Κοινωνικά κινήματα και εκλογικές αυταπάτες
Μιας και διανύουμε προεκλογική περίοδο κρίνουμε αναγκαίο να επισημάνουμε τον κίνδυνο άνθρωποι των κοινωνικών κινημάτων να παγιδευτούν στη συμμετοχή στο εκλογικό παιχνίδι. Είναι αναγκαίο να διευκρινίσουμε πως τα κοινωνικά κινήματα και οι εκλογικοί σχηματισμοί είναι δύο αντίθετες και αντίπαλες πολιτικές λογικές.
Φαίνεται πως κάποια απ’ τα χαρακτηριστικά που συναντάμε σε κινήματα που αφορούν ένα τοπικό και συγκεκριμένο ζήτημα , όπως αυτό ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου, ή στην εξόρυξη χρυσού είναι η μερικότητα στις διεκδικήσεις και ο τοπικισμός που συχνά το συνοδεύει. Αυτά συνδυάζονται συχνά με την έλλειψη πολιτικής εμπειρίας των συμμετεχόντων και τις πολιτικές σκοπιμότητες διαφόρων κομμάτων που αναμειγνύονται. Τότε προκύπτει πρόσφορο έδαφος για τη συμμετοχή ανθρώπων από τα κινήματα στο εκλογικό παιχνίδι, πράγμα που αφήνει τα κινήματα στο έλεος της αντίφασης του να ζητούν τη συμμετοχή τους στον θεσμό που συνέβαλε στην καταστροφή τους εξαρχής.
Για τους λόγους αυτούς και εξαιτίας μιας ψευδούς άποψης περί αποτελεσματικότητας της κοινοβουλευτικής πολιτικής έναντι της κινηματικής πολιτικής της αυτονομίας κάποιοι προσπαθούν να ρίξουν τα κινήματα στην παγίδα της ανάθεσης. Κάποιες φορές τα επιχειρήματα υπέρ των εκλογών μιλούν για κοινωνικοποίηση ενός ζητήματος μέσα από τις εκλογές. Χαρακτηριστική είναι η περιστασιακή σχέση της Αριστεράς με τα κινήματα, που συνδέεται με τις εκλογικές διαδικασίες . Ας μην ξεχνάμε πως οι ρόλοι στις διαδικασίες αυτές είναι δοσμένοι εξ αρχής. Είναι αυτοί που αποκλείουν την κοινωνία απ την απόφαση, αυτοί που αναθέτουν τη λύση στους ειδικούς της πολιτικής. Συμμετοχή στο εκλογικό παιχνίδι σημαίνει παιχνίδι με τους όρους του συστήματος και συμμετοχή στους ρόλους που έχουν ήδη προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. το είδαμε στην Χαλκιδική, όπου ο εκλεγμένος, υποτίθεται από το κίνημα, δήμαρχος Ιερισσού συνέχισε την πολιτική της κυβέρνησης μετά την εκλογή του.
Άπαξ και εκπροσωπηθεί ένα κίνημα στο πεδίο των εκλογών, τότε το πολιτικό επίδικο της απόφασης αλλάζει τόπο, οι αγώνες μετατρέπονται σε υποσχέσεις. Οι άνθρωποι που κατεβαίνουν στις εκλογές αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά κινήματα σαν δεξαμενές ψήφων. Ζητούν ένα κίνημα σε ρόλο βαστάζου και ζητούν την παράδοση της πολιτικής απόφασης στους εκλεγέντες. Βέβαια ακολουθεί το αναμενόμενο. Αυτοί που αναλαμβάνουν να εκπροσωπήσουν το συγκεκριμένο κίνημα (π.χ το κίνημα ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου και προστασίας της Μεσοχώρας και η περίπτωση του Γ. Χονδρού, η περίπτωση της Χαλκιδικής) αργά η γρήγορα απογοητεύουν. Η απογοήτευση από την εκλογική διαδικασία δημιουργεί ένα αίσθημα ματαιότητας, οδηγεί σε απογοήτευση από τους αγώνες. Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό είναι πως αυτή η απογοήτευση δεν πηγάζει από τους ίδιους τους αγώνες αλλά από την εκλογική διαδικασία. Μετά μένει ένα πολυδιασπασμένο κίνημα.
Στον αντίποδα των παραπάνω βρίσκεται το παράδειγμα των Σταγιατών Πηλίου το οποίο αυτοδιαχειρίζεται την ύδρευσή του, ενώ λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά χωρίς καμία συνδιαλλαγή με τοπικούς άρχοντες ή το κράτος. Είναι ένα φωτεινό παράδειγμα υλοποίησης των ελευθεριακών και οικολογικών ιδεών στην καθημερινότητα. Κάθε κοινότητα αγώνα, όπως οι προηγούμενες, παίρνει το μεγάλο βάρος της υπεράσπισης της φύσης.
Οριζόντιες διαδικασίες πολιτών, μέσα από ανοιχτές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, οδήγησαν στην μεγαλειώδη πορεία που έγινε την πρώτη Ιουνίου στα Γιάννενα, η οποία κατάφερε να είναι μια βροντερή φωνή λογικής απέναντι στον παραλογισμό της διηνεκούς ανάπτυξης και λεηλασίας της φύσης, κόντρα σε ΜΜΕ, τοπικούς άρχοντες, την κυβέρνηση και την εταιρία. Βλέπουμε πως ο δρόμος για την υπεράσπιση της γης και της ελευθερίας πλέον σιγά σιγά αποκρυσταλλώνεται.
Διαχωρίζουμε τη θέση μας και εκφράζουμε την ρητή αντίθεσή μας σε όσα εκλογικά σχήματα επικαλούνται τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στις εξορύξεις με ψηφοθηρικούς σκοπούς.
Για εμάς μόνη λύση είναι να αναλάβουμε συλλογικά το βάρος και το μέγεθος των αγώνων μας ως κοινωνία. Γνωρίζουμε πως οτιδήποτε περνά στην τροχιά του εκλογικού παιχνιδιού πολτοποιείται από αυτό. Οι ακηδεμόνευτοι αυτόνομοι αγώνες εκτός του συστήματος αντιπροσώπευσης αποτελούν το μόνο ικανό μέσο πραγματοποίησης των σκοπών που θέτουμε.
Ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες προτάσσουμε τους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς αγώνες για τη γη και την ελευθερία.
Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση
“Με την επικράτηση του καπιταλισμού και του φαντασιακού του προτάγματος περί ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, χάθηκε ένας απίστευτος αριθμός μικρότερων αφηγήσεων ζωής και παραγωγής. Κοινότητες ανθρώπων, που ήταν ο πλούτος της ανθρωπότητας, απώλεσαν σταδιακά τα νοήματα με τα οποία στήριζαν τη ζωή τους και έγιναν καταναλωτές προϊόντων, πολιτικών και νοημάτων που παράγει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτή η αφήγηση έφτασε στα όριά της, οικολογικά, ανθρωπολογικά και πολιτικά. Η Κοινότητα των κοινοτήτων αποτελεί πρόταση αυτοθέσμισης των κοινωνιών και των ανθρώπων που δεν αρκούνται στη διαπίστωση ότι για όλα ευθύνεται ο καπιταλισμός και οι τραπεζίτες. Που δεν επιλέγουν τη θυματοποίησή τους και την παθητικότητα. Που αρνούνται τον ιδρυματισμό τους, αναθέτοντας τη λύση στο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων της αντιπροσωπευτικής και εξόχως ολιγαρχικής δημοκρατίας. Η Κοινότητα των κοινοτήτων κινείται ενάντια και παράλληλα σε αυτή την αφήγηση, προτείνοντας μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας. Το κύτταρο της κοινωνίας που θα αγαπήσουμε έχει στον πυρήνα του την έννοια της κοινότητας με τα νοήματα και τα προτάγματά της. Στη θέση του κεντρικού κράτους, που θα περιορίζεται σιγά σιγά, θα ανθίσουν οι αμεσοδημοκρατικές ομόσπονδες κοινότητες ανθρώπων, έθνη κοινοτήτων και κοινότητες εθνών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)”
Οι αυτόνομες κοινότητες στη Ροζάβα δέχονται επίθεση από το κράτος του Ερντογάν. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στη Ροζάβα της γυναικείας χειραφέτησης και ισότητας, της αυτονομίας, της άμεσης δημοκρατίας.
