Για να τελειώνουμε με το φασισμό, πρέπει να τελειώνουμε με τα κράτη και τα εγκλήματά τους

Ήταν 18 Σεπτέμβρη του 2013 όταν ο Παύλος Φύσσας μαχαιρώθηκε θανάσιμα από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής στο Κερατσίνι. Ο Παύλος στεκόταν ανέκαθεν ρητά και με το πρόσωπό του απέναντι στο φασισμό, όπως έκανε και εκείνο το βράδυ και το πλήρωσε με τη ζωή του. Από την άλλη μεριά, τα «παλικάρια» της Χρυσής Αυγής, τη στιγμή που ήρθαν ενώπιον των πράξεών τους δικαστικά, άρχισαν να ρουφιανεύουν ο ένας τον άλλο, απαρνούμενοι την οργάνωση και τις «ιδέες» της. Ύστερα από κοινωνική απαίτηση, το δικαστήριο τους καταδίκασε σε πολυετή κάθειρξη, αναγνωρίζοντάς τους ως εγκληματική οργάνωση, πράγμα που ήταν μεγάλη νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. Στην παρούσα φάση, ενώ ήδη κάποιοι από αυτούς έχουν αρχίσει να αποφυλακίζονται, ξεκινάει η δίκη τους σε δεύτερο βαθμό.

Η εκ νέου καταδίκη της Χρυσής Αυγής, καθώς και η διατήρηση ζωντανής της μνήμης του Φύσσα, όπως και των υπόλοιπων θυμάτων της, είναι παραπάνω από σημαντική και θα είμαστε στο δρόμο και σε όλους τους δημόσιους χώρους, να την διεκδικούμε για όσο χρειαστεί. Ωστόσο, ακόμα κι αν η Χρυσή Αυγή καταδικαστεί ξανά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχουμε τελειώσει με τον φασισμό. Κι αυτό γιατί, ιστορικά, για να αναδυθούν ακροδεξιά μορφώματα σαν αυτή, χρειαζόταν πάντα ένα αυταρχικό κράτος, διατεθειμένο να συνομιλήσει με το φασισμό και να πατάξει κάθε μορφή ελευθερίας και αυτή τη στιγμή το ελληνικό κράτος είναι ένα τέτοιο. Ένα κράτος το οποίο εξ ορισμού εμπεριέχει στοιχεία ενός σύγχρονου φασισμού.

Ξεκινώντας από το πιο πρόσφατο, με αφορμή το σκάνδαλο της ΕΥΠ, η ελληνική κοινωνία πληροφορήθηκε ότι τα τελευταία τρία χρόνια παρακολουθήθηκαν χιλιάδες πολίτες. Να θυμίσουμε ότι η ΕΥΠ, ένα τόσο σκοτεινό και κατασταλτικό όργανο, ήταν από τις πρώτες υπηρεσίες που ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε υπό τον άμεσο έλεγχό του. Με περίσσιο θράσος υπερασπίστηκε, μάλιστα, τη χρησιμότητά της σε δήλωσή του σχετικά με το σκάνδαλο. Και τι πιο απολυταρχικό από ένα κράτος που θεωρεί αυτονόητο δικαίωμά του να παρακολουθεί όποιον του καπνίσει;

Επίσης, τι πιο απολυταρχικό από την εμμονική ενίσχυση της αστυνομίας μέχρι κάθε σπιθαμή γης να είναι καλυμμένη από μπάτσους. Με αποκορύφωμα την περίοδο της καραντίνας, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και το όργιο καταστολής, όπου κανονικοποιήθηκε η μόνιμη παρουσία ένστολων φρουρών παντού και τους δόθηκε το ελεύθερο και η κάλυψη να βγάζουν όλες τους τις ορέξεις πάνω μας. Αυτό άλλωστε αποτελεί και «ιδεολογική πρόκληση» για την κυβέρνηση, όπως παραδέχθηκε και η ίδια. Είναι εμφανές, αφού πασχίζει με νύχια και με δόντια να κερδίσει την «τελευταία πίστα» στο παιχνίδι της καταστολής, επιθυμώντας να τοποθετήσει αστυνομία μέσα στα δημόσια πανεπιστήμια. Το φοιτητικό κίνημα και η πανεπιστημιακή κοινότητα συνολικά αντιστέκεται σθεναρά και καταστέλλεται για αυτό. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε η κυβέρνηση να στηρίξει τις πράξεις αυτές επικοινωνιακά, είναι μέσω της συγκάλυψης και της διαστρέβλωσης της αλήθειας από τα ΜΜΕ.

Να θυμίσουμε ότι υπό τον άμεσο έλεγχό του τις πρώτες μέρες διακυβέρνησής του, πέραν της ΕΥΠ, ο πρωθυπουργός πήρε και το μεγαλύτερο πρακτορείο ειδήσεων της χώρας (ΑΠΕ-ΜΠΕ) και στη συνέχεια και όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ, μοιράζοντας χαρτζηλίκια μέσω της λίστας Πέτσα. Ταυτόχρονα, η έρευνα των Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα κατέταξε τη χώρα στην τελευταία θέση της ελευθερίας του τύπου στην Ε.Ε. Πλέον είναι ολοφάνερο: το ελληνικό κράτος ελέγχει απόλυτα τα ΜΜΕ κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητα φασιστική τακτική. Από την κραυγαλέα διαστρέβλωση γεγονότων, το ξέπλυμα κάθε βρωμοδουλειάς της κυβέρνησης και των φίλων της (π.χ. Δ. Λιγνάδης, Ν. Γεωργιάδης), την ωραιοποίηση της απάνθρωπης καθημερινότητας που μας εξασφαλίζουν, μέχρι και την πλήρη απόκρυψη τραγικών καταστάσεων, με κορυφαία το προσφυγικό.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που για πρώτη φορά στα χρονικά δυο γειτονικά κράτη, η Ελλάδα και η Τουρκία, που μέχρι τώρα διεκδικούσαν ένα κομμάτι γης, ξαφνικά το παραχωρούσαν με τρομερή ευκολία η μία στην άλλη. Ο λόγος, η παγίδευση σε αυτό 40 περίπου παράνομων για αυτούς ανθρώπων, των οποίων την ύπαρξη προσπαθούσαν για μέρες να αγνοήσουν. Ο απολογισμός: ένα πεντάχρονο παιδί νεκρό από τσίμπημα σκορπιού με τους γονείς του να προσπαθούν να διατηρήσουν τη σωρό του σε ένα ποτάμι. Η συνολική απαξίωση της ζωής των προσφύγων (άλλη μία φασιστική πρακτική) είναι καθεστώς για τη ΝΔ, αλλά και για την προηγούμενη “αριστερή” κυβέρνηση, αφού το ελληνικό κράτος ακολουθεί την κεντρική γραμμή μιας Ευρώπης – φρούριο. Αυτή η κεντρική γραμμή, στη δική μας πλευρά του φρουρίου, μεταφράζεται σε καθημερινά push – backs, με αποτέλεσμα αναρίθμητους πνιγμένους στο Αιγαίο. Ένα πινγκ πονγκ με ανθρώπινες ζωές, που το τουρκικό κράτος στέλνει εδώ, το ελληνικό στέλνει πίσω και τελικά καταλήγουν στον πάτο της θάλασσας.

Αλλά κι αυτοί που καταφέρνουν να επιβιώσουν αυτή την κόλαση, καταλήγουν στην κόλαση των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Φυλακισμένοι, απομονωμένοι μέσα στα camps, μακριά από τις κοινωνίες μας για να μην τους βλέπουμε. Και αφού αν δεν τους βλέπουμε, είναι μάλλον σαν να μην υπάρχουν.

Την ίδια στιγμή, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, λευκούς – χριστιανούς και σκουρόχρωμους – αλλόθρησκους, η κυβέρνηση ξαφνικά κόπτεται για τους Ουκρανούς πρόσφυγες, αλλά ταυτόχρονα στέλνει απλόχερα όπλα για τη συνέχιση του πολέμου που τους έδιωξε από τα σπίτια τους. Ούτως ή άλλως, η Ελλάδα όντας τσιράκι των ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε να μην συμμετέχει σε ένα πόλεμο μεγάλων δυνάμεων. Ένα πόλεμο που καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων όλων των εμπλεκόμενων κρατών. Αυτή τη φορά στηρίζοντας την ανοιχτά νεοναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας.

Όλη αυτή η ανάλυση της επικαιρότητας αποσκοπεί στο να δείξουμε ότι μπορεί η Χρυσή Αυγή να αναγνωρίστηκε ως φασιστικό μόρφωμα, όπως και προφανώς είναι, αλλά δεν πρέπει να αγνοούμε ότι και τα ίδια τα κράτη πάνε χέρι – χέρι με το φασισμό και λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, είτε υιοθετώντας φασίζουσες πρακτικές είτε αφήνοντας χώρο να φυτρώσουν φασιστικές και ακροδεξιές ομάδες. Η απαξίωση της ζωής, η πλήρης καταστολή, η πειθάρχηση και ο έλεγχος πάνω μας, όλα αυτά είναι κρατικά εγκλήματα της ΝΔ, αλλά παραμένουν κρατικά. Συνεπώς, πρέπει να σταθούμε απέναντι στα κράτη συνολικά. Ενάντια στις απάνθρωπες πρακτικές τους, ενάντια στη μισαλλοδοξία που προσπαθούν να σπείρουν. Να αντισταθούμε ανοιχτά σε κάθε τους πλάνο που σκοπεύει στην υποβάθμιση των ζωών μας. Να είμαστε σε εγρήγορση και να οργανωθούμε κοινωνικά και μαχητικά, να μην αφήσουμε εν τέλει ούτε σπιθαμή γης στο φασισμό.

Υ.Γ Στις 27 Σεπτεμβρίου δικάζονται ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ιωαννίνων 5 αντιφασίστριες και αντιφασίστες γιατί ύψωσαν ισχυρό ανάχωμα απέναντι στην εθνική ομοψυχία τοπικών αρχόντων και κορυφαίων πολιτικών του Σύριζα και λοιπών «δημοκρατικών» κομμάτων που στέκονταν δίπλα δίπλα με το ναζί Χρήστο Παππά την 21η Φεβρουαρίου του 2017, κατά τη διάρκεια των ελευθερίων της πόλης. Να δείξουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας και να βρισκόμαστε στο δικαστικό μέγαρο για να στηρίξουμε τους ανθρώπους εκείνους που δεν σταμάτησαν να μάχονται το φασισμό στο δημόσιο χώρο και το πολιτικό σύστημα που του έδωσε το βήμα για να υπάρξει…

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Ανοιχτή συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μ.μ. στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Αλιμούρα

(Αραβαντινού 6, εντός στοάς Σκόρδου, είσοδος και από Τσιριγώτη 14)

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

Τον Ιούνιο του 2020, σε μια από τις βραδινές βάρδιες της γαλακτοβιομηχανίας Ήπειρος στην Άρτα, το ηλεκτρικό ρεύμα χτυπάει τον 29χρονο εργαζόμενο Χρήστο Ζορμπά, ο οποίος σωριάζεται νεκρός. Από τη στιγμή εκείνη και για τα επόμενα δύο χρόνια, η γαλακτοβιομηχανία μιλάει επίμονα για “ατύχημα”. Όμως όλα δείχνουν πως επρόκειτο για έναν θάνατο που γνώριζαν ότι θα συμβεί, σαν ένα ρολόι που μετράει αντίστροφα, απλά δεν ήξεραν πότε και για ποιον.

Για να τα πάρουμε από την αρχή, ο Χρήστος Ζορμπάς βρέθηκε νεκρός επειδή στο πατάρι στο οποίο δούλευε δεν υπήρχε ρελέ διαφυγής στον ηλεκτρολογικό πίνακα, με αποτέλεσμα να πεθάνει από ηλεκτροπληξία. Δεν υπήρχε ένα ρελέ το οποίο η επιχείρηση, όπως αναδείχθηκε και στη δίκη, είναι υποχρεωμένη να διαθέτει. Ένα ρελέ το οποίο ισχυρίζονταν ότι ήταν πρακτικά αδύνατον να τοποθετηθεί, αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο μπόρεσε τελικά να τοποθετηθεί, μετά όμως τον θάνατο του Χρήστου. Στην εσωτερική αλληλογραφία μεταξύ των υψηλά ιστάμενων της εταιρίας, πριν το τραγικό συμβάν, υπάρχει γραπτά καταγεγραμμένη η παραδοχή ότι η μη ύπαρξη ρελέ είναι επικίνδυνη για τους εργαζόμενους και αμέσως μετά, η προτροπή να μην τοποθετηθούν ρελέ σε όλα τα ηλεκτρικά ερμάρια (σε ένα εκ των οποίων σκοτώθηκε τελικά ο Χρήστος Ζορμπάς) για να εξοικονομήσει η επιχείρηση χρήματα. Ένα αναθεματισμένο ρελέ, κόστους 14-44 ευρώ, για μια επιχείρηση, με ετήσιο τζίρο (σύμφωνα με τις δικές της δηλώσεις) 50 εκατομμύρια. Η πραγματικότητα, τελικά, μιλάει από μόνη της, αλλά έχει σημασία να το διατυπώνουμε καθαρά και με λέξεις: για τα αφεντικά και τις μεγαλοεπιχειρήσεις είμαστε απολύτως αναλώσιμοι, σαν εξαρτήματα που αν χαλάσουν απλά θα αντικατασταθούν, απλοί αριθμοί για να βγαίνει η δουλειά, ή μάλλον το χρήμα τους. Και το κέρδος τους αυτό, έχει μάλιστα τόσο μεγάλη αξία, που δεν προτίθενται να σπαταλήσουν ούτε λίγα ευρώ, των οποίων την απουσία ούτε που θα παρατηρήσουν μέσα στα άφθονα που βγάζουν, ακόμα κι αν αυτό θέτει σε κίνδυνο, εν γνώση τους, τις ζωές μας.

Ο Χρήστος, φοβόταν να πάει στη δουλειά, όπως μαρτυρούν οι συγγενείς του, αλλά όπως είχε γράψει και λίγες μέρες πριν τον θάνατό του σε ένα συνάδελφό του. Φοβόταν γιατί ήξερε ότι η επιχείρηση είναι “των φτηνών λύσεων” όπως έγραφε, ότι θα κληθεί να δουλέψει σε πίνακες χωρίς ρελέ διαφυγής, με γάντια νιτριλίου (κοινά γάντια καθαρισμού) αντί για ηλεκτρομονωτικά, χωρίς καμία προυπηρεσία και εκπαίδευση, μόνος του σε όλη τη βραδινή βάρδια. Γιατί ο όμιλος Παντελιάδη, των τριών εταιριών, των 50 εκατομμυρίων ευρώ τζίρο ανά έτος, βλέπει τις ζωές και την ασφάλεια των εργαζομένων σαν ένα έξοδο, και τα έξοδα πρέπει να μειώνονται για να αυξάνονται τα κέρδη τους. Όμως ο Χρήστος δεν ήταν ο πρώτος, κι εμείς ξέρουμε ότι δεν φταίνε μόνο τα “κακά αφεντικά” της “Ήπειρος”, αλλά ότι αυτή είναι η τακτική που ακολουθούν όλες οι μεγαλοεπιχειρήσεις, γιατί για όλες μπροστά στο ζεστό χρήμα εμείς μετατρεπόμαστε σε απλούς αριθμούς, χωρίς ζωή, όνειρα και δικούς μας ανθρώπους που μένουν πίσω. Και το ξέρουν όλοι οι εργαζόμενοι στην “Ήπειρος”, αλλά και σε όλες τις αντίστοιχές της, που αναγκάζονται να δουλεύουν για ψίχουλα, ρισκάροντας τη ζωή τους, ξέροντας πως δεν έχουν άλλη επιλογή για να επιβιώσουν, που φοβούνται όπως ο Χρήστος, αλλά αναγκάζονται να πάνε κάθε μέρα στη δουλειά, κι αυτό τα αφεντικά το ξέρουν και το εκμεταλλεύονται.

Την Τετάρτη 13 Ιουλίου, στο Πρωτοδικείο Άρτας, η διοίκηση της “Ήπειρος” και η διεύθυνση του τοπικού εργοστασίου, που όλο αυτό το διάστημα μιλούν για “ατύχημα” και τολμούν να ρίχνουν την ευθύνη στον ίδιο τον Χρήστο, θα ακούσουν την ποινή τους. Και ενώ τίποτα δεν μπορεί να φέρει τον Χρήστο πίσω, εμείς οφείλουμε να είμαστε εκεί και να βροντοφωνάξουμε για τη δικαίωσή του, έστω κι έτσι. Οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην υπάρξει άλλος Χρήστος και να δηλώσουμε επιτέλους, δυνατά και καθαρά, ότι οι ζωές μας είναι πολύτιμες και είναι πιο πάνω, πολύ πιο πάνω από τα κέρδη τους.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ, 9.30π.μ. ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΡΤΑΣ

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΒΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΜΠΙΚΑ

ΠΕΜΠΤΗ 26/05 19:00 – ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ

Η υπόθεση του ομαδικού βιασμού της 24χρονης Γεωργίας Μπίκα την Πρωτοχρονιά σε σουίτα ξενοδοχείου, στη Θεσσαλονίκη έχει πλέον περάσει στις αίθουσες του Δικαστηρίου. Όλα έδειχναν πως αυτή αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου ενός κυκλώματος μαστροπείας και εκμετάλλευσης κοριτσιών διεθνούς βεληνεκούς. Από την πρώτη στιγμή που η Γεωργία κατήγγειλε δημόσια τους βιαστές της τα ΜΜΕ και αρχές επιδίωξαν τη συγκάλυψη των ισχυρών ονομάτων που βρίσκονταν πίσω από τον βιασμό, με τα ΜΜΕ σε ρόλο ξεπλύματος των θεσσαλονικιών golden boys που θεωρούν πως οι διασυνδέσεις και η ισχυρή κοινωνική τους θέση θα τους άφηνε στο απυρόβλητο. Στο αποκορύφωμα αυτού του ξεπλύματος η Εισαγγελέας πριν λίγες μέρες, αμφισβήτησε τα όσα κατέθεσε η Γεωργία, κατηγορώντας την πως ψεύδεται. Κατηγορώντας το θύμα για όσα συνέβησαν υποστήριξε πως όλα έγιναν με τη συναίνεσή της Γεωργίας και πως η κατάθεσή της αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας με στόχο κάποιο προσωπικό όφελος. Πραγματικά αναρωτιόμαστε ποιο θα μπορούσε να είναι το όφελος αυτό σε μια πατριαρχική κοινωνία που στιγματίζει τα θύματα βιασμού και ειδικά όταν αυτά ανήκουν σε μια κατώτερη κοινωνική τάξη, ενώ οι βιαστές κατέχουν κύρος και εξουσία.

Σα να μην έφτανε αυτό η Εισαγγελέας σύστησε στους κακοποιητές να κάνουν προσφυγή και η υπόθεση να μπει στο αρχείο. Σήμερα μαθαίνουμε πως ο προϊστάμενος έπαυσε αιφνιδιαστικά τον εισαγγελέα Διαφάνειας, από την Εισαγγελία Εφετών Θεσσαλονίκης, κρίνοντάς τον αναρμόδιο. Σε αυτόν είχαν καταθέσει υπόμνημα οι δικηγόροι της Γεωργίας ζητώντας να διερευνηθεί το ενδεχόμενο να υπήρξαν παραλείψεις στην πρόταση της Εισαγγελέως. Το γεγονός αυτό είναι πρωτοφανές, αποτελεί κίνηση εκφοβισμού για την υπόθεση και την εκδίκαση της σε δεύτερο βαθμό από το σύστημα εξουσίας, καθώς και ακραία απόπειρα συγκάλυψης.

Οι κακοποιητές της Γεωργίας φαίνονταν από την αρχή τόσο σίγουροι ότι είναι άτρωτοι, που ανέβαζαν φωτογραφίες να διαβάζουν εφημερίδα με πρωτοσέλιδο την υπόθεση βιασμού που κατηγορούνται και έβαζαν τους δικηγόρους τους να απειλούν την Γεωργία. Τα ονόματα που βγήκαν στη δημοσιότητα ως εμπλεκόμενα στον ομαδικό βιασμό ήταν αυτά του Βασίλη και Ευάγγελου Λεβέντη, ιδιοκτήτες της 3Ε και των επιχειρηματιών Μάνου Παπαδόπουλου και Δημήτρη Φιντιρίκου. Να σημειώσουμε πως έχουν βγει στο φως ακόμα δυο καταγγελίες γυναικών που αφορούν τα ίδια άτομα και παρόμοια περιστατικά με αυτό της Γεωργίας.

Δε μας κάνει εντύπωση ωστόσο, η συμπόρευση εγχώριων μεγαλοεπιχειρηματιών, πολιτικών στελεχών και φίλων της κυβέρνησης με την αστυνομία και το κράτος. Δεν ξεχνάμε την υπόθεση παιδεραστίας του νεοδημοκράτη Νίκου Γεωργιάδη, που η ελληνική δικαιοσύνη παράγραψε, τον καθηγητή της ΑΣΟΕΕ, φίλου του Ν. Γεωργιάδη που ασελγούσε σε ανήλικα παιδιά με την κάλυψη των ανωτέρων του, την υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη, απευθείας διορισμένου από τη Μενδώνη, που η αστυνομία χρειάστηκε έναν μήνα για να κατασχέσει τον υπολογιστή του. Καθημερινά πλέον, έρχονται στο φως γυναικοκτονίες, καταγγελίες για βιασμούς, κακοποιήσεις κυκλώματα trafficking.

Η Γεωργία όχι μόνο είχε το θάρρος να σταθεί με το πρόσωπο και το όνομα της απέναντι στους κακοποιητές της και να τους ονοματίσει δημόσια αλλά και να σταθεί απέναντι σε όλα τα πλέγματα εξουσίας που προσπαθούν να συγκαλύψουν την υπόθεση. Από τηλεπερσόνες που αναρωτιούνται τί δουλειά είχε μια κοπέλα σε πάρτυ (αντίστοιχο με την ερώτηση του τί φόραγε το εκάστοτε θύμα βιασμού) και πώς γίνεται να βιάζουν οι νέοι και ωραίοι μέχρι τους αστυνομικούς που κάνουν ό,τι μπορούν για να καθυστερήσουν την έρευνα, δίνοντας έτσι χρόνο στους θύτες να καλύψουν τα ίχνη τους. Τώρα, μετά την ψυχοφθόρα και αργή διαδικασία που υπέστη η Γεωργία περιμένοντας τη δίκη, μετά τις απειλές, βρίσκεται αντιμέτωπη ξανά με τον εξευτελισμό και τη σαθρότητα του Δικαστικού Συστήματος.

Γνωρίζουμε πως η περίπτωση της Γεωργίας δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό αλλά εντάσσεται σε ένα μεγαλύτερο κύκλωμα μαστροπείας που προωθούσε αντίστοιχα γυναίκες σε τέτοιου είδους “πάρτυ”, “πάρτυ” πλουσιόπαιδων και ελίτ τα οποία συνεχίζονται μέχρι τη στιγμή αυτή. Γνωρίζουμε, επίσης, πως η βαθιά ριζωμένη πατριαρχία θέλει τις γυναίκες αντικείμενα προς χρήση, τρόπαια προς εκμετάλλευση, παθητικούς δέκτες κακοποιητικών συμπεριφορών. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά θα είχαν αποκρυφθεί από τα συστημικά ΜΜΕ, αν η υπόθεση δεν είχε αποκαλυφθεί από τα social media, από τον Ηλία Γκιώνη, που με την έρευνά του έδωσε τη διάσταση που άρμοζε σε τέτοιου είδους ζήτημα.

Είναι καθήκον μας να μην αφήσουμε καμία μόνη, να προστατεύουμε τα θύματα με κάθε τρόπο. Να στεκόμαστε μαζί απέναντι σε όσους προσπαθούν να τα ενοχοποιήσουν και να δώσουν ελαφρυντικά στους βιαστές. Να στρώσουμε εμείς ως κοινωνία, από τα κάτω, τον δρόμο ώστε τα θύματα να καταγγέλλουν τους κακοποιητές τους.

Στεκόμαστε όλες και όλοι στο πλάι της Γεωργίας, δεν ανεχόμαστε άλλη αδερφή μας κακοποιημένη.

Μέχρι τη δικαίωση της Γεωργίας.

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

Στις 08 Μαρτίου δικάζεται στα Γιάννινα το γνωστό φασισταριό Αριστοτέλης Δημητριάδης, ο οποίος ενορχήστρωσε πογκρόμ κατά ανήλικων προσφυγόπουλων στην Κόνιτσα το Μάρτιο του 2019. Απέναντι στην αθλιότητα και την θρασυδειλία του, καλούμε συγκέντρωση στο δικαστικό μέγαρο Ιωαννίνων στις 08 Μαρτίου στις 9 πμ. Ούτε σπιθαμή δημόσιου χώρου και λόγου στους φασίστες

Η 8η Μάρτη αποτελεί ημέρα μνήμης των αγώνων και των διεκδικήσεων για τα δικαιώματα των γυναικών. Εν έτη 2022, παρά τις όποιες κατακτήσεις, η πραγματικότητα μας καθιστά σαφές ότι απέχουμε πολύ από την γυναικεία χειραφέτηση. Πώς μπορεί να υπάρξει άλλωστε χειραφέτηση όταν κράτος και πατριαρχία επιμένουν να βλέπουν στο πρόσωπο της γυναίκας μία άβουλη σύζυγο, μία υπομονετική μητέρα, μία υπό αμειβόμενη εργαζόμενη;

Οι θεσμικές κατοχυρώσεις και η προσπάθεια των μίντια να προβάλλουν τη γυναίκα ως ‘’ίση’’ δε μας πείθουν. Τόσο σε ερωτικές και οικογενειακές όσο και σε εργασιακές σχέσεις, η αντίληψη ότι κάποιος άντρας έχει την εξουσία της ζωής και του θανάτου επί της γυναίκας επικρατεί. Η ιδιοκτησιακή λογική παραμένει βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία. Η γυναίκα, που παραμένει ιδιοκτησία, αποτελεί τον πυρήνα της έμφυλης βίας και του μισογυνισμού.

Ενώ θα ήταν βολικό λοιπόν να δούμε την έμφυλη βία ως κατάλοιπο μιας άλλης εποχής αντιλαμβανόμαστε πως αποτελεί σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο που δεν ακολουθεί γραμμική πορεία στον χρόνο. Χιλιάδες γυναίκες και θηλυκότητες αντιμετωπίζουν καθημερινά την έμφυλη βαρβαρότητα που ελέγχει και τιμωρεί τη συμπεριφορά τους και την παρέκκλιση από τις νόρμες της πατριαρχίας. Η βία αυτή μπορεί να εκκινεί από «αθώα» σεξιστικά αστεία και να κλιμακώνεται ως ψυχολογική βία, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, για να καταλήξει στη φυσική εξόντωση των γυναικών- τη γυναικοκτονία – επειδή δεν ανταποκρίθηκαν στον «κοινωνικό» τους ρόλο. Θύτες αποτελούν συχνότερα άνδρες του οικογενειακού περιβάλλοντος και κυρίως ερωτικοί σύντροφοι. Το γεγονός αυτό αποδείχτηκε με τη γιγάντωση της ενδοοικογενειακής βίας εν μέσω της πανδημία Covid-19, όπου τα θύματα παγιδεύτηκαν με τους κακοποιητές τους, αλλά και από τις γυναικοκτονίες του τελευταίου χρόνου, όπου οι γυναικοκτόνοι ήταν κατά βάση σύζυγοι ή σύντροφοι των θυμάτων. Βλέπουμε λοιπόν πως οι γυναίκες δεν μπορούν να νιώσουν ασφάλεια όχι μόνο στο δρόμο για το σπίτι, αλλά ούτε και μέσα στο ίδιο το σπίτι.Ας μην ξεχνάμε επίσης, πως σε ένα σύστημα που θρέφει και υποδαυλίζει την βία, η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση στρέφουν το βλέμμα των καταπιεσμένων προς τις θηλυκότητες, στις οποίες διοχετεύεται η συσσωρευμένη τους οργή.

Παρά το ότι το ζήτημα της κακοποίησης και των γυναικοκτονιών έχει ανοίξει τελευταία στο δημόσιο διάλογο, δεν είναι δυνατό να παραβλέψουμε πως στην πραγματικότητα η βία αυτή παραμένει σε μεγάλο βαθμό αόρατη. Πληθώρα παραγόντων , όπως οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης (οικονομική επισφάλεια, ανεργία), η έλλειψη πρόνοιας και κατάλληλων δομών,η συγκάλυψη από την πολιτεία, η γραφειοκρατική διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει ένα θύμα αλλά και ο κοινωνικός στιγματισμός αποτρέπουν τα θύματα από την καταγγελία. Οι γυναίκες έτσι βιώνουν επιπρόσθετα μια κατάσταση παθητικής επιβίωσης, φόβου, ανασφάλειας και ενοχών.

Παράλληλα, η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν χάνει ευκαιρία να εμπλουτίζει και να εφαρμόζει την αντιδραστική της ατζέντα. Από το νομοσχέδιο της συνεπιμέλειας μέχρι τις μισογύνικες καμπάνιες περί γονιμότητας και ποινικοποίησης των αμβλώσεων κλείνουν το μάτι σε εθνικιστικά και σκοταδιστικά κομμάτια της κοινωνίας. Η γυναίκα και πάλι αντιμετωπίζεται ως μηχανή βιολογικής και κοινωνικής αναπαραγωγής του έθνους, χωρίς την αυτοδιάθεση του σώματός της.

Παρ’ ολ’ αυτά τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε να αναδύεται ένα ισχυρό κίνημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης των καταπιεσμένων. Από πολιτικές συλλογικότητες, φεμινιστικές ομάδες και συνδικάτα μέχρι υπερτοπικά κινήματα, έχουμε πλέον δημιουργήσει τα αντισώματα για όλες τις εκφάνσεις της πατριαρχίας. Σημαντικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία έχει παίξει το #metoo που εδώ και ένα χρόνο ξεσκεπάζει κυκλώματα κακοποίησης, διαφθοράς και ένα σαθρό πολιτικό σύστημα. Γυναίκες και θηλυκότητες έχουν βρει καταφύγιο και μοιράζονται βιώματα και εμπειρίες άμεσα και χωρίς εκπροσώπους. Το φεμινιστικό κίνημα χωρίς ηγεμονίες και ιεραρχία, με άμεσα αντανακλαστικά αλληλεγγύης, η οργάνωση στο δρόμο και και η ισότητα των φύλων που λειτουργούν ως αφετηρία και όχι ως στόχος, το καθιστούν ένα σύγχρονο αντιεξουσιαστικό κίνημα.

Παρατηρείται ταυτόχρονα και η δημιουργία ενός νέου υποκειμένου το οποίο διεκδικεί τις θεσμικές αλλαγές αλλά και παλεύει στο δρόμο. Σε αντίθεση με έναν «θεσμικό φεμινισμό» όμως είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει και να παρέχει ισότητα, καθώς η ισότητα δεν προκύπτει μέσα από την ιεραρχία, που αναπαράγει τον κάθετο και εξουσιαστικό μηχανισμό του κράτους. Η αμφισβήτηση της ετεροκανονικότητας, της δομής της πατριαρχικής οικογένειας και του «συμπεριληπτικού» καπιταλισμού βάζουν τον ελευθεριακό φεμινισμό στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου. Στον αγώνα αυτό καλούνται πλέον να συμμετέχουν πέρα από τις θηλυκότητες και οι άντρες. Αυτοί με τη σειρά τους είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουν τη δική τους καταπίεση μέσα στο σύστημα της πατριαρχίας, που τους θέλει σκληρούς, βίαιους και επιβλητικούς και στη συνέχεια να παλέψουν για τη δημιουργία ενός θετικού προτύπου για εκείνους, απαλλαγμένου από έμφυλα στερεότυπα.

Όλες και όλοι μαζί μπορούμε να επιτύχουμε την ολική μας χειραφέτηση, δίνοντας μάχες καθημερινές στις διαπροσωπικές, οικογενειακές, εργασιακές μας σχέσεις, στις συλλογικότητες μας αλλά και στο δρόμο, που πάντα αποτελεί πεδίο συνύπαρξης και έκφρασης των καταπιεσμένων.

Ενάντια στην πατριαρχία ας προτάξουμε την αλληλεγγύη και την αυτονομία.

Όλες μαζί για μια ζωή χωρίς υποταγή!

Κάλεσμα για δράσεις την 8η Μάρτη

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου και την πραγματικότητα που βιώνουμε με τα καθημερινά περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών, θέλουμε να διαμορφώσουμε φέτος μία 8η Μάρτη διαφορετική και δυναμική.

Το έθνος-κράτος και η αναπαραγόμενη κουλτούρα του βιασμού μας καθιστούν σαφές πως δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία. Ενάντια στην τοξική αρρενωπότητα και τη βία της πατριαρχίας θα προτάξουμε την ισότητα και την αυτονομία. Με το παρόν κάλεσμα επιθυμούμε να πραγματοποιηθεί μία οριζόντια διαδικασία οργάνωσής και συζήτησης σχετικά με την 8η Μάρτη, το Σάββατο 12/2/22 στις 12:00 στον Ελεύθερο κοινωνικό χώρο Αλιμούρα (Αραβαντινού 6, στοά Σκόρδου). Καλούμε όσα άτομα ενδιαφέρονται για να διανθίσουμε τις συμβολικές πρακτικές με σύγχρονες και επίκαιρες δράσεις και ιδέες.

Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Αλιμούρα

Χειρονομία- Αντιεξουσιαστική κίνηση

Περίπου δύο χρόνια μετά την εμφάνιση της covid-19, μετά από εξοντωτικούς υποχρεωτικούς εγκλεισμούς, καταστολή και πρόστιμα, η κυβέρνηση εξακολουθεί εμμονικά να δείχνει πως καμία μέριμνα δεν θα επιδείξει στον τομέα της υγείας. Αφού μας πέταξαν το μπαλάκι της ατομικής ευθύνης, αφού μας εξόντωσαν οικονομικά με υπέρογκα πρόστιμα για το καλό μας, αφού δεν ενίσχυσαν το Ε.Σ.Υ. και αφού έδειραν κόσμο στις πλατείες και τις πορείες, εμφάνισαν το μεγάλο χαρτί τους: το εμβόλιο. Πλέον είναι ξεκάθαρο πως μετάλλαξη στη μετάλλαξη, η χρήση του εμβολίου ως πανάκεια είναι εγκληματική, όταν βέβαια συνοδεύεται με την πόλωση της κοινωνίας με τον διαχωρισμό εμβολιασμένων/ανεμβολίαστων και φυσικά την οικονομική αφαίμαξη των ανεμβολίαστων μέσω ράπιντ αλλά και όλης της κοινωνίας μέσω προστίμων.

Την ίδια στιγμή που το ΕΣΥ ψυχορραγεί ακόμα, οι υγειονομικοί έχουν εξουθενωθεί σωματικά, ψυχικά, ηθικά, τα ΜΜΜ παραμένουν ασφυκτικά γεμάτα και η οικονομία συνεχίζει να κυλά, η κρατική διαχείριση της πανδημίας επιμένει στο κλείσιμο των μαγαζιών πιο νωρίς και την απαγόρευση της μουσικής. Η κοινωνία βρίσκεται συντετριμμένη, λαμβάνοντας συνεχώς αντιφατικές οδηγίες σχετικά με τη νόσο, την πρόληψη και την αντιμετώπισή της, επειδή το κίνητρο είναι πάντοτε οικονομικής και όχι υγειονομκής φύσεως, όπως π.χ. η διακοπή των μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας κάθε φορά που έρχεται καλοκαίρι και ανοίγει η τουριστική σεζόν.

Προφανώς καμία εμπιστοσύνη δεν μπορεί να δείξει ο κόσμος σε ένα κράτος που εμφανίζει συνεχώς το πραγματικό του πρόσωπο λειτουργώντας ως τιμωρός, ενώ ταυτόχρονα αποπροσανατολίζει μέσω των εντολών που δίνει, επιτείνοντας τη σύγχυση και το φόβο όσων δυσκολεύονται να πεισθούν για τη χρησιμότητα του εμβολίου. Καμία λίστα Πέτσα δεν τους ξεπλένει πια. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Βροντοφωνάζουμε εδώ και δύο χρόνια για τα βασικά: επίταξη ιδιωτικών κλινών ΜΕΘ και ενίσχυση του ΕΣΥ και αντ’αυτού το μόνο που βλέπουμε να συμβαίνει είναι τα ταξιδάκια του Πρωθυπουργού σε όλη τη χώρα. Πώς όμως να μην τριγυρνά σαν χαρωπός ταξιδιώτης από εδώ και από εκεί όταν φροντίζει να εξυπηρετεί με κάθε του επιλογή το ιδιωτικό κεφάλαιο. Η Ν.Δ. εδώ και δύο χρόνια δολοφονεί μέσω της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, ενώ παράλληλα την εκμεταλλεύεται για να πλουτίσει παραπάνω το κεφάλαιο. Όλη η νεοφιλελεύθερη επίθεση των τελευταίων χρόνων σε κάθε τι δημόσιο (πανεπστήμιο, δημόσιοι χώροι, δημόσιο σύστημα υγείας) επιδιώκει την ιδιωτικοποίηση κάθε σπιθαμής της χώρας και κάθε κοινωνικού αγαθού που έχει κατακτηθεί μέσα από αγώνες. Βέβαια, που να βρεθούν τα χρήματα για την υγεία όταν σπαταλώνται σε Μεγάλους Περιπάτους, σε 15 λεπτες συναυλίες δίχως κοινό στο Λυκαβηττό, σε Ραφάλ για την “ασφάλεια μας” και σε εξοπλισμό, εκπαίδευση και διορισμό χιλιάδων ανδρείκελων για τη επιβολή του δόγματος νόμος και τάξη;

Το συμπέρασμα είναι απλό: δεν νοιάζονταν ποτέ και δεν πρόκειται να νοιαστούν για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Το μόνο που μας μένει είναι να διεκδικήσουμε έστω τα αυτονόητα ως μια ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στους υγειονομικούς και όσους/ες παλεύουν με τον ιό χωρίς καμία βοήθεια.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό όχι πολυτέλεια.

Να σπάσουμε τη τρομοκρατία που επιβάλλουν, να σπάσουμε τη σιωπή! Για την υγεία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια!

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα)

Στις 13 Γενάρη, εκδικάζεται ενώπιον του Μικτου Ορκωτού Εφετείου Ιωαννίνων η έφεση, κατά της πρωτόδικης καταδικαστικής απόφασης, του κατά συρροήν βιαστή και κακοποιητη Κωνσταντίνου Στεφανου, ο οποιος από το Μάιο έως τον Σεπτέμβριο του 2017 επιτέθηκε σε τουλάχιστον 16 γυναίκες στα Γιάννενα. Χρέος μας είναι να μην αφήσουμε καμία μόνη απέναντι στην βία και στην εξουσία της πατριαρχιας. Να ορθώσουμε τείχος αλληλεγγύης, όντας παρούσες και παρόντες στο Δικαστικό Μέγαρο Ιωαννίνων την παραπάνω ημερομηνία, ώστε να καταστήσουμε σαφές ότι ο φόβος αλλάζει και πρέπει επιτέλους οριστικά να αλλάξει πλευρά…

Όλες-οι στα δικαστήρια Ιωαννίνων στις 13 Γενάρη από τις 9πμ

Τα καλέσματα της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Γιάννενα για την πορεία της 6ης Δεκέμβρη.