Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, την 8η Μάρτη, βρισκόμαστε όχι για να τη γιορτάσουμε, αλλά για να καταδείξουμε πως οι ιστορικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί λόγοι που οδήγησαν στη θέσπισή της, διατρέχουν το κοινωνικό σύνολο και σήμερα. Βέβαια, κάτι τέτοιο εκουσίως αποσιωπάται από την κυρίαρχη ιδεολογία. Η 8η Μάρτη εορτάζεται καταναλωτικά, εμπορευματικά και με θεαματικούς όρους σαν ένας δεύτερος Άγιος Βαλεντίνος, πλήρως αποπολιτικοποιημένη και ευθυγραμμισμένη με τις επιταγές του καπιταλισμού. Σαν μια επέτειος χαράς, όπου η ισότητα έχει επιτευχθεί και το ζήτημα θεωρείται πλέον λήξαν ή σαν μια γιορτούλα για την «ομορφιά της γυναικείας ύπαρξης», όπου κερνάμε τις γυναίκες ποτά και τους χαρίζουμε λουλούδια. Είμαστε, όμως, πολλά παραπάνω από «όμορφες υπάρξεις» που δικαιούνται μία ημέρα γιορτής. Οι αγώνες των γυναικών και εν γένει των θηλυκοτήτων ανα δεκαετίες και τόπους, είτε ως μαζικά κινήματα με συγκεκριμένα αιτήματα, είτε ως κοινότητες όπου το βίωμα βρήκε χώρο έκφρασης και μετατράπηκε σε συλλογικές αρνήσεις, διαμόρφωσαν τις όποιες καλύτερες συνθήκες ζούμε στο σήμερα και ανέδειξαν την καθολικότητα της πατριαρχίας.

Δεν είναι επέτειος, δεν είναι γιορτή,

είναι αγώνες καθημερινοί!

ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΜΑΡΤΗ ΚΑΙ ΩΡΑ 18:30 ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ 8ΗΣ ΜΑΡΤΗ

Το σημερινό τραγικό “ατύχημα” στα Τέμπη, πέρα από το γεγονός ότι φέρει στις μνήμες μας καταστάσεις και περιόδους που δεν συνάδουν με την τεχνολογική πρόοδο και την υποτιθέμενα περίοπτη, όσον αφορά τις υποδομές, θέση της χώρας μας, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να θεωρηθεί απλώς μία ατυχία όπως υποδηλώνει η ίδια η λέξη. Η παραίτηση του προέδρου της επιτροπής ECTS, υπεύθυνης για την κατασκευή και συντήρηση έργων σηματοδότησης και ασφάλειας τον περασμένο Απρίλιο, ο οποίος επισήμανε την παντελή έλλειψη σηματοδότησης και της πολλαπλές καταγγελίες για κίνδυνο ατυχήματος αποτέλεσε το πρώτο καμπανάκι κινδύνου. Το δεύτερο ήταν αυτό της Συνδικαλιστικής Κίνησης Σιδηροδρόμων η οποία στις αρχές αυτού του Φλεβάρη αφού ανέφερε δύο περιπτώσεις όπου κινδύνευσε τόσο ο μηχανοδηγός όσο και οι επιβάτες, μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, κατέστησε επίσης ως επιτακτική ανάγκη την σηματοδότηση του συγκεκριμένου δρομολογίου το συντομότερο δυνατό. Λίγες μέρες μετά, στις 15 Φεβρουαρίου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παραπέμπει την Ελλάδα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης λόγω μη συμμόρφωσης με τους κανόνες για τις σιδηροδρομικές μεταφορές ενώ στις 20 του ίδιου μήνα ο υπουργός μεταφορών Κώστας Καραμανλής τονίζει ότι η κυβέρνηση «δεν παίζει με την ασφάλεια των επιβατών» στο σιδηροδρομικό δίκτυο. Όσο για τον πρωθυπουργό, αυτός κανόνιζε σήμερα να στήσει άλλη μια επικοινωνιακή φιέστα στο Κέντρο τηλεδιοίκησης – σηματοδότησης σιδηροδρομικού δικτύου Βορείου Ελλάδος, το οποίο ανεγειρόταν την προηγούμενη μόλις μέρα για να μας ενημερώσει πως η σιδηροδρομικές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα χαίρουν των ασφαλέστερων και πιο σύγχρονων προδιαγραφών. Τι ειρωνεία, ε;

Με όλα αυτά ελπίζουμε να καταστεί σαφές πως δεν πρόκειται για κάποιο ανεπαίσθητο ατόπημα ή ένα ανθρώπινο λάθος. Πρόκειται για μια βαθιά ΚΡΑΤΙΚΗ δολοφονία σχεδιασμένη από πολιτικάντηδες και λειτουργούς του κεφαλαίου με θύμα για άλλη μια φορά εμάς τους/ις ιδιους/ες. Ή ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας που τόσο κραυγαλέα σιγοντάρει το κεφάλαιο, (και στην προκειμένη ξεκίνησε με τις ευχές τις κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να μην ξεχνιόμαστε) η κατασπατάληση δημοσίου χρήματος σε βάρος έργων τόσο νευραλγικής σημασίας για την ασφαλή μετακίνηση και η αμέλεια ορισμένων για οτιδήποτε άλλο πέραν της οικονομικής και πολιτικής τους ανάδειξης οδηγεί σε τέτοιου είδους συμβάντα που θυμίζουν μία άλλη εποχή.

Δεν ικανοποιούμαστε με δηλώσεις εντυπωσιασμού εκ των υστέρων πέρι αμερόληπτης διερεύνησης και εξιχνίασης του γεγονότος, ούτε με παραιτήσεις για τα μάτια του κόσμου έναν μήνα πριν τις εκλογές.

Αντιθέτως αντιλαμβανόμαστε τις ευθύνες μας και την ανάγκη μας να δράσουμε άμεσα, μαζικά, συλλογικά.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ 2 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ ΣΤΙΣ 18:00 ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

Τον τελευταίο ενάμιση μήνα παρακολουθούμε τον ολοένα αυξανόμενο- σε ένταση και συμμετοχή- αγώνα σπουδαστών και εργαζομένων στον πολιτισμό. Με αφορμή το προεδρικό διάταγμα 85/2022 το οποίο υποβαθμίζει τα πτυχία των αποφοίτων δραματικών σχολών, μετατρέποντας τους ουσιαστικά από ηθοποιούς σε ανειδίκευτους εργάτες, ένα κύμα καταλήψεων σχολών και θεάτρων εξαπλώθηκε στην χώρα. Οι φοιτήτριες των δραματικών σχολών –με την υποστήριξη και του εκπαιδευτικού προσωπικού- βλέπουν στο διάταγμα αυτό μια ακόμα κίνηση εργασιακής και ταξικής υποτίμησης. Σε έναν κλάδο που ήδη οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας απουσιάζουν, τα ένσημα είναι σπάνια και οι εργαζόμενοι ηθοποιοί και τεχνικοί καλούνται να παζαρεύουν τον κάθε επιχειρηματία να τους πληρώσει. Ένας κλάδος που στην περίοδο της καραντίνας είδε το κράτος να τους αναγνωρίζει σαν χομπίστες, αμελώντας να τους στηρίξει οικονομικά την περίοδο που τα εργασιακά τους περιβάλλοντα ήταν κλειστά, ενώ φρόντισε το άνοιγμα αυτών και η επιστροφή στην εργασία των ανθρώπων της τέχνης να είναι από τα τελευταία πράγματα που θα γίνουν.

Και τότε με το – support art workers-, όπως και τώρα, οι εργαζόμενοι της τέχνης κινητοποιήθηκαν και απευθύνθηκαν στα κινήματα και σε όλη την κοινωνία ζητώντας την υποστήριξη στην διεκδίκηση των αυτονόητων απέναντι στην κρατική υποτίμηση. Έτσι, καταφέρνουν να επεκτείνουν τις κλαδικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις αγγίζοντας- με το λόγο και τις πράξεις τους- την ουσία της εργασίας τους, τον πολιτισμό.

Ζούμε σε μια κοινωνία που η τέχνη ορίζεται, παράγεται και ελέγχεται από το έκτρωμα που αποκαλείται υπουργείο πολιτισμού, από αποστειρωμένα ιδρύματα ευγενικής χορηγίας φιλεύσπλαχνων μεγαλοεφοπλιστών και κρατικά θέατρα που διοικούν οι ικανότεροι γλύφτες της εξουσίας. Μια τέχνη καθοδηγούμενη, εντελώς αποκομμένη από τις ανάγκες της κοινωνίας, που αφόρα μόνο τους λίγους από τα πάνω, που συχνά ζέχνει από τις εθνικιστικές κορώνες που ανακαλύπτουν μες τα εκ φύσεως αντιεξουσιαστικά αρχαία δράματα, κάτι σκατά σαν τον λιγνάδη. Ένας πολιτισμός που δεν έχει τίποτα να πει μιας και η γλώσσα του είναι απασχολημένη να ευχαριστεί την εξουσία.

Σε αυτό το τοπίο, σπουδαστές και εργαζόμενοι του θεάτρου –και όχι μόνο- θέτουν εκ νέου αλλά και ήδη απαντούν το ερώτημα τι είναι πολιτισμός. Καταλαμβάνοντας τόσο τις σχολές τους όσο και τα μεγαλύτερα θέατρα της χώρας, απαντούν στην υποβάθμιση της εργασίας τους με την αδιαμεσολάβητη και ανοιχτή .επικοινωνία αυτής με όποιον ενδιαφέρεται. Μέσα από δεκάδες δράσεις, συναυλίες, παραστάσεις και με μια αξιοσημείωτη κοινωνική συμμετοχή που καταλαμβάνει θέατρα, δρόμους και δημόσιους χώρους, επανανοηματοδοτούν τόσο το περιεχόμενο της όσο και το που γίνεται τέχνη. Έτσι, καταφέρνουν να αποκτήσουν ένα ζωντανό και πλατύ ακροατήριο. Προτάσσοντας δηλαδή, τον πολιτισμό μας έναντι στο δικό τους κατορθώνουν ένα ολομέτωπο ρήγμα με την εξουσία επεκτείνοντας τον αγώνα πέρα από την κλαδική διεκδίκηση.

Εμείς, από την πλευρά μας στηρίζουμε και συμπαραστεκόμαστε σε κάθε κίνηση που αμφισβητεί έμπρακτα την εξουσία και τους θεσμούς της, διεκδικώντας από αυτήν, ώστε να την καταρρίψει. Αλληλεγγύη και νίκη στον αγώνα των σπουδαστριών των καλλιτεχνικών σχολών, των εργαζομένων στον πολιτισμό και του ακροατηρίου τους.

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 15/2 ΣΤΙΣ 11:00Π.Μ. ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΡΑΜΑΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ

10 100 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Κάλεσμα για δράσεις την 8η Μάρτη

Σε συνέχεια του περσινού, πολύ επιτυχημένου, συντονισμού δράσεων για την 8η Μάρτη, ήρθε πια η στιγμή για το φετινό κάλεσμα. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, που πλησιάζει, σας καλούμε όλες και όλους να βρεθούμε πάλι για να συζητήσουμε ιδέες και προτάσεις πάνω στο πώς μπορούμε να δράσουμε εκείνη η μέρα, ώστε να διαμορφώσουμε μια 8η Μάρτη διαφορετική από τα καθιερωμένα, δυναμική και ταυτόχρονα δημιουργική και πολύπλευρη.

Μέσα σε έναν πατριαρχικό κόσμο που μας καταπιέζει σε πολλαπλά επίπεδα, από τα ασφυκτικά έμφυλα στερεότυπα, μέχρι τις καθημερινές παρενοχλήσεις και γυναικτονίες, επιδιώκουμε την 8η Μάρτη, αλλά και κάθε μέρα, να δημιουργήσουμε ρήγματα. Αναζητούμε ευκαιρίες να κάνουμε την καταπίεση σε όλες τις μορφές της ορατή, ψάχνουμε τρόπους να αγωνιστούμε εναντίον της. Διψάμε για τη δημιουργία τρόπων σύνδεσης μεταξύ μας βασισμένων στην ισοτιμία, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη.

Καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση για τη διοργάνωση δράσεων την Πέμπτη 2 Φλεβάρη στις 9μ.μ. στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα (Αραβαντινού 6, εντός στοάς Σκόρδου, είσοδος και από Τσιριγώτη 14)

Σας περιμένουμε!

Ο Κώστας Φραγκούλης, το 16χρονο παιδί που δέχτηκε τη σφαίρα των ένστολων δολοφόνων της ΕΛ.ΑΣ., τελικά κατέληξε το πρωί της Τρίτης. Η εν ψυχρώ δολοφονία του, εμφανώς επειδή ήταν Ρομά, όλες αυτές τις μέρες συγκαλύπτεται και δικαιολογείται με κάθε δυνατό τρόπο. Δεν θα επιτρέψουμε ο κάθε ένοπλος φονιάς του κράτους να επιλέγει αν οι ζωές μας είναι αξίες ή όχι να βιωθούν. Δεν θα επιτρέψουμε να σηκώνουν τα όπλα τους και απλά να μας χτυπούν στο ψαχνό, να μας σκοτώνουν.

Συγκέντρωση Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου, 6μ.μ. στην Περιφέρεια Ηπείρου

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ

Συντονισμός συλλογικοτήτων και ατόμων

Όλοι, όλες, όλα στην πορεία στις 7μ.μ.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ

ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Καμία κοινωνία, ποτέ στην ιστορία, δεν μπόρεσε να βγει από το βούρκο της εξαθλίωσης και της καταπίεσης χωρίς το όπλο της εξέγερσης. Στην Ελλάδα του σήμερα, η εξαθλίωση και η καταπίεση είναι ο κανόνας. Κανείς δεν μπορεί να μιλάει στα σοβαρά για δημοκρατία όταν ο έλεγχος της κοινωνίας είναι ασφυκτικός από τους μηχανισμούς του Κράτους. Παρακολουθήσεις, κατάργηση ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αίμα, ακραία βία από τους μπάτσους προς όποιον αντιμιλά ή διαμαρτύρεται, εκκενώσεις καταλήψεων, παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων και δολοφονίες στο Αιγαίο και στον Έβρο, συγκάλυψη σκανδάλων φιλικών προς την εξουσία προσώπων κι όλα αυτά πασπαλισμένα με μπόλικο ρατσισμό, εθνικισμό κι επίκληση στα πιο συντηρητικά και φοβικά ένστικτα της κοινωνίας. Για να πιστέψει ο μέσος άνθρωπος ότι για την εξαθλίωσή του φταίνε όσοι διαμαρτύρονται, φταίνε οι μετανάστες, φταίνε τα απελευθερωμένα ήθη, φταίει κάθε τι διαφορετικό.

Ε, λοιπόν, για την εξαθλίωσή μας φταίει η εξουσία. Για την εξαθλίωσή μας φταίει ο κοινωνικός εκφασισμός που στρέφει τους κοινωνικά και ταξικά κατώτερους τον έναν απέναντι στον άλλον. Για την εξαθλίωσή μας φταίνε οι μπάτσοι, φταίνε οι τράπεζες που μας παίρνουν τα σπίτια, φταίει το κράτος που αφαιρεί τις ανάσες ελευθερίας που έχουμε κατακτήσει, φταίει η ελεύθερη αγορά και το ιδιωτικό κεφάλαιο που αρπάζουν τον κοινωνικό πλούτο.

Ο Δεκέμβρης είναι επίκαιρος γιατί έθεσε υπό αμφισβήτηση τους θεσμούς που συγκροτούν την κοινωνία μας και την υποτάσσουν, εξαθλιώνοντάς την και μετατρέποντάς την σε έναν ωκεανό από απομονωμένα άτομα που κοιτούν μόνο την πάρτη τους και πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα χωρίς καμία προοπτική. Ο Δεκέμβρης ισοπέδωσε, έστω και προσωρινά, τη βιτρίνα του εμπορεύματος και της στείρας κατανάλωσης, έδωσε φωνή και ορατότητα στους αποκλεισμένους, γελοιοποίησε την εξουσία και δημιούργησε εφιάλτες στα ένστολα καθάρματα, στους βασανιστές των αδύναμων. Ο Δεκέμβρης σημάδεψε μια γενιά και οριστικοποίησε την ήττα των πρωτοποριών και των ηγεμονιών εντός των κινημάτων.

Δεν αρκούμαστε μόνο στο να θυμόμαστε και να τιμούμε τον Δεκέμβρη, δεν θέλουμε άλλες ημερομηνίες – ορόσημα. Θέλουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για τις νέες εξεγέρσεις, για να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος που μας στερεί η εξουσία. Θέλουμε μία ζωή που να είναι άξια να βιωθεί.

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα)

Αντιφαστική συγκέντρωση

29/11/2022 -9:00- Δικαστικό Μεγαρο

Αναδημοσίευση απο το Rebel collectiv:

Λίγα λόγια για τον παρακρατικό νεοναζί Αριστοτέλη Δηµητριάδη

Την Τρίτη 29/11/22 δικάζεται ο γνωστός φασίστας Αριστoτέλης Δηµητριάδης για τη ρατσιστική επίθεση που πραγµατοποιήθηκε στην Κόνιτσα τον Μάρτη του 2019, εις βάρος ανήλικων προσφύγων του τοπικού camp. Ενορχηστρωτής της επίθεσης ήταν ο ίδιος, έχοντας υπό τις διαταγές του και άλλα 4 ανήλικα άτοµα. Η επίθεση αυτή όµως δεν είναι η πρώτη. Το βιογραφικό του εν λόγω φασιστικού σκουπιδιού είναι πλούσιο, καθώς ένα χρόνο νωρίτερα είχε επιτεθεί στον Κονιτσιώτη καθηγητή λαογραφίας Β. Νιτσιάκο µε µαχαίρι, ενώ κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης του «Kόνιτσα Summer School» του δικτύου «Border Crossing» στην Κόνιτσα που διοργάνωνε ο ίδιος, επιτέθηκε µε ναυτική φωτοβολίδα τραυµατίζοντας µια παρευρισκόµενη. Ακόµη σε γιορτή στη Βίτσα Ζαγορίου, απείλησε αντιφασίστες µε µαχαίρι και λίγο καιρό αργότερα εκτέλεσε χρέη φερετροκουβαλητή στην κηδεία του πιστολέρο ναρκοσπρώχτη Κατσίφα, αποδεικνύοντας τις στενές σχέσεις του µε το παρακράτος.

Το success story του Αριστοτέλη Δηµητριάδη δεν σταµατάει εδώ, καθώς διατηρεί τον ξενώνα Gamila Rocks Mountain Hotel στην Αρίστη Ζαγορίου. Βέβαια λόγω της τουραστικότητας της περιοχής, αρκετοί από τους παραθεριστές και πελάτες του ξενοδοχείου είναι Ισραηλινοί, κάτι που έρχεται σε αντίθεση µε τα εθνικοσοσιαλιστικά του ιδεώδη, καθώς τα φράγκα είναι πολλά Αριστοτέλη…

Προφανώς και δεν πέφτουµε από τα σύννεφα µιας και οι φασίστες µας έχουν αποδείξει επανειληµµένα τις ύπουλες και σκοτεινές µεθόδους τους. Αυτός είναι ο φασισµός και η ιεραρχία που προτάσσουν από τα γεννοφάσκια τους. Η επιβολή του ισχυρού στον ανίσχυρο και η υποταγή στον ανώτερο. Νταηλίκια στους µετανάστες και τακίµια µε τους τοπικούς ή και µη άρχοντες.

Εννοείται πως δεν µπορούµε να αφήσουµε εκτός την Μητρόπολη Κονίτσης, εφόσον ο Δηµητριάδης είναι από τα γνήσια τέκνα της. Δεν είναι καθόλου παράδοξο, πως σε όλη την ευρύτερη περιοχή της Κόνιτσας ο ακροδεξιός λόγος έχει τόσο µεγάλο έρεισµα από τη µεταπολίτευση και έπειτα. Το κράτος φρόντισε να τοποθετήσει τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις, ξεκινώντας από τον Μητροπολίτη Σεβαστιανό και φτάνοντας στον Μητροπολίτη Ανδρέα, οι οποίοι όλες αυτές τις δεκαετίες παίζουν ιµπεριαλιστικά παιχνίδια, καλλιεργώντας µίσος και ιδέες περί αλύτρωτων πατρίδων στη νότια Αλβανία. Γνωστές άλλωστε είναι οι σχέσεις τους µε την παραστρατιωτική οργάνωση Μ.Α.Β.Η (Μέτωπο Απελευθέρωσης Βορείου Ηπείρου), η οποία δηµιούργησε θερµό επεισόδιο µεταξύ των δύο κρατών εισβάλλοντας στην Αλβανία το 1994. Επιτέθηκαν σε αλβανικό στρατόπεδο, δολοφόνησαν ένα λοχαγό και ακόµα ένα στρατιώτη. Ακόµα, ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος έχει πει σε συνεντευξή του ότι η Μητρόπολη της Κόνιτσας χρηµατοδοτεί γραφεία της Χρυσής Αυγής.

Εµείς από την πλευρά µας ως αντιφασιστ(ρι)ες δεν πρόκειται να αφήσουµε σπιθαµή γης στον φασιστικό εσµό. Δεν εφησυχαζόµαστε από καµία καταδίκη της Χρυσής Αυγής, καθώς δεν εµπιστευόµαστε την αστική δικαιοσύνη. Γνωρίζουµε πολύ καλά πως ο φασισµός είναι ένα εργαλείο στα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου και σε περιόδους συστηµικής κρίσης είτε τους φέρνει ξανά στην επιφάνεια είτε φαινοµενικά τους “καταδικάζει’’ εντός δικαστικών αιθουσών. Δεν πειθόµαστε από το δηµοκρατικό προσωπείο του κράτους που παράλληλα δολοφονεί µεταναστ(ρι)ες στο Αιγαίο µέσω των pussbacks, εκκενώνει camp µεταναστ(ρι)ών όπως αυτό του Ελαιώνα και γενικότερα µας προετοιµάζει για πόλεµο µε την Τουρκία, κάνοντας λόγο για προκλητικότητα, παραβιάσεις και ΑΟΖ. Είναι χρέος µας να δείξουµε σ’ αυτά τα καθάρµατα ότι τίποτε δεν περνάει απαρατήρητο και ότι ο αντιφασιστικός κλοιός στενεύει γύρω τους, αφήνοντας τους µηδενικό χώρο. Ως καταπιεζόµενα κοµµάτια αυτής της κοινωνίας και προτάσσοντας την ταξική µας αλληλεγγύη καλούµε σε συγκέντρωση στο Δικαστικό Μέγαρο Ιωαννίνων στις 29/11/22 στις 9:00.

Αντιφαστική συγκέντρωση

29/11/2022 -9:00- Δικαστικό Μεγαρο

Τσακίζουµε τον φασισµό στον δρόµο!

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία

49 Νοέμβρηδες μετά κι ενώ βρισκόμαστε στο ζοφερό φθινόπωρο του ’22, τα συνθήματα και προτάγματα του Νοέμβρη του ‘73 αντηχούν μέχρι σήμερα. Καθώς το κράτος εδώ και χρόνια προσπαθεί να καταστήσει την ημέρα μια συμβολική γιορτή, παρουσιάζοντας μέσα απ’ την επίσημη αφήγησή του ένα συνονθύλευμα εθνικής ενότητας και ύμνων στην αστική δημοκρατία, οι δυναμικές κινητοποιήσεις στους δρόμους διατηρούν ζωντανή τη μνήμη του. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την ιστορική στιγμή συντονισμού του επίμονου αντιδικτατορικού αγώνα, σε μια αυθόρμητη δράση που οργάνωσε και εξέφρασε το γενικευμένο αίσθημα κοινωνικής αγανάκτησης. Έτσι, ανάγκασε το καθεστώς, ακόμα κι επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις καταστολής, να ηττηθεί.

Στη σημερινή πραγματικότητα, η κοινωνία δέχεται την αδιάκοπη επίθεση του κράτους και με την καταστολή να έχει εισχωρήσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας, φυτεύοντας μπάτσους στις σχολές και τις πλατείες μας, οι οποίοι δέρνουν, παρενοχλούν και βιάζουν με την πλήρη υποστήριξη του καθεστώτος. Οι δημόσιοι χώροι συρρικνώνονται διαρκώς, είτε με ιδιωτικοποιήσεις, είτε ακόμα με την βίαιη περίφραξή τους, όπως συμβαίνει με την πλατεία Εξαρχείων. Παράλληλα, με τη γενικευμένη ακρίβεια και φτωχοποίηση της κοινωνίας, όλες βρισκόμαστε σε έναν εξαντλητικό αγώνα για να εξασφαλίσουμε απλά την επιβίωσή μας. Ο διαρκής πολεμικός λόγος που εκφράζεται και θεσπίζει καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, η πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία με τη συμμετοχή και του ελληνικού κράτους, τα παιχνίδια δύναμης στο Αιγαίο, αλλά και οι συνεχιζόμενες δολοφονίες και επαναπροωθήσεις προσφύγων και μεταναστριών, εξισώνουν τις ζωές μας με αριθμούς και μας κάνουν να νιώθουμε αναλώσιμοι. Ακόμα, η στάση της δικαιοσύνης σε περιπτώσεις όπως οι δολοφονίες Σαμπάνη και Μάγγου από κρατικούς φρουρούς, η απεργία πείνας του Μιχαηλίδη, η υπόθεση Λιγνάδη και άλλων τόσων που έχουμε χάσει το μέτρημα, μας γεμίζουν με το αίσθημα της αδικίας και της οργής.

Ακολουθώντας το νήμα των σύγχρονων εξεγέρσεων ανά τον κόσμο, παρατηρούμε ότι αυτές εκτυλίσσονται με την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας χωρίς τη μεσολάβηση κομμάτων και αρχηγών. Βλέποντας την εν εξελίξει εξέγερση των γυναικών στο Ιράν, αλλά και εξεγέρσεις όπως αυτή στην Χιλή το ‘19 αλλά και το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία πριν από 4 χειμώνες, η οργάνωση της κοινωνίας στη βάση για την αντίδραση στις επιμέρους αφορμές, κατορθώνει να θέσει βαθύτερα αντιεξουσιαστικά ζητήματα, να γενικεύσει τον αγώνα και τελικά καταφέρει να νικήσει. Ακόμα κι αν ο τρόπος οργάνωσης δεν έχει βρεθεί σε όλες τις περιπτώσεις, η αδιαμεσολάβητη και επίμονη στάση των κινημάτων πετυχαίνει την μαζική κοινωνική συμμετοχή, την διεκδίκηση ζωτικού εδάφους, την ανάδυση νέων νοημάτων και πραγματικών κοινωνικών αλλαγών. Καταφέρνουν, όμως και κάτι άλλο σημαντικό : την καταγραφή στη συλλογική μας μνήμη ότι μέσα από την μεταξύ μας συνεργασία και δράση προκύπτουν οι συνθήκες για την ανάδυση κινημάτων και μεγάλες νίκες απέναντι σε φαινομενικά πανίσχυρους εχθρούς, όπως άλλωστε έκανε και ο Νοέμβρης.

Έτσι, στις 17 Νοέμβρη δεν κατεβαίνουμε στον δρόμο για να τιμήσουμε την μουσειακή εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της μακρινής Χούντας, αλλά για να κρατήσουμε τεντωμένο το νήμα που μας συνδέει με αυτόν. Από το σύνθημα «κάτω η εξουσία» που φωνάζουμε μέχρι σήμερα, μέχρι την υπενθύμιση ότι οι επίμονοι αγώνες οδηγούν σε νύχτες σαν εκείνη, ο Νοέμβρης σημαίνει πολλά. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις και αρνήσεις του σήμερα για την δημιουργία και νίκη του μέλλοντος.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα, Αραβαντινού 6 εντός στοάς)

ΠΟΡΕΙΑ 21/09, 7 Μ.Μ. ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

Nοικοκυραίοι δολοφόνοι, μπάτσοι, βιαστές ελεύθεροι- No justice, no peace !

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Ζακ Κωστόπουλος -Zackie oh- δολοφονήθηκε 3 φορές. Μια, πρακτικά, όταν στην απόπειρά του να απεγκλωβιστεί απ’ το γνωστό κοσμηματοπωλείο, χτυπήθηκε μετά μανίας, ώσπου και ξεψύχησε δεμένος με χειροπέδες, μία όταν κανάλια, τηλεπαρουσιαστές αλλά και νοικοκυραίοι υπερασπίστηκαν ηθικά τους δολοφόνους του και μία τελευταία όταν το Δικαστικό Σύστημα άφησε ελεύθερους τους δολοφόνους του.

Οι δολοφόνοι της Zackie επικαλούμενοι την «προστασία ιδιωτικής περιουσίας» και συκοφαντώντας τον ως επίδοξο ληστή δικαιολόγησαν ό,τι συνέβη, που ακόμα και αν ίσχυε μια τέτοιου είδους κατηγορία, ποιο νομικό δίκαιο και ποιος ηθικός κώδικας, ποια πολιτισμένη κοινωνία και ποιος σύγχρονος άνθρωπος δικαιολογεί το βίαιο λιντσάρισμα και την εν ψυχρώ δολοφονία; Ποιο χαρακτηριστικό του ανθρώπου καθιστά χαμηλότερη την αξία της ζωής του; Οι σεξουαλικές του προτιμήσεις ή μήπως η εξάρτησή του από τα ναρκωτικά; Όλοι-ες γνωρίζουμε ότι εγκλήματα κατά τοξικοεξαρτημένων, σεξεργατριών, τρανς και πάσης φύσεως περιθωριοποιημένων ατόμων πηγαίνουν στα αζήτητα. Η αστυνομία και το κράτος, όχι απλά αδιαφορούν επιδεικτικά, αλλά, όπως η ιστορία δείχνει, θα κάνουνε και πλάτες. Θα στρώσουν τον δρόμο και θα δημιουργήσουν αυτό το κλίμα άνεσης και ασφάλειας για κάθε «ευυπόληπτο πολίτη» να εγκληματίσει εις βάρος του αδύναμου χωρίς να υπάρξουν συνέπειες.

Οι κοινωνικές συνθήκες που επιδιώκει το κράτος να ισχύουν, είναι αυτές όπου οι «άντρες» της γειτονιάς μπορούν και δικαιούνται να κλωτσήσουν μέχρι θανάτου έναν αβοήθητο άνθρωπο στο πάτωμα. «Γιατί πήγε να κλέψει». Ή μάλλον, όπως αυτό έπαιζε στις ειδήσεις, «γιατί πήγε να κλέψει και ήταν υπό την επήρεια ουσιών». Οι μπάτσοι ήταν εκεί όταν ο Ζακ ήταν αναίσθητος και αιμόφυρτος και δεν δίστασαν να τον χτυπήσουν κι αυτοί (πράγμα που αποδεικνύεται από σχετικό βίντεο) και στη συνέχεια να πιάσουν κουβέντα με τους φονιάδες του. Στα δεδομένα τους, λοιπόν, είναι κανονικότητα τέτοιου είδους περιστατικά.

Η αισχρότητα όμως προχωρά ένα βήμα παρακάτω. Κράτος και αστική δικαιοσύνη φαίνεται να επιφυλάσσουν μια ιδιαίτερα άδικη και σκληρή μεταχείριση σε περιθωριοποιημένα άτομα, αλλά και σε όσους εναντιώνονται άμεσα ή έμμεσα στις πολιτικές τους, ενώ αντίθετα να ρίχνουν στα μαλακά εκείνους που φέρουν κύρος, εξουσία. Είδαμε δικαστικές αποφάσεις να δίνουν δυσανάλογα μικρές ποινές για τη δολοφονική επίθεση κατά του Ζακ, εν τέλει να αφήνουν ελεύθερους τους δολοφόνους του και να αθωώνουν ολοκληρωτικά τους μπάτσους που εμπλέκονταν στο περιστατικό. Είδαμε ακόμα να αφήνουν ελεύθερους βιαστές και παιδοβιαστές, όπως τους βιαστές της Γεωργίας Μπίκα και το Λιγνάδη, άτομα τα οποία είτε κατείχαν τα ίδια εξουσία και δύναμη είτε διαπλέκονταν με τον κρατικό μηχανισμό. Από την άλλη μεριά είναι το ίδιο δικαστικό σύστημα που αναβαθμίζει όσο το δυνατό περισσότερο τις κατηγορίες και τις ποινές των ιδεολογικών του εχθρών, ενώ δε διστάζει να τους προφυλακίζει με ασαφή στοιχεία ή και να παρατείνει αυθαίρετα την φυλάκισή τους, όπως συνέβη στις υποθέσεις του Πάνου Καλαϊτζή και του Γιάννη Μιχαηλίδη. Σε κάθε περίπτωση είναι εμφανές πως η δικαστική εξουσία δεν είναι αμερόληπτη και η κοινωνία αντιλαμβάνεται την έλλειψη ισονομίας και την ευρύτερη αυθαιρεσία και αδικία του συστήματος. Στην υπόθεση του Ζακ ήταν η κοινωνική κατακραυγή αυτή που δεν επέτρεψε στην υπόθεση να θαφτεί. Ήταν οι φωνές του κινήματος και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που απαίτησαν δικαίωση για τον Ζακ, ακόμα κι αν αυτή δεν ήρθε μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Δεν περιμένει δυστυχώς κανείς πως με την γνωστοποίηση τέτοιου είδους γεγονότων οι συνθήκες πλέον θα είναι φιλικότερες προς τις μειονότητες. Ούτε ότι ο κόσμος θα είναι ασφαλέστερος και το δικαστικό σύστημα αμερόληπτο . Αλλά, είναι στο δικό μας χέρι να επιβάλουμε τους όρους μας. Να μην ξαναθαφτεί κανένα έγκλημα εις βάρος των αδύναμων. Να μην αισθανθεί ποτέ και καμία και κανείς την άνεση να σηκώσει χέρι πάνω τους. Ούτε σε κλέφτες, ούτε σε γκέι, ούτε σε χρήστες, ούτε σε σεξεργάτριες. Να μην παραιτούμαστε ακόμα και μετά από άδικες δικαστικές αποφάσεις. Η δικαίωση για τα θύματα δεν έρχεται μόνο μέσα από τις αίθουσες των δικαστηρίων και τα χείλη των εισαγγελέων, αλλά και μέσα από το δρόμο και την έμπρακτη αλληλεγγύη όλων μας. Ας αντισταθούμε στον κανιβαλισμό και την βαρβαρότητα που ενορχηστρώνει η εξουσία ωθώντας σε πόλεμο όλων εναντίον όλων και στη δημιουργία πολιτών πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Ας μην επιτρέψουμε ποτέ να περάσει στη λήθη η κτηνωδία που υπέστη ο Ζακ και να μη νιώσει ποτέ καμία μόνη και κανένας μόνος απέναντι στη σαθρή αστική δικαιοσύνη, σε καμία γειτονιά και καμία πόλη.

NO JUSTICE- NO PEACE!

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

(Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7 μ.μ. στον Ε.Κ.Χ. Αλιμούρα – Αραβαντινού 6 εντός στοάς)