Αν μπορεί η κοινωνία να απελευθερώνει το δημόσιο χώρο και να κερδίζει νίκες για το περιβάλλον, τη διατροφή, την υγεία των ανθρώπων, την εργασία τους, τότε μπορεί να κατακτήσει και τη δυνατότητα της απόφασης. Της απόφασης στο επίπεδο της παραγωγής, της απόφασης στο σχεδιασμό της οικονομίας.
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Το σχέδιο «Καλλικράτης» ήρθε σε μια εποχή όπου η πρόταση της άμεσης δημοκρατίας διατυπώνεται για πρώτη φορά με τόση σαφήνεια. Ταυτόχρονα, με την κατάρρευση του πολιτικού- κομματικού συστήματος, αναδύεται μια κοινωνική δυνατότητα χειραφέτησης, τα σημάδια της οποίας διακρίνονται στα σύγχρονα κινήματα. Σε όλη την Ελλάδα και εδώ στην πόλη μας, τα Γιάννενα και την υπόλοιπη Ήπειρος, συνελεύσεις μικρών κοινοτήτων και γειτονιών, ομάδες και κινήσεις πολιτών για την ενέργεια, το νερό, τη γεωργία και τη διατροφή, ομάδες που προτείνουν έναν νέο τρόπο διεκδίκησης στα εργασιακά ζητήματα έξω από την παραδοσιακή συντεχνιακή λογική, οικολογικά κινήματα που πετυχαίνουν νίκες, ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι κατειλημμένοι και μη, η αμφισβήτηση της καθεστωτικής ιατρικής από γιατρούς που πραγματικά θεραπεύουν, συνθέτουν τον πολυδιάστατο καμβά του μέλλοντος από τον οποίο απουσιάζουν τα δόγματα, τα μανιφέστα και η αντίληψη της καθολικής- κεντρικής οργάνωσης της κοινωνίας.
Ιδεολογικές οργανώσεις και κόμματα, μπροστά σε αυτή τη νέα πραγματικότητα και όντας μέρος του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, τοποθετούνται ανταγωνιστικά απέναντι στις νέες κοινωνικές τάσεις, κυρίως από ένστικτο και όχι μετά από επεξεργασία, επιβεβαιώνοντας, τώρα στο τέλος τους πια, την ανήθικη συγκρότηση της πρωτοπορίας για την αλλαγή της κοινωνίας.
Ο βασικός τους στόχος είναι είτε να συκοφαντήσουν τα κινήματα αυτά είτε να τα χειραγωγήσουν και να τα οδηγήσουν στα «ήρεμα» κανάλια της αντιπροσώπευσης.
Η ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Τη δεκαετία του ’90 διαπιστώθηκε πως η εν Ελλάδι οικονομία της αγοράς δεν εξυπηρετούνταν πλέον από το σύστημα των διάσπαρτων δήμων και κοινοτήτων, μικρών και μεγάλων σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Τα ποσά που απαιτούνταν από τις χιλιάδες δήμους και κοινότητες για τη συντήρηση τους εμπόδιζαν την περίφημη «ανάπτυξη».
Τότε εφευρέθηκε το σχέδιο ‘Καποδίστριας’ για να ολοκληρωθεί και να εφαρμοστεί πλήρως μέχρι τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000. Η συρρίκνωση των μικρών δήμων και κοινοτήτων, η κατάλυση κάθε έννοιας κοινότητας ως κέντρο των αποφάσεων για τον πολίτη, η συγκέντρωση σε μεγάλα διαμερίσματα, ακολούθησε την ευρωπαϊκή πολιτική για συρρίκνωση του παραγωγικού αγροτικού κόσμου και τη μετατροπή της παραδοσιακής αγροτικής οικονομίας σε μια οικονομία των εταιρειών για τον απόλυτο έλεγχο του πρωτογενούς τομέα, για τον απόλυτο έλεγχο της διατροφής.
Η τυφλή πίστη στην «ανάπτυξη» της λεηλασίας του φυσικού και κοινωνικού πλούτου, η πίστη στην θεότητα του χρήματος και της αγοράς, έσυρε τους πάντες, δεξιούς και αριστερούς στην υπεράσπιση του νέου σχεδίου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, του σχεδίου «Καποδίστριας». Αποδείχτηκε λίγο όμως, κατ’ ομολογίαν όλων, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα της αριστεράς, για την διεκπεραίωση των στόχων του.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ
Ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά την ανακοίνωση της οικονομικής κατάρρευσης του ελληνικού κράτους και την προσφυγή στο ΔΝΤ, δήλωσε ότι η εφαρμογή του σχεδίου ‘Καλλικράτης’ είναι πιο σημαντική και από αυτή την εφαρμογή του μνημονίου της τρόϊκας για την ελληνική οικονομία. Αποτελεί, είπε και έτσι είναι, τη βάση των διαρθρωτικών αλλαγών που το ελληνικό πολιτικό σύστημα χρειάζεται για να διασωθεί. Και κατ’ επέκταση, να διασωθεί η ελληνική οικονομία.
Η αριστερά, έστω κι αν διαφώνησε μερικές φορές (αλλά συμμετείχε), διεκδίκησε επί «Καποδίστρια» και διεκδικεί επί «Καλλικράτη» τη δημοτική εξουσία για ίδιον όφελος, όπερ σημαίνει μερίδιο συμμετοχής στον κρατικό μηχανισμό, εξασφάλιση της κομματικής ύπαρξης (έστω διαιρεμένη), πράγμα που σημαίνει την εξασφάλιση της κρατικής επιχορήγησης για τη διατήρηση των μηχανισμών της, τη συμμετοχή στη διανομή του πλούτου με τους όρους της οικονομίας της αγοράς, την ανάδειξη των δικών της προσώπων και στελεχών στην κυβερνητική εξουσία, όπου θα φροντίζουν ΓΙΑ την κοινωνία. Το ίδιο κάνουν και η δεξιά και η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά, αυτοί βεβαίως χωρίς καμία επίφαση.
Όμως στην εποχή μας ό,τι πραγματικά πολιτικό συμβαίνει στην κοινωνία, συμβαίνει ΑΠΟ την ίδια την κοινωνία, όχι ΓΙΑ αυτήν, ενώ δεξιά και αριστερά επιμένουν να θέλουν να τη «φροντίζουν», να μιλούν και να πράττουν στο όνομα τους.
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Στο παραπάνω πλαίσιο, με το πολιτικό σύστημα να επιχειρεί τη γεωγραφική και θεσμική του εξάπλωση σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας του πολίτη μέσα από το ασφυκτικό και αντιδημοκρατικό πλαίσιο του «Καλλικράτη», ποτέ άλλοτε η πρόταση για αποχή από τις κάλπες δεν είχε τόσο νόημα όσο έχει για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου. Στις εκλογές αυτές συμμετέχουν όσοι ενδιαφέρονται για την επιχείρηση διάσωσης του πολιτικού συστήματος επικυρώνοντας το σχεδιασμό.
Ποτέ άλλοτε η πρόταση για αποχή από τις κάλπες δεν συνοδεύτηκε όμως από μια πρόταση αυτοθέσμισης της κοινωνίας σε πραγματική υπόσταση. Άλλωστε κατατίθεται πλέον σε δημόσιους χώρους όπου κοινωνικές ομάδες με πλατιά διαστρωμάτωση θεσμίζουν για τον εαυτό τους, ως χειροπιαστό παράδειγμα για όλη την κοινωνία. Η πρόταση της αποχής είναι πρόταση εκλογικής απαξίωσης του ‘Καλλικράτη’ και ταυτόχρονα πρόταση ενδυνάμωσης της Άμεσης Δημοκρατίας. Μία Άμεση Δημοκρατία η οποία δεν είναι άλλοθι ούτε πρόσχημα για να χωράει στη γειτονιά και να υποχωρεί στην κεντρική σκηνή των κοινοβουλευτικών και δημοτικών εκλογών. Μία Άμεση Δημοκρατία που μπορεί ως ανοιχτή διαδικασία με τη συμμετοχή του καθενός και της καθεμιάς μπορεί να συμβάλλει στην δυνατότητα απελευθέρωσης του ατόμου και της κοινωνίας.
Αν μπορεί η κοινωνία να απελευθερώνει το δημόσιο χώρο και να κερδίζει νίκες για το περιβάλλον, τη διατροφή, την υγεία των ανθρώπων, την εργασία τους, τότε μπορεί να κατακτήσει και τη δυνατότητα της απόφασης. Της απόφασης στο επίπεδο της παραγωγής, της απόφασης στο σχεδιασμό της οικονομίας. Μέσα από συνεργατικές δομές, μέσα από δραστηριότητες και απόπειρες απεξαρτημένες από τον κρατικό-κεντρικό σχεδιασμό και την εταιρική κερδοσκοπική αντίληψη: στη ΔΩΔΩΝΗ, στην παραγωγή ενέργειας, στην ΟΑΣΗ, στην παιδεία, στη διατροφή, στον πολιτισμό. Η Κοινωνία μπορεί όταν καθένας συμμετέχει!
Για την Άμεση Δημοκρατία και την τοπική αυτοθέσμιση
ΑΠΕΧΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ
ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ στην συνοικία μου, στη γειτονιά μου, στην κοινότητά μου, στην πόλη μου.
Γιάννενα, Νοέμβριος 2010
ΧΕΡΟΝΟΜΙΑ- ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ