοπάθεια και η αίσθηση αδυναμίας οδηγούν σε μια παθητικότητα, ακόμα και απέναντι σε σοκαριστικά γεγονότα, κάτι που, με τη σειρά του, κλείνει το υποκείμενο στην ιδιωτική του σφαίρα, κάνοντάς το να αναζητά λύσεις για τον εαυτό του. Πολλές φορές αυτό πηγάζει από την πλήρη αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που το άτομο νιώθει παγιδευμένο και προσπαθεί να ξεφύγει, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα και μην ξέροντας τι άλλο να κάνει. Κοινός παρονομαστής στις δυο περιπτώσεις είναι η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει νικήσει. Σε όλα αυτά, ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί κατευναστικά, υποσχόμενος επιδόματα, δίνοντας προκλητικές εγγυήσεις για εξορθολογισμό και βελτίωση των υποδομών, οι οποίες έρχονται μόνο μετά από κάποιο τραγικό συμβάν, αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης και της κρατικής αδιαφορίας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα Τέμπη. Οι κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου ήταν από τις πιο δυναμικές των τελευταίων ετών. Δεν έδειξαν, ωστόσο, την εξεγερσιακή διάθεση άλλων εποχών. Αυτή η κατάσταση φανερώνει μια έλλειψη συνολικής θεώρησης και μια αδυναμία να ξεφύγουμε από τα δίπολα. Αντί η απογοήτευση να μας ωθεί στο να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, βρισκόμαστε να ζητάμε από το κράτος να κάνει καλύτερα τη δουλειά του.

Ιστορική συνέχεια

Η νοητή γραμμή που ενώνει τα κινήματα των τελευταίων πενήντα ετών με την εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι η διαρκής συμμετοχή όλων μας σε διαδικασίες και αγώνες. Αυτή η σύνδεση διαρκώς τείνει να χάνεται, διαρκώς παλεύουμε να την κρατήσουμε ζωντανή. Έχει κάποιο νόημα η σύνδεση αυτή; Υπάρχει όντως ή προσπαθούμε να την εφεύρουμε με το ζόρι; Ας μην ξεχνάμε ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε ένα παράδειγμα ισχυρής απάντησης μιας μειοψηφίας σε έναν πιο ισχυρό αντίπαλο. Μπορεί ο δικός μας αντίπαλος να μην είναι η Χούντα, αλλά πλέον ζούμε και σε μια ιστορική στιγμή που δε χρειάζεται μια Χούντα για να ζούμε σε καθεστώς ανελευθερίας.

Παρά την επίφαση δημοκρατίας στην οποία ζούμε, πολλά στοιχεία του τότε καθεστώτος παραμένουν ενεργά και σήμερα. Η αστυνομία έχει δολοφονήσει τρεις Ρομά τα τελευταία δυο χρόνια. Οι μετανάστες ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, στοιβαγμένοι σε καμπς περικυκλωμένα από φράχτες και ελεγχόμενα από κάμερες σε κάθε γωνία. Ο ρατσισμός δίνει και παίρνει σε όλα τα περιβάλλοντα: στην εργασία, στην κατοικία, στο δημόσιο χώρο, στην εκπαίδευση, καθώς οι μετανάστες θεωρούνται «εισβολείς» και «απολίτιστοι». Η αστυνομία ενισχύεται διαρκώς με νέες προσλήψεις και αναβάθμιση εξοπλισμού. Βρίσκεται παντού και καταστέλλει βίαια. Η ακροδεξιά συσπειρώνεται γύρω από νέα μορφώματα και η ρητορική της ξαναεμφανίζεται στο δημόσιο λόγο. Η ενημέρωση είναι απόλυτα ελεγχόμενη, με τα ΜΜΕ να εξυπηρετούν ξεκάθαρα τα συμφέροντα των χορηγών τους και να βάζουν πλάτη στη δολοφονική πολιτική του κράτους.

Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Κάτω το ΝΑΤΟ

Πόσο μακριά βρισκόμαστε από αυτές τις διεκδικήσεις; Το κόστος ζωής έχει γονατίσει τα περισσότερα νοικοκυριά της χώρας. Δουλεύουμε όλη μέρα για να ελπίζουμε στο επίδομα πετρελαίου και το καλάθι του νοικοκυριού προκειμένου να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες. Για κάθε άπιαστο είδος βγάζουν κι ένα γελοίο pass, επιβραβεύοντάς μας που δε διαμαρτυρόμαστε. Η Παιδεία βαδίζει με γοργά βήματα προς την ιδιωτικοποίηση. Κάποια πτυχία εξισώνονται με απολυτήρια λυκείου, άλλα θεωρούνται άχρηστα αν δεν ακολουθούνται από πανάκριβα μεταπτυχιακά. Σε κάποια σχολεία πέφτουν τα ταβάνια, ενώ κάποιες σχολές πλημμυρίζουν όταν βρέχει. Ξεσπάνε σκάνδαλα παρακολουθήσεων και κατασκοπευτικού υλικού (“Predator”). Η τεχνολογία συνιστά αναγκαιότητα στη ζωή μας, αλλά η χρήση της χωρίς να παραβιαστούν τα προσωπικά μας δεδομένα είναι αδύνατη. Η υπόσταση του ατόμου ως πολίτη δεν υπάρχει: είμαστε αναλώσιμες μηχανές παραγωγής και καταναλωτές. Παράλληλα, η χώρα μας εμπλέκεται άμεσα στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, παραχωρώντας την 112 πτέρυγα μάχης της Ελευσίνας και ενεργοποιώντας τη βάση της Σούδας, μετατρέποντας έτσι την Ελλάδα σε αφετηρία για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, για να δώσουμε απλά το πιο πρόσφατο παράδειγμα.

Ενέργεια: ένα επίκαιρο παράδειγμα

Εδώ και αρκετά χρόνια έχει ξεκινήσει ένας σχεδιασμός μετατροπής της Ελλάδας σε μπαταρία της Ευρώπης. Ερευνητικά έργα σε στεριά και θάλασσα στοχεύουν στην εκμετάλλευση κάθε ενεργειακού πόρου, είτε με παραδοσιακά μέσα, κάνοντας εξορύξεις, είτε μέσω «πράσινων» επιλογών. Σε όλα αυτά τα πρότζεκτ, η Ελλάδα υπογράφει συμβάσεις ξεπουλήματος, αδιαφορώντας για τις περιβαλλοντικές καταστροφές, τον αφανισμό των ντόπιων πληθυσμών, την αποκατάσταση του φυσικού τοπίου και τις επιθυμίες των κατοίκων. Να σημειώσουμε, βέβαια, ότι αυτοί οι σχεδιασμοί δεν εγγυώνται κανένα όφελος για τη χώρα. Παράδειγμα είναι ο Πρίνος που εδώ και δεκαετίες δεν έχει επιφέρει καμία ελάφρυνση στον πληθυσμό της Καβάλας. Ο Πρίνος, μάλιστα αποτέλεσε μία από τις πιο σκανδαλώδεις παραχωρήσεις-ξεπουλήματα της Χούντας. Η Χούντα εξυπηρέτησε με κάθε τρόπο το μεγάλο Κεφάλαιο, όπως για παράδειγμα τον Ωνάση, με τον οποίο είχε υπογράψει σύμβαση για την εγκατάσταση διυλιστηρίων στα Μέγαρα. Οι Μεγαρείς, τότε, υπερασπιζόμενοι τον τόπο τους ενάντια στη λεηλασία της φύσης, στάθηκαν απέναντι στο καθεστώς, το οποίο, φυσικά, συντάχθηκε με τον μεγάλο εθνικό ευεργέτη. Κάτι μας λέει ότι η εικόνα της λεηλασίας της φύσης, της εξυπηρέτησης των ισχυρών από την πλευρά του καθεστώτος και της κοινωνίας, από την άλλη, να προσπαθεί μόνη της να αντισταθεί στην καταστροφή, δεν έχει αλλάξει και πολύ μέσα στα χρόνια.

Το αντιεξουσιαστικό πρόταγμα

Μέσα στον τελευταίο αιώνα, τα παραδοσιακά αντικαπιταλιστικά αφηγήματα απέτυχαν να δώσουν λύση στα διαιωνιζόμενα προβλήματα της ανθρωπότητας. Σε πολλές περιπτώσεις, κατέληξαν στον κρατικό καπιταλισμό, με τη φτώχεια, τον πόλεμο και τον περιορισμό της ελευθερίας να παραμένουν. Και στη χώρα μας, φυσικά, κάθε «προοδευτική» και «φιλολαϊκή» πολιτική μέσα στα μεταπολιτευτικά χρόνια πρόδωσε τις ελπίδες των ανθρώπων. Στο σήμερα οι «ειδικοί της επανάστασης» παραγκωνίζονται, καθώς οι σύγχρονες εξεγέρσεις υιοθετούν την οριζοντιότητα και την αντιιεραρχία. Οι Κούρδοι της Ροζάβα και οι Ζαπατίστας της Τσιάπας δομούν τις κοινότητές τους με αυτά τα χαρακτηριστικά. Τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία και η εξέγερση του 2019 στη Χιλή δεν περίμεναν κάποιο μανιφέστο για να βγουν στο δρόμο και να διεκδικήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Ο προσανατολισμός αυτών των εξεγέρσεων δόθηκε κατά την εξέλιξή τους, όχι εκ των προτέρων.

Η αντίσταση στον τεμαχισμό κάθε κοινωνικού δεσμού και στον ανθρωπότυπο του μοναχικού ιδιώτη θα έρθει μόνο μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Πρώτο βήμα είναι η συνάντηση στο δημόσιο χώρο που σαρώνεται από το Κεφάλαιο. Τα εργαλεία για την οικοδόμηση των κοινωνιών μας, οφείλουμε να τα εφεύρουμε εμείς, μέσα από τις διαδικασίες και τους χώρους μας. Κανένα Κοινωνικό Κράτος δε θα μας σώσει. Η διαρκής επίκλησή του εντείνει την αίσθηση ότι είμαστε αδύναμοι-ες απέναντι σε ένα θεσμό ανίκητο και αδιαμφισβήτητο. Το Πολυτεχνείο μας θυμίζει ότι η εξέγερση δεν περιμένει τις ευνοϊκότερες συνθήκες για να ξεσπάσει. Εκεί που νομίζεις ότι όλα είναι μια προσχεδιασμένη ρουτίνα, ότι όλα έχουν προαποφασιστεί για εσένα χωρίς εσένα, μια μειοψηφία έρχεται να σου θυμίσει ότι η διεκδίκηση δεν είναι γραφική και ότι ο δρόμος προς την ελευθερία είναι συλλογικός.

ΔΕΝ ΑΝΑΘΕΤΟΥΜΕ

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Χειρονομία Αντιεξουσιαστική Κίνηση

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΕΜΙΣΑΤΕ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΑΣ ΜΕ ΑΙΜΑ!

Μεσάνυχτα Σαββάτου 11 Νοεμβρίου στη Βοιωτία. Ένας 17χρονος Ρομά πέφτει νεκρός ύστερα από καταδίωξη από

αστυνομικούς. Για άλλη μια φορά όπλο μπάτσων στρέφεται εναντίον ενός Ρομ, υπό συνθήκες που “ακόμη

ερευνώνται”.

Το θύμα μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας του επέβαιναν σε αυτοκίνητο το οποίο έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Ως αιτία

της καταδίωξης παρουσιάζεται η μη συμμόρφωση σε σήμα της αστυνομίας για ακινητοποίηση. Οι συνεπιβάτες

μιλούν για βίαιη επίθεση στον 17χρονο και για απευθείας πυροβολισμό ο οποίος και του αφαίρεσε τη ζωή. Σύγχυση

μας προκαλεί η ασυμφωνία των ανακοινώσεων των αστυνομικών πηγών που τη μία κάνουν λόγο για αδιευκρίνιστες

συνθήκες και την άλλη για εκπυρσοκρότηση του όπλου κατά τη διάρκεια «ελέγχου υψηλού κινδύνου» από Ο.Π.Κ.Ε.. Δεν υπάρχει κανένας υψηλότερος κίνδυνος όμως από μία ανεξέλεγκτη αστυνομία, από έμμισθους δολοφόνους που αποφασίζουν ποια ζωή είναι άξια να βιωθεί, εκτελούν ωθούμενοι από ρατσιστικά κριτήρια και με την αλαζονεία της ατιμωρησίας που τους εξασφαλίζουν η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός. Μέσα από την ασφάλεια και τη θεσμική κάλυψη αυτή βρίσκουν την ευκαιρία να ασκούν εξουσία, να αυθαιρετούν, να τραμπουκίζουν, γιατί όχι να βασανίζουν, και να δολοφονούν αθώους πολίτες κατά το δοκούν. Την επικινδυνότητα του σώματος αυτού φρόντισε να ενισχύσει η κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια προσλαμβάνοντας και τοποθετώντας παντού ολοένα και περισσότερους ανεκπαίδευτους μπάτσους και εξοπλίζοντάς τους συνεχώς.

Δυστυχώς δε μας ξαφνιάζουν οι ρατσιστικές τακτικές των μπάτσων. Το τραγικό αυτό περιστατικό ξυπνά μνήμες από

την ανθρωποκτονία του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη από σφαίρες αστυνομικών σε καταδίωξη πριν δύο χρόνια στο Πέραμα και του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη πέρσι. Μέσα σε τρία χρόνια μετράμε τρεις νεκρούς Ρομ, από καταδιώξεις της αστυνομίας. Οι τρεις αυτές δολοφονίες βγήκαν στην επιφάνεια καθώς αποτελούν ακραίες εκφάνσεις βίας. Μπορούμε να αναλογιστούμε πόσες άλλες περιπτώσεις πιο ήπιας καταστολής και βίας ενάντια σε μειωνοτικές ομάδες συγκαλύπτονται καθημερινά ή ακόμα χειρότερα νομιμοποιούνται στις συνειδήσεις της κοινωνίας λόγω

προκαταλήψεων και με τη βοήθεια των Μ.Μ.Ε. που τις συντηρούν.

Αν υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε, αυτό είναι η απόπειρα νομιμοποίησης της θανατηφόρας κρατικής

βίας στη συλλογική συνείδηση, μόνο και μόνο επειδή το θύμα ανήκε στην κοινότητα των Ρομά. Ας μην ξεχνάμε πως σε τέτοιες περιπτώσεις η εθνοτική ταυτότητα του θύματος, χρησιμοποιείται συχνά ως συνώνυμο του κλέφτη- κακοποιού και εν τέλει της απειλής έτσι ώστε οι ρόλοι να αντιστρέφονται με το θύμα να βρίσκεται στη θέση του θύτη. Αν υπάρχει κάτι ακόμα πιο τραγικό από τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου αυτό είναι το απροκάλυπτο ρατσιστικό μίσος εκ μέρους της ευρύτερης κοινωνίας. Με αφορμή το περιστατικό αυτό αναδύεται μια κατάσταση όπου οι προκαταλήψεις απέναντι στις μειονότητες υπερτερούν του φόβου για την κρατική αυθαιρεσία, αν αυτός υπήρξε ποτέ, ενώ παράλληλα δικαιολογούν την ωμή βία και το θάνατο. H επιθετικότητα αυτή και το μίσος στρέφονται πάντα

κατά των πιο αδύναμων και πιο φτωχών αυτής της κοινωνίας.

Δε νιώθουμε καμία ασφάλεια όταν οι μπάτσοι

σκοτώνουν! Καταδικάζουμε την κρατική βία!

ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ- ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ

Πορεία Τρίτη 14/11 6:00 μ.μ. στην Περιφέρεια Ηπείρου

Χειρονομία- Αντιεξουσιαστική Κίνηση

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑ ΜΕΤΡΑΝΕ

Μετά τη δολοφονία του 17χρονου Ρομά από μπάτσους το βράδυ του Σαββάτου στη Βοιωτία, καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση στον Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Αλιμούρα την Δευτέρα 13/11 στις 5μ.μ. με σκοπό τη διοργάνωση πορείας την Τρίτη 14/11.

Στις 07 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους, η Χαμάς από τη Λωρίδα της Γάζας της Παλαιστίνης εξαπέλυσε μία άνευ προηγουμένου επίθεση προς το Ισραήλ με χιλιάδες ρουκέτες και στη συνέχεια με χερσαία μέσα. Η επίθεση αυτή προκάλεσε, πέραν των απωλειών σε ανθρώπους, και ένα σοβαρότατο πλήγμα στην διεθνή εικόνα του Ισραήλ. Το «Σιδηρούν Τείχος», το άτρωτο υπερστρατιωτικοποιημένο και τεχνολογικά άρτιο κράτος, η υποτιθέμενη όαση δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, βρέθηκε προς στιγμήν ανυπεράσπιστη απέναντι σε σαφώς υποδεέστερους στρατιωτικά αντιπάλους. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, η απάντηση του Ισραήλ, το οποίο βρισκόταν σε κυβερνητική κρίση με τεράστιες διαδηλώσεις να λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό του λόγω της συγκέντρωσης υπερεξουσιών στα χέρια της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Νετανιάχου, ήταν ανελέητοι βομβαρδισμοί – κυρίως άμαχου πληθυσμού – εντός της Λωρίδας της Γάζας, αμέτρητοι εγκλωβισμένοι, αμέτρητοι εκτοπισμένοι. Αυτό που παρακολουθούμε όλοι και όλες με φρίκη από τις τηλεοράσεις μας, αποτελεί την καθημερινή δυστυχία και συντριβή ενός λαού, ούτως ή άλλως πολύπαθου, που πρέπει να θάψει τα παιδιά του και τους ανυπεράσπιστους αμάχους του, που ζει σε καθεστώς απαρτχάιντ, έχοντας απωλέσει ακόμα και την βασική ιδιότητα του πολίτη κι επομένως ζώντας γυμνός και φονεύσιμος σε μία περίκλειστη φυλακή.

Από την ίδρυσή του το κράτος του Ισραήλ επιβάλλει μια εμπόλεμη κατάσταση στην Παλαιστίνη γεμάτη αναρίθμητα εγκλήματα πολέμου, με την Δυτική Όχθη και τη λωρίδα της Γάζας να υφίστανται αποκλεισμό και τους κάτοικους της Γάζας να υπόκεινται σε μέτρα φυλετικού διαχωρισμού, τα οποία επιδεινώνονται συνεχώς. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε την Δύση να στέκεται ξεκάθαρα στο πλευρό του Ισραήλ είτε κάνοντας τα στραβά μάτια μπροστά στην επιχειρούμενη γενοκτονία εναντίον των Παλαιστίνιων, είτε με διακρατικές συμμαχίες, είτε με προπαγάνδα υπέρ του Ισραήλ, παρουσιάζοντάς το μόνιμα σε στάση άμυνας και δικαιολογώντας ανά τα χρόνια διάφορες μαζικές σφαγές, επιθέσεις σε αμάχους και γυναικόπαιδα. Η απόδοση του όρου «τρομοκρατικές οργανώσεις ισλαμιστών» ήταν πάντα ένα εργαλείο της Δύσης για να δικαιολογήσει τη στάση του Ισραήλ και ταυτόχρονα να στρέψει όλο τον δυτικό κόσμο υπέρ της. Κάποτε εχθροί της Δύσης ήταν οι Εβραίοι, που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια και στα τρένα του θανάτου. Σήμερα οι εχθροί είναι οι «απολίτιστοι», «τρομοκράτες» Άραβες και γενικά οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί, όσοι βεβαίως δεν έχουν χρήματα και δεν αποτελούν στρατηγικούς εταίρους της Δύσης (βλ. Σαουδική Αραβία). Γιατί η θανατοπολιτική της Δύσης ξέρει πάντοτε να επιλέγει το κατάλληλο θύμα προς εξόντωση.

Αλλά για ποια Δύση μιλάμε; Μα φυσικά, για την ίδια που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τον θάνατο αμάχων στην Ουκρανία, αφού πρώτα τους χρησιμοποιεί για την εδραίωση της κυριαρχίας της μία ανάσα από τη Ρωσία, που κλαίει τους νεκρούς αμάχους στο Ισραήλ αλλά τους αμάχους της Παλαιστίνης τους βαφτίζει παράπλευρες απώλειες. Που επιμένει να ζητάει «ανθρωπιστική βοήθεια» με το σταγονόμετρο για τους Παλαιστίνιους στις στημένες συνεδριάσεις του ΟΗΕ και συγχρόνως ενθαρρύνει την εθνοκάθαρσή τους από τον στρατηγικό σύμμαχο Ισραήλ. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους : Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία κατά της ανθρωπότητας έχουν διαπραχθεί από τη Δύση, με αποκορύφωμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Η αποικιοκρατική εμπλοκή της Δύσης στη Μέση Ανατολή και στην ιστορική περιοχή της Παλαιστίνης και του Ισραήλ ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αιματοχυσία, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ μέχρι και σήμερα.

Και από κοντά και η Ελλαδάρα μας, την οποία η εθνική μας αφήγηση μας έχει μάθει να την κατατάσσουμε πάντοτε στην πλευρά των θυμάτων, των ειρηνοποιών, όσων δεν διεξάγουν πολέμους, παρά μόνο να πολεμάει γενναία τους κατακτητές της. Το ελληνικό κράτος έχει – αντίθετα με τα παραπάνω – διαδραματίσει έναν πολύ βρώμικο ρόλο τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, για να μην επεκταθούμε ιδιαίτερα στην εμπλοκή του με το ΝΑΤΟ σε διάφορα μέρη της γης όπως στην αδελφή Γιουγκοσλαβία και φέρουμε τους πατριώτες σε πολύ δύσκολη θέση. Για άλλη μια φορά, πιόνι στην σκακιέρα των μεγαλύτερων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ισραήλ) και επιχειρώντας παράλληλα να «πλασαριστεί» καλύτερα και πιο δυναμικά στον γεωστρατηγικό χάρτη που θα ξεδιπλωθεί την επαύριο του πολέμου στην Παλαιστίνη, το ελληνικό κράτος με την στάση του παίρνει θέση υπέρ της γενοκτονίας που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι, είτε ξεπλένοντας το Ισραήλ, είτε προσφέροντας στρατιωτικές του βάσεις και αεροπλανοφόρα προς χρήση του ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προχώρησε σε δηλώσεις που παρουσιάζαν την εμπόλεμη ζώνη ως μάχη μεταξύ πολιτισμένου (Δύση) και απολίτιστου (Άραβες), επαναφέροντας για ακόμα μία φορά την στρατηγική θέση της Ελλάδας ως του τελευταίου δυτικού οχυρού απέναντι στην Ανατολή, καθώς και ο ίδιος ο πρωθυπουργός απείχε απο το ψήφισμα του ΟΗΕ για εκεχειρία. Καθόλου απρόοπτο αν λογαριάσει κανείς τις άριστες σχέσεις μεταξύ Ελληνικού και Ισραηλινού κράτους τα τελευταία 20 χρόνια και την συμμετοχή του ελληνικού κράτους με την πλευρά του ΝΑΤΟ-Ουκρανίας στον τωρινό πόλεμο μεταξύ Ουκρανίας-Ρωσίας. Εδώ να πούμε ότι η περιοχή μας, η Ήπειρος, όπως και το 1/3 της Ελλάδας έχουν παραχωρηθεί σε εταιρείες-κολοσσούς προκειμένου να μετατραπούν σε εξορυκτικές ζώνες. Το ελληνικό κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο προσβλέπουν στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων με σκοπό την ενίσχυση της θέσης της Ελλάδας στον παγκόσμιο χάρτη της παραγωγής και μεταφοράς ενέργειας και η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ είναι από τα βασικά χαρτιά γι’ αυτήν την ενίσχυση. Μόνο ως εφιαλτικό σενάριο, προπομπό πολεμικών αντιπαραθέσεων, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις διακηρύξεις. Όπως στη Μέση Ανατολή, έτσι κι εδώ, οι σειρήνες του πολέμου ηχούν πάντοτε καθαρότερα και δυνατότερα όταν μπαίνουν στη μέση τα ενεργειακά συμφέροντα.

Έτσι, λοιπόν, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό της Παλαιστίνης που μάχεται ενάντια στον αφανισμό της. Δεν μπορούμε να υποδείξουμε σε κανέναν λαό πώς να μάχεται για την ελευθερία του, πώς να αντιστέκεται στην εθνοκάθαρσή του. Πρέπει, όμως, να επισημάνουμε ότι οι εθνικισμοί αφήνουν πάντοτε πίσω τους καμένη γη και τις περισσότερες φορές λειτουργούν σαν μαχαίρι που στρέφεται πάνω στο σώμα αυτού που το κρατάει.

Έτσι κι οι κάτοικοι του Ισραήλ, είτε απλά κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα που βρίσκεται δίπλα τους, είτε βλέπουν τους Παλαιστίνιους σαν κατσαρίδες, δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν την αιματοχυσία, αφού η ακραία εθνικιστική και ακροδεξιά στάση του Ισραήλ, φρόντισε γι’ αυτό καθώς με τους καλύτερους υπολογισμούς, κάθε δράση φέρνει και αντίδραση. Και το γνωρίζουμε, για να μην εξισώνουμε τους Εβραίους με ναζί δολοφόνους εν είδει ενός υβριδικού αντισημιτισμού, ότι στο εσωτερικό του Ισραήλ, αλλά κυρίως σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου που οι Εβραίοι φωνάζουν «Όχι στο όνομά μας» για όσα γίνονται αυτές τι μέρες, αυτοί οι άνθρωποι μάχονται από μεριάς τους ενάντια στην κυβέρνηση του Νετανιάχου, με διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα με αιτήματα για αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων και την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Από την άλλη, η Χαμάς ως η μεγαλύτερη δύναμη μεταξύ των ενόπλων οργανώσεων της Παλαιστίνης, έχει στην ατζέντα της την παλαιστινιακή και θρησκευτική ολοκλήρωση με όρους εξόντωσης του αντίπαλου δέους, δηλαδή των Εβραίων και την επικράτηση των Αράβων στην ευρύτερη περιοχή έναντι της χρόνιας ρατσιστικής και δολοφονικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ, πράγμα το οποίο μαθηματικά οδηγεί σε αδιέξοδο. Πού μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η ιστορία; Μάλλον σε μια αέναη μάχη μέχρι την εξόντωση του ενός από τον άλλον, με συντριπτικές πιθανότητες να έχει η περίπτωση της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων.

Έτσι, δεν φανταζόμαστε έναν κόσμο στον οποίο απλώς θα μάχονται οι εθνικισμοί μεταξύ τους, ούτε έναν κόσμο που οι διάφοροι ιμπεριαλισμοί θα παίζουν παιχνίδια στις πλάτες μας. Δεν αντιμετωπίζουμε τους λαούς σαν πιόνια στην σκακιέρα των διακρατικών συμμαχιών και αντιπαραθέσεων. Δεν θέλουμε κι άλλα κράτη κι άλλα έθνη κι άλλα σύνορα κι άλλους διαχωρισμούς και στρατιωτικές ζώνες επιρροής. Τι θέση να πάρουμε, λοιπόν, σε αυτήν την κτηνωδία ώστε την επόμενη μέρα να υπάρξει ειρήνη για τους λαούς της περιοχής; Από τη θέση που βρισκόμαστε, στεκόμαστε στο πλευρό της Παλαιστίνης που αντιστέκεται στον αφανισμό της. Αντιστεκόμαστε στον πόλεμο και την καταστροφή και απαιτούμε να σταματήσει ΤΩΡΑ η σφαγή της Παλαιστίνης και το απαρτχάιντ στη Γάζα από το Ισραήλ. Πολεμάμε στο εσωτερικό της δικής μας χώρας ενάντια στον εθνικισμό και την εμπλοκή της στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Και οραματιζόμαστε έναν κόσμο όπου το παλιό αναρχικό σύνθημα «Ούτε Θεός ούτε Κράτος» θα πάρει σάρκα και οστά, ώστε οι ιστορικοί λαοί της Μέσης Ανατολής να ζήσουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια στον τόπο τους.

Με τον λαό της Παλαιστίνης απέναντι στο κράτος δολοφόνο.

Ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Διαδήλωση Παρασκευή 10/11, 06:00 μ.μ. στην Περιφέρεια

Στις 07 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους, η Χαμάς από τη Λωρίδα της Γάζας της Παλαιστίνης εξαπέλυσε μία άνευ προηγουμένου επίθεση προς το Ισραήλ με χιλιάδες ρουκέτες και στη συνέχεια με χερσαία μέσα. Η επίθεση αυτή προκάλεσε, πέραν των απωλειών σε ανθρώπους, και ένα σοβαρότατο πλήγμα στην διεθνή εικόνα του Ισραήλ. Το «Σιδηρούν Τείχος», το άτρωτο υπερστρατιωτικοποιημένο και τεχνολογικά άρτιο κράτος, η υποτιθέμενη όαση δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή, βρέθηκε προς στιγμήν ανυπεράσπιστη απέναντι σε σαφώς υποδεέστερους στρατιωτικά αντιπάλους. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, η απάντηση του Ισραήλ, το οποίο βρισκόταν σε κυβερνητική κρίση με τεράστιες διαδηλώσεις να λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό του λόγω της συγκέντρωσης υπερεξουσιών στα χέρια της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Νετανιάχου, ήταν ανελέητοι βομβαρδισμοί – κυρίως άμαχου πληθυσμού – εντός της Λωρίδας της Γάζας, αμέτρητοι εγκλωβισμένοι, αμέτρητοι εκτοπισμένοι. Αυτό που παρακολουθούμε όλοι και όλες με φρίκη από τις τηλεοράσεις μας, αποτελεί την καθημερινή δυστυχία και συντριβή ενός λαού, ούτως ή άλλως πολύπαθου, που πρέπει να θάψει τα παιδιά του και τους ανυπεράσπιστους αμάχους του, που ζει σε καθεστώς απαρτχάιντ, έχοντας απωλέσει ακόμα και την βασική ιδιότητα του πολίτη κι επομένως ζώντας γυμνός και φονεύσιμος σε μία περίκλειστη φυλακή.

Από την ίδρυσή του το κράτος του Ισραήλ επιβάλλει μια εμπόλεμη κατάσταση στην Παλαιστίνη γεμάτη αναρίθμητα εγκλήματα πολέμου, με την Δυτική Όχθη και τη λωρίδα της Γάζας να υφίστανται αποκλεισμό και τους κάτοικους της Γάζας να υπόκεινται σε μέτρα φυλετικού διαχωρισμού, τα οποία επιδεινώνονται συνεχώς. Εδώ και δεκαετίες παρακολουθούμε την Δύση να στέκεται ξεκάθαρα στο πλευρό του Ισραήλ είτε κάνοντας τα στραβά μάτια μπροστά στην επιχειρούμενη γενοκτονία εναντίον των Παλαιστίνιων, είτε με διακρατικές συμμαχίες, είτε με προπαγάνδα υπέρ του Ισραήλ, παρουσιάζοντάς το μόνιμα σε στάση άμυνας και δικαιολογώντας ανά τα χρόνια διάφορες μαζικές σφαγές, επιθέσεις σε αμάχους και γυναικόπαιδα. Η απόδοση του όρου «τρομοκρατικές οργανώσεις ισλαμιστών» ήταν πάντα ένα εργαλείο της Δύσης για να δικαιολογήσει τη στάση του Ισραήλ και ταυτόχρονα να στρέψει όλο τον δυτικό κόσμο υπέρ της. Κάποτε εχθροί της Δύσης ήταν οι Εβραίοι, που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια και στα τρένα του θανάτου. Σήμερα οι εχθροί είναι οι «απολίτιστοι», «τρομοκράτες» Άραβες και γενικά οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί, όσοι βεβαίως δεν έχουν χρήματα και δεν αποτελούν στρατηγικούς εταίρους της Δύσης (βλ. Σαουδική Αραβία). Γιατί η θανατοπολιτική της Δύσης ξέρει πάντοτε να επιλέγει το κατάλληλο θύμα προς εξόντωση.

Αλλά για ποια Δύση μιλάμε; Μα φυσικά, για την ίδια που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τον θάνατο αμάχων στην Ουκρανία, αφού πρώτα τους χρησιμοποιεί για την εδραίωση της κυριαρχίας της μία ανάσα από τη Ρωσία, που κλαίει τους νεκρούς αμάχους στο Ισραήλ αλλά τους αμάχους της Παλαιστίνης τους βαφτίζει παράπλευρες απώλειες. Που επιμένει να ζητάει «ανθρωπιστική βοήθεια» με το σταγονόμετρο για τους Παλαιστίνιους στις στημένες συνεδριάσεις του ΟΗΕ και συγχρόνως ενθαρρύνει την εθνοκάθαρσή τους από τον στρατηγικό σύμμαχο Ισραήλ. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους : Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία κατά της ανθρωπότητας έχουν διαπραχθεί από τη Δύση, με αποκορύφωμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Η αποικιοκρατική εμπλοκή της Δύσης στη Μέση Ανατολή και στην ιστορική περιοχή της Παλαιστίνης και του Ισραήλ ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αιματοχυσία, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ μέχρι και σήμερα.

Και από κοντά και η Ελλαδάρα μας, την οποία η εθνική μας αφήγηση μας έχει μάθει να την κατατάσσουμε πάντοτε στην πλευρά των θυμάτων, των ειρηνοποιών, όσων δεν διεξάγουν πολέμους, παρά μόνο να πολεμάει γενναία τους κατακτητές της. Το ελληνικό κράτος έχει – αντίθετα με τα παραπάνω – διαδραματίσει έναν πολύ βρώμικο ρόλο τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, για να μην επεκταθούμε ιδιαίτερα στην εμπλοκή του με το ΝΑΤΟ σε διάφορα μέρη της γης όπως στην αδελφή Γιουγκοσλαβία και φέρουμε τους πατριώτες σε πολύ δύσκολη θέση. Για άλλη μια φορά, πιόνι στην σκακιέρα των μεγαλύτερων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ισραήλ) και επιχειρώντας παράλληλα να «πλασαριστεί» καλύτερα και πιο δυναμικά στον γεωστρατηγικό χάρτη που θα ξεδιπλωθεί την επαύριο του πολέμου στην Παλαιστίνη, το ελληνικό κράτος με την στάση του παίρνει θέση υπέρ της γενοκτονίας που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι, είτε ξεπλένοντας το Ισραήλ, είτε προσφέροντας στρατιωτικές του βάσεις και αεροπλανοφόρα προς χρήση του ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προχώρησε σε δηλώσεις που παρουσιάζαν την εμπόλεμη ζώνη ως μάχη μεταξύ πολιτισμένου (Δύση) και απολίτιστου (Άραβες), επαναφέροντας για ακόμα μία φορά την στρατηγική θέση της Ελλάδας ως του τελευταίου δυτικού οχυρού απέναντι στην Ανατολή, καθώς και ο ίδιος ο πρωθυπουργός απείχε απο το ψήφισμα του ΟΗΕ για εκεχειρία. Καθόλου απρόοπτο αν λογαριάσει κανείς τις άριστες σχέσεις μεταξύ Ελληνικού και Ισραηλινού κράτους τα τελευταία 20 χρόνια και την συμμετοχή του ελληνικού κράτους με την πλευρά του ΝΑΤΟ-Ουκρανίας στον τωρινό πόλεμο μεταξύ Ουκρανίας-Ρωσίας. Εδώ να πούμε ότι η περιοχή μας, η Ήπειρος, όπως και το 1/3 της Ελλάδας έχουν παραχωρηθεί σε εταιρείες-κολοσσούς προκειμένου να μετατραπούν σε εξορυκτικές ζώνες. Το ελληνικό κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο προσβλέπουν στην εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων με σκοπό την ενίσχυση της θέσης της Ελλάδας στον παγκόσμιο χάρτη της παραγωγής και μεταφοράς ενέργειας και η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ είναι από τα βασικά χαρτιά γι’ αυτήν την ενίσχυση. Μόνο ως εφιαλτικό σενάριο, προπομπό πολεμικών αντιπαραθέσεων, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις διακηρύξεις. Όπως στη Μέση Ανατολή, έτσι κι εδώ, οι σειρήνες του πολέμου ηχούν πάντοτε καθαρότερα και δυνατότερα όταν μπαίνουν στη μέση τα ενεργειακά συμφέροντα.

Έτσι, λοιπόν, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό της Παλαιστίνης που μάχεται ενάντια στον αφανισμό της. Δεν μπορούμε να υποδείξουμε σε κανέναν λαό πώς να μάχεται για την ελευθερία του, πώς να αντιστέκεται στην εθνοκάθαρσή του. Πρέπει, όμως, να επισημάνουμε ότι οι εθνικισμοί αφήνουν πάντοτε πίσω τους καμένη γη και τις περισσότερες φορές λειτουργούν σαν μαχαίρι που στρέφεται πάνω στο σώμα αυτού που το κρατάει.

Έτσι κι οι κάτοικοι του Ισραήλ, είτε απλά κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα που βρίσκεται δίπλα τους, είτε βλέπουν τους Παλαιστίνιους σαν κατσαρίδες, δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν την αιματοχυσία, αφού η ακραία εθνικιστική και ακροδεξιά στάση του Ισραήλ, φρόντισε γι’ αυτό καθώς με τους καλύτερους υπολογισμούς, κάθε δράση φέρνει και αντίδραση. Και το γνωρίζουμε, για να μην εξισώνουμε τους Εβραίους με ναζί δολοφόνους εν είδει ενός υβριδικού αντισημιτισμού, ότι στο εσωτερικό του Ισραήλ, αλλά κυρίως σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου που οι Εβραίοι φωνάζουν «Όχι στο όνομά μας» για όσα γίνονται αυτές τι μέρες, αυτοί οι άνθρωποι μάχονται από μεριάς τους ενάντια στην κυβέρνηση του Νετανιάχου, με διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα με αιτήματα για αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων και την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Από την άλλη, η Χαμάς ως η μεγαλύτερη δύναμη μεταξύ των ενόπλων οργανώσεων της Παλαιστίνης, έχει στην ατζέντα της την παλαιστινιακή και θρησκευτική ολοκλήρωση με όρους εξόντωσης του αντίπαλου δέους, δηλαδή των Εβραίων και την επικράτηση των Αράβων στην ευρύτερη περιοχή έναντι της χρόνιας ρατσιστικής και δολοφονικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ, πράγμα το οποίο μαθηματικά οδηγεί σε αδιέξοδο. Πού μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η ιστορία; Μάλλον σε μια αέναη μάχη μέχρι την εξόντωση του ενός από τον άλλον, με συντριπτικές πιθανότητες να έχει η περίπτωση της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων.

Έτσι, δεν φανταζόμαστε έναν κόσμο στον οποίο απλώς θα μάχονται οι εθνικισμοί μεταξύ τους, ούτε έναν κόσμο που οι διάφοροι ιμπεριαλισμοί θα παίζουν παιχνίδια στις πλάτες μας. Δεν αντιμετωπίζουμε τους λαούς σαν πιόνια στην σκακιέρα των διακρατικών συμμαχιών και αντιπαραθέσεων. Δεν θέλουμε κι άλλα κράτη κι άλλα έθνη κι άλλα σύνορα κι άλλους διαχωρισμούς και στρατιωτικές ζώνες επιρροής. Τι θέση να πάρουμε, λοιπόν, σε αυτήν την κτηνωδία ώστε την επόμενη μέρα να υπάρξει ειρήνη για τους λαούς της περιοχής; Από τη θέση που βρισκόμαστε, στεκόμαστε στο πλευρό της Παλαιστίνης που αντιστέκεται στον αφανισμό της. Αντιστεκόμαστε στον πόλεμο και την καταστροφή και απαιτούμε να σταματήσει ΤΩΡΑ η σφαγή της Παλαιστίνης και το απαρτχάιντ στη Γάζα από το Ισραήλ. Πολεμάμε στο εσωτερικό της δικής μας χώρας ενάντια στον εθνικισμό και την εμπλοκή της στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Και οραματιζόμαστε έναν κόσμο όπου το παλιό αναρχικό σύνθημα «Ούτε Θεός ούτε Κράτος» θα πάρει σάρκα και οστά, ώστε οι ιστορικοί λαοί της Μέσης Ανατολής να ζήσουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια στον τόπο τους.

Με τον λαό της Παλαιστίνης απέναντι στο κράτος δολοφόνο.

Ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Διαδήλωση Παρασκευή 10/11, 06:00 μ.μ. στην Περιφέρεια

ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 21/09, 6 Μ.Μ. ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

Nοικοκυραίοι δολοφόνοι, μπάτσοι, βιαστές ελεύθεροι- No justice, no peace !

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Ζακ Κωστόπουλος -Zackie oh- δολοφονήθηκε 3 φορές. Μια, πρακτικά, όταν στην απόπειρά του να απεγκλωβιστεί απ’ το γνωστό κοσμηματοπωλείο, χτυπήθηκε μετά μανίας, ώσπου και ξεψύχησε δεμένος με χειροπέδες, μία όταν κανάλια, τηλεπαρουσιαστές αλλά και νοικοκυραίοι υπερασπίστηκαν ηθικά τους δολοφόνους του και μία τελευταία όταν το Δικαστικό Σύστημα άφησε τους τελευταίους ελεύθερους.

Οι δολοφόνοι της Zackie επικαλούμενοι την «προστασία ιδιωτικής περιουσίας» και συκοφαντώντας τον ως επίδοξο ληστή, δικαιολόγησαν ό,τι συνέβη, που ακόμα και αν ίσχυε μια τέτοιου είδους κατηγορία, ποιο νομικό δίκαιο και ποιος ηθικός κώδικας, ποια πολιτισμένη κοινωνία και ποιος σύγχρονος άνθρωπος δικαιολογεί το βίαιο λιντσάρισμα και την εν ψυχρώ δολοφονία; Ποιο χαρακτηριστικό του ανθρώπου καθιστά χαμηλότερη την αξία της ζωής του; Οι σεξουαλικές του προτιμήσεις ή μήπως η εξάρτησή του από τα ναρκωτικά; Όλοι-ες γνωρίζουμε ότι εγκλήματα κατά τοξικοεξαρτημένων, σεξεργατριών, τρανς και πάσης φύσεως περιθωριοποιημένων ατόμων πηγαίνουν στα αζήτητα. Η αστυνομία και το κράτος, όχι απλά αδιαφορούν επιδεικτικά, αλλά, όπως η ιστορία δείχνει, θα κάνουνε και πλάτες. Θα στρώσουν τον δρόμο και θα δημιουργήσουν αυτό το κλίμα άνεσης και ασφάλειας για κάθε «ευυπόληπτο πολίτη» να εγκληματίσει εις βάρος του αδύναμου χωρίς να υπάρξουν συνέπειες.

Οι κοινωνικές συνθήκες που επιδιώκει το κράτος να ισχύουν, είναι αυτές όπου οι «άντρες» της γειτονιάς μπορούν και δικαιούνται να κλωτσήσουν μέχρι θανάτου έναν αβοήθητο άνθρωπο στο πάτωμα. «Γιατί πήγε να κλέψει». Ή μάλλον, όπως αυτό έπαιζε στις ειδήσεις, «γιατί πήγε να κλέψει και ήταν υπό την επήρεια ουσιών». Οι μπάτσοι ήταν εκεί όταν ο Ζακ ήταν αναίσθητος και αιμόφυρτος και δεν δίστασαν να τον χτυπήσουν κι αυτοί (πράγμα που αποδεικνύεται από σχετικό βίντεο) και στη συνέχεια να πιάσουν κουβέντα με τους φονιάδες του. Στα δεδομένα τους, λοιπόν, είναι κανονικότητα τέτοιου είδους περιστατικά.

Η αισχρότητα όμως προχωρά ένα βήμα παρακάτω. Κράτος και αστική δικαιοσύνη φαίνεται να επιφυλάσσουν μια ιδιαίτερα άδικη και σκληρή μεταχείριση σε περιθωριοποιημένα άτομα, αλλά και σε όσους εναντιώνονται άμεσα ή έμμεσα στις πολιτικές τους, ενώ αντίθετα να ρίχνουν στα μαλακά εκείνους που φέρουν κύρος, εξουσία. Είδαμε δικαστικές αποφάσεις να δίνουν δυσανάλογα μικρές ποινές για τη δολοφονική επίθεση κατά του Ζακ, εν τέλει να αφήνουν ελεύθερους τους δολοφόνους του και να αθωώνουν ολοκληρωτικά τους μπάτσους που εμπλέκονταν στο περιστατικό. Είδαμε ακόμα να αφήνουν ελεύθερους βιαστές και παιδοβιαστές, όπως τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα και το Λιγνάδη, άτομα τα οποία είτε κατείχαν τα ίδια εξουσία και δύναμη είτε διαπλέκονταν με τον κρατικό μηχανισμό. Από την άλλη μεριά είναι το ίδιο δικαστικό σύστημα που αναβαθμίζει όσο το δυνατό περισσότερο τις κατηγορίες και τις ποινές των ιδεολογικών του εχθρών, ενώ δε διστάζει να τους προφυλακίζει με ασαφή στοιχεία ή και να παρατείνει αυθαίρετα την φυλάκισή τους, όπως συνέβη στις υποθέσεις του Πάνου Καλαϊτζή και του Γιάννη Μιχαηλίδη. Σε κάθε περίπτωση είναι εμφανές πως η δικαστική εξουσία δεν είναι αμερόληπτη και η κοινωνία αντιλαμβάνεται την έλλειψη ισονομίας και την ευρύτερη αυθαιρεσία και αδικία του συστήματος. Στην υπόθεση του Ζακ ήταν η κοινωνική κατακραυγή αυτή που δεν επέτρεψε στην υπόθεση να θαφτεί. Ήταν οι φωνές του κινήματος και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που απαίτησαν δικαίωση για τον Ζακ, ακόμα κι αν αυτή δεν ήρθε μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Δεν περιμένει δυστυχώς κανείς πως με την γνωστοποίηση τέτοιου είδους γεγονότων οι συνθήκες πλέον θα είναι φιλικότερες προς τις μειονότητες. Ούτε ότι ο κόσμος θα είναι ασφαλέστερος και το δικαστικό σύστημα αμερόληπτο . Καθάρματα κυκλοφορούν πολλά εκεί έξω και όλα τους μοιάζουν με τους υπόλοιπους κοινούς ανθρώπους. Γιατί, πράγματι, ως κοινοί άνθρωποι, οπλισμένοι από το μίσος για το διαφορετικό, κάνουν το «κοινωνικό τους καθήκον» εξολοθρεύοντας όποιον δεν χωράει στην εκάστοτε νόρμα που η εξουσία και το Κράτος έχουν ορίσει και την οποία ακολουθούν τυφλά. Δεν απλώνουν ποτέ χέρι σε πλούσιο και ισχυρό, μονάχα σε αδύναμους ανθρώπους, σε ανυπεράσπιστα πλάσματα. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τη δολοφονία του Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά από το στόλο της Blue Star Ferries; Οι συνομιλίες που έχουν έρθει στη δημοσιότητα το καθιστούν σαφές. Είτε ήταν Πακιστανός, είτε ανάπηρος, είτε με νοητική υστέρηση, κάτι στο ύφος του, στην περπατησιά του και στην όψη του, έδωσε το έναυσμα στα καθάρματα του πληρώματος να τον πετάξουν στη θάλασσα. Πλανώμαστε ως κοινωνία αν πιστεύουμε ότι αυτά δεν μπορούν να συμβαίνουν τον 21ο αιώνα. Πλανώμαστε αν νομίζουμε ότι όλες αυτές οι δολοφονίες είναι απλώς τα έργα και οι μέρες «διαταραγμένων» ανθρώπων. Κάθε τέτοια δολοφονία, είτε μιλάμε για τον Ζακ είτε για τον Αντώνη είναι έργο μιας κοινωνίας σε σήψη που αναρωτιέται αν ο Ζακ μπήκε για να κλέψει ή αν ο Αντώνης προσπάθησε να μπει χωρίς εισιτήριο. Είναι έργο του ρατσισμού που συστηματικά κλείνει τα μάτια μπροστά στα εγκλήματα του ελληνικού κράτους και της ΕΕ σε βάρος των προσφύγων. Είναι έργο μιας κοινωνίας που στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται, έχει πάρει θέση δίπλα στα αφεντικά που της ρημάζουν τη ζωή καθημερινά.

Αλλά, είναι στο δικό μας χέρι να επιβάλουμε τους όρους μας. Να μην ξαναθαφτεί κανένα έγκλημα εις βάρος των αδύναμων. Να μην αισθανθεί ποτέ καμία και κανείς την άνεση να σηκώσει χέρι πάνω τους. Ούτε σε κλέφτες, ούτε σε γκέι, ούτε σε χρήστες, ούτε σε σεξεργάτριες, ούτε σε μετανάστες. Να μην παραιτούμαστε ακόμα και μετά από άδικες δικαστικές αποφάσεις. Η δικαίωση για τα θύματα δεν έρχεται μόνο μέσα από τις αίθουσες των δικαστηρίων και τα χείλη των εισαγγελέων, αλλά κυρίως μέσα από το δρόμο και την έμπρακτη αλληλεγγύη όλων μας. Ας αντισταθούμε στον κανιβαλισμό και την βαρβαρότητα που ενορχηστρώνει η εξουσία ωθώντας σε πόλεμο όλων εναντίον όλων και στη δημιουργία πολιτών πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Ας μην επιτρέψουμε ποτέ να περάσει στη λήθη η κτηνωδία που υπέστη η Zackie, ο Αντώνης και τόσοι άλλοι. Είμαστε σε πόλεμο με τα σκατά αυτής της κοινωνίας…

NO JUSTICE- NO PEACE!

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

(Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7 μ.μ. στον Ε.Κ.Χ. Αλιμούρα – Αραβαντινού 6 εντός στοάς)

Δέκα χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Ούτε βήμα πίσω.

Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη νύχτα στο Κερατσίνι, όπου ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Δέκα χρόνια μετά, ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και τα «δημοκρατικά» προσωπεία του παραμένει επίκαιρος και υψίστης σημασίας για τα κινήματα, την κοινωνία, την καθημερινότητα, τις ζωές μας.

«Τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο»

Ήταν το πρωί της 18ης Σεπτεμβρίου 2013 όταν μαθαίναμε τη σημαντική είδηση της ημέρας από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Αιματηρή συμπλοκή στο Κερατσίνι με αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και κατάληξη έναν νεκρό. Το νεοναζιστικό μόρφωμα του Μιχαλολιάκου, το μάκρυ χέρι της εξουσίας που είχε εντολή να σπέρνει τον τρόμο, να στοχοποιεί και να τρομοκρατεί αδύναμους, μετανάστες και περιθωριακούς, να στηρίζει τους εφοπλιστές στις συνεδριάσεις της βουλής και να επιτίθεται σε απεργούς, είχε ξεφύγει από τον έλεγχό της. Ασφαλώς, υπήρξε σύγχυση στα ΜΜΕ. Πώς είναι δυνατόν η μέχρι χθες «σοβαρή Χρυσή Αυγή», «ο ανύπαντρος νέος της διπλανής πόρτας Ηλίας» και η «η κόρη του αρχηγού με την πολυτάραχη ζωή» να μαχαιρώνουν ανθρώπους στο δρόμο; Πώς είναι δυνατόν δημοσιογράφοι «κύρους» να φιλοξενούν από το πρωί ως το βράδυ τα στελέχη μίας δολοφονικής νεοναζιστικής οργάνωσης σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας;

Η Χρυσή Αυγή μεταμορφώθηκε από μία συμμορία ακροδεξιών εγκληματιών και μπράβων της νύχτας σε μία πολιτική οργάνωση με σημαντικότατη παρουσία στη βουλή, τις περιφέρειες, τους δήμους και τις γειτονιές, γιατί βάδισε σε ένα δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Τα ροδοπέταλα που έστρωσαν οι πολιτικές φτώχειας και εξαθλίωσης της ΕΕ και της ολιγαρχίας, ο καθημερινός ρατσιστικός λόγος των ανθρώπων εξουσίας και το συστηματικό ξέπλυμα από τα τσιράκια των ΜΜΕ.

Δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι, η φασιστική απειλή παραμένει ζωντανή και σε διαρκή επαγρύπνηση με σκοπό να κατασπαράξει κάθε μορφή ελευθερίας και αντίστασης. Το μεγάλο κομμάτι ακροδεξιών πεποιθήσεων της ελληνικής κοινωνίας βρήκε είτε το καταφύγιο είτε το μεσσία του στα διάφορα ακροδεξιά μορφώματα που έχουν δημιουργηθεί, ενώ αυτοί που ζητούσαν περισσότερη συμμετοχή των νεοναζί στα κέντρα των αποφάσεων βρήκανε μια ζεστή θέση στην αγκαλιά της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μία κυβέρνηση που τολμά να προβάλει Ουκρανούς νεοναζί δολοφόνους σε απ’ ευθείας μετάδοση στη βουλή και διοχετεύει οικονομικούς και υλικούς πόρους για τη στήριξη του πολέμου τη στιγμή που το σύστημα υγείας στη χώρα έχει καταρρεύσει και άνθρωποι πεθαίνουν σε καρότσες αγροτικών. Μια κυβέρνηση που με τη στήριξη των μικρότερων ακροδεξιών κομμάτων αδειάζει συστηματικά έναν ρατσιστικό οχετό μέσω των ΜΜΕ για να αποποιηθεί των ευθυνών της στα προβλήματα και τις καταστροφές που ζούμε καθημερινά. Τούρκοι πράκτορες που βάζουν φωτιές στη Ρόδο δια στόματος Μάκη Βορίδη και μετανάστες που καίνε τον Έβρο και καίγονται ζωντανοί κι αυτοί μαζί.

Μέσω των πολιτικών και της ρητορικής τους, ο ρατσισμός και ο κοινωνικός κανιβαλισμός έχουν γίνει μία κανονικότητα. Φασίστες πολιτοφύλακες αιχμαλωτίζουν και βασανίζουν μετανάστες σε απ’ ευθείας μετάδοση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άνθρωπος δολοφονείται στο λιμάνι του Πειραιά από υπαλλήλους του Κεφαλαίου και γίνεται συζήτηση για το αν είχε εισιτήριο, μεγάλες αλυσίδες αισχροκερδούν από τα εμφιαλωμένα νερά σε Καρδίτσα και Βόλο τη στιγμή που άνθρωποι πνίγονται από τις πλημμύρες. Και τα τσιράκια των ΜΜΕ πάντα παρόντα, με εκτενή ρεπορτάζ για την παραβατικότητα των Ρομά που δικαιολογούν τη δολοφονία για 20 ευρώ, ενώ την ίδια ώρα η Μότορ Όιλ του Βαρδινογιάννη δηλώνει 970 εκ. ευρώ καθαρά κέρδη από την αισχροκέρδεια με πρόσχημα τον πόλεμο και με τα νοικοκυριά να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν στους μηνιαίους λογαριασμούς. Ευτυχώς δεν είχαμε νεκρούς πέρα από κάποιους μετανάστες μάς ενημέρωσε η ΕΡΤ, ας πλάκωναν τον Αντώνη στις κλωτσιές μάς συμμόρφωσε ο ΣΚΑΙ. Έτσι, ο εκφασισμός της κοινωνίας επεκτείνεται, με τον πρωθυπουργό να ποζάρει σε ινσταγκραμικές φωτογραφίες περπατώντας ανέμελος δίπλα στον φράχτη του Έβρου και μεγάλο κομμάτι του συνόλου να έχει ως προτεραιότητα την εκμετάλλευση και τον αφανισμό του αδύναμου υπηρετώντας την εξουσία.

Ο φασισμός αποτελεί ένα διαρκές φαινόμενο στην ιστορία της Ευρώπης και ένα σημαντικότατο εργαλείο της εξουσίας σε περιόδους κρίσης. Μέσω της προπαγάνδας του, δημιουργεί εχθρούς τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας. Η «πατρίδα» δε βρίσκεται σε πόλεμο μόνο με τους Τούρκους πράκτορες και τους ανέμους «σεσουάρ». Ο μεγαλύτερος εχθρός και φόβος είναι στο εσωτερικό και δεν είναι άλλος από τις συλλογικές διαδικασίες, τους λαϊκούς αγώνες και τους χώρους ελευθερίας. Στην προκειμένη περίπτωση, το κράτος είτε προχωρά σε βίαιη εκκένωση μέσω των δυνάμων καταστολής, είτε προχωρά σε εκδικητικές εξώσεις, όπως συνέβη με το Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγω,ν στη λογική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» απέναντι σε όποια συλλογικότητα ή διαδικασία έχει το θράσος να καταγγείλει τις φασιστικές πολιτικές που οδηγούν σε δολοφονίες ανθρώπων. Όπου υπάρχει αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη το γκλοπ του μπάτσου είναι παρόν. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των καταστροφικών πυρκαγιών στη Ρόδο, οι μπάτσοι της ομάδας ΔΙΑΣ χρειάστηκαν 20 λεπτά για να φτάσουν στο νησί με τα αεροσκάφη του στρατού, ενώ οι πυροσβέστες χρειάστηκαν πάνω από 15 ώρες με το πλοίο της γραμμής.

Στη μετά κόβιντ εποχή και με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία, κράτος και κεφάλαιο θα συνεχίσουν να εξαπολύουν μια άνευ προηγούμενου για τα σύγχρονα δεδομένα επίθεση απέναντι στον λαό. Τα βασικά αγαθά για τη διαβίωση γίνονται μη προσβάσιμα, η εργασιακή πραγματικότητα χειρότερη από αυτή των μνημονίων και ο αγώνας για επιβίωση ακόμη πιο δύσκολος. Βάζουν τα κέρδη τους πάνω από τις ζωές μας, με το μακρύ χέρι του φασίστα και τη κοινωνική αποκτήνωση να είναι το μεγαλύτερό τους όπλο για να προχωρήσουν απέναντι σε μία κοινωνία όπου ο ένας θα τρώει τον άλλον.

Δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι φασίστες και οι πολιτικές τους είναι ακόμη εδώ. Η συγκυρία απαιτεί τη συμμετοχή όλων μας στους κοινωνικούς αγώνες για την ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια. Να μη συνηθίσουμε τον κανιβαλισμό τους και τον θάνατο.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 18.00 ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

Χειρονομία Αντιεξουσιαστική Κίνηση

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα – Αραβαντινού 6 εντός στοάς)

https://mobile.kinimatorama.net/event/154971

Μικροφωνική για την αντιφασιστική πορεία στις 18/9

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΝΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Αντιφασίστες/αντιφασίστριες

🔴 Στηρίζουμε κι εμείς τη μικροφωνική/ συγκέντρωση την Παρασκευή 25 Αυγούστου στις 7.30μ.μ. στο Κουρμανιό.

⚫ Κάθε καλοκαίρι καίγεται όλη η χώρα κι αντί να φταίει το κράτος, φταίνε οι μετανάστες.

⚫ Έχουμε κι εμείς πόλεμο με τους σκατόψυχους φασίστες και το κράτος που τους σιγοντάρει.