Εχθές, 9 Νοέμβρη μετά την απεργιακή κινητοποίηση πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στη ΔΕΗ, για το ζήτημα της ακρίβειας, όπου πετάξαμε τρικάκια, φωνάξαμε συνθήματα και μοιράσαμε κείμενα. Ακολουθεί το κείμενο που μοιράσαμε:

ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΧΩΡΙΣ ΡΕΥΜΑ, ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ

Μέσα σε 2 χρόνια, ο λογαριασμός του ρεύματος έχει αυξηθεί 1400% (!) και συγκεκριμένα, στη χώρα μας έχουμε απο τα ακριβότερα ρεύματα στην Ευρώπη σε σχέση με τον κατώτατο μισθό. Χάρις στα σχέδια κράτους και αφεντικών για τη ΔΕΗ, η χρήση ρεύματος έχει καταντήσει πολυτέλεια. Γνωρίζουμε καλά ότι ήδη από τις χρυσές εποχές του κρατισμού, η υπηρεσία αποτελούσε εργαλείο στα χέρια των “από πάνω” προκειμένου να πλουτίζουν διαχειριζόμενοι ένα κοινωνικό αγαθό όπως ο ηλεκτρισμός. Πλέον, με τις φιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων, η αλητεία έχει παραγίνει. Συγκεκριμένα, έκοψαν τη ΔΕΗ κομματάκια και τα “χάρισαν” σε ούτως ή άλλως πάμπλουτους επιχειρηματίες (βλ. Μυτηλιναίος κλπ) για να πλουτίσουν παραπάνω στις πλάτες μας. Ένα ακόμα αλισβερίσι μεταξύ ελληνικού κράτους και μεγαλοεπιχειρηματιών. Παράλληλα, οι μετοχές της επιχείρησης μπήκαν στο περίφημο χρηματιστήριο ενέργειας που διαμορφώνει την τιμή της κιλοβατώρας, φτάνοντάς την σε ύψη “εκτός τόπου και χρόνου” για την κοινωνία. Μαζί με την αύξηση, η εταιρία εισάγει και νέες πρακτικές, βάζοντας στο παιχνίδι τα κοράκια των εισπρακτικών που μας παίρνουν τηλέφωνο και μας τραμπουκίζουν για 200 και 300€. Ταυτόχρονα, αμολάει τα συνεργεία της για να κόψουνε το ρεύμα σε όποιον χρωστάει τα παραπάνω ποσά.

Όλα όσα περιγράφουμε δεν αποτελούν μεμονωμένο περιστατικό, αλλά συνδέονται άμεσα με το γενικότερο κύμα ακρίβειας. Απο τα νοίκια των σπιτιώνμας, που έχουμε καταλήξει να θεωρούμε βιώσιμες κάτι τρώγλες και κάτι υπόγεια, το σουπερμάρκετ που πλέον 50€ δε φτάνουν να γεμίσουν ούτε μισό ψυγείο, μέχρι τις τιμές των καυσίμων, που με αφορμή τους πολέμους τους αναγκάζουν συνανθρώπους μας να καίνε ό,τι βρουν σε πρόχειρα μαγκάλια προκειμένου να επιβιώσουν τον χειμώνα. Το οποίο με τη σειρά του έχει σαν αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα στις πόλεις μας να γίνεται αποπνικτική και να μαθαίνουμε ότι οικογένειες πέθαναν από τις αναθυμιάσεις στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν.

Γι’ αυτούς τους λόγους, αλλά και για άλλους τόσους, σήμερα, ημέρα γενικής απεργίας, επιλέγουμε να κατέβουμε στο δρόμο και να μαζευτούμε έξω απο κτίριο της ΔΕΗ Ιωαννίνων για να δηλώσουμε ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Είναι ανάγκη αυτή τη στιγμή η κοινωνία να βρει τρόπους αυτοάμυνας ενάντια στα καθίκια που μας ρημάζουν τη ζωή. Με όπλο την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια του ενός στην άλλη, να οργανωθούμε οριζόντια σε στέκια και γειτονιές, με στόχο την προστασία των σπιτιών που απειλούνται από τα συνεργεία της ΔΕΗ για διακοπή ρεύματος. Ας γίνουν αυτά η σπίθα για τη δημιουργία νέων μορφών κοινωνικής αντίστασης. Να κάνουμε ξεκάθαρο πως το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα και ο έλεγχός του μας ανήκει. Τα νταϊλίκια κομμένα! Ως εδώ! Ξέρουμε ότι οι εχθροί μας είναι το κράτος, οι λεφτάδες που το στηρίζουν και τα τσιράκια τους. Καιρός να οργανωθούμε και να κινηθούμε κατά πάνω τους.

Απ’ τον αγώνα για να μην μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα μέχρι την ολική ανάκτηση των ζωών μας…

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

(Ανοιχτή Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7μμ στον ΕΚΧ Αλιμούρα, Αραβαντινού 6 εντός στοάς)

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΣΗΜΕΡΑ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ – ΔΗΜΟΣΙΟ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΥΡΙΟ

Εδώ κι ένα μήνα έχει γίνει σαφής η πρόθεση της κυβέρνησης να εγκαταστήσει την αστυνομία στα πανεπιστήμια με όποιο κόστος. Οι εικόνες είναι χαρακτηριστικές: ένα αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο, δακρυγόνα στο campusαλλά και μέσα στις αίθουσες μαθημάτων, ξυλοδαρμοί σε φοιτητές, τρομοκράτησή με ελέγχους και προσαγωγές. Φτάνοντας πριν λίγες μέρες στην δολοφονικού τύπου επίθεση από τα ΜΑΤ με ευθεία βολή χειροβομβίδας κρότου λάμψης στο ένα μέτρο με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό φοιτητή.

Η απάντηση της Υπουργού Παιδείας συμπυκνώνει την κυριαρχία της εξουσίας: “…η Αστυνομία έχει τη δυνατότητα να επεμβαίνει όπου υπάρχουν παράνομες ενέργειες στα Πανεπιστήμια, με τον ίδιο τρόπο που θα επενέβαινε και σε κάθε άλλο χώρο…”. Για το κράτος, το πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος που δε νοείται να μην είναι στην κυριαρχία του, δε νοείται να αποτελεί σημείο ελευθερίας. Οι παράνομες ενέργειες της αμφισβήτησης, της αντίστασης, του διαφορετικού που μπορεί να γεννιέται και να διεκδικεί, θα πρέπει να παταχθούν. Το πανεπιστήμιο θα πρέπει να “τακτοποιηθεί” ώστε να λειτουργήσει για τους αποκλειστικούς σκοπούς της εκπαίδευσης και του κέρδους.

Ο δημόσιος χώρος αποτελεί πεδίο ανταγωνισμού όπου το κράτος προσπαθεί να επιβάλει την εξουσία του, όπως δείχνουν οι παρελάσεις ή τα αγάλματα της ελίτ ή στην περίπτωση του ΑΠΘ, αντί για άγαλμα μια βιβλιοθήκη-λάβαρο, αποστεωμένη από την έννοια της γνώσης. Την ίδια στιγμή ο δημόσιος χώρος είναι εκεί όπου το κράτος αμφισβητείται, γι’ αυτό και ο έλεγχός του καθίσταται ουσιαστικός για την ισορροπία κοινωνικών και πολιτικών δυναμικών.

Ιδιαίτερα στην περίπτωση του πανεπιστημίου η σημασία του είναι αναβαθμισμένη λόγω του Ασύλου, καθώς ανέκαθεν η εξουσία, κράτος και κεφάλαιο, το είχε στο στόχαστρο. Η ουσία του Ασύλου είναι βαθιά κοινωνική. Αυτή νομιμοποιούσε ό,τι ο νόμος καταδίκαζε. Το σχέδιο “Βιβλιοθήκη”, λοιπόν, και το δίλλημα “ή με τις βαριοπούλες ή με τις βιβλιοθήκες” αντανακλά τη νεοφιλελευθεροποίηση του δημόσιου χώρου, η οποία προωθείται από το ίδιο το κράτος και ενεργεί δήθεν για το δημόσιο συμφέρον. Αντανακλά τις νέες περιφράξεις που οργανώνονται για τους σκοπούς του κέρδους, τον έλεγχο της συμπεριφοράς, τον αποκλεισμό από τον κοινωνικό χώρο και το οριστικό τέλος της έννοιας του δημόσιου. Και κάθε μορφή περίφραξης έχει ως στόχο να σιωπήσει η κριτική αλλά και η οργάνωση της επιθυμίας για μία ζωή ελεύθερη.

Περιφράξεις για τους σκοπούς του κέρδους: Το βασικό εργαλείο του νεοφιλελευθερισμού, ως μέρος του πολιτικοοικονομικού και ιδεολογικού σχεδίου για την αγοραία συναλλαγή ως βασικό σύστημα ηθικών αρχών, είναι η δύναμη των κεντρικών θεσμών να προωθούν σχέδια εκχώρησης των δημόσιων πόρων στους ιδιώτες. Το πανεπιστήμιο ήδη από τον 19ο αιώνα, με την κυριαρχία της αστικής τάξης και τη βιομηχανική επανάσταση χάνει το νόημά του ως παραγωγός και πομπός της γνώσης και μετατρέπεται σε οικονομικός ρυθμιστής καθώς αναπροσαρμόζεται στο καινούριο πλαίσιο του καπιταλισμού. Τα προγράμματα σπουδών και η έρευνα εναρμονίζονται με τις απαιτήσεις της βιομηχανικής παραγωγής και εργασίας, η γνώση κατακερματίζεται συνεχώς και πλέον αντικαθίσταται από την δεξιότητα. Η αποξένωση του αντικειμένου από την γνώση και η αλλοτρίωση του ρόλου της ανώτατης παιδείας είναι τόσο βαθιά, που το πανεπιστήμιο απογυμνώνεται από το αρχικό του νόημα και μετατρέπεται σε ένα στυγνό κέντρο παραγωγής πρόσκαιρης εξειδίκευσης με σκοπό την επαγγελματική κατάρτιση. Το κράτος, λοιπόν, ανέλαβε, και μέσω σειράς νομοθετικών και πρακτικών παρεμβάσεων προώθησε το πανεπιστήμιο ως μέσο κατάρτισης εκπαιδεύοντας άμεσα τους φοιτητές και έμμεσα τους διδάσκοντες σύμφωνα με τις καπιταλιστικές απαιτήσεις. Οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις έστρωσαν το δρόμο για την πλήρη μετάβαση από την ανθρωποκεντρική θεώρηση της κοινωνίας και της παιδείας στην εμπορευματοκεντρική. Το «σχέδιο Βιβλιοθήκη» και η καταστολή που φέρνει σήμερα είναι η απόλυτη ολοκλήρωση αυτής της μετάβασης και την πλήρη παραχώρηση του έτοιμου πλέον Πανεπιστήμιο-Επιχείρηση στο κεφάλαιο.

Περιφράξεις για τον έλεγχο του πράττειν: Το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα πιάνει το νήμα της αμφισβήτησης και συνδέεται με τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια μετά το Μάη του ’68. Η ριζοσπαστικοποίηση του ’60, με σημείο αναφοράς τα Ιουλιανά και η μαζική συμμετοχή της νεολαίας και των φοιτητ(ρι)ών στις κοινωνικές διεκδικήσεις με σημείο αιχμής το πολιτειακό, συνεχίζεται με τις δυναμικές αντιδικτατορικές ενέργειες στην περίοδο της Χούντας, φτάνοντας στο απόγειό του με την εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73. Έκτοτε το πανεπιστήμιο αποτελεί χώρο πολιτικοποίησης των φοιτητών με τη συμμετοχή τους σε ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες και μήτρα ανάδειξης ριζοσπαστικών κινημάτων. Η ευθεία βολή κρότου λάμψης στον φοιτητή που αντιστέκεται επιδιώκει το οριστικό τέλος του πανεπιστημίου ως χώρου αμφισβήτησης και αντίστασης. Είναι η ίδια βολή που σκότωσε το ’65 τον Πέτρουλα και τον Γρηγορόπουλο το ’08. Η νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση είναι απόλυτη. Η επικράτησή της δεν συμβιβάζεται με την συνύπαρξη και απαιτεί την ολοκληρωτική εξάλειψη κάθε μη προσαρμόσιμου, πόσο μάλλον εναντιωτικού, θεσμού. Το αφήγημα της βιβλιοθήκης είναι ότι έρχεται να βάλει τέλος σε ένα χώρο που για 34 χρόνια δεν ανταποκρινόταν στην απαίτηση του Πανεπιστήμιου-Επιχείρηση και δεν παρήγαγε γνώση για το αποκλειστικό όφελος των ελίτ και της εξουσίας. Εγκαλεί, καταγγέλλει και επιτίθεται σε φοιτητ(ρι)ές και καθηγήτ(ρι)ες επειδή διαχρονικά αντιστέκονται και αμφισβητούν το αγοραίο πανεπιστήμιο και την παγίωση ενός συστήματος αναπαραγωγής άνισων σχέσεων. Από όλα τα θεσμικά χείλη (πρωθυπουργός, υπουργός και πρυτανικές αρχές) το μήνυμα είναι ένα: Η αστυνομία είναι εκεί για να επιβάλλει τον σκοπό, η αστυνομία σκοτώνει και την ευθύνη για ό,τι συμβεί την έχεις εσύ που αμφισβητείς τον σκοπό. Ή θα προσαρμοστείς σε αυτόν ή θα τελειώσεις. Το κλίμα του φόβου αποτελεί βασικό εργαλείο για την ολοκλήρωση του πειθήνιου ατόμου και οι δυνάμεις καταστολής βρίσκονται εκεί να επιτελέσουν τον ρόλο τους.

Περίφραξη της κοινότητας: Η ολοκλήρωση του σχεδίου για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και το οριστικό τέλος τους ως ελεύθερος, δημόσιος χώρος ολοκληρώνεται με την περίφραξη της φοιτητικής κοινότητας και τη μονιμότητα των φυσικών εμποδίων εισόδου. Οι ασφαλίτες ελέγχουν τους/τις φοιτήτ(ρι)ες στις εισόδους, ενώ τα ΜΑΤ τους/τις συνοδεύουν μέχρι να μπουν στην αίθουσα για μάθημα. Στη συνέχεια αναμένονται οι φοιτητικές κάρτες, τα τουρνικέ, οι κάμερες και κάθε μηχανισμός ελέγχου για την εμπέδωση της νέας κανονικότητας και την αποτροπή έκφρασης του διαφορετικού. Η φυσική περίφραξη του δημόσιου χώρου είναι για να αποτρέψει την κοινότητα από την χρήση του για πολιτικούς σκοπούς πέρα από την εργασία και την γνώση-εμπόρευμα. Κάθε κίνηση της πανεπιστημιακής κοινότητας για εναντίωση στην επιχειρηματικοποίηση, εμπορευματοποίηση και την αλλοτρίωση ως αναπαραγωγή της κυρίαρχης κουλτούρας, από συζητήσεις μέχρι κινητοποιήσεις, είχε απέναντί της είτε τους κυριολεκτικούς φύλακες των πανεπιστημιακών πυλών, τις δυνάμεις καταστολής δηλαδή, είτε την ανελέητη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ αλλά και τις καθηγητικές ελίτ που έχουν ταχθεί πλήρως με το πανεπιστήμιο του νόμου και της τάξης.

Τα πανεπιστήμια αποτελούν τον τελευταίο χώρο της κοινωνίας για να οργανώνει τις αντιστάσεις της. Η επίθεση του κράτους είναι ολομέτωπη με τη συνεχή ανακατάληψη ζωτικών χώρων του ανταγωνιστικού κινήματος από τις δυνάμεις καταστολής και τη συρρίκνωση των ελεύθερων χώρων. Οι εικόνες με τα ΜΑΤ στις πλατείες την περίοδο πριν και μετά την καραντίνα, οι εκκενώσεις καταλήψεων και κέντρων αγώνα, η προσαγωγή μελών σωματείων κατά τις παρεμβάσεις τους για εργατικές διεκδικήσεις, η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου από τις παραλίες μέχρι τα δάση και τα πάρκα, ο πλήρης κρατικός έλεγχος του δημόσιου διαλόγου και των ΜΜΕ έχουν δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την έκφραση της αντίρρησης και της κριτικής. Τα πανεπιστήμια αποτελούν έναν από τους τελευταίους σταθμούς που επιδιώκει η εξουσία να περάσει εξ’ολοκλήρου στα χέρια της

Για τους παραπάνω λόγους μιλάμε, ήδη από τους φοιτητικούς αγώνες του 2005/2006 ενάντια στο Νόμο-Πλαίσιο, για ένα Πανεπιστήμιο Ελεύθερο-Δημόσιο-Κοινωνικό. Ελεύθερο ακριβώς ως προς τους ταξικούς και χωροταξικούς φραγμούς όσον αφορά την πρόσβαση σ’ αυτό. Δημόσιο ως προς τον δημόσιο ζωτικό χώρο που διεκδικείται μέσα σ’ αυτόν από την κοινωνία απέναντι στην κυριαρχία. Κοινωνικό ως προς τον παν-κοινωνικό χαρακτήρα της γνώσης και του πανεπιστημίου ως ένα με το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και όχι σαν ένας οργανισμός αποκομένος απ’ αυτό και τις ανάγκες του.

Η αντίσταση απέναντι στην κρατική καταστολή στα πανεπιστήμια και το σύνθημα ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή όλους τους αγώνες . Τους αγώνες ενάντια στην κυριαρχία και στην αναπαραγωγή σχέσεων εξουσίας, στην παραγωγή κατακερματισμένων και πλήρως αναλώσιμων εργαζομένων, στην επιβολή μιας ζωής αβίωτης για τους αδύναμους, τις καταπιεσμένες, τους μετανάστες, στην ποινικοποίηση όσων σπάνε τη σιωπή τους επειδή τα έβαλαν με τους ισχυρούς από τη Γεωργία μέχρι τα θύματα του Λιγνάδη.

Το πρόταγμα για ένα Δημόσιο – Ελεύθερο – Κοινωνικό Πανεπιστήμιο συγκεντρώνει όλους τους αγώνες που αμφισβητούν και αρνούνται να παραδώσουν το μονοπώλιο των ζωών μας στην αγορά και στο κράτος. Τους αγώνες για ανάσες ελευθερίας, μέσα στον κόσμο της καταπίεσης, της πατριαρχίας, της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Τους αγώνες που βιώνεται η συλλογική απόφαση και νίκη, όπου οι σχέσεις πλέκονται όχι ιεραρχικά αλλά στο πλαίσιο μίας διαρκούς επανανοηματοδότησης.

Η απάντηση στα ψευτοδιλήμματα ή με τις βαριοπούλες ή με τις βιβλιοθήκες είναι: Ή ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.

ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΑΠΘ.

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ

Μετά το πέρασμα και του φετινού χειμώνα και τις τελευταίες διεθνείς εξελίξεις, είναι πλέον ορατό ότι οδεύουμε κοινωνικά από την μία κρίση στην άλλη.

Έχουμε την οικονομική κρίση του 2008, όπου η περίφημη ελεύθερη αγορά επιβιώνει χάριν στην κρατική παρέμβαση. Η πολιτική της λιτότητας, όπου κράτος και τεχνοκράτες ειδήμονες παρουσιάζουν σαν μονόδρομο, στοχεύει στην απορρόφηση της ζημίας από την κοινωνική βάση. Το κόστος ζωής ανεβαίνει, οι άνθρωποι φτωχοποιούνται, ενώ για πολλούς η καθημερινή επιβίωση μετατρέπεται σε μόνιμο άγχος. Στη συνέχεια, έχουμε την πανδημική κρίση, αποτέλεσμα του εξαντλητικού ρυθμού παραγωγής και κατανάλωσης εμπορευμάτων. Στην διάρκεια αυτής, κράτος και ειδικοί, μετατρέπουν την υγειονομική προστασία, σε όχημα για την περαιτέρω οικονομική και ψυχολογική εξαθλίωση της κοινωνίας. Η ενεργειακή κρίση που ακολουθεί, μας αναγκάζει μια ακόμα φορά να πληρώσουμε τα σπασμένα, με τετραπλάσιους λογαριασμούς ρεύματος και τις τιμές των καυσίμων στα ύψη. Παράλληλα, η λεηλασία του φυσικού πλούτου για χάρη της αέναης κερδοφορίας, δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, παρουσιάζεται εδώ και δεκαετίες ως οικολογική κρίση.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού, αποτελεί η πρόσφατη εξαγγελία του ελληνικού κράτους για εξορύξεις υδρογονανθράκων στην ελληνική επικράτεια. Έτσι, αδιαφορώντας για την φυσική λεηλασία, την υποβάθμιση της τοπικής ζωής αλλά και την κοινωνική εναντίωση, παρουσιάζει την καταστροφή ως διέξοδο από την ενεργειακή κρίση που διανύουμε.

Σε αυτή την ήδη ζοφερή πραγματικότητα για όλους μας, έρχεται να προστεθεί η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που παρουσιάζεται πάλι με όρους κρίσης. Όπως και σε κάθε πόλεμο, έτσι και τώρα, οι νεκροί, η φτώχεια, η εξαθλίωση αλλά και το εθνικιστικό δηλητήριο που αφήνει πίσω του, πέφτουν πάλι στις πλάτες της κοινωνικής βάσης. Άλλωστε, τα συμφέροντα πίσω από την σύγκρουση αυτή, δεν αφορούν τους ανθρώπους που σκοτώνουν και σκοτώνονται, αλλά αυτά των κρατών, των ολιγαρχών και της ίδιας της καπιταλιστικής αναπαραγωγής.

Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις κρίσεις είναι τα όρια που συναντά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Η κυριαρχία του κέρδους σε βάρος φύσης και κοινωνίας αποτελεί την πραγματική κρίση. Τα κράτη παρά την ρητορική τους, δεν δείχνουν καμία πρόθεση υπέρ του λαού, απεναντίας, ξοδεύουν υπέρογκα ποσά στον πολεμικό και κατασταλτικό του εξοπλισμό. Έτσι, παίρνουν ξεκάθαρη θέση υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου, ενώ η λογική των συνεχών κρίσεων, ενισχύει την εικόνα του κράτους-προστάτη που κάνει ότι καλύτερο μπορεί, κόντρα στις συμφορές που μας βρήκαν.

Οι αλλεπάλληλες αυτές κρίσεις, διαμορφώνουν μια δυσβάσταχτη ζωή για τα άτομα και τις κοινωνίες. Η φτωχοποίηση και η εξαθλίωση του πληθυσμού συνεχίζονται, ενώ η ανεργία και η επισφαλής εργασία κυριαρχούν. Πέρα από τις άμεσες επιπτώσεις τους, δηλαδή την δυσκολία για επιβίωση και εξασφάλιση των βασικών αναγκών, όπως ένα ζεστό σπίτι τον χειμώνα και μια άνετη πρόσβαση σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, διαμορφώνουν και ένα νέο τρόπο ζωής. Αυτόν της συνεχούς ανασφάλειας για το μέλλον, του φόβου, των έκτακτων αναγκών και της κανονικοποίησης του αυταρχισμού και του πολεμικού λόγου. Άλλωστε, πολλά από εμάς, από όσο θυμούνται τον εαυτό τους, βρίσκονται στην δίνη μιας κρίσης και απαιτείται να κάνουν θυσίες. Έτσι, νιώθουμε ότι οι εξελίξεις μας ξεπερνούν, η άποψη μας δεν είναι αρκετά εξειδικευμένη και ωθούμαστε στην ατομική και συλλογική αδράνεια.

Στον εργασιακό τομέα κυριαρχεί η επισφάλεια. Εργαζόμενοι της νέας -και όχι μόνο- γενιάς, δουλεύουμε για την επιβίωση από μέρα σε μέρα, χωρίς σταθερότητα, υπαμειβόμενοι, συχνά σε εξαντλητικές συνθήκες και ωράρια, κυνηγώντας βιογραφικά και προσπαθώντας να πουλήσουμε τον εαυτό μας όσο καλύτερα μπορούμε. Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν έντονο υπαρξιακό άγχος, καθώς στερούν τη δυνατότητα σχεδιασμού της μελλοντικής μας ζωής, ενώ συγχρόνως μας αναγκάζουν να γινόμαστε φειδωλοί με τα όνειρά μας. Παράλληλα, σε μία καθημερινότητα όπου ζούμε μόνο για να δουλεύουμε, ο δημιουργικός ελεύθερος χρόνος περιορίζεται λόγω έλλειψης άλλων αντοχών. Στον αντίποδα, καλούμαστε να βρούμε παρηγοριά και ξεκούραση στην αγκαλιά της ιδιώτευσης και της κατανάλωσης.

Στα κακώς κείμενα του εργασιακού τομέα, έρχεται να προστεθεί και η τηλεργασία, η οποία από την αρχή της πανδημίας και έπειτα, έχει αρχίσει να εδραιώνεται και στην Ελλάδα. Αυτή η μορφή εργασίας, εντείνει την αποξένωση, την αδυναμία συλλογικοποίησης, και συνεπώς τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, την αύξηση του ελέγχου και της επιτήρησης, (π.χ. ανοιχτές κάμερες, απαίτηση για share screen κ.α.). Λόγω της έλλειψης σαφούς διαχωρισμού εργασιακής και κοινωνικής ζωής, η τηλεργασία εισβάλλει στον προσωπικό και κοινωνικό χρόνο του εργαζόμενου. Συγχρόνως, η απουσία συναδελφικών δεσμών και η απομόνωση, δημιουργούν αίσθηση ανικανοποίητου, αλλοτρίωσης και αποσπασματικότητας στον εργαζόμενο. Οι κοινωνικοί δεσμοί καταργούνται, όχι μόνο στο εργασιακό επίπεδο, αλλά και στο κοινωνικό και για ακόμη μια φορά ενισχύεται το ιδιωτικό στοιχείο.

Στην παρούσα συνθήκη, η εκτίναξη των τιμών σε βασικά αγαθά, η ενεργειακή φτώχεια και τα χρηματιστήρια ενέργειας, η επισφαλής εργασία και η ανεργία, η άνοδος στα ενοίκια και τα κτηματομεσιτικά funds, η πολεμική φρίκη που εκτυλίσσεται δίπλα μας και όλα αυτά μετά από δύο χρόνια πανδημίας, καθιστούν τις συλλογικές αντιστάσεις ενάντια στην περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής μας επιτακτικές. Από την γειτονική Αλβανία, μέχρι την μακρινή Χιλή ο αγώνας οφείλει να είναι παγκόσμιος, αντικρατικός και αντικαπιταλιστικός. Σε μια πραγματικότητα όπου κεκτημένα καταργούνται και οι ζωές μας ολοένα δυσχεραίνουν, η Πρωτομαγιά δεν μπορεί να αποτελεί μια επέτειο ή μια αργία, παρά μόνο την αφορμή για έναν τέτοιο συλλογικό αγώνα.

Τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου, ημέρα γενικής απεργίας, αφισοκολλήσαμε τις προσόψεις της ΔΕΗ και της Εφορίας με την αφίσα ενάντια στην ακρίβεια που τυπώσαμε τον Οκτώβριο του 2021.

Το πρωί συμμετείχαμε ως Χειρονομία Αντιεξουσιαστική Κίνηση στην μαζικότατη απεργιακή συγκέντρωση με πανό που έγραφε “Η φτώχεια δεν έχει καλοπέραση πουθενά/Παγκόσμιος αντικρατικός αντικαπιταλιστικός αγώνας ενάντια σε κρίσεις και πολέμους”, ενώ μετά το τέλος της πορείας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση, την οποία στηρίξαμε, έξω από την Pizza Fan από τη Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Διανομέων Ιωαννίνων σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόλυση διανομέα.

Μοιράσαμε, τόσο την μπροσούρα που διακινούμε από τον περασμένο Οκτώβριο, όσο και κείμενο που συμπεριλαμβάνει τις νέες εξελίξεις στο μέτωπο της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, καθώς και την ενεργειακή και κάθε άλλη κρίση που παράγουν τα κράτη και το κεφάλαιο.

Για περισσότερες πληροφορίες στο σύνδεσμο που ακολουθεί

https://www.babylonia.gr/2022/04/07/i-ftocheia-den-echei-kaloperasi-pouthena/