ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ | 12.8.21 | 19.30 | ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ

 

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ

 

Με ενδιαφέρει η επικοινωνία, όχι η ουσία.

(Κυρ. Μητσοτάκης, 2017)

 

Δύο χρόνια ακριβώς η χώρα κυβερνάται ακριβώς με αυτό το δόγμα. Και όταν σχεδόν όλα τα ΜΜΕ ελέγχονται από μία δράκα κουμπάρων της κυβέρνησης, αυτό δεν είναι δύσκολο. Το είδαμε απειράριθμες φορές, με συγκαλύψεις αδιανόητων σκανδάλων, τέτοιου μεγέθους που σε άλλες, πιο «αγνές» εποχές θα προκαλούσαν τρομερές αναταράξεις. Το είδαμε με τη μάχη που δόθηκε να προστατευθεί ο Λιγνάδης και η δύσμοιρη η Μενδώνη, που ιδέα δεν είχε. Με καθάρματα σαν τον Μηλιώτη, που από υπόδικος για υπεξαίρεση (σκάνδαλο ENERGA) ξαναμπαίνει στην αγορά ενέργειας. Το βλέπουμε με το «Πόθεν έσχες» του βασιλικού ζεύγους. Το είδαμε όμως και στις Μυκήνες, όπου κατόρθωσαν να αφήσουν αρχαιολογικό χώρο να καεί και στα Γεράνεια Όρη που αν κάποιος/α ενημερώνεται μονάχα από την τηλεόραση, πιθανά δε ξέρει καν ότι κάηκαν. Κάποιες φορές όμως, το θέαμα στο οποίο τόσο βασίζεται η κυβέρνησή μας, μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι.

 

Μία τέτοια περίπτωση είναι η ασύλληπτη οικολογική, οικονομική και εν τέλει κοινωνική καταστροφή που βιώνουμε εδώ και μέρες, με τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που κατέστρεψαν σχεδόν 1.000.000 στρέμματα δάσους και αγρών, σε Αττική, Ηλεία και στην πολύπαθη Εύβοια. Σαστισμένη μπροστά στις αποκαλυπτικές εικόνες, που προβλημάτισαν και τους πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς της ΝΔ και τα απολίτικα αλλά πάντα ευπρόσδεκτα καντήλια στον πρωθυπουργό, η κυβέρνηση επιστράτευσε τα μόνα όπλα που κατέχει: καταστολή και συσκότιση. Κι αν στο πρώτο έχουμε αναφερθεί ατελείωτες φορές στην εποχή του COVID, το δεύτερο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς ο νεοφιλελεύθερος κόσμος της μικρής, βαλκανικής μας χώρας, ανακάλυψε την κλιματική αλλαγή. Αλήθεια άραγε, η κλιματική αλλαγή εμφανίστηκε το 2019 την επομένη της εκλογικής νίκης της ΝΔ; Δεν υπήρχε κλιματική αλλαγή όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ καταργούσε ουσιαστικά τη δασοπυρόσβεση το 1998; Δεν υπήρχε κλιματική αλλαγή όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έφερνε μετά Βαΐων και Κλάδων όλες τις εξορυκτικές εταιρίες της οικουμένης, παραδίδοντάς τους το 1/3 της ελληνικής επικράτειας; Δεν υπήρχε κλιματική αλλαγή όταν ο σούπερμαν Χατζηδάκης, το παιδί για όλες τις δουλειές της ΝΔ, έφερνε στη Βουλή το απαράδεκτο «περιβαλλοντικό» νομοσχέδιο που επικροτούσε μονάχα ο ΣΕΒ, ανοίγοντας το δρόμο σε κάθε λογής επιχειρηματική δραστηριότητα, παραδίδοντας βουνά και δάση ως λάφυρο στο κεφάλαιο; Αλήθεια, όταν οι χρήσεις γης αλλάζουν κατά βούληση και για «λόγους εθνικού συμφέροντος» (διάβαζε Αιολικά) μήπως το κράτος τελικά κλείνει το μάτι σε επίδοξους εμπρηστές; Αναρωτιόμαστε εν τέλει, πόσο δύσκολο είναι για όλες αυτές τις ορντινάντσες της ΝΔ να συσχετίσουν την κλιματική αλλαγή με την λεηλασία της φύσης που προωθούν με τέτοιο φανατισμό; Πάρα πολύ, από ότι φαίνεται.

 

Επικοινωνιακή όμως ήταν και αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Αναμενόμενα, μία κυβέρνηση που δημοσκόπησε πάνω στα πτώματα της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, διακατέχονταν από μία και μόνο φοβία: να μη βρεθεί στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ του 2018. Όχι από κάποια έγνοια στην ανθρώπινη ζωή. Υποδεικνύοντας στους πολίτες πως δεκάδες, γιατί όχι και εκατοντάδες, αεροπορικά μέσα επιχειρούσαν, ξεχνώντας βολικά τις μη ανανεώσεις πέντε χιλιάδων συμβασιούχων δασοπυροσβεστών και την υποχρηματοδότηση των δασαρχείων, η κυβέρνηση είχε μια μόνο λύση: Εκκενώστε. Το παν να γίνει παρανάλωμα, αρκεί να μην έχουμε απώλειες και μας στριμώξουν – αν και ήδη δύο άνθρωποι που έδιναν εθελοντικά μάχη με τις φλόγες έχασαν τη ζωή τους. Το κράτος λοιπόν, όπως το φαντασιώνονται οι νεοφιλελεύθεροι, απλώς αποσύρεται, ελαχιστοποιεί τις ανθρώπινες απώλειες και στρώνει μετέπειτα το δρόμο για τους «επενδυτές».

 

Στον αντίποδα του κράτους αναφάνηκε ένας άλλος κόσμος: ο κόσμος της κοινωνικής αλληλεγγύης. Στα χωριά και τους οικισμούς που η ΕΛΑΣ απλώς καλούσε τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τις όποιες περιουσίες τους, αυθόρμητα κι υπό το βάρος της συγκυρίας, καλέστηκαν λαϊκές συνελεύσεις και πάρθηκαν άμεσα αποφάσεις που σε πλείστες περιπτώσεις (αν όχι όλες) αποδείχθηκαν σωτήριες. Ενώ η Αθήνα και τα κέντρα εξουσίας παρέλυαν και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι κρύβονταν, οι ντόπιοι οργάνωσαν τη φυγή των αδύναμων συγχωριανών τους και ρίχθηκαν στις φλόγες. Οι κάτοικοι που αγνόησαν τις κρατικές οδηγίες έσωσαν τα χωριά τους. Με ίδια μέσα, οχήματα, σκαπτικά, γεωτρήσεις και ότι άλλο αγροτικό μηχάνημα βρισκόταν εύκαιρο, ακόμη και κλαδιά, γυναίκες και άνδρες πέτυχαν σε ένα βαθμό αυτό που το κράτος αποδείχθηκε παντελώς ανίκανο και απρόθυμο να πράξει. Δίπλα τους, οι χιλιάδες αλληλέγγυοι/ες που συγκέντρωσαν προμήθειες ή συμμετείχαν ενεργά στη δασοπυρόσβεση – άνθρωποι που έσπασαν ακόμη και αστυνομικά μπλόκα για να ενισχύσουν ακόμη και τους πυροσβέστες. μέχρι και αυτοί εγκαταλείφθηκαν από τους πολιτικούς τους προϊστάμενους. Όλα αυτά έγιναν κατορθωτά σε μεγάλο βαθμό από όσους και όσες συνείσφεραν με τρόφιμα, φάρμακα και κάθε χρειαζούμενο, ακόμη και όταν δε μπορούσαν να ενισχύσουν την προσπάθεια με τη φυσική τους παρουσία.

 

Την ώρα που οι πυρκαγιές εξακολουθούν να μαίνονται ήδη μεγαλόστομες διακηρύξεις ακούγονται περί «πακτωλού χρημάτων» που θα πλημμυρίσει την Εύβοια και τις άλλες πυρόπληκτες περιοχές. Η κλιματική αλλαγή θα μονοπωλήσει ενδεχομένως το δημόσιο λόγο για κάμποσες ημέρες. Κι έπειτα; Οι μπουλντόζες θα ανοίξουν και πάλι δρόμους και κορυφογραμμές θα ισοπεδωθούν χάριν των αιολικών, η Eldorado θα συνεχίζει το καταστροφικό της έργο στη Χαλκιδική, η ΔΕΗ και τυχάρπαστοι τοπικοί πολιτικάντηδες θα ανακινούν το ζήτημα του φράγματος της Μεσοχώρας: επιστροφή στην κανονικότητα.

 

Απέναντι σε τούτη την εξέλιξη θα πρέπει να εμπεδωθεί πια πως «πράσινος καπιταλισμός» δεν υφίσταται. Όσο κινούμαστε υπό την απόλυτη πεποίθηση πως ο άνθρωπος μπορεί να επιβάλλεται στη φύση με κάθε κόστος, οι καταστροφές απλώς θα πληθαίνουν. Όσο αντιμετωπίζουμε τη φύση ως εμπόρευμα στη χειρότερη και ως διακοσμητικό στοιχεία στην καλύτερη, τα πράγματα δε προβλέπεται να βελτιωθούν.

 

Φυσικά δε προσδοκούμε πως η διαδικασία αυτή θα αντιστραφεί μονομιάς και πρέπει επιτέλους κάθε κυβέρνηση που κόπτεται υποτίθεται για το περιβάλλον να τοποθετηθεί ειλικρινά επί του ζητήματος – εκτός κι αν η κυβέρνηση ακόμη πιστεύει πως η ΔΙΑΣ, τα ΜΑΤ και η Πανεπιστημιακή Αστυνομία μπορούν να σβήσουν πυρκαγιές και πως τα Ραφάλ με λίγες μετατροπές θα αντικαταστήσουν τα Καναντέρ.

 

Επειδή όμως δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε καμία κυβέρνηση και κανένα κρατικό μηχανισμό, εμείς καλούμε την κοινωνία να αντιληφθεί πως τα τελευταία γεγονότα αποτελούν μία ακόμη απόδειξη πως το κράτος δεν έχει καμία έγνοια για εμάς και πως απέναντι στην κλιματική αλλαγή που φέρνει ο καπιταλισμός η μόνη λύση μπορεί να έρθει από τον κόσμο των ακηδεμόνευτων κινημάτων και την κοινωνική αλληλεγγύη και αυτοργάνωση.

 

Στο πλαίσιο της αλληλεγγύης, την Πέμπτη και Παρασκευή (11 και 12 Αυγούστου στις 22.00) θα πραγματοποιηθούν μπαρ οικονομικής ενίσχυσης στον ΕΚΧ Αλιμούρα (Αραβαντινού 6, εντός της στοάς), με τα έσοδα να διατίθενται στην κοινωνική κουζίνα Mano Aperta που από την πρώτη στιγμή βρίσκεται στην Εύβοια στο πλευρό των πυρόπληκτων.

 

Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση

(Ανοιχτή συνέλευση κάθε Πέμπτη στον ΕΚΧ Αλιμούρα στις 19.00)

 

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Αλιμούρα

(Διαχειριστική συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 19.00)

 

Διανύουμε τον δεύτερο χρόνο πανδημίας, με το κράτος να δείχνει τα δόντια του στην κοινωνία με αλλεπάλληλες επιθέσεις σε κάθε μέτωπο. Οι απαγορεύσεις και η καταστολή, η πρωτοφανής περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών που εκφράστηκε με τις απαγορεύσεις πορειών, με την ακραία αστυνομοκρατία και αυθαιρεσία σε πλατείες όπως της Νέας Σμύρνης, η επίθεση στον δημόσιο χώρο ,τον ελεύθερο πολιτισμό και τη δημιουργία από τα κάτω, ο πυρετός της εξάπλωσης των πάρκων ΒΑΠΕ σε όλη τη χώρα στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης» και το πρόσφατο αντεργατικό νομοσχέδιο Xατζηδάκη που πλέον είναι νόμος του κράτους είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Είναι γνωστό πως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την πανδημίας ως πρόσχημα για την εφαρμογή αντιδραστικών και αντικοινωνικών μέτρων.

Σε τέτοιες κρίσιμες συνθήκες και ενώ οι κοινωνίες σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να μετρήσουν και να θεραπεύσουν τις πληγές τους, η ενίσχυση των κοινωνικών κινημάτων και αντιστάσεων αποτελεί μονόδρομο. Δεν αναγνωρίζουμε καμία κοινωνία μεμονωμένων ατόμων όπως αυτή που προσπαθούν να προωθήσουν οι εκπρόσωποι της ακροδεξιάς-νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Γι’ αυτό αμφισβητούμε έμπρακτα την αντίληψη των αδύναμων και απομονωμένων ατόμων που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να υποταχθούν και αντιστεκόμαστε συνολικά και συλλογικά. Αναδημιουργούμε τον δημόσιο χώρο από κοινού ως ένα χώρο ισότιμου διαλόγου και πολιτισμικής δημιουργίας και εν γένει ελεύθερης κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Χτίζουμε στην καθημερινότητα μας δίκτυα αγώνα και απαντάμε στην περιστολή των ελευθεριών με την αδιάκοπη συνέχιση της δράσης μας. Δεν είναι τυχαίες ούτε οι μεγάλες πορείες και συγκεντρώσεις που διοργανώθηκαν ούτε οι ανακαταλήψεις του θεάτρου Εμπρός και της κατάληψης Rosa Nera με πλατιά κοινωνική αποδοχή, δείχνουν πως υπάρχουν επίμονες ρωγμές ελευθερίας παντού γύρω μας.

Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, ένα τεράστια θέμα, το ζήτημα της αυτοδιάθεσης του σώματος, της σεξιστικής βίας και καταπίεσης ανακύπτει συνεχώς στο δημόσιο λόγο. Το γαϊτανάκι των αποκαλύψεων σχετικά με κακοποιητικές και παραβιαστικές συμπεριφορές αρχικά στο χώρο του αθλητισμού, συνεχίστηκε στις καταγγελίες για περιστατικά κακοποίησης από γνωστά πρόσωπα του πολιτισμού. Αυτό οδήγησε στην ανάπτυξη ενός κινήματος me too με πολλά άτομα να καταγγέλλουν ανάλογα περιστατικά και να λαμβάνουν την αμέριστη αλληλεγγύη του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας. Οι αναρίθμητες γυναικοκτονίες που έρχονται στο φως καθημερινά είναι αποτέλεσμα μιας πατριαρχικής έκφρασης μίσους και κυριαρχίας απέναντι στις γυναίκες. Τελευταία και πολύ τρανταχτή η περίπτωση της δολοφονίας της 20χρονης Κάρολαιν στα Γλυκά Νερά από τον σύζυγό της και το επακόλουθο ξέπλυμα του δολοφόνου από τα κανάλια σε συνδυασμό με το ακατάσχετο victim-blaming.

Βέβαια ο έλεγχος στα σώματα των γυναικών λαμβάνει κι άλλες μορφές πέρα από τις παραπάνω. Ενας από αυτούς περιλαμβάνει τον έλεγχο πάνω στο παιδί, με το νόμο της συνεπιμέλειας να αφήνει περιθώρια ο κακοποιητικός γονιός να αποκλείεται από το παιδί μόνο μετά από αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Από την άλλη, εξίσου μεγάλος έλεγχος και πίεση ασκούνται στις γυναίκες σχετικά με τη δυνατότητα της μητρότητας. Ένα χρόνο μετά το «Αφήστε με να ζήσω», την προσπάθεια που έγινε ώστε να γίνει πανελλαδική καμπάνια ενάντια στο δικαίωμα των εκτρώσεων, η οποία έφτασε και στην πόλη μας, τοπικοί μεγαλογιατροί και άρχοντες, εκπρόσωποι της Εκκλησίας ακροδεξιοί και σελεμπριτις συνασπίστηκαν για να δημιουργήσουν το έκτρωμα που ονομάστηκε «1ο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας». Ένα συνέδριο, σε καμία περίπτωση επιστημονικό, όπως ήθελε να παρουσιάζεται, ένα συνέδριο που χρησιμοποιεί την αναπαραγωγή ώστε να προωθήσει ένα βαθιά μισογυνιστικό και εθνικιστικό λόγο. Μετά την κοινωνική κατακραυγή και τις αλλεπάλληλες αποχωρήσεις συμμετεχόντων, τελικά ακυρώθηκε. Στον απόηχο των παραπάνω, κάτι που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τη στάση της Ν.Δ είναι πως η ευρωομάδα της ψήφισε πρόταση κατά των σε μία ακόμη σκοταδιστική κίνηση, που επιχειρεί την επιστροφή στον Μεσαίωνα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους αποφασίσαμε να διοργανώσουμε την εκδήλωση «ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ», την Παρασκευή 25/6 , 7μ.μ. στο θεατράκι Σκάλας, και να προβάλουμε το ντοκιμαντέρ «ΝΟΜΙΜΗ ΑΜΥΝΑ» που ασχολείται με τις δίκες γυναικών στη Βραζιλία που δολοφόνησαν των συζύγους ή τους συντρόφους τους που τις κακοποιούσαν. Στον δρόμο, τη δουλειά, το πανεπιστήμιο και στις σχέσεις μας θέλουμε να είμαστε ελεύθερα άτομα για μια κοινωνία ισότητας, αυτονομίας και αξιοπρέπειας.
Το Σάββατο 26/6 διοργανώνεται εκδήλωση/βιβλιοπαρουσίαση με τίτλο «Το πρόταγμα της αυτονομίας από την Παρισινή Κομμούνα μέχρι το σήμερα» για τα 150 χρόνια από την Κομμούνα του Παρισιού με αφορμή το βιβλίο της Κριστίν Ρος “Κοινοτική πολυτέλεια-Το πολιτικό φαντασιακό της Παρισινής Κομμούνας” με τους Λουκή Χασιώτη και Σωκράτη Παπάζογλου από τις Εκδόσεις των Ξένων, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Αλιμούρα. Στοχεύουμε να ανιχνεύσουμε τους τρόπους αμεσοδημοκρατικής πολιτικής θέσμισης από το συμβάν που ονομάζουμε Παρισινή Κομμούνα του 1871, την εξέγερση που διήρκεσε εβδομήντα δύο μέρες και μεταμόρφωσε το Παρίσι σε μια αυτόνομη κοινότητα, ως σήμερα. Από το Μάη του ’68, στη ZAD, η Κριστίν Ρος αναζητά τις καθημερινές πρακτικές και διαδικασίες πολιτικής χειραφέτησης των απλών ανθρώπων που δεν στόχευαν σε κάποια δογματική καθαρότητα αλλά στο μετασχηματισμό του παρόντος.

«Η φαντασία της Κομμούνας, που προτιμούσε να λειτουργεί στην κλίμακα της αυτόνομης τοπικής μονάδας αλλά εντός ενός ορίζοντα διεθνιστικού, είχε την ικανότητα να συλλαμβάνει ως σύνολο τομείς του κοινωνικού σχηματισμού που η αστική τάξη επιμένει να κρατάει χωριστά – την πόλη και την ύπαιθρο, τη θεωρία και την πράξη, την πνευματική και τη χειρωνακτική εργασία: όλα αυτά που αφορούν και σήμερα όσες και όσους δοκιμάζουν να βρουν τους τόπους και τους τρόπους για να ζήσουν διαφορετικά.»

Το Αντιεξουσιαστικό φεστιβάλ, διοργανώνεται για 7η χρονιά και αποτελεί θεσμό στην πόλη των Ιωαννίνων. Σκοπός μας είναι, το φεστιβάλ μεσα από τη διαρκη παρουσία του, να αποτελεί μία εικόνα από την κοινωνία που οραματιζόμαστε, να αναδεικνύει και να δημιουργεί τρόπους και τόπους αντιεξουσιαστικής και αμεσοδημοκρατικής πολιτικής από τα κάτω, με στραμμένο το βλέμμα στην ελευθερία και την ισότητα. Σας καλούμε να συμμετέχετε στο 7ο αντιεξουσιαστικό Φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Αλιμούρα και στο Θεατράκι Σκάλας στις 25,26,27 Ιουνίου.

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ- ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΓΙΑΝΝΕΝΑ) (Συνέλευση κάθε Πέμπτη στις 7 μμ στον Ε.Κ.Χ Αλιμούρα – Αραβαντινού 6 εντός στοάς Σκόρδου)

Μετά την κοινωνική κατακραυγή και τις αλλεπάλληλες αποχωρήσεις συμμετεχόντων, τελικά ακυρώθηκε το 1ο Συνέδριο Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας. Για ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου, ο λόγος για την εναντίωσή του στο εν λόγω συνέδριο ήταν το ιδιαίτερα σεξιστικό spot του, που ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε ότι αν μια γυναίκα δεν κάνει παιδιά θα πρέπει να ντρέπεται. Πέρα από το σποτ όμως, θεωρούμε ότι πρέπει να γίνει και κριτική στο ίδιο το περιεχόμενο του συνεδρίου, που προφανώς το σποτάκι έδειχνε με μεγάλη ειλικρίνεια. Μια αρχική μάτια στους ομιλητές δείχνει και στον πιο καλόπιστο ότι το συνέδριο δεν ήθελε να ενημερώσει τις γυναίκες για την εξωσωματική γονιμοποίηση ή για κάποιο άλλο τεχνικό ζήτημα. Γιατί αν ήθελε να κάνει αυτό και μόνο αυτό, τι δουλειά είχαν ακροδεξιοί βουλευτές και παπάδες, σελέμπριτι από ριάλιτι σόου, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι που καμία σχέση δεν είχαν με ένα τέτοιο γνωστικό αντικείμενο και στην πλειοψηφία τους ήταν άντρες; Καμία. Επίσης, αυτό το τόσο «αθώο» συνέδριο διοργανώθηκε (μεταξύ πολλών άλλων που αξιοποιούν την επιθυμία τεκνοποίησης ως μπίζνα και εύκολο τρόπο να «ξεζουμίσουν» οικονομικά νέους γονείς, πατώντας στην ελπίδα τους) από τον Κωσταντίνο Πάντο. Έναν άνθρωπο που μόλις λίγα χρόνια πριν, δεν είχε χάσει την ευκαιρία να μιλήσει σε ένα εθνικιστικού χαρακτήρα συνέδριο, πλάι πλάι με γνωστούς ακροδεξιούς, όπως ο Κωνσταντίνος Πλεύρης και ο Λεωνίδας Γεωργιάδης. Και οι στενές σχέσεις με την ακροδεξιά δεν σταματούν εκεί, αφού ο ίδιος αποτελεί τώρα και συνεργάτη του Περιφερειάρχη Αττικής της Νέας Δημοκρατίας, Γιώργου Πατούλη, γιατί προφανώς, η αντιδραστικότερη κυβέρνηση της 20ετίας θα κρυβόταν πίσω από όλα αυτά.

 

Όμως, γιατί όλη αυτή η πρεμούρα με την υπογεννητικότητα; Γιατί πίσω από αυτή, κρύβεται ο ελληνικός εθνικισμός, αφού το ζήτημα στην πραγματικότητα δεν είναι ότι δεν έχουμε αρκετούς κατοίκους για την χώρα. Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε, πως το ακροδεξιό αφήγημα όταν είχε να κάνει με μετανάστες και ήθελε να βάλει το κυριλέ του προσωπείο, έλεγε ότι δεν χωράμε άλλοι σε αυτό το κράτος. Όμως, πως γίνεται να «μην χωράνε άλλοι» και συγχρόνως να υπάρχει πρόβλημα υπογεννητικότητας; Γιατί όταν λένε πρόβλημα υπογεννητικότητας αυτό που εννοούν είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετοί καθαρόαιμοι Έλληνες, έτοιμοι να χρησιμοποιηθούν για της ορέξεις του ελληνικού κράτους και του ιδιωτικού κεφαλαίου. Γιατί το ελληνικό κράτος χρειάζεται περισσότερους νέους Έλληνες να πραγματώσουν το εθνικό του αφήγημα και σκοπούς: περισσότερες γυναίκες, κλεισμένες στο σπίτι, να λειτουργούν ως αναπαραγωγικές μηχανές για τη συνέχιση του έθνους, περισσότερους άντρες – στρατιώτες να υπερασπίζονται τα εδάφη του (δεν ξεχνάμε ότι και η αύξηση της στρατιωτικής θητείας ήταν άλλη μία από τις εμπνεύσεις αυτής της συντηρητικής κυβέρνησης). Όταν μιλούν για υπογεννητικότητα λοιπόν, αυτό που λένε άρρητα είναι ότι η δουλειά, ο ρόλος και η υποχρέωση της κάθε γυναίκας είναι να κάνει παιδιά για το κράτος. Αφού τελικά, όσο και να προσπαθούν να το παίξουν φιλελεύθεροι, είναι τόσο αντιδραστικά συντηρητικοί που τους ξεφεύγουν, όπως έγινε και στη συνέντευξη του Μητσοτάκη που έλεγε, με γελάκια, πως οι γυναίκες οφείλουν να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού. Ονειρεύονται λοιπόν, ένα κράτος που να μπορεί να ασκεί, με βάση τις ανάγκες του, σε μεγάλο βαθμό, βιοπολιτική και να μπορεί να καθορίζει τι κάνουν οι υπήκοοί του με τα σώματά τους. Εξάλλου, δεν ξεχνάμε την προσπάθεια που έγινε πρόσφατα, από χώρους κοντά και μέσα στην Νέα Δημοκρατία, να γίνει πανελλαδική καμπάνια ενάντια στο δικαίωμα των εκτρώσεων.

 

Μιλάμε φυσικά, για το γνωστό και καθόλου άσχετο «Αφήστε με να ζήσω» που είδαμε πρόσφατα να απλώνει τον σκοταδισμό του και στη δική μας μικρή πόλη. Η σύνδεση των δύο, της εκτενούς καμπάνιας ενάντια στις εκτρώσεις και του εν λόγω συνεδρίου που κουνάει το δάχτυλο στις γυναίκες, γιατί σπουδάζουν και δουλεύουν αντί να κάνουν παιδιά, είναι παραπάνω από εμφανής. Όπως παραπάνω από εμφανής είναι πια, από όλα αυτά, και η στενότατη σχέση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με έναν από τους πιο συντηρητικούς πυλώνες της ελληνικής κοινωνίας, την Εκκλησία. Είναι αδύνατο, άλλωστε, να μην προσέξει κανείς την παρουσία δεκάδων εκπροσώπων του ιερατείου μεταξύ των, επίσης πολυάριθμων, στελεχών της κυβέρνησης, στο πάνελ ομιλητών ενός συνεδρίου που όλα δείχνουν τελικά πως ήταν πολύ «επιστημονικό». Και αν για την κυβέρνηση η αντιδραστική και αναχρονιστική της φύση είναι πασιφανής, για την Εκκλησία ήταν πάντα ηλίου φαεινότερη. Δεν δίστασε άλλωστε να το αποδείξει ξανά και ξανά όλο το τελευταίο διάστημα, με τη στάση που κράτησε απέναντι στην υγεία και την ανθρώπινη ζωή εν μέσω πανδημίας, καθώς και με τη συμμετοχή της στη διοργάνωση της πανελλαδικής καμπάνιας «Αφήστε με να ζήσω». Τελικά, η επίσημη και πολυπληθής συμμετοχή της στο συνέδριο γονιμότητας ήταν μόνο μια ακόμη, αναμενόμενη, προσθήκη στο οικοδόμημα σκοταδισμού και στην πάγια θέση της ότι ο ρόλος των γυναικών είναι να κάνουν παιδιά, να είναι νοικοκυρές και είναι, φυσικά, κατώτερες από τους άνδρες.

 

Ωστόσο, πέρα από τον σκοταδισμό και την καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων που επιχειρείται από την Κυβέρνηση και τον στενό της συνεργάτη, την Εκκλησία, διακρίνουμε και την απεριόριστη υποκρισία του κράτους. Ενός κράτους που απαιτεί περισσότερα παιδιά, ενώ όχι απλά αδιαφορεί, αλλά κάνει και τις συνθήκες όλο και πιο δυσμενείς για εκείνους τους νέους ανθρώπους που έχουν τελικά την επιθυμία να κάνουν παιδιά. Που καταλύει κάθε τους εργασιακό δικαίωμα (νόμος Χατζηδάκη για εργασιακά), που τους καταδυναστεύει οικονομικά, που ξεπουλάει τη φύση και τις τοπικές κοινωνίες όπου ζουν για το κέρδος των πολυεθνικών (νόμος Χατζηδάκη για περιβάλλον). Ποιος νέος άνθρωπος, άλλωστε, δεν θέλει να κάνει παιδιά ενώ δουλεύει 10ωρο με απλήρωτες υπερωρίες, ενώ με το ζόρι βγάζει το μήνα κι ενώ το άγχος και οι συνθήκες ζωής της καθημερινότητας τον καταρρακώνουν; Φτάνει πια λοιπόν, το υποκριτικό, δήθεν νοιάξιμο του κράτους για τα αγέννητα παιδιά και την υπογεννητικότητα, όταν εμφανώς, από τη στιγμή που γεννιούνται αυτά τα παιδιά δεν τα θεωρεί τίποτε άλλο πέρα από φτηνά αναλώσιμα.

 

Ταυτόχρονα όμως, ενώ η κυβέρνηση εμφανώς θέλει να πάρει οποιοδήποτε κοινωνικό κεκτημένο και να το κάνει θρύψαλα, από το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος μέχρι τα εργασιακά ζητήματα, με θλίψη είδαμε και κόσμο «προοδευτικό», όπως τον Τ. Αλμπάνη, πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ή τον Μ. Ελισάφ, δήμαρχο της πόλης, να συμμετέχουν στο συνέδριο και μόνο κατόπιν της κατακραυγής να αποσύρουν την συμμετοχή τους. Και αναρωτιόμαστε, αν δεν υπήρχε αυτή η κατακραυγή, αν το σποτάκι είχε το ίδιο μήνυμα με έναν πιο κεκαλυμμένο και politically correct τρόπο, θα είχαν συμμετάσχει; Θα μιλούσαν σε ένα συνέδριο μεσαιωνικού χαρακτήρα, δίνοντας νομιμοποίηση με την παρουσία τους σε μισαλλόδοξους ακροδεξιούς; Και σε ευρύτερο επίπεδο, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε ένα ακόμη πρόσωπο, που ενώ είχε αρχικά προβληθεί ως πολύ «προοδευτική» επιλογή για την θέση που κατέχει, τελικά επίσης υποστήριξε το εν λόγω συνέδριο μέχρι το ξέσπασμα της κοινωνικής αποδοκιμασίας. Μιλάμε φυσικά, για την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την Κ. Σακελλαροπούλου, ένα άτομο του οποίου η επιλογή για το αξίωμα είχε πλασαριστεί ως ανάσα προόδου. Την πρώτη γυναίκα πρόεδρο στην Ελλάδα, με διαδικτυακές αναρτήσεις και δήθεν στήριξη στην lgbtq κοινότητα και σε λοιπές κοινωνικές δράσεις. Δεν άργησε όμως, τελικά, η στιγμή που αποδείχτηκε, όπως περιμέναμε, ότι το κοινωνικό προσωπείο αυτού του θεσμικού οργάνου του κράτους ήταν απλά ένα επικοινωνιακό παιχνίδι και που, όταν έρχεται η στιγμή δείχνει την αληθινή, συντηρητική του όψη, με φωτογραφίσεις μπροστά στον δολοφονικό φράχτη του Έβρου και στήριξη σε αναχρονιστικά συνέδρια, βγαλμένα από άλλο αιώνα.

 

Τέλος, στο ντροπιαστικό αυτό συνέδριο, πολυπληθής ήταν η συμμετοχή πολλών γνωστών προσώπων των Ιωαννίνων. Εκτός από τους ήδη αναφερθέντες Δήμαρχο και Πρύτανη, είδαμε και τον μητροπολίτη Ιωαννίνων, ενώ δυστυχώς και πολλούς επαγγελματίες υγείας της πόλης. Ειδική αναφορά, μάλιστα, θεωρούμε ότι πρέπει να γίνει και στον μεγαλογιατρό Ζηκόπουλο, ο οποίος όχι απλά συμμετείχε στο συνέδριο, αλλά αποτελούσε και μέλος της οργανωτικής του επιτροπής! Εμείς, από την πλευρά μας, καλούμε την γιαννώτικη κοινωνία, που πολλαπλές φορές έχει ήδη αποδείξει ότι απορρίπτει το σκοταδισμό, να απομονώσει έμπρακτα όσους στήριξαν το μεσαιωνικό αυτό συνέδριο και να κρατήσουμε όλοι μαζί την κοινότητά μας μακριά από τη συντηρητική και αυταρχική στροφή. Μια συντηρητική και αυταρχική στροφή που επιχειρείται καιρό τώρα σε κεντροπολιτικό επίπεδο από την κυβέρνηση της ΝΔ και τους κάθε είδους στενούς συνεργάτες της και που πρέπει να μας βρει όλους απέναντι. Τα κράτη, άλλωστε, εκ φύσεως, πάντα θα προσπαθούν να αυξάνουν τη δύναμή τους πάνω στους πολίτες και ποιος άλλος πέρα από τα κοινωνικά κινήματα και την κίνηση της κοινωνίας είναι ο τρόπος να περιορίζεται αυτή η δύναμη τους;