ΣΕ ΡΟΖΑΒΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΧΙΛΗ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Στη γειτονιά μας, ΗΠΑ, Τουρκία και Ρωσία μοιράζουν ξανά την Ανατολική Μεσόγειο και συγχρόνως προσπαθούν να καταστρέψουν την δημοκρατική ομοσπονδία της Β. Συρίας (Ροζάβα). Όμως, το μοίρασμα αυτό μετρά χαμένες ανθρώπινες ζωές, εκτοπισμούς πληθυσμών και επανεμφάνιση στρατιωτών του ISIS κάτω από την τουρκική σημαία .Είδαμε πως το τουρκικό κράτος, για να αιτιολογήσει τη λύσσα με την οποία επιτίθεται στη Ροζάβα, μαζί με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του προσπάθησε να αντιστρέψει την πραγματικότητα και να δημιουργήσει την εικόνα των επικίνδυνων Κούρδων. Χαρακτηριστική εξάλλου ήταν και η αλαζονεία του Ερντογάν, ο οποίος σε ένα κρεσέντο γκεμπελισμού, αποκάλεσε τους αγωνιστές της Ροζάβα τρομοκράτες – κάτι που ασφαλώς δεν είναι τυχαίο. Η επανάσταση της Ροζάβα είναι ένα πολυπολιτισμικό πείραμα άμεσης δημοκρατίας και δημοκρατικού συνομοσπονδισμού που ενώνει όσους χωρίζουν οι κυβερνήσεις και που από το 2013 έδειξε πως, ακόμα και μέσα σε αντίξοες συνθήκες, κατάφερε να κατατρόπωσει τους φονταμενταλιστές του ISIS, μα πάνω από όλα να δείξει έναν δρόμο συνύπαρξης των λαών οργανωμένο από τα κάτω ενάντια στους ολοκληρωτισμούς που γεννούν τα κράτη και οι ιεραρχίες.
Όμως, όση καταστολή και μελάνι και αν χρησιμοποιήσουν οι εξουσιαστές, η πανανθρώπινη τάση για ζωή και ελευθερία πάντα θα καταφέρνει να ξεπηδά μέσα από τις ρωγμές του υπάρχοντος και να ανθίζει . Έτσι και ο λαός της Χιλής που δεν εξεγέρθηκε για τα 30 πέσος, αλλά για τα 30 χρόνια ολοκληρωτισμού και οικονομικού καταναγκασμού που οι από πάνω βάφτισαν κανονικότητα. Μια κανονικότητα που, όπως είπε και ένα σύνθημα, είναι το πρόβλημα. Αυτός ήταν ο λόγος που εκατομμύρια κόσμου ξεχύθηκαν στους δρόμους και μέσα από τον αγώνα τους πήραν και πάλι την ζωή στα χέρια τους. Από την άλλη, η κυβέρνηση της Χιλής, όταν είδε πως η αναίρεση της αύξησης του εισιτηρίου δεν έφτανε για να σταματήσει τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Το προσώπου που έχει κάθε κυβέρνηση όταν νιώθει πως απειλείται. Τα χέρια της χιλιανής κυβέρνησης – μέσω των δυνάμεων καταστολής που χρησιμοποίησε – είναι βαμμένα με αίμα, έχοντας την ευθύνη για τον θάνατο 20 ανθρώπων και τουλάχιστον 1300 τραυματιών.
Γι’ αυτό, το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Κάτω η εξουσία» ήταν και θα είναι διαχρονικό, μέχρι οι λαοί του κόσμου να κερδίσουν. Γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν άλλο ένα κομμάτι στο μωσαϊκό των κοινωνικών αγώνων που πλήρωσαν με αίμα το βαρύ τίμημα της ελευθερίας. Αν θέλουμε να τιμήσουμε πραγματικά τον κόσμο του Πολυτεχνείου, αλλά και κάθε άλλης εξέγερσης πρέπει στο σήμερα να οργανωθούμε εναντία στους πραγματικούς τρομοκράτες, σε αυτούς που έχουν την ευθύνη για τον οικονομικό καταναγκασμό που βιώνουμε, για τους πνιγμένους ανθρώπους στη Μεσόγειο, για την προσπάθεια εκφασισμού της κοινωνίας. Γιατί η ελευθερία είναι κάτι που δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται με κόπο και θυσίες. Όσο το κυρίαρχο
προβάλει την μιζέρια της ιδιώτευσης, της ανάθεσης και της απάθειας είναι στο χέρι μας συλλογικά, οριζόντια και με το πνεύμα της αλληλεγγύης να παλέψουμε για τα πάντα.
Σε Ελλάδα, Συρία, Χιλή και Αλβανία
Οι εξεγέρσεις γίνονται, δεν είναι ουτοπία
Πορεία 17 Νοέμβρη 18:00 Δόμπολη
Χειρονομία – Αντιεξουσιαστική Κίνηση
Συνέλευση Κάθε Πέμπτη στις 18.00
στον Ελεύθερο Κονωνικό Χώρο «Αλιμούρα»
(Τσιριγώτη 14 εντός στοάς Σκόρδου, είσοδος και από Αραβαντινού 6)
“Με την επικράτηση του καπιταλισμού και του φαντασιακού του προτάγματος περί ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, χάθηκε ένας απίστευτος αριθμός μικρότερων αφηγήσεων ζωής και παραγωγής. Κοινότητες ανθρώπων, που ήταν ο πλούτος της ανθρωπότητας, απώλεσαν σταδιακά τα νοήματα με τα οποία στήριζαν τη ζωή τους και έγιναν καταναλωτές προϊόντων, πολιτικών και νοημάτων που παράγει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτή η αφήγηση έφτασε στα όριά της, οικολογικά, ανθρωπολογικά και πολιτικά. Η Κοινότητα των κοινοτήτων αποτελεί πρόταση αυτοθέσμισης των κοινωνιών και των ανθρώπων που δεν αρκούνται στη διαπίστωση ότι για όλα ευθύνεται ο καπιταλισμός και οι τραπεζίτες. Που δεν επιλέγουν τη θυματοποίησή τους και την παθητικότητα. Που αρνούνται τον ιδρυματισμό τους, αναθέτοντας τη λύση στο πολιτικό προσωπικό των κομμάτων της αντιπροσωπευτικής και εξόχως ολιγαρχικής δημοκρατίας. Η Κοινότητα των κοινοτήτων κινείται ενάντια και παράλληλα σε αυτή την αφήγηση, προτείνοντας μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας. Το κύτταρο της κοινωνίας που θα αγαπήσουμε έχει στον πυρήνα του την έννοια της κοινότητας με τα νοήματα και τα προτάγματά της. Στη θέση του κεντρικού κράτους, που θα περιορίζεται σιγά σιγά, θα ανθίσουν οι αμεσοδημοκρατικές ομόσπονδες κοινότητες ανθρώπων, έθνη κοινοτήτων και κοινότητες εθνών. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)”
