Τον τελευταίο καιρό στην επικαιρότητα ακούμε όλο και πιο συχνά για περιστατικά έμφυλης βίας με αποκορύφωμα τις ανθρωποκτονίες της Ελένης στην Ρόδο, της Κατερίνας στην Κρήτη, της Ατζελίνας στην Κέρκυρα καθώς και την αυτοκτονία της Λίνας στην Θεσσαλονίκη. Όλα τα περιστατικά ήταν αποτέλεσμα της πατριαρχικής αντίληψης για την γυναίκα. Αυτής της αντίληψης που την θέλει σεξουαλικά υποταγμένη στον άντρα και ανίκανη να αποφασίσει για το μέλλον της. Αυτής της αντίληψης που ντύνει τους θύτες με την μάσκα του θύματος και η οποία δεν κρύβεται στα μυαλά λίγων λούμπεν στοιχείων, όπως κάποια άτομα επανειλημμένα προσπαθούν να μας πείσουν στον δημόσιο λόγο, αλλά βρίσκεται σε κοινή θέα, ξεδιάντροπα και προσπαθεί να μας πείσει για την αθωότητά της.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Προφανώς η πατριαρχία δεν έπεσε από τα ουράνια και επιβλήθηκε εν μία νυκτί. Είναι θεμελιωμένη πάνω σε αιώνες ιστορίας του ανθρωπίνου είδους και βασισμένο πάνω σε μεταφυσικές αφηγήσεις με μόνο στόχο την εκμετάλλευση και υποδούλωση της γυναίκας. Έχει σφυρηλατηθεί από τις μικρές ηλικίες στα μυαλά πολλών ανδρών αλλά και γυναικών ανά τους αιώνες καθιστώντας σε κάθε κοινωνική βαθμίδα την γυναίκα υποδουλωμένη από τον άντρα. Αν λοιπόν είναι δύσκολο να ζεις κάτω από τα όρια της φτώχειας, τότε είναι ακόμα πιο δύσκολο να το κάνεις όντας γυναίκα. Αν ένας πρόσφυγας δέχεται καταπίεση μόνο και μόνο για την καταγωγή του, μία γυναίκα πρόσφυγας θα δεχτεί και για την φύση της. Και ενώ πράγματι στον 20ο αιώνα αναγνωρίστηκαν νομικά δικαιώματα στις γυναίκες, δεν αναγνωρίστηκαν αρκετά ώστε να υπάρχει ισονομία ανάμεσα στα δύο φύλα. Και φυσικά ο χαμηλότερος μισθός αποδεικνύει ότι δεν αναγνωρίστηκε η ικανότητα της γυναίκας, αλλά ακριβώς η μη αναγνώριση της φύσης της έχοντας βέβαια αποκτήσει εργασιακά δικαιώματα. Γιατί η πατριαρχία μπορεί να μην είναι το βασικό συστατικό του καπιταλισμού, αλλά από την άλλη τον βολεύει για την δημιουργία φθηνότερου εργατικού προσωπικού.

Βέβαια ο νόμος είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι του προβλήματος. Οι μεγάλες δυσκολίες συναντιούνται στο κοινωνικό φαντασιακό που έχει χτιστεί για τον ρόλο της γυναίκας, αυτό που χτίζει συμπεριφορές και κατ’ επέκταση μπορεί να επηρεάσει νόμους. Αυτές τις συμπεριφορές που θέλουν την γυναίκα νοικοκυρά στο σπίτι, έχει δεν έχει δουλειά, που ο τρόπος που θα ντυθεί την καθιστά υπεύθυνη για το πως θα την χρησιμοποιήσουν καθώς και το ότι μπορεί να κινηθεί σε συγκεκριμένα μέρη, συγκεκριμένες ώρες και πάντα με παρέα αν θέλει την ασφάλεια της. Βέβαια αυτές οι συμπεριφορές δεν μας έχουν κληρονομηθεί μέσω κάποιας γενετικής διαδικασίας. Περισσότερο προωθούνται από ¨μοντέρνους¨ εκπροσώπους ξεπερασμένων αντιλήψεων όπως ο Peterson, ο εκπρόσωπος της “παρεξηγημένης” αρρενωπότητας, καθώς και από αρκετά ΜΜΕ τα οποία είναι παραπάνω από πρόθυμα να φιλοξενήσουν τέτοιες απόψεις. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η άμεση αμφιβολία των ελληνικών ΜΜΕ απέναντι στο κύμα του ME TOO καθώς και η άμεση προσπάθεια δικαιολόγησης των ενός από τους δυο δολοφόνους της Ελένης παραβλέποντας όποια δημοσιογραφική δεοντολογία, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τον πόλεμο των τελευταίων μηνών που έχει στηθεί από κλασικούς εγχώριους δημοσιογράφους των fake news απέναντι στον όρο γυναικοκτονία. Ο όρος γυναικοκτονία αναφέρεται στον λόγο που διαπράχθηκε η ανθρωποκτονία, δηλαδή στο ότι το θύμα δολοφονήθηκε επειδή ήταν γυναίκα. Φυσικά οι προαναφερθέντες λασπολόγοι διακηρύσσουν ότι είναι ένας όρος που διαχωρίζει την γυναίκα από τον άνθρωπο, καθώς υποτίθεται ότι αναφέρεται σε όλες τις δολοφονημένες γυναίκες. Φαίνεται ότι η λέξη γυναικοκτονία χαλάει τις συνηθισμένες εκφράσεις που χρησιμοποιούνται σε γυναικοκτνίες όπως το “οικογενειακή τραγωδία”, “έγκλημα από πάθος” και άλλες τέτοιες εκφράσεις εκρομαντικοποίησης ενός εγκλήματος. Μάλλον η λέξη γυναικοκτονία δεν βοηθάει στο να παρουσιαστούν τα γεγονότα έμφυλης βίας σαν μεμονωμένα περιστατικά, γιατί αν δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι κουβαλάμε μαζί μας κάτι πολύ άρρωστο.

Πέρα όμως από το πως χτίζονται και το πως αντιμετωπίζονται αυτές οι αντιλήψεις έχουμε και πιο άμεσα προβλήματα όπως την αντιμετώπιση του κράτους απέναντι σε τέτοια περιστατικά. Πόσα άραγε να είναι τα περιστατικά έμφυλης βίας στην Ελλάδα; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί από όσες κοπέλες είχαν το θάρρος να μιλήσουν για το πρόβλημά τους, λίγες από αυτές είδαν να καταγράφεται το περιστατικό τους και ακόμα πιο λίγες να βλέπουν να αντιμετωπίζεται άμεσα. Γιατί σε αντίθεση με τα περισσότερα θύματα σεξουαλικής βίας η Ελένη και η Κατερίνα είχαν απευθυνθεί στα ΑΤ της περιοχής τους, η μεν Ελένη γιατί είχε υπάρξει θύμα βιασμού και παλαιότερα από την τραγική νύχτα, η δε Κατερίνα γιατί ήταν μόνιμο θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Η οκνηρία του κράτους και η έλλειψη δομών την στιγμή που υπάρχουν τηλέφωνα απεύθυνσης των θυμάτων έμφυλης βίας, κάνει το κράτος συνυπεύθυνο των δολοφονιών και μας θυμίζει ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος είναι η αλλαγή της καθημερινότητάς μας και η δημιουργία δομών αλληλοβοήθειας από τα κάτω.

Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε διαδικτυακά μία εκδήλωση με τίτλο “Φιλοσοφικές επιρροές της σύγχρονης ριζοσπαστικής δεξιάς” που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 10/11 στο Fidel Art Cafe Bar με αντικείμενο συζήτησης το φιλοσοφικό έργο των Jordan Peterson και Nick Land. Ως γνωστών ο όρος ριζοσπαστική δεξιά χρησιμοποιείται πάντα για τον προσδιορισμό των φασιστικών ιδεολογιών. Το πρόβλημα δεν είναι όμως τόσο στον τίτλο, καθώς θα μπορούσε να είναι μία εκδήλωση κριτικής, αλλά κυρίως στο περιεχόμενο της εκδήλωσης. Συγκεκριμένα ο Jordan Peterson είναι ο εμπνευστής του “enforced monogamy”. Το enforced monogamy είναι μία πρόταση του στην οποία προτείνει την αποτίναξη των φεμινιστικών ιδεών και την επιστροφή σε αυστηρά μονογαμικές κοινωνίες. Ο Nick Land αντίστοιχα στο μανιφέστο του “Dark Enlightenment” υποστηρίζει την απομόνωση των αδύναμων ταυτίζοντάς τους με των ιό των ζόμπι ενώ χαρακτηρίζει την αλληλεγγύη ως “φίλο του παρασίτου”. Αυτά είναι μικρά παραδείγματα της σκέψης τους στα οποία όμως ήδη διαφαίνονται οι ίδιες “φιλοσοφικές” ιδέες πάνω στις οποίες έχτισε ο φασισμός τα εγκλήματά του. Οι ρατσιστικές τους αντιλήψεις τόσο απέναντι στους αδύναμους, όσο κι απέναντι στις γυναίκες και την LGBT κοινότητα αποκαλύπτονται τόσο μέσα από τα έργα τους όσο και από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, που ο Peterson έχει ουκ ολίγες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο παραδοσιακός φασισμός προσπαθούσε να δημιουργήσει τον “τέλειο άνθρωπο” που θα πλαισιώσει την “τέλεια κοινωνία”, αφαιρώντας πάντα ότι θεωρούσε προβληματικό. Οι στόχοι είναι ίδιοι: η η υποβάθμιση των ανθρώπων σε όργανα εκτέλεσης εντολών, ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε προνομιούχους και σκλάβους, η άρνηση των οικουμενικών δικαιωμάτων, η λατρεία της ισχύος, η διαιώνιση της ιεραρχίας, η θωράκιση της κυριαρχίας, η καθυπόταξη της κοινωνίας, η εξόντωση των αντιφρονούντων. Και ενώ παλιότερα αυτό θα γινόταν με κρατικές μεθόδους βιομηχανοποιημένων μαζικών σφαγών, τώρα γίνεται με την επιρροή κοινοβουλευτικών δυνάμεων όπως Τραμπ, Λεπέν, Μπολσονάρου κτλ. που με πρόφαση την “ηγεμονία” της “πολιτικής ορθότητας” επιβάλουν την δύναμη τους και τις απόψεις καταστρατηγώντας οποιαδήποτε ανθρωπιστική, οικολογική, εργασιακή κατάκτηση επιτεύχθηκε τον 20ο αιώνα.

Βασικό εργαλείο του νεοφασιστικού ή αλλιώς “Alt-right” κινήματος τα τελευταία χρόνια, που μέρος του είναι και όλοι οι προαναφερθέντες, είναι το πως προσπαθεί να δομήσει την έννοια της ελευθερίας του λόγου στο δημόσιο λόγο. Η κριτική απέναντι τους χαρακτηρίζεται ως λογοκρισία και προσπάθεια φίμωσης, την στιγμή μάλιστα που ο λόγος τους υποδαυλίζει πράξεις μίσους και βίας (Charlottesville, μαζικές δολοφονίες σε σχολεία, Μακελάρης του Όσλο,…).
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι στην περιγραφή της εκδηλώσεις οι διοργανωτές επιμένουν ότι η εκδήλωση είναι καθαρά φιλοσοφική και όχι πολιτική. Πως γίνεται όμως να χρησιμοποιείς όρους όπως ριζοσπαστική δεξιά και να αρνείσαι την πολιτική φύση της εκδήλωσης; Πως γίνεται να αναφέρεσαι σε δομές σκέψης και εννοιολογικά σχήματα που γέννησαν την “Νύχτα των Κρυστάλλων” και το ολοκαύτωμα με ελαφρά τη καρδία; Είναι απορίας άξιο πως ένα μαγαζί δέχτηκε να γίνει αυτή η ομιλία την στιγμή που το κλίμα τον ημερών δείχνει μία ακροδεξιά έξαρση και μάλιστα λίγα χιλιόμετρα από την πόλη μας. Πως μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι πρόκειται για μια προοδευτική εκδήλωση όταν λίγες μέρες πριν υπονομευτικοί λόγοι απέναντι στους τοξικοεξαρτημένους “στόλιζαν” τον τάφο του Ζακ Κωστόπουλου και απόψεις πανομοιότυπες με αυτές του Land δικαιολογούσαν το δολοφονικό λιντσάρισμα; Μετά τον εθνικιστικό παροξυσμό του Μακεδονικού με αποκορύφωμα την δολοφονική μανία του Κωνσταντίνου Κατσίφα σε μία ξένη χώρα, είναι ξεκάθαρο ότι τέτοιες εκδηλώσεις απλά δίνουν “φιλοσοφικά” πολεμοφόδια στην ακροδεξιά. Ας μην ξεχνάμε πως ο Κ. Καλτσής του Πρωινού Λόγου δημοσιεύει συχνά, όπως και σήμερα αντισημιτιτικά άρθρα, προσθέτοντας στην ακροδεξιά ρητορική των ημερών μας.

Το περασμένο Σάββατο στα βουνά της Κόνιτσας, ένα τζιπ με φασίστες, από αυτούς που καλλιεργεί ο Μητροπολίτης Κόνιτσας και οι χρηματοδότες του, προσπάθησαν να επιτεθούν με ύβρεις και με απειλές (επίδειξη μαχαιριού)  στον καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Βασίλη Νιτσιάκο. Βγήκαν οι τυφλοπόντικες να τα βάλουν με τη μέρα. Δεν ήξεραν ότι το βουνό και το ποτάμι και τα δέντρα κι όλος ο τόπος γνωρίζει τον Βασίλη, γιατί οι ίδιοι μόνο τις τρύπες τους ξέρουν. Ο Βασίλης Νιτσιάκος δεν είναι μόνο ένας λαμπρός δάσκαλος και κορυφαίος στο πεδίο του, αλλά κυρίως είναι ένας άνθρωπος της κοινωνίας, που αντιμάχεται τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό και τους τεχνητούς διαχωρισμούς που επιβάλλουν τα κρατικά σύνορα στις τοπικές κοινότητες. Με το συγγραφικό του έργο αναδεικνύει τις ηθικές και κοινωνικές αξίες το ανθρωπισμού και του κοινοτισμού, ενώ το θερινό σεμινάριο που διοργανώνει εδώ και πολλά χρόνια στους ορεινούς όγκους των Βαλκανίων είναι μια έμπρακτη αμφισβήτηση του εθνικισμού.

Έχασαν λοιπόν, οι Χρυσαυγίτες, που έδειξαν τη “λεβεντιά” τους από μακριά, στριμωγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο. Δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στον καθηγητή και καταγγέλλουμε την θρασύδειλη επίθεση. Όμως μας προβληματίζει η ανακοίνωση της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων που βγήκε την επόμενη μέρα, διότι αναφέρεται θολά σε “μέλη εξτρεμιστικών οργανώσεων”; Τι είδους εξτρεμιστές; Γιατί η Πρυτανεία συσκοτίζει την αλήθεια; Γιατί δεν λέει ότι: Ήταν Φασίστες Χρυσαυγίτες, από αυτούς που καλλιεργεί ο Μητροπολίτης Κόνιτσας Ανδρέας Τρεμπέλας! ? Είναι μέλη των μαύρων κύκλων γύρω από τη Μητρόπολη Κονίτσης, που διοργανώνει κάθε χρόνο γιορτές μίσους “ενάντια στους συμμορίτες” του Εμφυλίου. Να θυμίσουμε μόνο ποιοι συμμετείχαν στην τελευταία γιορτή μίσους :  Πέραν από την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Ιωαννίνων (ΕΑΑΣΙ), βρέθηκαν  ο Βουλευτής Ιωαννίνων της Ν.Δ. κ. Τασούλας Κων/νος, ο Δήμαρχος της Κόνιτσας κ. Παπασπύρου Ανδρέας, η Περιφερειακή Σύμβουλος κα Μητροκώστα ο κ. Καλλιντέρης, Αντιδήμαρχος Κονίτσης, ο δημοσιογράφος κ. Τζιαφάς Γιώργος κ.α.  Από αυτές τις “γιορτές” το κήρυγμα του μίσους δίνει στήριγμα στους φασίστες της “Χρυσής Αυγής” και τους ακροδεξιούς τραμπούκους, σαν αυτούς που επιτέθηκαν στον Β. Νιτσιάκο.
Ας το θυμίσουμε στην Πρυτανεία: Ήταν Φασίστες, από αυτούς που καλλιεργεί ο Μητροπολίτης Κόνιτσας Ανδρέας Τρεμπέλας!

ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ – ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ!

ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ